บทที่ 4 แค่ครั้งเดียว

บทที่ 4

แค่ครั้งเดียว

            นึกถึงเหตุการ์เมื่อคืนนี้ผมยังคงขนลุกไม่หาย คุณนายให้ผมดื่มน้ำแกงอะไรสักอย่างในถ้วยกระเบื้องสีขาว รสชาติขมมาก แทบอยากจะอ้วกออกมา แต่โดนสั่งห้ามเอาไว้จึงต้องกลืนมันลงไปจนเกลี้ยง แค่นั้นยังไม่พอบังคับให้นั่งอยู่ในวงล้อมสายสิญจน์เพื่อฟังบทสวดประหลาดจากท่านจนจบ ปิดท้ายด้วยการใช้มือตบเบา ๆ ที่หน้าท้องสามครั้งอีกด้วย เสร็จพิธีก็ถูกไล่ให้กลับห้องนอนโดยไม่พูดหรืออธิบายอะไรให้ฟังเลย

            ความวัวไม่ทันหายความควายก็เข้ามาแทรก วันนี้คุณนายวิมลโทรเรียกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนให้กลับมาที่บ้านโดยด่วนให้เหตุผลว่าผมไม่สบาย โทรแล้วโทรอีกจนเขารำคาญกระมังเลยต้องกลับมาที่คฤหาสน์ ออฟฟิศกับบ้านเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมงได้ ถ้าถามผมว่าไกลไหมตอบว่าไม่ แต่เหตุผลที่เขาไม่ยอมกลับมานอนค้างที่บ้านคงเป็นเพราะต้องการอยู่กับแฟนสาวอย่างสบายใจกระมัง

            แฟนของคุณนาธานก็คือซอนย่านั่นล่ะครับ เธอเป็นนางเอกซูเปอร์สตาร์ มีชื่อเสียงระดับประเทศ สวยและมีความสามารถ ในทีวีดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยอ่อนหวานแต่ในชีวิตจริงผิดจากหน้ามือเป็นหลังมือ นั่นคงเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณนายวิมลไม่ชอบขี้หน้า ท่านเคยเล่าให้ฟังว่าคุณนาธานพาเธอมาบ้านครั้งหนึ่ง กิริยาวาจาและท่าทางดูเป็นผู้ดีแต่คุณนายวิมลรู้ว่านั่นคือการเล่นละคร ท่านจึงไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน หลังจากนั้นได้สั่งว่าห้ามเอาผู้หญิงคนนี้มาเป็นสะใภ้เด็ดขาด

            ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

            “คุณบิวคะ คุณผู้หญิงให้มาเรียนว่าตอนนี้คุณนาธานมาถึงแล้วค่ะ”

            “ขอบคุณครับพี่ปิ๋ว”

            ผมต้องรีบเอากระเป๋าน้ำร้อนมาประคบตามลำตัวและใบหน้าเผื่อเวลาที่เขามาสัมผัสจะได้รู้ว่าผมมีไข้จริง นั่นคือแผนการของคุณนายวิมลที่สั่งเอาไว้ ผมรู้แล้วว่าคุณนาธานได้นิสัยกะล่อนอย่างนี้มาจากใครคงไม่ต้องเดาให้เสียเวลา

            ไม่นานประตูก็ถูกเปิด ได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ผมหรี่ตามองก็เห็นคุณนายวิมลเดินมาพร้อมกับลูกชาย มีพี่ปิ๋วยกชามน้ำมาด้วยอีกต่างหาก จึงรีบปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง นอนอยู่บนเตียงในสภาพอิดโรย

            “ทำไมไม่พาไปโรงพยาบาลครับ หรือไม่ก็เรียกหมอมาตรวจก็ได้ ทำไมคุณแม่จะต้องให้ผมมาด้วย” เสียงบ่นดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

            “เป็นผัวก็ต้องดูแลเมียตัวเองสิ หมอกี่คนก็ไม่หายหรอกถ้าไม่ได้กำลังใจจากคนรัก แกรีบเช็ดตัวให้น้องเลย นอนซมอยู่นานสองนาน กินยาแล้วตัวก็ยังไม่หายร้อน”

            “ให้ปิ๋วทำเถอะครับ ผมทำไม่เป็นหรอก ไม่เคยดูแลใครอย่างนี้มาก่อน”

            “ใครบอก เมื่อตอนที่แม่ไม่สบายแกก็ยังช่วยเช็ดตัวให้เลย นั่งลงแล้วเช็ดตัวให้น้องเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นแม่จะไม่ยอมให้แกกลับไปเด็ดขาด”

            เขาเงียบไปครู่หนึ่งไม่รู้ทำสีหน้าอย่างไรก่อนจะส่งเสียงอีกครั้ง “ก็ได้ครับ งั้นทุกคนออกไปก่อนละกัน”

            “แม่จะอยู่ตรงนี้ ดูว่าแกจะดูแลเมียได้ไหม”

            “โธ่คุณแม่ครับ”

            “เดี๋ยวนี้!”

            ในที่สุดคุณนายวิมลก็เอาชนะจนได้ ผมยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง รู้สึกได้ว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังสัมผัสที่หน้าผาก ก่อนจะได้รับความเย็นจากผ้าผืนเล็ก ๆ ที่กำลังถูไถไปตามแขน ผู้ชายบ้าอะไรจะมือหนักขนาดนี้ ไม่คิดจะถนอมผมเลยหรือยังไงกัน

            “ตรงซอกคอด้วย เช็ดแต่แขนไข้จะไปลดได้ยังไงกัน”

            “แต่”

            “ไม่มีแต่”

            ผมเองก็อยากจะส่งเสียงห้ามแต่ไม่กล้าขัดใจคุณนายวิมล หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อตอนนี้เขากำลังเช็ดตามลำคอให้ วนเวียนอยู่บริเวณนั้นก่อนจะลงมาเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึงเนินอก มือที่วางอยู่ใต้ผ้าห่มกำแน่นจนเกร็งไปหมด ในขณะนั้นคุณนายวิมลก็สั่งให้เช็ดลึกเข้ามาเรื่อย ๆ จนเกือบจะถึงยอดอกผมแล้ว ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่ ผมเสียหายนะรู้ไหม

            “เอาล่ะแม่พอใจแล้ว แกเฝ้าเมียอยู่ในนี้ห้ามออกไปจนกว่าไข้จะลด หนูบิวคงจะนอนหลับอีกนานเลยล่ะ” ประโยคหลังเหมือนสั่งให้ผมนอนนิ่ง ๆ อยู่บนเตียงทางอ้อม คุณนายคิดจะทำอะไรกันแน่

            หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงปิดประตูห้อง ภายในนี้จึงมีเพียงแต่ความเงียบงัน ไม่รู้ว่าคุณนาธานกำลังทำอะไรอยู่ที่ไหน จะยังคงนั่งอยู่ข้างเตียงไหมนะ

            “ไอ้บื้อเอ๊ย หาความซวยมาให้ฉันจนได้ แทนที่จะได้มีเวลาอยู่กับซอนย่า”

            เสียงนั้นดังอยู่ข้างเตียงจริง ๆ ด้วย ผมจึงต้องหลับตาอยู่อย่างนั้นรอให้เขาเงียบไปพักใหญ่ กำลังจะเปิดเปลือกตาขึ้นจู่ ๆ ก็มีร่างของใครบางคนทิ้งตัวลงมานอนข้างกัน ทำให้ต้องนอนนิ่งอยู่ท่าเดิม จู่ ๆ ก็รู้สึกได้ว่ามีมือใหญ่วางพาดบนตัว รู้สึกได้ว่าเขาขยับตัวเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่กำลังเป่ารดพวงแก้ม ไม่นะ! เขากำลังคิดจะทำอะไรผมกันแน่

            “หน้าตาจืดชืดแต่หุ่นดีใช้ได้เลยทีเดียว ผิวก็เนียนอย่างกับผู้หญิง”

            ตอนนี้แทบไม่ต้องใช้กระเป๋าน้ำร้อนเพราะใบหน้ามันร้อนผ่าวเองโดยอัตโนมัติ เขากำลังอ่านกินผมอยู่แน่ ๆ กำลังใช้สายตาโลมเลียผมอยู่แน่ ๆ แล้วจะทำอย่างไรดี จู่ ๆ ก็นึกขึ้นได้ว่าต้องนอนละเมอ!

            เพี๊ยะ!

            “โอ๊ย! ไอ้บ้าเอ๊ย! เจ็บชะมัด”

            ผมตัดสินใจฟาดมือไปมั่วแต่บังเอิญมันประทับลงที่แก้มเขาอย่างจังจนต้องแอบขำในใจ ทำไมซื้อหวยไม่แม่นอย่างนี้นะ แถมยังดันใบหน้าเขาให้ออกห่างอีกด้วย

            “ออกไปเลย คนไม่ดี คนนิสัยเสีย อย่าเข้ามาใกล้”

            “เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ฉันไม่น่ากลับมาเลยจริง ๆ จ้างมาเป็นภาระซะเปล่า”

            เขาบ่นพลางจับข้อมือผมไว้ก่อนพลิกตัวขึ้นมาคร่อมร่าง ด้วยความตกใจจึงลืมตาขึ้นมา เห็นใบหน้าของคุณนาธานอยู่ใกล้แค่เอื้อม เขากำลังจ้องมองอย่างจับผิดจนผมทำหน้าไม่ถูก

            “คะ...คุณจะทำอะไร”

            “ตื่นแล้วเหรอ เล่นละครเก่งจังเลยนะเธอ...แต่ไม่เนียน”

            เขาเอ่ยพลางมองไปยังกระเป๋าน้ำร้อนที่วางอยู่บนเตียง ผมไม่นึกว่าเขาจะขึ้นมานอนบนนี้จึงไม่ได้เก็บไว้ใหดี แล้วทีนี้จะทำอย่างไรจะบอกความจริงเรื่องคุณนายวิมลก็ไม่ได้ด้วยสิ

            “คือ...ผมไม่ได้ตั้งใจ”

            “ไม่ได้ตั้งใจแต่ทำให้ฉันเสียเวลา แกล้งทำเป็นไม่สบายเพื่ออะไรกัน แถมยังละเมอตบหน้าฉันอีก”

            “คือ...ผมแค่รู้สึกเบื่อ ๆ เลยอยากให้คุณพาออกไปข้างนอกบ้างก็เท่านั้น อยู่แต่ในนี้มันอึดอัด”

            “แล้วทำไมไม่โทรหาฉันเอง”

            “มันเป็นแผนของผม ถ้าไม่ทำอย่างนี้ก็ไม่รู้น่ะสิว่าคุณแม่เอ็นดูผมจริงไหม เห็นไหมว่าท่านเป็นห่วงผมจริง ๆ ถึงขนาดโทรตามคุณมาที่นี่ อย่างนี้แล้วคุณก็หายห่วงอยู่กับแฟนคุณอย่างสบายใจได้เลย” ในที่สุดผมก็หาทางออกให้ตัวเองจนได้ และดูเหมือนว่าเขาจะคล้อยตามด้วย

            “ไม่นึกว่าเธอจะฉลาดกับเขาบ้างเหมือนกัน สงสัยต้องมองเธอใหม่ซะแล้วล่ะ”

            เขายกยิ้มมุมปากพลางส่งสายตาแปลก ๆ มายังผม เห็นอย่างนั้นหัวใจมันก็เต้นแรงขึ้น เขาเลื่อนสายตาลงมายังริมฝีปากของผมจึงรีบเม้มเอาไว้ โลมเลียอย่างนี้อย่าบอกนะว่าคิดจะทำมิดีมิร้ายกัน มันไม่อยู่ในข้อตกลงของเราสักหน่อย

            “คุณกลับไปได้แล้ว บอกคุณแม่ว่าผมหายแล้ว”

            “...”

            เขายังไม่ยอมตอบ ส่งสายตาโลมเลียมาอย่างน่าหวาดกลัว แถมยังกลืนน้ำลายลงคออีกด้วย ผมจึงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ตัวเองลงจากเตียงนี้โดยเร็ว

            “คุณคิดจะทำอะไร อย่าเชียวนะ”

            “มองใกล้ ๆ เธอก็น่ารักใช่ย่อยนะ”

            “บ้า! ผมไม่ได้น่ารักเล้ยยย ผมขี้เหร่จะตาย” พูดเสียงสูงแล้วเอียงหน้าหนีไม่ยอมให้เขาจ้องหน้า แต่ดูเหมือนว่าใบหน้าของผู้ชายคนนี้กลับเคลื่อนลงมาใกล้ยิ่งขึ้นจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ปะทะผิวแก้ม

            จู่ ๆ ผมก็รู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ความร้อนรุ่มปะทุออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำไมถึงรู้สึกเกิดความต้องการขึ้นมา อยากให้เขาสัมผัสเรือนกายของตัวเอง อยากกอด อยากจูบ อยากทำอะไรเหมือนที่คนรักพึงกระทำ ดูท่าทางเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน พยายามคลอเคลียตามพวงแก้ม ก่อนจะฉกฉวยริมฝีปากอย่างไม่ทันตั้งตัว รสจุมพิตอันแสนหนักหน่วงได้เริ่มต้นขึ้น เพียงแค่จูบกลับระบายความกำหนัดได้เป็นอย่างดี หากเกินเลยไปกว่านี้ผมคงรู้สึกโล่งมากขึ้น อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดเพราะในวินาทีนี้ผมมิอาจฝืนทนความต้องการได้แล้ว

            “ฉันต้องการเธอ ฉัน...ห้ามตัวเองไม่ไหวแล้ว”

            “ก่อนอะไรมันจะสายเกินไปคุณรีบออกไปจากห้องเถอะนะ รีบออกไปเดี๋ยวนี้!” ยังมีอีกหนึ่งความคิดที่จะหาทางออกให้ตนเอง รักษาพรหมจรรย์เอาไว้ อาการแบบนี้ผมไม่แน่ใจว่าเกิดจากการวางยาปลุกเซ็กซ์หรือไม่ เพราะไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน แต่เมื่อนึกย้อนกลับไปก่อนหน้านี้คุณนายวิมลสั่งให้พี่ปิ๋วนำน้ำส้มคั้นมาให้นี่นา ไม่นะ!

            “ไม่! ฉันจะทำมันต่อ”

            เขาพยายามจะจูบแต่ผมดันใบหน้าเอาไว้ ผลักร่างหนาจนพ้นตัวก่อนลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู หากทว่ามันกลับถูกล็อกจากด้านนอกเสียอย่างนั้น นั่นทำให้มั่นใจว่าทุกอย่างมันคือแผนการของคุณนายวิมล หันกลับมาอีกครั้งก็ถูกคุณนาธานกระชากตัวเข้าไปไว้ในอ้อมกอด ส่งริมฝีปากเข้ามาประทับจุมพิตอย่างบ้าคลั่ง มือใหญ่สาละวนอยู่กับการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของผม แม้จะจับมือห้ามไว้แต่มิอาจต่อต้านความกำหนัดที่อยู่ในกาย ปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ

            “อื้อ...คุณนาธาน อ๊า”

            “แค่ครั้งเดียวเท่านั้น ฉันจะไม่ทำมันอีก ครั้งเดียวจริง ๆ” เขาพร่ำบอกข้างใบหูขณะใช้มือใหญ่ลูบไล้แผงอกอย่างเสน่หา

            “เราเป็นผู้ชายด้วยกันนะ มันไม่ควรจะเกิดขึ้น”

            “ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น ฉันจะชดใช้ให้ คุณแม่ต้องการให้มันเป็นอย่างนี้เราต้องเล่นมันให้สมบทบาท”

            กล่าวแล้วเขาก็อุ้มผมขึ้นมาวางบนเตียงแล้วตามขึ้นมาคร่อมร่างไว้ ตรึงข้อมือไว้เหนือศีรษะ ส่งใบหน้าลงมาซุกไซ้ที่ซอกคออย่างดุดัน ด้วยความรู้สึกที่แปลกใหม่คละเคล้าความหวามไหวทำให้ผมตอบรับความดุดันนั้นอย่างสมยอม เมื่อรู้ว่าผมมีอารมณ์ร่วมแล้วก็ยอมปล่อยข้อมือให้เป็นอิสระ แทนที่จะตบตีหรือผลักตัวเขาออกหากทว่าผมกอดต้นคอหนาไว้อย่างแน่นหนา ในขณะที่ริมฝีปากถูกประกบจูบอย่างดูดดื่มไม่หยุดหย่อน

            เขาเลื่อนตัวลงมาอย่างช้า ๆ ผ่านเนินอกและหน้าท้องอันแบนราบ ในตอนนั้นผมรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร จึงบีบขาทั้งสองเข้ามาด้วยสัญชาตญาณ หากทว่าเขาทำหน้าดุให้แล้วแยกมันออกอีกครั้ง ส่งมือเข้ามาทักทายเจ้าบิวน้อยที่ไม่เคยมีคนได้สัมผัส ผมจำต้องขบริมฝีปากล่างเพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกไป นั่นเพราะเขาใช้ปากกับส่วนนั้นจนร่างสั่นเทิ้ม กระตุกทุกครั้งที่ใช้ลิ้นละเลงส่วนหัว รู้สึกดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเก่งเรื่องอย่างว่าจนทำให้คนที่ไม่เคยอย่างผมเกิดความประทับใจ จากนั้นเขาก็พลิกตัวขึ้นมาให้ผมทำเช่นนั้นบ้าง แม้จะไม่เคยแต่เขาก็สอนจนผมเริ่มทำได้และคุ้นชินกับมันเป็นอย่างดี

            “ถะ...ถุงยางล่ะ”

            “ไม่มี ปกติก็ไม่เคยใส่”

            “ถ้าอย่างนั้นก็หยุด ผมไม่เชื่อใจคุณ”

            “ฉันไม่มั่ว ไม่มีโรคแน่”

            “ยังไงผมก็ไม่ไว้ใจ”

            “หลั่งข้างนอกก็ได้”

            “ไม่ได้!”

            ถึงจะเกิดอารมณ์มากแค่ไหนก็ยังมีสติมากพอ ผมพยายามใช้ขาดันเขาให้ลงจากเตียงไป ทว่ามาเฟียหนุ่มหล่อกลับโถมตัวเข้ามาโอบกอดไว้ ส่งสายตามายั่วยวนชวนสยิวกิ้ว เคลื่อนใบหน้าเข้ามาคลอเคลีย ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังอย่างเสน่หา คิดจะหว่านล้อมผมหรือไงนะ

            “ฉันปลอดภัยแน่ แค่ครั้งเดียวไม่เป็นอะไรหรอกน่า” โทนเสียงอันทรงเสน่ห์นี้ทำให้ผมเคลิ้มตามได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

            “ก็ได้ แต่คุณสัญญาแล้วนะ”

            “ฉันสัญญา”

            เมื่อได้รับอนุญาตแล้วเขาก็เริ่มบรรเลงบทเพลงรักอย่างไว นับเป็นครั้งแรกที่ผมมีอะไรกับผู้ชาย วินาทีที่เขาเอามันเข้ามาเจ็บปวดเหมือนร่างจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ จนต้องขอร้องให้เขาเอามันออกไป คุณนาธานยอมทำตามแต่ก็พยายามดันมันเข้ามาอีกครั้งจนสำเร็จ เขาเล้าโลมช่วยเพื่อให้ผมผ่อนคลาย เมื่อเราเชื่อมต่อกันแล้วเขาก็เริ่มขยับสะโพก

            “อะ...อื้อ...เจ็บ!”

            “เดี๋ยวก็หายเจ็บแล้ว เชื่อฉัน”

            โทนเสียงอบอุ่นและแววตาหวานซึ้งขับกล่อมให้ผมพยักหน้ารับ ยอมอดทนเพื่อให้พายุแห่งความเสน่หานี้จบลงไป ไม่นานความเจ็บปวดก็ทุเลาลง มีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ เสียวซ่าน สนุก ตื่นเต้น เร้าใจ เขาพาผมโลดแล่นท่ามกลางพายุเสน่หาจวบจนจะถึงฝั่งฝัน ในวินาทีนั้นผมทำได้เพียงนอนส่งเสียงร้องครวญครางเพื่อระบายความกำหนัด โดยลืมไปว่าเขาจะต้องหลั่งข้างนอก เราทั้งสองส่งเสียงแข่งกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เหงื่อกาฬไหลหลั่งออกมาจนเปียกชุ่มไปทั้งตัว เขาเร่งจังหวะสะโพกเร็วและแรงขึ้นจนในที่สุดก็ถึงจุดหมายปลายทางพร้อมกัน

            “แฮ่ก ๆ เสียวไหม”

            “อื้อ...”

            ผมตอบได้เพียงเท่านั้นเพราะยังคงรู้สึกเหนื่อย ร่างหนายังคงทับทาบบนตัวผม เขายังคงคลอเคลียที่ซอกคอ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าเขาได้หลั่งข้างในไปแล้วความตกใจจึงบังเกิดขึ้น

            “นี่คุณ! ไหนบอกจะหลั่งข้างนอก ลุกออกจากตัวผมเดี๋ยวนี้เลย คนไม่รักษาสัญญา”

            “ฉันไม่ได้ตั้งใจ อารมณ์มันพาไป ครั้งเดียวเองน่า อีกอย่างฉันก็ไม่มีโรค กลัวแต่เธอนั่นล่ะ”

            “ผมไม่เคยมีอะไรกับใครจะไปติดโรคมาจากไหนล่ะ คุณนั่นล่ะที่ไม่เคยใส่ถุงยางมีความเสี่ยงกว่าผมตั้งเยอะ” ด้วยความโมโหผมจึงฟาดมือไปที่แก้มเขาอย่างสุดแรง น้ำตาไหลพรากเพราะกลัวว่าตัวเองจะติดโรคจากเขา

            “แล้วไง! เธอเองก็ชอบมัน เธอยอมเองช่วยไม่ได้”

            “ฮึก...ออกไปเลย รีบกลับไปเลย ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ”

            “นี่ห้องนอนฉัน” เขาส่งเสียงดุกลับมา

            “ผมจะไปเอง”

            กล่าวจบก็ลุกขึ้นจากเตียงเก็บเสื้อผ้าที่ทิ้งเกลื่อนขึ้นมาสวมใส่ กำลังจะวิ่งออกไปแต่นึกขึ้นได้ว่าประตูข้างนอกถูกล็อกเอาไว้ แล้วอย่างนี้จะออกไปได้อย่างไร

            “ออกไปสิ” เขาทำลอยหน้าลอยตา นอนค้ำศีรษะอยู่บนเตียงอย่างสะใจที่เห็นผมจนมุม

            “ถ้าผมติดโรคขึ้นมาผมเอาคุณตายแน่!”

            “จริง ๆ แล้วเมื่อหลายวันก่อนฉันก็มีอาการแปลก ๆ นะ มีตุ่มขึ้นตามตัวด้วย กะว่าจะไปหาหมออยู่พอดี” เขายิ้มเจ้าเล่ห์

“อี๋! คุณมันน่ารังเกียจที่สุด ผมเกลียดคุณ!”

“เรื่องนี้ฉันไม่ได้ผิดมันเป็นแผนของคุณแม่ต่างหาก เอาเป็นว่าฉันจะให้ค่าแรงก้อนนึงก็แล้วกัน เราจะได้เลิกแล้วต่อกัน พรุ่งนี้ก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ถ้าเธอติดโรคขึ้นมาฉันจะจ่ายค่ารักษาให้ทุกบาททุกสตางค์”

            “ต่อให้เงินมากองเป็นสิบล้านก็แลกกับสิ่งที่ผมเสียไปไม่ได้หรอก! ถ้าติดโรคจากคุณขึ้นมาชีวิตผมเหมือนตกนรกทั้งเป็นตลอดชีวิตแน่ ๆ ฮือ...”

            “ช่วยไม่ได้” ว่าแล้วเขาก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างสบายใจอยู่บนเตียง ผมรีบวิ่งแจ้นเข้าไปล้างเนื้อล้างตัว ล้างกลิ่นคาวของผู้ชายคนนั้นออกไปให้หมด แค่ครั้งเดียวหวังว่าผมคงไม่โชคร้ายถึงขนาดนั้นหรอกกระมัง