ตอนที่ 9 หลบหนี

เมื่อได้ฟังคำบอกเล่าเกี่ยวกับเมล็ดพันธุ์นั้นแล้ว จื่อเถิงจึงไม่รอช้านั่งสมาธิรวบรวมพลังเซียนของตนเองไว้ใจกลางจุดกำเนิดพลังเพื่อเก็บเกี่ยวสรรพสิ่งรอบตัวหลอมรวมเมล็ดพันธุ์ให้สมบูรณ์

เลี่ยงหวงมีสีหน้ากังวลที่เห็นนางทำเช่นนั้นจึงถามศิษย์พี่ของนาง “นางกดดันตนเองเกินไปหรือไม่ เดิมทีเมล็ดพันธุ์จะสมบูรณ์เมื่อครบกำหนดอายุขัยในชาตินั้น แต่นี่นางจะย่นเวลาเพื่อหลอมรวมมันเชียวหรือ”

“พวกเรามีทางเลือกด้วยหรือ” หยางซีอวิ๋นกล่าวขึ้น “จอมมารที่ไม่ควรปรากฏตัวกลับอยู่แดนมนุษย์ในเวลานี้ ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่ามันจะคร่าอีกกี่ชีวิตเพื่อตามหานาง”

จื่อเถิงรู้ดีว่าตนเองมีขีดจำกัดเท่าใด หากมีความมุ่งมั่นแล้ว ไม่ว่าสิ่งใดนางก็จะทำให้สำเร็จจงได้ ในเมื่อมีชีวิตของทุกคนเป็นเดิมพัน นางจึงไม่อาจอยู่เฉยปล่อยให้ใครต่อใครถูกทำลาย

ทว่า พวกเขาไม่อาจหลบซ่อนอยู่ในเมืองจิวหรงได้นานเพราะสัตว์อสูรหลายตนผุดขึ้นมาราวกับดอกเห็ด

เหล่าศิษย์สำนักเซียนที่อยู่ในเมืองนี้ดาหน้าเข้ามาป้องกันพวกเขาทั้งห้าคนตามคำสั่งของเซียนอาวุโสเพื่อยืดเวลาให้พวกเขาฉวยโอกาสหลบหนีจากองทัพจอมมาร

ปีศาจหนึ่งในนั้นสอดส่ายมองหาสตรีดวงตาสีฟ้า เรือนผมสีขาวตามคำสั่งเจ้านาย เมื่อไม่พบเป้าหมายนั้นจึงรายงานกลับไปโดยไม่รอช้า

กงจื่อเย่แสยะยิ้มสั่งการให้พวกมันตามหาต่อไป “สวีลู่ชิง เจ้าคิดว่าจะหนีจากข้าไปจนถึงเมื่อใด”

การตามล่าอย่างไม่ลดละของจอมมารทำให้จื่อเถิงไม่อาจหลบอยู่ที่ใดได้นานจึงต้องเปลี่ยนเมืองไปเรื่อย ๆ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ชีวิตของเซียนทั้งห้าระหกระเหเร่ร่อนหาที่ซ่อนตัวไม่เว้นแต่ละวันจนสุดท้ายจึงเข้าพักที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ใกล้ริมธารห่างไกลจากผู้คน

จื่อเถิงแยกตัวออกมานั่งทำสมาธิรวบรวมสรรพสิ่งอย่างที่ตั้งใจไว้ เร่งหลอมรวมสิ่งเหล่านั้นทั้งวันทั้งคืนไม่หยุดหย่อนจนกระอักเลือดออกมาโดยไม่รู้ตัว

ทางด้านหยางซีอวิ๋นรับหน้าที่ช่วยอิงฮวาฟื้นคืนพลังชีวิตไม่นึกห่วงร่างกายของตนเองเช่นกันจนศิษย์สำนักม่านหยกต้องห้ามปรามทั้งคู่ให้หยุดพัก

“เร่งรีบเกินไปใช่ว่าจะดี หากร่างกายพวกเจ้ารับไม่ไหว สิ่งที่สู้อุตส่าห์ทำมาจะไม่สูญเปล่าหรือ” เลี่ยงหวงเอ่ยปากเตือนด้วยความหวังดี

“ข้ารู้ว่าเราไม่มีทางเลือกมากนัก แต่ถึงอย่างไรก็ต้องเพลามือลงบ้าง ข้าเชื่อว่าสวรรค์จะไม่ทอดทิ้งพวกเรา” เฟยฮวากล่าวสีหน้าจริงจัง นางมีความรู้สึกอยู่เสมอว่าเทพเซียนบนฟากฟ้าต้องรับรู้ถึงหายนะและลงมาช่วยเหลือมนุษย์อย่างแน่นอน

จื่อเถิงพยักหน้าแล้วรับถ้วยโอสถจากเฟยฮวามาดื่มจนหมด ไม่นานนักหลังยาออกฤทธิ์ จื่อเถิงจึงได้นอนหลับพักผ่อนเสียบ้าง

อีกฝากหนึ่งของแดนมนุษย์

กองทัพมารปีศาจเข้าถาโถมโจมตีเมืองมนุษย์เป็นว่าเล่น หลายชีวิตถูกพรากจากราวกับเป็นของไร้ค่าในสายตาจอมมารเพื่อยั่วยุให้จื่อเถิงปรากฏตัว

“เทพดาราที่คิดจะกำจัดข้ามัวแต่ไปมุดหัวอยู่ที่ใดกันเล่า” กงจื่อเย่กล่าว เสียงสะเทือนก้องไปทั่วบริเวณหวังจะให้เทพดาราผู้นั้นรับรู้ว่าเวลานี้เขาสร้างหายนะอะไรเอาไว้บ้าง

“ในเมื่อเจ้าไม่ออกมาเสียที ก็ช่วยไม่ได้” จอมมารโบกสะบัดข้อมือด้วยความเบื่อหน่ายปลิดชีวิตเหล่าเซียนที่กำลังปกป้องชาวเมืองทีละคน ๆ ด้วยสีหน้าเลือดเย็น

“ท่านแม่!!!” เสียงร้องไห้ของเด็กคนหนึ่งที่พลัดหลงตะโกนเรียกหามารดา ท่าทางหวาดกลัวลึกสุดขั้วหัวใจเพราะเห็นสัตว์อสูรขวางทางเอาไว้ “ท่านแม่ช่วยข้าด้วย” 

เด็กตัวน้อยยืนนิ่งเพราะกลัวจนขยับไม่ได้ น้ำตาไหลพราก ร่างสั่นเทิ้ม “ฮึก ฮึก” เขาสะอื้นไห้ไม่อาจกลั้น

สัตว์อสูรตนนั้นส่งเสียงขู่คำรามเล่นกับเหยื่อตัวน้อยอย่างสนุกสนาน

“ทะ... ท่านแม่” ดวงตาเรียวเล็กมองเห็นร่างของมารดาอยู่ไม่ไกลนัก เด็กน้อยเบะปากกลั้นเสียงของตัวเองไว้ ลืมหายใจไปชั่วขณะ

ร่างบางของมารดาห้อยอยู่คาปากของมังกรดำ สัตว์อสูรผงกหัวเงยหน้าขึ้นกระดกร่างของนางกระเดือกเข้าปากกว้างในพริบตา

“ท่านแม่!!!” เขากรีดร้องเมื่อเห็นภาพเช่นนั้นต่อหน้าต่อตา เสียงโหยหวนเรียกความสนใจจากอสูรที่จ้องมองเขาไม่วางตา

ฉับ!!! 

สุดท้ายแล้วร่างของเด็กน้อยผู้นั้นก็หายวับไปในพริบตา เหลือเพียงรองเท้าสานเปื้อนเลือดตกอยู่บนพื้น สัตว์อสูรเลียริมฝีปากของตนเองกลืนน้ำลายลิ้มลองอาหารเลิศรส

ภาพเช่นนี้ปรากฏขึ้นบ่อยครั้งยามที่กองทัพมารของกงจื่อเย่บุกเข้ามา ไม่ว่าจะเด็ก สตรี คนชรา จอมมารผู้นี้ไม่มีปรานี

เสียงร้องระงมด้วยความหวาดกลัวไม่มีหยุดพัก ขบวนกองทัพผ่านไปเมืองใดมักจะเห็นเพียงชิ้นส่วนร่างกายและรอยเลือดเป็นหลักฐานว่าครั้งหนึ่งจอมมารผู้ยิ่งใหญ่เคยผ่านมาทางนี้

กองทัพมารที่ผุดขึ้นมาจากภพมารทวีจำนวนมากขึ้น พวกมันได้รับคำสั่งจากจอมมารให้ตามหาตัวจื่อเถิงทั้งวันทั้งคืนไม่รามือ

ศิษย์สำนักเซียนรับรู้ได้ว่าอันตรายเยื้องกรายเข้าใกล้จึงเตรียมตัวหนีอีกครั้ง

หากแต่ครั้งนี้จะไม่หนีไปเหมือนเดิม เฟยฮวาเสนอให้พวกเขาแยกกันหนีโดยนางจะปลอมเป็นจื่อเถิง ส่วนเลี่ยงหวงปลอมเป็นหยางซีอวิ๋นหลอกล่อสายตาของทัพมารให้สับสน ถ่วงเวลาเพื่อให้จื่อเถิงรวบรวมสรรพสิ่งสร้างเมล็ดพันธุ์ให้สมบูรณ์โดยเร็ว

“พวกเจ้าจะทำเช่นนั้นไม่ได้” จื่อเถิงไม่อยากให้ใครต้องมาเสี่ยงชีวิตเพราะนาง “หนีไปด้วยกันเถอะนะ” นางพยายามโน้มน้าวใจทั้งสองคน

เพียงแต่เฟยฮวาตอบนางว่า “จื่อเถิง พวกเราต่างเป็นศิษย์สำนักเซียนมีหน้าที่แตกต่างกันไป เจ้าก็ต้องทำในส่วนของเจ้า ในขณะที่ข้ากับเลี่ยงหวงก็ต้องทำในส่วนของเรา” เฟยฮวาหวังว่าจื่อเถิงจะเข้าใจจุดประสงค์ของนาง

“ข้ารู้ แต่ว่า...” นางไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอันใดขึ้นกับพวกเขาหากเล่นละครตบตาจอมมาร

“หากข้าและเจ้าเป็นเทพจุติจริง ๆ จบสิ้นจากชีวิตนี้พวกเราก็จะกลับภพสวรรค์กันมิใช่หรือ” น้ำเสียงนางเหมือนกับเฟยฮวาผู้เป็นเทพบุปผาไม่มีผิดและสิ่งนั้นทำให้จื่อเถิงรู้สึกได้ว่าเคยมีใครสักคนพูดกับนางอย่างนี้มาก่อน

“...”

“แต่หากข้าเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา ชาติหน้าเราก็แค่รอมาพบหน้ากันใหม่ก็ได้” 

“ขอบคุณ” จื่อเถิงไม่อาจเอ่ยสิ่งใดไปได้มากกว่านี้ “ขอโทษ”

“ขอสวรรค์ประทานพรให้งานของเจ้าสำเร็จได้ด้วยดี” นางกล่าวกับจื่อเถิงด้วยความสนิทสนม

จากนั้นพวกเขาจึงแยกกันไปคนละทาง จื่อเถิงและศิษย์ร่วมสำนักจากไปอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เฟยฮวาและเลี่ยงหวงแสดงตัวว่าเป็นสตรีที่จอมมารกำลังตามหา

พลันหลอกล่อพวกมันให้สับสนจนดึงความสนใจลูกน้องปีศาจให้ตามติดพวกเขาได้ตามแผน

โจวเหวินหลงจับสังเกตได้ว่าพลังเซียนของจื่อเถิงเวลานี้ไม่เหมือนกับที่เขาเคยเห็นจึงรายงานจอมมารถึงความผิดแปลกในครั้งนี้

สุดท้ายแล้วกงจื่อเย่ก็จับได้ว่าจื่อเถิงตรงหน้าเขาคือตัวปลอมที่ตั้งใจตบตาจอมมารผู้ยิ่งใหญ่

“กล้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ” น้ำเสียงกงจื่อเย่เยือกเย็น 

มือข้างซ้ายบีบคอของเฟยฮวา มือข้างขวาจับเลี่ยงหวงชูขึ้นด้วยความกราดเกรี้ยว

เขาแสยะยิ้มจ้องมองเข้าไปในดวงตาของทั้งคู่ “กล้ามากนักข้าจะสงเคราะห์ให้”

กงจื่อเย่ร่ายพลังมารปีศาจจำนวนมหาศาลให้หลั่งไหลเข้าร่างพวกเขา ค่อย ๆ ให้พลังมารกัดกินร่างเซียนทีละนิด จงใจสร้างความเจ็บปวดรวดร้าวบีบบังคับให้อีกฝ่ายยอมแพ้ขอความตาย