คิดจะยั่วกันหรือ

ตอนที่ 3 คิดจะยั่วกันหรือ

นนท์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกเหมือนมีก้อนน้ำแข็งจุกอยู่ที่อก เขารีบก้มหัวให้คนทั้งสองเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินเลี่ยงหายไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

เมื่อนนท์เดินจากไปแล้ว วาดฝันก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างรู้สึกโล่งอก สองมือคลายออกจากแขนของชายหนุ่มด้านข้างอย่างรู้สึกเก้อเขิน ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง เธอไม่กล้าที่จะสบตาของเขา จึงทำได้แต่ก้มหน้างุดมองพื้น

“ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันไว้...เอ่อ...คุณ...” วาดฝันเอ่ยขอบคุณด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

ชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้ตอบในทันที ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เขาทำเพียงยืนนิ่งจ้องมองวาดฝันอย่างไม่ละสายตาด้วยแววตาคมเข้มที่อ่านไม่ออก บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัดลงอย่างน่าอึดอัด มีเพียงเสียงเพลงดังกระหึ่มจากด้านในผับเท่านั้นที่ดังคลอเคลียอยู่

         ร่างหนาโน้มตัวลงมาด้านหน้า ใบหน้าของเขาเฉียดเข้ามาใกล้ตรงบริเวณติ่งหูของวาดฝันอย่างจงใจ “ภูทัช”

“คะ...คุณพูดว่าอะไรนะคะ” วาดฝันเงยหน้าขึ้นมองภูทัชอย่างงงงวย

“ผมชื่อภูทัช...แฟนของคุณยังไงเล่า” ภูทัชย้ำคำพูดของตนเองอีกครั้ง ลมหายใจอุ่นรดลงตรงบริเวณลำคอของวาดฝัน ทำเอาเธอถึงกับยืนตัวแข็งเกร็งขึ้นมา ขนเส้นเล็กบางลุกชันไปทั่วด้วยความตื่นตระหนก แต่ที่น่าแปลกใจคือวาดฝันกลับไม่ได้รู้สึกรังเกียจเขาแม้แต่น้อยทั้งที่โดยปกติเธอจะมักกลัวการสัมผัสเป็นอย่างมากก็ตาม

วาดฝันหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม เธอไม่รู้จะอธิบายสถานการณ์เมื่อครู่เช่นใดให้ภูทัชเข้าใจ เธอแค่ต้องการที่จะหาทางเอาตัวรอดจากนนท์เท่านั้น ไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดอะไรเกินเลยไปถึงขนาดนั้น “เอ่อ…คือว่า ฉัน…” วาดฝันอ้ำอึ้ง พยายามหาคำพูดที่จะอธิบาย

ภูทัชยกยิ้มขึ้นอย่างนึกอารมณ์ดี ดวงตาคมกริบเป็นทอประกายเจ้าเล่ห์ขึ้นมา “หรือว่า…คุณลืมไปแล้ว...คุณแฟนของผม”

คำหยอกเย้าของภูทัชราวกับเป็นระเบิดลูกใหญ่ที่ทิ้งลงกลางใจของวาดฝัน เธอรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ใบหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู ไม่รู้จะโต้ตอบเขาเช่นไรดี

“เอ่อ…คือว่า…” วาดฝันอ้ำอึ้ง พยายามหาคำพูดที่จะเอ่ยกลับออกมา แต่ภายในหัวกลับว่างเปล่า ไม่สามารถเรียบเรียงคำพูดใดๆ ออกมาได้เลย เธอรู้สึกเหมือนถูกภูทัชจับจ้องทุกกระเบียดนิ้ว จนหายใจแทบไม่ทั่วท้อง เหงื่อเริ่มซึมออกมาตามไรผมด้วยความประหม่า

ภูทัชขยับกายก้าวเท้าเข้ามาใกล้วาดฝันมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่ร่างบางก็พยายามถอยหลังอย่างต้องการรักษาระยะห่างเอาไว้อย่างมากที่สุด จนกระทั่งเธอประชิดเข้ากับกำแพงอิฐที่เย็นเยือก วาดฝันสะดุ้งตัวขึ้นอย่างลนลานเมื่อภูทัชยังคงสาวเท้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้กับลมหายใจอุ่นที่เป่ารดลงมา วาดฝันรู้สึกเหมือนหัวใจจะทะลุออกมานอกอก เธอตัวแข็งทื่อจนไม่อาจขยับเขยื้อนไปไหนได้อีก

สองมือแข็งแรงของภูทัชเอื้อมมาโอบกระชับเอวบางเอาไว้ ก่อนจะใช้แรงเพียงเล็กน้อยดึงร่างบางเข้ามาไว้แนบอก วาดฝันสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง ตกใจกับการกระทำที่รวดเร็วและไม่ทันตั้งตัวของเขา

“คุณ...” วาดฝันอุทานเสียงหลง พยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของภูทัช แต่ทว่าสองมือของเขากลับกระชับแน่นยิ่งกว่าเดิม ราวกับจะตรึงร่างของเธอไว้กับอกแกร่ง “นี่คุณ! ปล่อยฉันนะ!” วาดฝันโวยวายเสียงสั่น สองมือพยายามดันร่างหนาอย่างต้องการผลักไสภูทัชให้ออกห่าง

ภูทัชโน้มใบหน้าคมคายลงมากระซิบข้างหูวาดฝันด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม แต่แฝงไปด้วยความเร่าร้อน “คุณแฟนของผม คุณคิดจะยั่วกันหรือไง”

คำพูดของภูทัชราวกับน้ำเย็นที่สาดซัดเข้าใส่หน้าวาดฝัน เธอถึงกับชะงักไปเล็กน้อย หยุดดิ้นรนในทันที ใบหน้าแดงก่ำยิ่งกว่าเดิม ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกอย่างไรกับคำพูดของเขาดี “ยั่ว…ยั่วอะไรของคุณ ฉันไม่ได้ยั่วคุณสักหน่อย” วาดฝันตอบเสียงตะกุกตะกัก พยายามเบือนหน้าหนีสายตาคมกริบของภูทัช

“แน่ใจหรือ” ภูทัชถามย้ำเสียงต่ำ ริมฝีปากเคลื่อนเข้ามาใกล้ริมฝีปากบางจนแทบจะสัมผัสกัน ดวงตาคมเข้มเป็นประกายวาววับยังคงจับจ้องใบหน้านวลอย่างไม่กะพริบตา “แล้วเมื่อกี้ที่คุณบอกว่าผมเป็นแฟนของคุณล่ะ...ไม่ใช่ตั้งใจยั่วให้ผมสนใจหรอกหรือ”

วาดฝันถึงกับพูดไม่ออกอีกครั้ง เธอได้แต่นิ่งอึ้ง พร้อมจ้องมองหน้าเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ฉัน… ฉันแค่…”

ภูทัชหัวเราะหึๆ ในลำคอเบาๆ ดวงตาคมกริบยังคงจ้องมองมาที่หญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่ละสายตาด้วยความสนอกสนใจ ร่างบางที่สั่นเทาเล็กน้อยในอ้อมแขนของเขาทำให้ภูทัชรู้สึกหัวใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “คุณนี่น่าสนใจกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก”

คำกล่าวของภูทัชไม่ได้ทำให้วาดฝันรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกประหม่าและหวาดหวั่นมากยิ่งกว่าเดิม สัมผัสที่ใกล้ชิดมากจนวาดฝันแทบอยากกัดลิ้นให้ตายตรงนี้ไปเสีย “ปล่อยฉันได้แล้วค่ะ คุณภูทัช” คำพูดแผ่วเบาเอ่ยขอร้องออกมา ร่างบางพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากอ้อมกอดของเขาอีกครั้ง

ภูทัชไม่ได้ตอบสิ่งใดออกมา เขายังคงโอบกระชับหญิงสาวเอาไว้แน่น กลิ่นกายที่หอมกรุ่นโชยเข้ามาสัมผัสจมูกทำเอาภูทัชไม่อาจละมือจากร่างบางตรงหน้าไปได้ ท่าทางร้อนรนตรงหน้าทำให้ภูทัชนึกอยากรู้ว่าเธอแกล้งทำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากเขาหรือว่าเป็นปฏิกิริยาที่แท้จริงกันแน่

วาดฝันกัดริมฝีปากแน่น พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีเงยหน้าขึ้นสบตาภูทัช ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “คุณก็รู้ว่าฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นสักหน่อย! ฉันแค่…”

“แค่?” ภูทัชเลิกคิ้วถามอย่างยียวน “แค่ต้องการให้ผมช่วยคุณจากผู้ชายคนเมื่อครู่งั้นหรือ”

วาดฝันพยักหน้าหงึกๆ อย่างใสซื่อ น้ำตาเริ่มเอ่อคลอขึ้นมาตื้นตัน เมื่อภูทัชเหมือนจะเริ่มเข้าใจถึงการกระทำของเธอก่อนหน้านี้ขึ้นมาแล้ว ท่าทางที่ดูราวกับกวางน้อยไร้เดียงสาทำเอาภูทัชถึงกับหัวเราะหึๆ ขึ้นมาในลำคอ

“ผมแค่ล้อเล่น” ภูทัชเอ่ยออกมาพร้อมปล่อยมือทั้งสองออกจากการเกาะกุม แต่ร่างหนากลับมิได้ถอยห่างออกไปแม้แต่น้อย มือข้างหนึ่งกลับยกมือขึ้นลูบผมของวาดฝันอย่างอ่อนโยน “วันหลังอย่าเที่ยวเดินไปไหนมาไหนคนเดียวอีกนะ...เข้าใจไหม”