บทที่ 10 สิทธิ์คนดูแล

วันต่อมา..

"วันนี้ต้องเข้าสู่โหมดทำงานแล้วเหรอเนี่ย" เสียงบ่นงึมงำดังเล็ดออกจากริมฝีปากของร่างบางที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงเพราะรู้สึกขี้เกียจน้อย ๆ ตั้งแต่เรียนจบมาปีกว่าเธอก็ไม่เคยทำงานเลยได้แต่เที่ยวเตร่ไปวัน ๆ หากไม่ใช่เพื่ออิสระเธอก็คงไม่ยอมทำงานหรอก

"สู้ ๆ ยัยหงส์รีบทำให้สำเร็จจะได้จบ ๆ ไปหลังจากนั้นค่อยลั้นลาต่อก็ได้" เธอสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เรียกแรงฮึบสู้ให้ตัวเองแล้วดีดตัวลุกลงจากเตียงอาบน้ำแต่งตัว

หลังจากจัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยก็คว้ากุญแจบึ๊กไบค์คู่ใจเดินออกจากห้องไป

"รถฉันไปไหนเมื่อวานฉันจอดตรงนี้นะ" คิ้วสวยขมวดยุ่งเหยิงเมื่อเดินมายังลานจอดรถของคอนโดแล้วไม่เห็นรถของตัวเองจอดอยู่ เธอจำได้ดีว่าเมื่อวานจอดอยู่ตรงนี้ ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วลานจอดรถแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววรถของเธอ

"บ้าเอ๊ย! รถหายไปไหน" เสียงหวานสบถออกมาด้วยความโมโหก่อนจะนึกเอะใจเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นมาเฟียหนุ่มที่เดินยกยิ้มมุมปากตรงมาหาเธอ เท้าเล็กรีบก้าวเดินไปหาร่างสูงอย่างไม่รอช้า ก่อนเปล่งเสียงถามอย่างโมโห "ฝีมือพี่ใช่ไหม พี่เอาหรอกหงส์ไปใช่ไหม"

"อย่ามากล่าวหากันลอย ๆ"

"หงส์ไม่ได้กล่าวหาไม่ใช่พี่แล้วจะเป็นใคร" ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าคมคายเขม็งแม้เขาจะปฏิเสธ แต่เธอก็ไม่ปักใจเชื่อเพราะเมื่อวานตอนเธอขับรถบิ๊คไบค์มาถึงคอนโดเขาก็ต่อว่า และสั่งห้ามเมื่อเธอไม่ยอมก็พานทะเลาะกันยกใหญ่ยังดีที่ลูกน้องของเขาห้ามไว้ "เอารถหงส์คืนมา"

"ฉันเอาไปเผาทิ้งแล้วเธอจะตามไปเก็บเศษเหล็กไหมละ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยตัดปัญหาเพราะรู้สึกรำคาญเสียงแวด ๆ ของหญิงสาวถึงจะรู้ว่าเขาเป็นคนทำคนอย่างเธอก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่ดี และเขาก็ไม่ได้เผารถตามที่พูดแต่ถ้าบอกว่ารถยังอยู่เธอจะเซ้าซี้ไม่เลิก

เอาจริง ๆ เขาก็เป็นเด็กหนุ่มรุ่นใหม่มองว่าผู้หญิงก็สามารถทำอะไรได้เหมือนผู้ชาย แต่ต้องอยู่ในขอบเขตไม่ใช่สุดโต้งแบบเธอ หากเธอขับรถอย่างระมัดระวังเขาก็จะไม่ห้ามเลยสักนิดแต่นี่อะไรกันขนาดเขาเตือนไปเมืื่อวานเธอก็ยังดื้อรั้นตกตอนกลางคืนเขาเลยสั่งให้ลูกน้องแอบมาเอารถของเธอไปเก็บที่โกดัง

"นั้นมันรถที่หงส์ซื้อนะพี่มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้" หงส์ฟ้าถึงกับปรี๊ดแตกเมื่อได้ยินคำตอบจากปากร่างสูง ดวงตากลมโตจับจ้องใบหน้าคมด้วยความโกรธ เขามีสิทธิ์อะไรมาทำลายของของเธอกันขนาดพ่อแม่เธอยังไม่เคยทำ แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย หนำซ้ำยังไหวไหล่ยกยิ้มมุมปากอย่างผู้เหนือกว่า "สิทธิ์ที่ฉันเป็นคนดูแลเธอไง"

"หงส์โตแล้วไม่จำเป็นต้องให้พี่มาดูแล"

"โตแต่ตัว สมองเหมือนเด็กสิบขวบ นิสัยกร้าวร้าว ดื้อ เอาแต่ใจ"

"หงส์จะเป็นยังไงก็เรื่องของหงส์" ทั้งสองโต้เถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนหงส์ฟ้าจะต้องโกรธจนตัวสั่นเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากร่างสูง มือเล็กกำเข้าหากันแน่จนเส้นเลือดปูดข่มอารมณ์ไว้ไม่ให้ตัวเองวิ่งเข้าไปตะบั้นหน้าคมคาย แล้วหมุนตัวเดินออกจากตรงนั้นด้วยความเร็ว

"จะไปไหนกลับมาขึ้นรถ วันนี้เธอต้องเริ่มงานเป็นวันแรก" เสียงทุ้มตะโกนตามหลังร่างอรชรที่เดินกระเฟียดกระฟัดออกไปดื้อ ๆ ด้วยความงุนงง

"หงส์มีปัญญาไปเองได้" คนถูกเรียกหยุดเดินหันกลับไปตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ จากนั้นก็ก้าวเดินต่อเพื่อออกไปเรียกรถแท็กซี่ริมถนนใหญ่เพราะไม่อย่างร่วมทางไปกับเขา