LOGINShare
ตอนที่ 19.
Last Updated:
2025-07-30 17:24:54
Latest chapter
มายาทมิฬ ตอนที่ 25.
ตอนที่ 25.“เธอจะไปจากฉันได้... ก็ต่อเมื่ออุ้มท้องลูกของฉันแล้วเท่านั้น”ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ กลีบปากสีสวยคลี่ออกจากกันด้วยความตื่นตะลึง ไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกจากปากของผู้ชายสูงศักดิ์อย่างอินทรายุธ“พี่ยุธ... พี่พูดอะไร มะลิไม่...”คำคัดค้าน ถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอแกร่งจนหมดเกลี้ยง เมื่ออินทรายุธเลือกจะจบการสนทนาด้วยจูบดุดันที่กระแทกลงมาอย่างไร้ความปรานี แต่ถึงมันจะป่าเถื่อนไม่นุ่มนวลเหมือนในอดีตที่ชายหนุ่มเคยมอบให้ แต่กระนั้นอานุภาพของมันก็ยังสามารถดึงเอาเรี่ยวแรงไปจากหล่อนจนหมดสิ้นชายหนุ่มจูบเอาจูบเอาราวกับตายอดตายอยาก สูบเอาทุกหยาดหยดความหวานจากกลีบปากสาวอย่างตะกละตะกลาม ขณะที่มือใหญ่ข้างที่ว่างอยู่จากการพันธนาการข้อมือสาวเอาไว้ ก็ลูบไล้ฟอนเฟ้นไปทั่วร่างสาว ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่เนินสะโพก เขาตีแรงๆ จนสาวน้อยต้องร้องแทรกจุมพิตออกมาอย่างหมั่นเขี้ยว“อุ๊ย!...”แต่เสียงร้องเบาๆ นั้นก็ไม่ได้ทำให้องศารักที่กำลังร้อนระอุอยู่ดับมอดลง มันรุนแรง โหมกระพือขึ้นราวกับได้เชื้อเพลิงชั้นดี“เยี่ยม... จูบตอบฉันแบบนี้แหละ...”อินทรายุธครางในลำคอด้วยความพึงพอใจ เมื่อมัลลิกาที่หลุดหลงกับเวท
มายาทมิฬ ตอนที่ 24.
ตอนที่ 24.“เจ้าน้อย... ทำไมเสด็จกลับมาไวนักล่ะเพคะ ไหนบอกข้าน้อยว่าจะไปสองสามวัน...” แก้วล่าระบายยิ้มเมื่อเห็นอินทรายุธชายหนุ่มเดินเข้ามาหยุดค้ำศีรษะของมัลลิกา ปากพูดกับแม่นมของตนเอง แต่สายตาจ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยความคั่งแค้นที่ไม่คิดปิดบัง“มีเรื่องค้างคาต้องสะสางให้เสร็จ ปล่อยไว้มันก็เหมือนกับเสี้ยนที่ตำนิ้วเท้า มันน่ารำคาญ...” จงใจว่าให้หล่อนเจ็บจนจุก หญิงสาวก้มหน้ามองพื้นนิ่ง น้ำตาคลอเบ้าอินทรายุธขบกรามจนขึ้นสันนูน ดวงตาเป็นประกายกระด้าง ดุดัน เขาอุตส่าห์เป็นห่วงเป็นใย กลัวว่าหล่อนจะไม่คุ้นเคยกับที่นี่ แต่ที่ไหนได้... ความเป็นห่วงของเขากลับถูกตอบแทนด้วยความไร้หัวใจ เหมือนกับที่เคยได้รับมาในอดีตหล่อนตื้อจนเขาต้องรัก... แต่พอเขารักจนหมดใจ หล่อนกลับขยี้หัวใจของเขาทิ้ง แล้วก็หนีมาอย่างไร้เมตตา ปล่อยให้เขาเจ็บปวดทรมานอยู่เพียงลำพัง“งั้นข้าน้อยขอตัวก่อนนะเพคะ จะไปดูพวกนังเล็กๆ ทำขนมเสียหน่อย” นางแก้วล่าลุกขึ้น ก่อนจะรีบค้อมกายจากไป ทิ้งให้มัลลิกาอยู่กับอสูรร้ายตามลำพังอินทรายุธจ้องมองมัลลิกาด้วยสายตาสะใจที่หล่อนกลัวจนหงอ ก่อนจะก้าวยาวๆ เข้าไปกระชากข้อมือกลมกลึงเอาไว้แน่น“คุณ... ป
มายาทมิฬ ตอนที่ 23.
ตอนที่ 23.ทวิภาคพูดไม่ออก ได้แต่จ้องมองภาพบาดใจนั้นด้วยความเจ็บร้าว กรามแกร่งขบกันจนนูนเป่ง ดวงตาคมกล้าวาววับด้วยพิษแห่งความเกรี้ยวกราดและตอนนี้เองคำถามที่ถามตัวเองอยู่ตลอดเวลาก็มีคำตอบสักที...ทำไมถึงได้มีความสุขนักยามอยู่ใกล้กับแม่ดอกเอื้อง?คำตอบก็คือ เพราะเขาตกลงไปในหลุมที่เจ้าหล่อนขุดไว้รอแล้วน่ะสิ...หลุมรักน่ะ!“ระยำ!”ชายหนุ่มกัดฟันเสียงดังกร๊อด มือใหญ่กำเข้าหากันแน่น ก่อนจะหมุนตัวมุ่งหน้ากลับไปยังตำหนักของตนเองด้วยความเดือดดาลไม่คิดเลยว่าหน้าใสๆ จะหลอกเก่งขั้นเทพแบบนี้...“นายท่านข้าน้อยนำอาหารมื้อเที่ยงมาให้เพคะ” เมื่อก้าวมาถึงห้องพักของตนเอง ชายหนุ่มก็เจอกับมาลาที่ถือถาดอาหารมาให้“วางไว้แล้วจะไปไหนก็ไปเถอะ”ทวิภาคเดินไปหยุดที่ริมระเบียง มาลาวางถาดไว้ที่โต๊ะ แล้วเดินไปหยุดที่ด้านหลัง ก่อนจะถามขึ้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย เพราะเห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นบึ้งตึงผิดสังเกต“นายท่านเป็นอะไรไปหรือเปล่าเพคะ ทำไมถึงหน้าบึ้งแบบนั้น หรือว่าใครทำให้นายท่านไม่พอใจ บอกมาลามาเถอะค่ะ เดี๋ยวมาลาจะไปจัดการให้เพคะ เพราะองค์หญิง... เอ๊ย! ดอกเอื้องฝากเอาไว้”ชื่อของแม่สาวที่ทำให้หัวใจหนุ่มรู้สึกเจ็บแป
มายาทมิฬ ตอนที่ 22.
ตอนที่ 22.แล้วต่อไปหล่อนจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไร ในโลกกว้างใบนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างดูอ้างว้างเปล่าเปลี่ยวจนหมดสิ้น ภาพที่บิดากอดประคองด้วยความห่วงใย ภาพที่มารดาหอมแก้มเบาๆ ด้วยความรักใคร่ไม่มีอีกแล้ว... มันไม่มีอีกแล้ว...ทุกอย่างจะกลายเป็นเพียงแค่ความทรงจำ “ไม่ได้นะเพคะ ถ้าองค์หญิงเป็นอะไรไปอีกคน ประชากรของเชียงรุ้งจะอยู่กันอย่างไรล่ะเพคะ องค์หญิงต้องสู้ ต้องเข้มแข็ง...” ราชาวดีหันหน้าที่นองไปด้วยคราบน้ำตากลับมา “แต่หญิงเข้มแข็งไม่ไหว หญิงเสียใจ หญิงเจ็บปวด หญิงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว หญิงอยากอยู่กับท่านพ่อท่านแม่... หญิง...” ร้องไห้คร่ำครวญปานจะขาดใจ รสาเห็นแล้วก็พลอยคร่ำครวญไปด้วยอีกคนหนึ่ง “พระราชากับพระมเหสีทรงเสด็จขึ้นไปเฝ้ามององค์หญิงอยู่บนสรวงสวรรค์แล้วเพคะ องค์หญิงต้องทรงทำทุกอย่างแทนพระองค์ทั้งสองให้ดีที่สุด ทั้งสองพระองค์จะได้ไม่เป็นกังวล...” มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาช้าๆ ขณะลุกขึ้นนั่ง ก้าวลงจากแท่นบรรทม และเดินไปหยุดที่ขอบหน้าต่าง ใบหน้างามแหงนเงยขึ้น ดวงตากลมจ้องมองไปยังที่ปลายฟ้า ก่อนที่กลีบปากสั่นระริกด้วยแรงสะอื้นจะค่อยๆ คลี่ยิ้มช้าๆ
มายาทมิฬ ตอนที่ 21.
ตอนที่ 21. ประตูไม้แกะสลักถูกเปิดออกจากกันช้าๆ มัลลิกาเบิกตากว้างมองร่างของแขกแปลกหน้าที่ก้าวเข้ามาด้วยท่าทางหวั่นเกรง ไม่ใช่เขา... อินทรายุธ ผู้หญิงวัยเกินห้าสิบปี ตัวเล็ก ผมสีดอกเลาเกือบทั่วทั้งศีรษะ ใบหน้าที่หย่อนคล้อยตามกาลเวลานั้นยิ้มแย้มและมีไมตรีจิต กว่าคนใจร้ายแบบอินทรายุธนัก “ไม่ต้องกลัวแม่หนู ฉันไม่คิดร้ายกับเธอหรอก...”เมื่อเห็นสตรีสาวที่นั่งคดคู้อยู่บนเตียงเบื้องหน้าถอยกรูดหนีอย่างลนลาน แก้วล่าจึงเอ่ยขึ้นอย่างมีเมตตา แม้จะไม่ชอบกับการกระทำของเจ้าน้อยนัก แต่หล่อนก็ต่ำต้อยเกินกว่าจะตักเตือนใดๆ“มะลิกลัว...” มัลลิกาพูดเสียงไม่ต่างจากกระซิบ น้ำตาไหลหล่นลงมาตามร่องแก้ม“ไม่ต้องกลัว เจ้าน้อยให้ฉันมาดูแลเธอ...” แก้วล่าเดินเข้าไปหาช้าๆ“เจ้าน้อย?” หญิงสาวทวนคำด้วยความประหลาดใจแก้วล่าระบายยิ้ม “เจ้าน้อยก็คือเจ้าอินทรายุธ นี่เธอไม่รู้หรอกหรือ ไหนเจ้าน้อยบอกว่าเธอเป็นทาสที่ขายตัวให้ท่านยังไงล่ะ”“ทาสหรือ? เขาบอกว่ามะลิเป็นอย่างนั้นหรือคะ...” ความเจ็บปวดก่อตะกอนร้ายภายในอกจนแทบกระอักออกมาเป็นเลือด“ใช่ เจ้าน้อยบอกว่าเธอคือทาสที่ขโมยของสำคัญของท่านแ
มายาทมิฬ ตอนที่ 20.
ตอนที่ 20.แก้มสาวแดงก่ำ ขณะยกมือขึ้นจับดอกกุหลาบ “มันผิดกฎน่ะสิเพคะ นางกำนัลต้องประดับดอกเอื้องบนผม ส่วนองค์หญิงต้องเป็นดอกไม้เงินดอกไม้ทอง”หญิงสาวทำท่าจะดึงออก แต่เสียงเข้มก็หยุดหล่อนไว้เสียก่อน มือบางชะงัก “ห้ามเอาออกเลยนะ ถ้าองค์หญิงดุเธอก็บอกว่าฉันเป็นคนปักให้ ถ้าจะเอาผิดให้มาเอาที่ฉันนี่”ราชาวดีอมยิ้ม มองผู้ชายตรงหน้าอย่างล้อเลียน “เก่งจังนะเพคะ เดี๋ยวองค์หญิงสั่งทำโทษขึ้นมาไม่มีใครช่วยนะเพคะ ดอกเอื้องก็ช่วยไม่ได้...”ทวิภาคหัวเราะ ไหวไหล่กว้างเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไร ราชาวดีจึงต้องเป็นฝ่ายพูดแทน “แล้วเย็นนี้นายท่านจะทานมื้อค่ำที่ห้องอาหาร หรือว่าจะทานที่ห้องพักเพคะ ดอกเอื้องจะได้นำอาหารไปให้”“ฉันชอบความเงียบสงบ ขอที่ห้องดีกว่า และฝากกราบทูลองค์หญิงให้ฉันหน่อยว่าเมื่อไหร่คนของฉันจะมาถึง และเมื่อไหร่ฉันจะได้กลับเมืองไทยสักที”ใบหน้างามเจื่อนลงทันทีเมื่อคำพูดของทวิภาคจบลง “นายท่านอยากกลับเมืองไทยขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ มีใครรออยู่ที่นั่นใช่หรือเปล่า”คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะระบายยิ้มออกมา จ้องมองสตรีตรงหน้าอย่างรู้ทัน แต่ก็ไม่คิดจะแก้ความเข้าใจผิดของหล่อน“ก็คงอย่างนั้นมั้
You may also like
