เข้าใจผิดไปกันใหญ่

ตอนที่ 4 เข้าใจผิดไปกันใหญ่

สัมผัสที่อ่อนโยนของคนตรงหน้าทำเอาวาดฝันถึงกับเม้มปากอย่างข่มกลั้นรอยยิ้มเอาไว้อย่างสุดกำลัง เธอทำเพียงหลุบตาลงต่ำ พยักหน้าหงึกๆ รับคำของเขาอย่างว่าง่าย แต่ก็ยังมิวายแอบได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ในลำคอของเขาขึ้นมา

ระหว่างที่ภูทัชกำลังจะขยับกายถอยห่างจากหญิงสาวตรงหน้า เสียงโวยวายก็ดังแทรกขึ้นมาในทันที “ฝัน! ยายฝัน! แกหายไปไหนมาตั้งนาน!”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้วาดฝันลืมตาโพลง เธอรีบผลักภูทัชออกห่างจากตัวในทันที ก่อนจะหันไปมองตามเสียงเรียกด้วยความตกใจ

“เหมือนแพร!” เสียงอุทานดังขึ้นอย่างไม่รู้ตัวว่าตนเองตกใจทำไมกัน วาดฝันร้อนรนราวกับเด็กน้อยที่แอบทำผิดลับหลังผู้ปกครองก็ไม่ปาน

เหมือนแพรเดินตรงดิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าถมึงทึง ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองไปที่ภูทัชอย่างเอาเรื่อง เมื่อเห็นท่าทางที่ภูทัชโอบกอดวาดฝันไว้เมื่อครู่ เหมือนแพรก็เข้าใจผิดไปกันใหญ่คิดว่าภูทัชกำลังลวนลามเพื่อนรักของเธอ

“นี่แก! ไอ้ผู้ชายสารเลว! แกทำอะไรวาดฝัน!” เหมือนแพรปรี่เข้าไปกระชากแขนภูทัชอย่างแรงจนร่างสูงใหญ่ของเขาเซถลาไปด้านหลังเล็กน้อย

“แพร! ไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะ!” วาดฝันรีบร้องห้ามเพื่อนเสียงหลง พยายามเข้าไปดึงแขนเหมือนแพรเอาไว้ แต่เหมือนแพรในตอนนี้ที่กำลังโกรธจัดจนไม่ฟังคำทัดทานใดๆ ทั้งสิ้น

“ไม่ต้องมาปกป้องมันเลยนะวาดฝัน! ฉันเห็นหมดแล้วว่ามันทำอะไรแก! ไอ้ผู้ชายหน้าไม่อาย! กล้าดียังไงมาทำกับเพื่อนฉันแบบนี้!” เหมือนแพรโวยวายเสียงดังลั่น คนที่เดินผ่านไปมาต่างหันมามองคนทั้งสามด้วยความสงสัยแกมสนใจทั้งสิ้น

ภูทัชขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าคมคายบึ้งตึง ดวงตาคมกริบจ้องมองเหมือนแพรอย่างไม่พอใจ เขาไม่เคยถูกใครปฏิบัติกับเขาแบบนี้มาก่อน ไม่เคยมีใครกล้าที่จะมาขึ้นเสียงใส่เขาเช่นนี้แน่

“นี่คุณ! ไม่คิดจะอธิบายเพื่อนของคุณหน่อยหรือ” ภูทัชตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาและดุดัน สายตาคมกริบปรายตามองไปยังวาดฝันที่ยืนนิ่งอย่างไม่รู้จะทำตัวเช่นใด

“แพร! พอแล้ว! แกเข้าใจผิดจริงๆ นะ!” วาดฝันพยายามเข้าไปเบรกสถานการณ์อีกครั้ง เธอพยายามดึงแขนเหมือนแพรเอาไว้อย่างกลัวว่าเพื่อนสาวของเธอจะกระโจนเข้าไปทำร้ายภูทัชเข้าให้

เหมือนแพรที่ในตอนนี้หูดับตาลายไปหมดแล้ว เธอไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น คิดแต่เพียงว่าวาดฝันกำลังหวาดกลัวภูทัช จนไม่กล้าที่จะพูดความจริงออกมา “ฝัน! แกไม่ต้องกลัวมัน! บอกมาเลยว่ามันทำอะไรแก! ฉันจะจัดการมันเอง!” เหมือนแพรหันมาพูดกับวาดฝันด้วยน้ำเสียงที่คาดคั้นอีกครั้ง ดวงตาฉายความเดือดดาลอย่างเต็มเปี่ยม

         ภูทัชถึงกับหัวเราะร่วนออกมา เขานึกขบขันกับท่าทีของสองสาวตรงหน้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ คนหนึ่งก็เหมือนกับแม่เสือสาวที่พร้อมกระโจนเข้าใส่ศัตรูตรงหน้า อีกคนหนึ่งก็เหมือนกับลูกกวางน้อยที่ทำตัวราวกับถูกรังแกจนบาดเจ็บสาหัส

วาดฝันถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน เธอรู้ดีว่าตอนนี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรไป เหมือนแพรก็คงไม่เชื่อเธออย่างแน่นอน เพื่อนรักของเธอคนนี้ขึ้นชื่อเรื่องความดื้อรั้นและหัวแข็ง ไม่มีใครสามารถห้ามปรามเธอได้ในยามที่เธอโกรธจัด ยิ่งโดยเฉพาะเวลาที่เหมือนแพรได้ยินว่ามีคนรังแกเธอ เหมือนแพรก็พร้อมจะแปลงร่างเข้าห้ำหั่นคนตรงหน้าให้แหลกเป็นจุณ

“แพร…ใจเย็นๆ ฟังฉันก่อนนะ…” วาดฝันพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พยายามที่จะอธิบายให้เพื่อนรักเข้าใจ แต่เหมือนแพรกลับไม่เปิดโอกาสให้วาดฝันได้พูดอะไรอีกต่อไป เธอหันกลับไปเผชิญหน้ากับภูทัชอีกครั้ง ดวงตาแข็งกร้าว จ้องมองภูทัชอย่างท้าทาย

“ฉันไม่รู้ว่าแกเป็นใครมาจากไหน แต่ฉันเตือนแกไว้เลยนะ! อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉันอีก! ไม่งั้นแกเจอดีแน่!” เหมือนแพรขู่คำรามเสียงดัง ชี้หน้าภูทัชอย่างกราดเกรี้ยว

ภูทัชถึงกับนิ่วหน้าอย่างเริ่มรู้สึกไม่สบอารมณ์ ก่อนหน้านี้เขาเองก็พอมองเป็นเรื่องขบขันอย่างหนึ่ง แต่เมื่อหญิงสาวตรงหน้าเอาแต่โวยวายไม่หยุดนั่นยิ่งทำให้เขาเริ่มรู้สึกหัวเสียขึ้นมา

ภูทัชเหลือบมองวาดฝันอีกครั้ง คิ้วหนาขมวดย่นจนเป็นปมกับสถานการณ์ที่ชวนให้หัวเสียตรงหน้า “นี่เพื่อนของคุณหรือ?”

วาดฝันหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายและรู้สึกผิด เธอมองภูทัชด้วยสายตาละห้อยอย่างนึกขอโทษในที วาดฝันรู้ดีว่าเหมือนแพรทำไปทั้งหมดก็เพราะความเป็นห่วงเธอ แต่ครั้งนี้เหมือนแพรโมโหจนไม่ยอมฟังอะไรเลยสักนิด วาดฝันจึงทำได้เพียงรีบรั้งแขนเหมือนแพรเอาไว้แน่น “แพร! พอแล้ว! กลับโต๊ะกันก่อนเถอะ!” วาดฝันตัดสินใจที่จะยุติเรื่องราวทั้งหมดโดยเร็วที่สุด เธอรีบคว้าแขนเหมือนแพรไว้แน่น แล้วลากจูงเธอกลับไปที่โต๊ะในทันที

“ไม่! ฉันยังไม่ยอมปล่อยให้ไอ้ผู้ชายคนนี้ลอยนวลหรอกนะ” เหมือนแพรยังคงดื้อดึง พยายามขืนตัวไม่ยอมกลับ

“กลับโต๊ะเถอะน่า! ฉันขอร้อง!” วาดฝันกระซิบขอร้องเพื่อนเสียงสั่น น้ำตาเริ่มเอ่อคลอออกมาเต็มสองตา วาดฝันอับจนหนทางจนไม่รู้จะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้าอย่างไรดี

เมื่อเหมือนแพรเห็นน้ำตาของวาดฝัน เหมือนแพรก็ชะงักไปเล็กน้อย ความโกรธในดวงตาค่อยๆ ลดลง หันกลับมามองหน้าวาดฝันด้วยความเป็นห่วง “ฝัน...แกโอเคแน่นะ มันไม่ได้ทำอะไรแกจริงๆ ใช่ไหม” เหมือนแพรถามเสียงอ่อนลง น้ำเสียงยังคงแฝงไปด้วยความกังวล

วาดฝันพยักหน้าเบาๆ ทั้งน้ำตา “อื้อ ฉันโอเค กลับโต๊ะกันเถอะนะ”

เหมือนแพรมองหน้าวาดฝันอย่างลังเลใจ ก่อนจะยอมอ่อนลงในที่สุด เธอถอนหายใจออกมาอย่างแรง ยอมให้วาดฝันลากเธอกลับไปยังโต๊ะแต่โดยดี

         ระหว่างที่วาดฝันลากเหมือนแพรเดินกลับมาที่โต๊ะ เธอสัมผัสได้ถึงสายตาคมกริบของภูทัชที่ยังคงจับจ้องมาที่เธอไม่ละสายตา วาดฝันไม่กล้าที่จะหันกลับไปมองหน้าเขา ได้แต่ก้มหน้างุดต่ำ เดินอย่างรวดเร็วเพื่อให้พ้นจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ไปให้เร็วที่สุด

         เมื่อกลับมาถึงโต๊ะ กลุ่มเพื่อนๆ ที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว ต่างก็มองมาที่พวกเธอด้วยสายตาที่เป็นห่วงและสงสัย “เกิดอะไรขึ้นวะแพร หายกันไปตั้งนาน”

“นั่นสิ...เล่ามาเลยนะฝัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่” เหมือนแพรหันมามองวาดฝันอีกครั้งอย่างต้องเอาเรื่อง