ตอนที่ 40 โกลาหล

หลินซีเวยสัมผัสได้ว่าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้ว เขาจึงปลุกให้อู๋เยว่ชิงตื่นจากหลับฝัน เสียงอึกทึกครึกโครมดังมาถึงตำหนักจันทราจนทำให้นางอกสั่นขวัญแขวนไปด้วย

ดวงตาสีฟ้ามองอีนั่วที่กำลังหลับแล้วสบตากับหลินซีเวย “ไม่จริงใช่หรือไม่เพคะ ไม่ใช่ฝีมือของลูก”

เขาส่ายหน้าปิดบังความจริง “อย่ากังวลไปเลย ลูกเราไม่มีทางทำอันใดเช่นนั้นได้หรอก เชื่อข้าเถอะนะเยว่ชิง”

“เพคะ หม่อมฉันเชื่อ ไม่ว่าอย่างไรอีนั่วก็เป็นลูกของเรา ไม่มีทางเป็นมารปีศาจอย่างแน่นอน”

ใบหน้าของหลินซีเวยซีดเผือดเพราะพลังมารของอีนั่ว เขาจึงหลบหน้าชายาตนเองเพราะไม่อยากให้เป็นห่วงก่อนจะอุ้มอีนั่วขึ้นมา “เยว่ชิง วังหลวงคงไม่ปลอดภัยแล้ว เรารีบหนีออกไปหลบอยู่ที่จวนแม่ทัพใหญ่สักพักเถิด”

อู๋เยว่ชิงพยักหน้าทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย จากนั้นทั้งสามคนจึงหลบหนีออกมาจากวังหลวงโดยไม่มีใครรู้เห็น

ครั้นถึงจวนแม่ทัพใหญ่เรียบร้อยแล้ว หลินซีเวยจึงเอ่ยปากบอกให้นางซ่อนตัวอีนั่วไว้ที่นี่และหากเรื่องราวในวังหลวงไม่คลี่คลายจนอีนั่วตกเป็นเป้าของเซียนสำนักหานหลิ่ง เขาจะพาอีนั่วออกจากเมืองไท่หยางด้วยตัวเอง

“อย่าเสด็จกลับที่แห่งนั้นเลยเพคะ” อู๋เยว่ชิงห้ามปรามเขาเพราะกลัวว่าจะมีอันตราย

“ไม่ได้หรอก ข้าจะไปดูให้เห็นกับตาว่าผู้ใดบังอาจสร้างเรื่องใส่ร้ายลูกของเรา” องค์ชายสามยืนยันหนักแน่น คิดในใจว่าอย่างไรก็ต้องแก้ไขความเข้าใจผิดของคนในวังหลวงให้กระจ่างเพื่อที่อีนั่วจะกลับมาตำหนักจันทราได้อย่างปลอดภัย

“...”

“ฮูหยินดูแลนางแทนข้าพักหนึ่งได้หรือไม่” เขาหันไปหาอู๋ฮูหยิน

“เพคะ อย่าทรงกังวลพระทัย” นางพยักหน้า ทั้งบุตรสาว ทั้งหลานชาย นางต้องปกป้องพวกเขาเอาไว้ให้ได้

เมื่อตกลงกันได้แล้วหลินซีเวยจึงจากจวนไปพร้อมกับแม่ทัพใหญ่เพื่อมุ่งหน้าเข้าวังหลวง

แม่ทัพใหญ่ไม่คิดเลยว่าภาพที่เห็นตรงหน้าจะเป็นเรื่องจริงเมื่อได้เห็นว่าท้องพระโรงเมืองไท่หยางกำลังติดไฟลุกโชน ท่ามกลางความโกลาหลวุ่นวายมีทหารอารักขากลุ่มหนึ่งกำลังต่อสู้กับองครักษ์ตำหนักองค์ชายสาม

เสียงดาบปะทะกันเกิดประกายไฟยามค่ำคืน ไอมารปีศาจโอบล้อมคนกลุ่มนั้นเอาไว้ คนผู้หนึ่งหันมาสบดวงตาสีม่วงแดงของหลินซีเวยแล้วแสยะยิ้ม

จู่ ๆ องค์ชายสามเกิดควบคุมตัวเองไม่ทัน “แม่ทัพใหญ่ ถอยออกไป” เขาพูดเสียงแข็งพยายามหนีห่างออกมา

“องค์ชาย...” บิดาของอู๋เยว่ชิงไม่เข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้นกับเขาจึงมีท่าทีแข็งกร้าวไม่เหมือนเดิม

“รีบถอยไป!” เขาตะโกนก้องก่อนที่ไอมารจากองครักษ์สามสี่คนตรงนั้นจะสะท้อนกลับมาหาเขาในพริบตา

หลินซีเวยกระอักเลือดเพราะพลังที่ถาโถมเข้าหา ดวงตาสีม่วงแดงเรืองรองราวกับถูกพลังมารนั้นควบคุม เขาหยิบดาบของทหารอารักขาที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาถือกวัดไกวก่อนจะหัวเราะลั่นสร้างความหวาดหวั่นให้ผู้คนในที่แห่งนั้น

“องค์ชายสามถูกมารปีศาจเข้าสิงแล้ว!!!” ใครบางคนตะโกนก้อง “องค์ชายสามถูกมารปีศาจเข้าสิงแล้ว!!!”

แม่ทัพใหญ่เห็นดังนั้นพยายามเรียกสติของเขาแต่กลับได้คมดาบที่ตวัดกวัดแกว่งมาหาตนเองจนได้เลือด “องค์ชาย...”

หลินซีเวยหลับตาลงครู่หนึ่งพยายามบังคับตัวเอง “ปกป้องเยว่ชิง” เขาพูดเพียงเท่านั้นแล้วจี้ปลายดาบเข้าหาแม่ทัพใหญ่ราวกับเป็นศัตรูคู่แค้น

ทันใดนั้นทหารอารักขาต่างกรูกันเข้ามาเพื่อกันแม่ทัพใหญ่ออกมาจากหลินซีเวย

ร่างมารปีศาจเดินดุ่มเข้าไปใกล้กลุ่มคนที่ดาหน้าป้องกันชีวิตของผู้คนในวังหลวง เขาตวัดดาบคร่าชีวิตคนเหล่านั้นไม่รู้สึกรู้สา มิหนำซ้ำยังหัวเราะลั่นเดินเหยียบย่ำร่างไร้วิญญาณอย่างเลือดเย็น

“อย่าทำอันใดองค์ชาย” ฮ่องเต้ประกาศก้องแต่สถานการณ์ไม่อาจเป็นดังใจเพราะหลินซีเวยไม่หยุดมือแต่เพียงเท่านี้

เขาเผชิญหน้ากับคนของไท่จื่อ ลืมสิ้นว่าคนตรงหน้าเป็นพี่ชายของตนเอง ทุกคนต่างพากันตกตะลึงเมื่อเห็นพลังมารปีศาจก่อตัวในมือข้างขวาของหลินซีเวย

“ตั้งสติเสียที” ไท่จื่อโพล่งออกมา “หยุดได้แล้ว!!!”

กระนั้น หลินซีเวยทำหูทวนลมซ้ำยังบังคับพลังมารปีศาจพุ่งไปยังไท่จื่อ โอบรอบคอของเขาแล้วดึงตัวขึ้นจนเท้าสองข้างลอยจากพื้น

“หลินซีเวย!!!” ฮ่องเต้เห็นเหตุการณ์เต็มสองตาพยายามตะโกนเรียกสติของบุตรชายไม่ให้ทำอันใดไปมากกว่านี้ “ยันต์นั่นอยู่ที่ใด”

เมื่อได้ยินคนพูดถึงยันต์นั้น หลินซีเวยกระตุกคิ้วแล้วเหวี่ยงไท่จื่อลงไปกองกับพื้นก่อนจะหยิบยันต์ที่เก็บไว้ในอกเสื้อออกมาให้ฮ่องเต้ดู

เขาเผายันต์พวกนั้นเหมือนที่เซียนสำนักหานหลิ่งกำชับเอาไว้แล้วหัวเราะลั่นเสียงดังพลันเห็นร่างของเซียนผู้นั้นปรากฏในทันทีอย่างที่บอกเอาไว้

หลินซีเวยพุ่งเข้าหาไม่ให้อีกฝ่ายตั้งตัวใช้พลังมารปีศาจบีบรัดร่างกายฝ่ายตรงข้ามหมายจะสังหารให้ตายด้วยน้ำมือของตนเอง

“ตั้งสติได้แล้วองค์ชาย” เซียนหานหลิ่งดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการควบคุมของหลินซีเวย “พระองค์ทรงรู้ตัวบ้างหรือไม่ว่าคร่าชีวิตผู้ใดไปแล้วบ้าง”

เขาพูดโน้มน้าวเรียกสติพลางร่ายพลังเซียนเพื่อกำราบพลังมารปีศาจในร่างของหลินซีเวย “ตื่นเสียที!!!”

ทว่า พลังของเซียนมนุษย์จะสู้พลังมารของบุตรจอมมารได้อย่างไร สุดท้ายแล้วเซียนผู้นั้นก็พ่ายแพ้ให้กับหลินซีเวยอย่างหมดท่า ร่างกายถูกบดขยี้จนแหลกเหลวไม่เหลือชิ้นดี

ความกลัวแพร่สะพัดไปทั่ววังหลวง ฮองเฮาเกาะกุมมือฮ่องเต้เอาไว้เมื่อเห็นว่าบุตรรักของตนเปลี่ยนไปแล้ว หลินซีเวยหันหน้ากลับมามองไท่จื่ออีกครั้ง

รอยยิ้มเยือกเย็นคิดสังหารยังคงไม่เปลี่ยนไป เขาค่อย ๆ ใช้พลังมารกำจัดองครักษ์ที่อยู่รอบตัวไท่จื่อโดยไม่จำเป็นต้องเข้าใกล้ตัวได้อย่างง่ายดาย

ชีวิตของผู้คนร่วงหล่นไร้ความหมาย

ผู้เป็นบิดามองหลินซีเวยพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ เวลานี้ไม่อาจปล่อยให้เขาทำลายคนอื่นได้อีกแล้วและหากต้องสังหารบุตรชายของตนเองเพื่อหยุดการกระทำอันป่าเถื่อนโหดร้ายและรักษาชีวิตคนในวังหลวงเอาไว้ เขาก็จำเป็นต้องทำ

“ฝ่าบาท นั่นลูกของเรานะเพคะ” ฮองเฮาอ้อนวอนเขา

“เขาไม่ใช่ลูกของเราแล้ว เจ้าดูแววตานั่นสิ ดูที่เขากวัดแกว่งดาบหาผู้อื่นสิ เจ้าว่านั่นใช่ลูกของเราหรือไม่” ฮ่องเต้บีบมือฮองเฮาเอาไว้ “ข้าปล่อยให้เขาเข่นฆ่าผู้ใดไม่ได้อีกแล้ว”

คำสั่งของฮ่องเต้ถูกป่าวประกาศออกไป ทหารอารักขาจึงกรูกันเข้ามาล้อมหลินซีเวยเอาไว้ ด้านหลังของเขาไม่ไกลนัก แม่ทัพใหญ่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมคิดในใจว่าควรทำอันใดเพื่อช่วยเหลือหลินซีเวย

ทว่า ไม่มีหนทางใดช่วยเขาได้เลย หลินซีเวยบ้าคลั่งกระหน่ำหันคมดาบเข้าหาทหารอารักขา ทั้งยังใช้พลังมารปีศาจบีบบังคับให้คนบางส่วนทำตามที่เขาสั่ง

เวลานี้องค์ชายสามจึงถูกหมายหัวว่าเป็นตัวอันตรายที่ต้องกำจัดให้เร็วที่สุด หากแต่เขาไม่รู้เลยว่าเซียนสำนักหานหลิ่งกลุ่มหนึ่งปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย

พวกเขาช่วยกันร่ายพลังเซียนกักขังหลินซีเวยเอาไว้คิดกำจัดทั้งมารปีศาจและตัวเขาที่เป็นภาชนะสมบูรณ์แบบให้สิ้นซาก

ภาพของทั้งสองฝ่ายที่ยื้อหยุดฉุดกระชากผ่านไปหนึ่งชั่วยามจนในที่สุด หลินซีเวยร่างมนุษย์ที่โดนพลังมารควบคุมอยู่ก็ไม่อาจต้านทานได้จึงล้มลงถูกพลังเซียนกดทับอย่างไม่อาจหลีกหนีได้อีกต่อไป

ความโกรธเคืองสะท้อนจากดวงตาสีม่วงแดง คำสาปแช่งพรั่งพรูออกมาจากปากของเขา “ข้าจักทำลายเมืองไท่หยางให้สิ้น!”