มาเฟียจ้าวชีวิต

มาเฟียจ้าวชีวิต

Writer : Aile'N

- INTRO -

ตึก...ตึก...ตึก...

ในวันที่ไม่มีความเคลื่อนไหวใดภายในบ้านแม้เจ้าของบ้านจะไม่ได้ออกไปไหน พลันมีเสียงรองเท้าหนังราคาแพงเหยียบลงบนพื้นกระเบื้อง ก้าวเดินเป็นจังหวะ และเสียงนั้นก็กำลังตรงมายังห้องนอนที่ประตูปิดสนิทอยู่..

แกรก

"ดูไม่จืดเลยนะ" น้ำเสียงทุ้มนุ่มของคนที่เปิดประตูเข้ามาเอ่ยราบเรียบในขณะที่สายตาจับจ้องร่างผอมบางบนเตียงนิ่งๆ

"ค...คุณ..." ดวงตาที่เปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำตาของใครคนนั้นค่อยๆ เปิดขึ้นมองร่างสูงตรงหน้าอย่างอ่อนแรง เมื่อรู้ว่าเป็นใครแววตาที่เคยเฉื่อยชาก็เริ่มสั่นระริกก่อนเอ่อคลอน้ำตาและปล่อยให้มันหยดลงเปียกที่นอนอีกครั้ง ร้องเท่าไรก็ไม่เคยพอ..

ร่างสูงไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้บอกด้วยว่ารู้จักบ้านเธอได้ยังไง สองเท้าที่ถูกโอบหุ้มด้วยรองเท้าหนังมันปลาบก้าวเดินอย่างสุขุมไปรูดผ้าม่านเปิดออก เพื่อให้แสงสว่างสาดส่องเข้ามาขับไล่ความมืดมิดและบรรยากาศสีเทาๆ ออกไป ถึงได้เห็นเต็มตาว่าไม่ใช่แค่คนที่ทรุดโทรมย่ำแย่ สภาพแวดล้อมภายในห้องก็ไม่ได้รับการดูแลเช่นกัน

ร่างบางนอนหลับตาแน่น...เพราะไม่ได้เจอแสงสว่างมาเป็นเวลานาน ดวงตาจึงไม่สามารถปรับโฟกัสได้ในทันที กระทั่งรู้สึกว่าผู้บุกรุกเดินกลับมายืนข้างเตียงอีกครั้ง เลยพยายามฝืนลืมตาขึ้นมอง...

"ม...แม่ ไม่อยู่แล้ว...อึก" น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยบอก พร้อมกับปล่อยน้ำตาร่วงหล่นซ้ำอีก จะว่าไปก็แทบจะไม่เคยหยุดไหลเลยตั้งแต่ที่เสียบุคคลผู้เป็นที่รักไป

"ฉันรู้...ฉันถึงมาที่นี่" ร่างสูงบอก เขายังคงยืนล้วงกระเป๋ากางเกงจ้องมองสภาพที่ดูไม่ได้ของเธอนิ่งๆ

"เงินที่คุณให้มายังเหลือ ฉันคงไม่ได้ใช้มันอีก ฉันคืนให้" ไม่คิดถามว่าอีกคนรู้เรื่องแม่ของเธอได้อย่างไร มือสั่นเทาพยายามเอื้อมไปเปิดลิ้นชักหัวเตียงออกเผยให้เห็นเงินสดจำนวนหนึ่งที่เธอไม่จำเป็นจะต้องใช้มันอีกแล้ว

"ฉันไม่ได้มาเพื่อเอาเงิน..." ดวงตาคมกริบเหลือบมองตามเล็กน้อยก่อนกลับมาจ้องใบหน้าซีดเซียวของคนบนเตียงอีกครั้ง...ระยะห่างระหว่างดวงตาทั้งสองคู่ลดน้อยลงเมื่อเขาย่อตัวนั่งยองๆ ลงข้างเตียง มือใหญ่ที่เต็มไปด้วยรอยสักปริศนาและเส้นเลือดนูนเด่นตามฉบับของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่เอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาปรกใบหน้าขาวออกให้

สัมผัสที่มองเผินๆ เหมือนจะไม่มีอะไรพิเศษนั้นยิ่งกระตุ้นต่อมน้ำตาของอีกฝ่ายให้รินไหลลงมาไม่ขาดสาย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใครมาจากไหน แต่เขากลับยื่นมือมาช่วยเธอไว้ยามลำบาก ทั้งที่จะเมินเฉยไปก็ได้...

"เธอจะไปอยู่กับฉันไหม? " จู่ๆ ร่างสูงนั้นก็ถามในสิ่งที่คนฟังไม่คาดคิด

"......." ม่านตากลมขยายกว้างด้วยความแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความสงสัย ครั้นพยายามค้นหาคำตอบจากใบหน้าของเขากลับมีเพียงความนิ่งงัน ดวงตาสีรัตติกาลเรียบนิ่งเย็นเฉียบเหมือนน้ำทะเลลึกในมหาสมุทร ที่ไม่สามารถล่วงรู้ได้เลยว่าลึกลงไปในนั้นมันมีอะไรซ่อนอยู่บ้าง...

"ทิ้งอดีตแล้วไปเริ่มชีวิตใหม่..." เขาพูดต่อเมื่อคนฟังยังไม่มีคำตอบให้

"......."

"แต่ก่อนจะตอบ ฟังฉันให้ดีๆ "

"......."

"ฉันเป็นมาเฟีย"

"......." อาชีพแท้จริงของเขาทำคนฟังนิ่งอึ้งอีกครั้ง เรื่องรอยสักที่โผล่พ้นเสื้อผ้าออกมาตามแขนและลำคอ อีกทั้งท่าทางสุขุมน่าเกรงขามกับเหล่าบอดี้การ์ดที่คอยตามอารักขาหลายคน ตอนนี้เธอได้คำตอบแล้วว่าทำไม...

"สังคมของฉันไม่เหมือนสังคมของเธอ เมื่อไหร่ที่ได้ไปเหยียบในที่ของฉัน เธอจะไม่สามารถกลับมาในที่ของเธอได้อีก..."

"......." ร่างบางเม้มปากแน่นด้วยความสับสน เธอเคยเห็นในละครและเคยอ่านในนิยายมาบ้างว่ามาเฟียคืออะไรและเป็นกลุ่มคนที่น่ากลัวแค่ไหน แต่กับผู้ชายคนนี้...เธอยำเกรงแต่ไม่ได้หวาดกลัว

"ไปไหม? "

"ป...ไปค่ะ! " ไม่รู้อะไรดลใจให้ตอบตกลงออกไป แต่พูดไปแล้วก็ไม่มีโอกาสได้เปลี่ยนใจเมื่อร่างสูงนั้นค่อยๆ ช้อนตัวเธอขึ้นจากเตียง แล้วพาเดินออกจากบ้านไปขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างนอก

..

..

..

..

บทนำอาจจะทำให้งงนิดหน่อย เพราะเอามาจากส่วนหนึ่งในเนื้อเรื่อง ตามอ่านไปเรื่อยๆ จะเข้าใจเองจ้า

พูดคุยกับไรต์ได้ที่เพจ Aile'N หรือ เฟซบุ๊ก Aile'N จ้า