ตอนที่ 39 มารปีศาจอาละวาด

เช้าวันต่อมา

องครักษ์ส่งข่าวให้ทุกคนในวังหลวงได้รับรู้ว่านักพรตชราผู้นั้นหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย ความสิ้นหวังจึงมาเยือนคนในตำหนักจันทรายิ่งนัก

อู๋เยว่ชิงกอดอีนั่วเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเพราะนางสัมผัสได้ว่ายามที่อีนั่วอยู่กับนาง อาการทรมานจะไม่แสดงออกมา หากแต่เมื่อใดที่นางเผลอหลับใหล พลังมารของอีนั่วกลับปะทุขึ้นมาทีละนิดจนมิอาจกลั้น

นับวันยิ่งควบคุมไม่ได้ อู๋เยว่ชิงอดนอนฝืนตัวเองดูแลอีนั่วจนหลินซีเวยรู้สึกเป็นห่วงนางไม่แพ้กัน แต่เขากลับโทษตัวเองที่ทำอันใดเพื่อช่วยคนที่เขารักทั้งสองคนไม่ได้เลย

“หม่อมฉันไม่เป็นอันใดเพคะ” นางลูบใบหน้าซูบเซียวของหลินซีเวยทั้งที่มือของนางแทบไม่มีแรงเหลือ

เขาแนบใบหน้ากับฝ่ามืออบอุ่นนั้น สายตาห่วงใยฉายชัดแต่ก็จำต้องแอบให้นางดื่มสมุนไพรเพื่อพักผ่อนร่างกายบ้าง แม้ช่วงที่นางหลับพลังมารของอีนั่วจะรุนแรงแต่เขาก็พยายามดูดกลืนมันเพื่อบรรเทาความเจ็บปวดของบุตรชายเท่าที่จะทำได้

มารน้อยจึงสามารถนอนหลับอยู่เคียงข้างมารดาของตนเองได้แม้จะรู้สึกฝันร้ายจนสะดุ้งตื่นอยู่หลายครา

แต่แล้ววันหนึ่งกลับมีเซียนจากสำนักหานหลิ่งเดินทางมาที่วังหลวงตามคำร้องขอของฮ่องเต้เมืองไท่หยาง

ท่าทางของเขาดูไม่เป็นมิตรทันทีที่ก้าวเท้าเข้าใกล้ตำหนักจันทราราวกับสัมผัสได้ถึงพลังมารอันรุนแรง

ทุกคนในที่แห่งนั้นต่างหวังว่าเซียนผู้นี้จะช่วยรักษาโอรสขององค์ชายสามเหมือนนักพรตชรา หากแต่เขากลับไม่ทำอย่างนั้น

เซียนสำนักหานหลิ่งมาวังหลวงเมืองไท่หยางเพื่อกำจัดต้นตอมารร้าย

หลินซีเวยได้เห็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของเซียนสำนักจึงรีบกันอู๋เยว่ชิงและอีนั่วไว้ข้างหลังตนเอง นึกไม่พอใจที่เวลานี้จะไม่สามารถใช้พลังมารได้อย่างเต็มที่เพราะอยู่ในร่างมนุษย์ของหลินซีเวย

ถึงอย่างนั้นเขาจะไม่ยอมให้ใครมากำจัดอีนั่วได้ง่าย “เฮอะ ลูกข้าทั้งคน เจ้าคิดว่าจะลงมือได้ง่าย ๆ หรือ”

“หนทางอาจไม่ง่าย” เขาปรายตามองคนที่ยืนอยู่รอบ ๆ ทั้งฝั่งราชวงศ์และสกุลอู๋ของแม่ทัพใหญ่ รวมถึงบรรดาขุนนาง ขันทีและนางกำนัล “หากปล่อยไว้ โอรสขององค์ชายสามจะต้องเป็นภัยกับชาวเมืองไท่หยางเพราะอาการเจ็บป่วยของเขามิใช่โรคร้ายธรรมดาแต่เป็นพลังมารที่เกิดจากแก่นวิญญาณส่วนลึก”

“พลังมารอย่างนั้นหรือ พูดพร่ำเพ้ออันใดของเจ้า” น้ำเสียงของหลินซีเวยไม่พอใจคนตรงหน้า

“ข้าสัมผัสได้ เด็กน้อยที่หลบอยู่หลังองค์ชาย หากมิใช่มารถือกำเนิดใหม่คงจะเป็นบุตรมารร้ายสักตนที่แฝงตัวอยู่ในแดนมนุษย์” เขามองเห็นชาติกำเนิดของอีนั่วอย่างแจ่มแจ้ง สีหน้ายังคงเรียบเฉยราวกับว่าหากมิมีผู้ใดร้องขอ เขาคงต้องปล่อยให้คนในเมืองนี้เผชิญกับชะตากรรมของตัวเองอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ท่านเซียน บุตรชายของข้าไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านกล่าวหา เขาเพียงแค่ไม่สบายเท่านั้น” อู๋เยว่ชิงกล่าวกับเซียนสำนักหานหลิ่ง นางกอดอีนั่วเอาไว้ราวกับกลัวว่าจะถูกพรากจาก

“ข้ากล่าวความจริง เซียนหานหลิ่งมิอาจมุสาโป้ปด” เขายืนยันคำเดิม “เวลานี้พวกท่านอาจไม่เชื่อสิ่งที่ข้าได้กล่าวไปเมื่อครู่ แต่จงไตร่ตรองพิจารณาดูเอาเถิดเพราะไม่กี่วันต่อจากนี้ พลังมารปีศาจในร่างเด็กคนนั้นจะออกอาละวาดทำร้ายผู้คนในวังหลวง”

คำพูดของเขาทำให้คนที่อยู่ตรงนั้นเริ่มหวาดกลัวตัวสั่นเพราะหลายวันมานี้ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของสัตว์ป่าทั้ง ๆ ที่ไม่เคยมีเรื่องอย่างนั้นเกิดขึ้นมาก่อน อีกทั้งบรรยากาศยังเย็นยะเยือกราวกับเปลี่ยนวังหลวงเป็นป่าช้าวิญญาณอย่างไรอย่างนั้น

“ข้าเองมิได้อยากตัดชีวิตของผู้ใดนัก ยิ่งคนในวังหลวงต่างปกป้องเด็กน้อยผู้นั้นแล้ว ข้าคงมิอาจก้าวก่าย” เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่งเพื่อเขียนยันต์ติดที่หน้าประตูตำหนักจันทรา “หากต้องการความช่วยเหลือจากข้าเมื่อใดก็จงจุดไฟยันต์แผ่นนี้เสียแล้วข้าจะรีบมาทันที”

เซียนสำนักหานหลิ่งหันหลังไม่มองกลับมาแล้วเดินจากไปทิ้งให้ทุกคนนิ่งเงียบอยู่ในความกลัวกับสิ่งที่เขาเคยกล่าวเอาไว้

อู๋เยว่ชิงมองไปรอบตัวนางแลเห็นสายตาที่จับจ้องอีนั่วไม่วางตา ความหวาดหวั่นสะท้อนออกมาโดยไม่ปิดบัง นางเอ่ยปากเรียกคนที่อยู่ข้างกาย “เสด็จพี่ อีนั่วมิใช่มารปีศาจ”

“...” หลินซีเวยไม่ตอบอันใดเพราะรู้ดีอยู่แก่ใจ อีนั่วคือมารที่เขาให้กำเนิด

ทว่า ความนิ่งของเขาทำให้อู๋เยว่ชิงรู้สึกกลัว “ทรงลืมไปแล้วหรือว่าอีนั่วเป็นลูกของเรา” น้ำเสียงของนางเศร้าสร้อยผิดหวัง

หากแต่หลินซีเวยรีบแก้ความเข้าใจผิดของนางทันควัน “มิใช่อย่างนั้นเยว่ชิง ข้าเพียงกำลังคิดหาวิธี จะต้องมีผู้ใดสักคนช่วยอีนั่วได้” หลินซีเวยโอบกอดทั้งคู่อย่างอ่อนโยนพลางปรายตามองคนอื่น ๆ

ฝ่ายฮ่องเต้และแม่ทัพใหญ่ปรึกษาหาทางช่วยหลานของตนเอง ทั้งยังกำชับให้อัญเชิญเซียนสำนักอื่น ๆ มาที่เมืองไท่หยางในเร็ววัน

กระนั้น ความรู้สึกของมนุษย์ไม่มีวันเป็นไปในทางเดียวกัน หากครอบครัวของทั้งคู่ต้องการปกป้องเลือดเนื้อเชื้อไขของตน ยังมีอีกหลายคนในที่แห่งนั้นคิดว่าไม่ควรปล่อยให้อันตรายย่างกรายมาทำร้ายคนที่ไม่รู้เรื่องอันใดด้วย

หลินซีเวยเก็บยันต์ที่เซียนคนนั้นแปะไว้ที่ประตูมาถือไว้ประกาศก้อง “อีนั่วเพียงแค่เจ็บป่วยเหมือนที่ข้าเคยเป็น เขาไม่เคยทำร้ายผู้ใด เพราฉะนั้นแล้วอย่าได้บังอาจคิดแว้งกัด ไม่อย่างนั้นแล้วข้าจะไม่ปล่อยพวกเจ้าเอาไว้”

เขาพูดจบแล้วพาอู๋เยว่ชิงและอีนั่วกลับเข้าไปในตำหนักโดยไม่สนใจผู้ใดอีกต่อไป

ฮ่องเต้สั่งให้องครักษ์อารักขาตำหนักองค์ชายสามเป็นพิเศษ ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามเข้ามาใกล้โดยไม่ได้รับอนุญาต คนเหล่านั้นจึงพากันแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเอง

เพียงแต่ว่าคำบอกกล่าวของเซียนหานหลิ่งกลับมีเค้าความจริงขึ้นมา

กลางดึกคืนนั้น บรรยากาศแปรเปลี่ยนไปคนละขั้ว สายลมนิ่งสงบแม้แต่ใบไผ่ยังไม่กระดิก

อู๋เยว่ชิงกำลังหลับใหลตกอยู่ในภวังค์เพราะฤทธิ์ยา พลังมารของอีนั่วระเบิดออกมาโดยที่ร่างกายของหลินซีเวยเองก็ไม่อาจทนได้

เขากัดฟันอดกลั้นเอาไว้ เลือดแดงสดไหลเปื้อนริมฝีปาก “อีนั่ว เจ้าทนไว้อีกนิดได้หรือไม่” เขาพยายามปลอบบุตรชายตนเอง หากแต่มันกลับสะท้อนมาทำร้ายเขาอยู่ร่ำไป

จู่ ๆ พลังมารปีศาจดวงหนึ่งก็พุ่งออกมาจากตัวของอีนั่ว มันลอยล่องออกไปฝังอยู่ในร่างขององครักษ์ผู้หนึ่งที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูตำหนักจันทรา

หลินซีเวยไม่ทันได้สังเกตว่ามีอันใดเกิดขึ้นเมื่อครู่จึงไม่รู้เลยว่าหายนะกำลังคืบคลานมาหาคนที่เขารัก

องครักษ์ที่โดนมารปีศาจเข้าสิงมีดวงตาสีแดงก่ำเดินออกมาจากจุดที่ประจำการอย่างไร้จุดหมาย สายตาล่องลอยเพราะถูกควบคุม เขาชักดาบจากฝักแล้วเดินลากปลายดาบไปตามกำแพง

เสียงครูดของคมดาบทำให้คนอื่น ๆ สังเกตได้ว่าคนของตนเองมีบางอย่างที่แปลกไป องครักษ์ผู้นั้นหยุดยืนอยู่หน้าตำหนักองค์ชายห้าพลางแสยะยิ้มปองร้าย

“หยุดอยู่ตรงนั้น” องครักษ์ประจำตำหนักตะโกนก้องเมื่อเห็นองครักษ์ตำหนักองค์ชายสาม ในมือถือดาบคู่กายเอาไว้พร้อมปกป้องเจ้านายของตนเอง

เขามองเห็นไอดำครอบคลุมกายคนผู้นั้นแล้วนึกถึงข่าวลือจากตำหนักจันทรา

บุตรขององค์ชายสามหล่อเลี้ยงมารปีศาจในแก่นวิญญาณ

จู่ ๆ องครักษ์ที่ถูกมารปีศาจควบคุมก็หัวเราะลั่นปั่นประสาทก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปปะทะกับองครักษ์ตำหนักองค์ชายห้าอย่างบ้าคลั่งจนกลิ่นเลือดลอยคละคลุ้งไปทั่ววังหลวงสร้างความโกลาหลในชั่วข้ามคืน