Ep.3 โต๊ะน้องคนสวยๆ คนนั้นอะครับ

“น้องยาหยีคนสวยของพี่ เพื่อนยังไม่มาเหรอคะ”

“โดนเทน่ะสิคะพี่เจน น่าเบื่อชะมัดเลย โมโหหิวแล้วด้วยค่ะ”

“งั้นรับของโปรดแบบเดิมไหมคะ ขนมปังสังขยาไส้ชาไทย”

“รับค่ะ แล้วก็ขอ…  อื้มมม.. เอาอะไรอีกดีน๊าาา” ทำท่าทางคิด เอานิ้วเคาะริมฝีปากตัวเองอย่างชั่งใจ 

... “เอาน้ำส้มคั้นแล้วกันค่ะพี่เจน”

“ได้เลย รอแปบน๊าา เดี๋ยวพี่ให้เด็กมาเสริฟให้จ้า”

“ค่าาา”

เมื่อเจนกำลังหมุนตัวจะเดินกลับออกไป นั้น…

“อ้าว พี่วิลล์ สวัสดีค่ะ กลับมาไทยตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เจนจำได้แม่นว่าว่าคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของแฟนเธอเอง หล่อขนาดนี้จำได้แม่นขึ้นใจ

“2 วันแล้วครับ”

“อ๋อค่ะ แล้วได้เจอกับพี่คินยังคะ ให้เจนโทรตามพี่คินให้ไหม”

“ไม่เป็นไรครับ วันนี้พี่มานั่งชิลล์ๆ คุยงานนิดหน่อย เดี๋ยวพี่นัดกับไอ้คินเองอีกที”

“ค่ะ ถ้างั้นตามสบายเลยนะคะ อยากทานอะไร แจ้งได้เลย เดี๋ยวเจนดูแลให้เองค่ะ”

“งั้นรับเหมือนโต๊ะนั้นครับ โต๊ะน้องคนสวยๆคนนั้นอะครับ” ชี้นิ้วไปทางโต๊ะที่ยาหยีนั่ง พร้อมส่งสายตาไปให้ยาหยีอย่างสื่อความหมาย

“ได้ค่ะ เดี๋ยวเจนจัดการให้แบบ Copy Set เหมือนโต๊ะนั้นเลยค่ะ”  เจนยิ้มกรุ่มกริ้ม ดูท่าทางเพื่อนของแฟนดูจะสนใจลูกค้า VVIP ของเธอซะแล้วสิ

15 นาทีผ่านไป

L - I - N - E

พิเจน : ยาหยีน้องรัก

Y.yee : เดี๋ยวไปรับเองค๊าา (รู้งาน)

มักเป็นเรื่องปกติที่หลายครั้งๆ ลูกค้าในร้านค่อนข้างเยอะ เด็กเสิร์ฟภายในร้านก็บริการกันแทบไม่ทัน แล้ววันหยุดแบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงเลย คนเยอะแน่นอน บางครั้งยาหยีนึกสนุกก็มาช่วยจดรับออเดอร์ แต่ไม่เคยได้ไปเสิร์ฟเอง เพราะเจนไม่ยอม ยาหยีคือลูกค้า VVIP ที่น่ารัก จะให้ไปเดินเสิร์ฟน้ำได้ไงกัน

ความสวยใสของยาหยี มีผู้ติดตามใน Social ค่อนข้างเยอะ และเธอก็มักเช็คอินที่คาเฟ่ของเจนบ่อยๆ ถ่ายรูปน่ารักๆ กับโลเคชั่นสวยๆ ในคาเฟ่ อัพรูปของกินต่างๆลงใน ไ อ จี ซึ่งนั่นเป็นเหตุให้คาเฟ่ของเจนเป็นที่รู้จักมากขึ้น บวกกับความสวยงามของสถานที่และรสชาติของกาแฟและขนมต่างๆ ก็ดีเยี่ยมอย่างที่ไม่ลองไม่ได้ 

และวันนี้…… พี่เจนอยากเป็นกามเทพตัวน้อยๆ เพราะจากเท่าที่สังเกตุเหตุการณ์คร่าวๆ นี่แค่คร่าวๆ นะ เพื่อนแฟนจ้องมองยาหยีแทบไม่กระพริบตา ดูก็รู้ว่าสนใจไม่หยอก บอกเลยเดี๋ยวเจนจัดให้

“หยี พี่ฝากให้โต๊ะตรงข้ามด้วยซี่ ผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ หล่อๆ แบดๆ คนนั้นอ่า เขาสั่งเมนูเดียวกับหยีเลย พี่ไปรับออเดอร์ลูกค้าโต๊ะอื่นก่อนนะ”  ฟิ้วววว

“__” ไม่มีโอกาสได้ปฎิเสธ และปฎิเสธก็คงจะไม่ทัน

“เฮ้อออ มันอะไรกันเนี่ย ต้องโดนแทะโลมทางสายตาแน่เลย”

ตึก ตึก ตึก เสียงเท้าเดินมาใกล้ๆ หยุดอยู่ที่โต๊ะของมาเฟียหนุ่ม

“ของคุณ พี่เจนฝากมาให้ค่ะ”

“ขอบคุณครับ” จากที่คิดว่าจะโดนเขมือบทางสายตากลับกลายเป็นว่า สายตาอ่อนโยนและอบอุ่นแบบที่สื่อความหมายนั้น …  ใจเต้นระรัวแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ตาประสานตา วิลล์เป็นฝ่ายยิ้มน้อยๆ ให้ยาหยีก่อน ซึ่งยาหยีก็ยิ้มตอบกลับอย่างไม่รู้ตัว

“นั่งด้วยกันไหมครับ”  ซึ่งนั่น ทำให้ยาหยีหลุดจากภวังค์

“อะ อ๋อ… ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ขอตัวนะคะ”

ยาหยีเดินกลับมานั่งที่โต๊ะ กลบเกลื่อนความเขินอายโดยการใส่หูฟัง และเปิดเพลงคลอเบาๆ 

ผ่านไปสักพัก 1 ชม. น่าจะได้ ยาหยีเริ่มขยับตัวบิดขี้เกียจเล็กน้อย จนลืมคิดไปว่าไม่ได้อยู่ที่คอนโดของตัวเอง 

“โอ๊ะ ลืมตัว” บ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อย้ายสายตาไปวางที่ใบหน้ามาเฟียทรงแบด ยาหยีได้แต่ทำท่าทางเลิ่กลั่ก เพราะเขาก็มองมาเหมือนกัน สายตาแบบนั้นอีกแล้ว แม้ที่ผ่านมาจะไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหน แต่คนนี้มัน... รู้สึกแปลกๆ ราวกับมีผีเสื้อร้อยตัวบินวนในท้อง

“หึ น่ารักชิบหายเลย” อย่าน่ารักให้มันมากนัก กลัวใจตัวเองจะลักพาตัวลูกสาวเขาเข้าบ้านตัวเอง มาเฟียหนุ่มได้แต่นั่งข่มใจ