ตอนที่1 เฌอเอม

เด็กสาวน่ารักยิ้มแย้มแจ่มใส ใบหน้าที่ดูคล้ายบาบี้โดยที่ได้รับรูปร่างและหน้าตามาทางพ่อและแม่เต็มๆ เธอเป็นคนที่เพรียบพร้อมไปซะทุกอย่างจนผู้คนในโรงเรียนต่างต้องพากันอิจฉาไปทั่ว

ด้วยความที่น่ารักเรียบร้อยเลยทำให้แทบจะทุกคนที่เข้ามาหาต่างก็ต้องหลงไหล แต่ทว่าเธอกลับเป็นคนละคนเมื่อในมือนั้นถือโทรศัพท์เล่นเกมกับแก็งค์เพื่อนอยู่

"ไอ้เฌอ เล่นกะ...."

"มึงหยุดเลยนะ อย่าคิดจะชวนมันเล่นเกมก็รู้อยู่ถ้ามันเล่นแล้วจะเกิดอะไรขึ้น"

"ยัยหัวหน้า นี่ก็แค่เล่นรอเวลาเท่านั้นแหละ"

"ใช่ๆ นะเมอรีน ให้เฌอเล่นเกมนะ"ฉันพูดอ้อนเพื่อนสาวคนสนิทที่คอยห้ามฉันเวลาเล่นเกมกับพวกมันเพราะถ้าเล่นเกมแล้วฉันจะหยุดไม่ได้แถมยังหัวร้อนและชอบพ่นคำหยาบออกมาอีก

"ไม่ได้ รอรับใบจบก่อนแล้วแกค่อยเล่น เอาโทรศัพท์มานี่เลย ปิดเครื่องซะ"เมอรีนกดปิดโทรศัพท์ของฉันเมื่อกำลังจะเข้าเล่นเกม ฉันหันไปมองทางกายและกีต้าร์พวกมันก็ทำหน้าบึ้งบูดเหมือนกัน

"แกนี่มันมารชัดๆ"

"ชู่~~ เงียบได้แล้วพิธีกำลังจะเริ่ม"

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการมาโรงเรียนซึ่งวันนี้เป็นวันปัจฉิมนิเทศของพวกเรา ฉันกับกายเลือกที่จะไปเรียนวิศวะด้วยกัน ส่วนเมอรีนและต้าเลือกไปเรียนหมอเพราะพวกนั้นชื่นชอบอยู่แล้ว

พวกเราไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน สอบพร้อมกัน สมัครพร้อมกันอีกด้วยและก็ติดมหาลัยนี้เรียบร้อย มหาลัยCXเป็นมหาลัยที่สอบเข้ายากมากแถมยังแพงสุดๆถ้าไม่มีกำลังมากพอก็คงเรียนไม่ได้ ที่นี่คัดความเก่งและความสามารถกันทั้งนั้น แต่ส่วนใหญ่ก็เข้าได้เพราะเงิน

พิธีเริ่มขึ้นและจบลงไปในไม่ช้า พวกเรา4คนนัดกันไปถ่ายรูปเล่นกันอย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อน และแยกย้ายกันไปกลับบ้าน ส่วนมากทุกวันจะมีคนมารับฉันที่หน้าโรงเรียนแต่ทว่าวันนี้กลับไร้วี่แวว

ฉันทั้งโทรหาพ่อแม่และคนขับรถก็ไม่มีใครรับเลยแม้แต่สายเดียว มีแต่ข้อความของแม่ที่พิมพ์มาหาบอกว่าโชคดี ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยกับคำพูดนั้นก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปหารถเพื่อต่อกลับไปที่บ้าน

"เท่าไหร่คะ"

"120"ฉันยื่นเงินให้กับลุงแท็กซี่คนนั้นไปก่อนที่จะเดินลงมาจากรถและเปิดประตูเข้าไปในบ้าน แต่ทว่าตอนนี้มันกลับไร้วี่แววของผู้คนทุกคน ประตูหน้าก็ปิดทุกคนหายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ แต่พอเข้ามาถึงตัวบ้านก็เจอเข้ากับรถสีดำคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าบ้าน ฉันจึงเดินเข้าไปอย่างไม่รอช้า

"พ่อคะแม่คะ......สวัสดีค่ะ คุณเป็นใครหรอคะ"

"มาแล้วงั้นหรอครับน้องเฌอเอม"ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อยคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาเรียกชื่อฉันแบบนั้น ฉันพยายามหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาพ่อกับแม่

"ไม่ต้องหาหรอกค่ะ พ่อกับแม่หนูหนีไปละ"

"หนี คุณหมายความว่าไงคะ"

"หึ คงไม่รู้ล่ะสิท่าว่าตอนนี้บ้านเธอล้มลายติดหนี้พวกฉันเป็น10ล้าน"ฉันเบิกตาโตเมื่อเขาพูดออกมาแบบนั้น ฉันไม่เคยรู้เลยว่าที่บ้านตัวเองเกิดปัญหาอะไรขึ้นในตอนนี้

"หนูไม่รู้ ขอตัวก่อนนะคะ"พอเหมือนท่าจะไม่ดีฉันจึงพยายามจะเดินหนีออกไปจากบ้านแต่ทว่ากลับมีคนเดินเข้ามาจับตัวฉันไว้ เขาคนนั้นก็เดินเข้ามาง้างมือตบหน้าฉันอย่างแรง

ปั้วว

"อ๊ะ!"

"มึงคิดจะหนีกูเหมือนพ่อกับแม่มึงงั้นหรอ ในเมื่อพ่อแม่มึงคิดจะหนีกูมึงก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ เรือนร่างของมึงยังมีประโยชน์มากกับลูกกู"

"ไอ้ชั่ว แกมันเลวทำได้แม้กระทั่งเด็ก ใครติดหนี้พวกแกพวกแกก็ไปหาจากคนนั้นสิ มายุ่งกับฉันทำไมไอ้เฒ่าหัวงู"เขาแสยะยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะหันหลังไปหัวเราะคนเดียวก่อนที่เขาเองจะหยิบปืนฟาดเข้ามาตรงหน้าฉันและใช้ปลายกระบอกปืนจอที่หน้าผากของฉันไว้

แกร๊ก

"ปากดีนักนะมึง อยากตายมากนักรึไงถึงพูดแบบนี้กับกู กูจะให้เวลามึงไปหาเงินมาภายใน3วัน ถ้ากูไม่ได้มึงก็ต้องใช้ร่างกายของมึงเข้าแลกกับลูกชายกู แล้วถ้ามึงคิดจะหนีมึงตาย"พูดจบเขาก็บอกให้ลูกน้องปล่อยตัวฉันที่ตอนนี้ได้ล้มลงไปกับพื้นแล้ว นํ้าตาที่ไหลรินออกมาอย่างหมดหนทางกับเงิน10ล้าน ที่เด็กอายุ18จะต้องหามาคืนให้กับเจ้าหนี้ที่พ่อกับแม่ที่ได้ก่อเอาไว้

"อ้อ อีกอย่างนะ จำชื่อกูไว้ให้ดี กูชื่อชลันธรณ์"พูดจบเขาก็เดินออกไปจากบ้านหลังนี้ของฉันทันที ฉันรีบกดโทรไปหาพ่อกับแม่ก็ถูกตัดสายไปจนหมด พอเดินขึ้นไปชั้นบนกลับพบว่าข้าวของทุกอย่างหายไปหมดเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว

มีเพียงจดหมายที่วางไว้อยู่บนเตียงนอน ฉันเปิดมันอ่านอย่างคิดบวกว่าพ่อกับแม่คงจะหาทางนำเงินมาคืนเขาใช่ไหมแต่เปล่าเลยมันคือคำพูดที่น่ากระอักกระอวนสิ้นดี

เฌอเอม มีเรื่องที่หนูไม่รู้เกี่ยวกับบ้านของเรา ตอนนี้พ่อกับแม่ล้มละลายและเป็นหนี้กับเสี่ยชลัน10ล้าน พวกเขาจะมาเอาชีวิตพ่อกับแม่ พ่อกับแม่จะต้องหนีไปก่อน อาจจะหายไปเลยแม่รู้ว่าลูกเก่งและเอาตัวรอดได้ เสี่ยเค้าเคยพูดบอกกับแม่ว่าถ้าลูกยอมตกลงแต่งงานกับลูกชายเขาที่ชื่อเจเดน เค้าอาจจะลดหนี้ให้พวกเรา ถ้าลูกอยากให้พ่อกับแม่กลับไปหาลูกเร็วๆ ลูกก็ยอมนอนกับเขาและทำตัวดีๆกับเขานะลูกแล้วเราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แล้วแม่จะรีบกลับไปหาหนู

ฉันอ่านจบก็ขยำจดหมายนั้นทิ้งลงกับพื้นตอนนี้ทุกอย่างเหมือนแตกสลายลงไปเมื่อพ่อกับแม่บุญธรรมของฉันพูดแบบนี้ ใช่ฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆของพวกเขาเพราะพ่อกับแม่ฉันเสียไปแล้วตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ พวกเขาเป็นเพื่อนสนิทของพ่อแม่ฉัน พวกเขาอยากมีลูกมากเลยรับเลี้ยงฉันเป็นลูกแท้ๆ

ฉันรักและเคารพพวกท่านมาโดยตลอดเพราะคิดว่าพวกเขาเปรียบเสมือนพ่อแม่แท้ๆของฉันที่น่ารักเอามากๆ จนมาถึงวันนี้ทุกความเชื่อใจและไว้ใจได้แตกสลายออกไปจนหมด

"ทำไมพวกคุณถึงทำกับฉันแบบนี้"

แต่พอฉันนั่งควบคุมสติตัวเองได้ไม่นานข้อความต่างๆนาๆก็โผล่เข้ามาในเครื่องของฉันและนั่นเป็นข้อความของเพื่อนต่างแก็งค์และเพื่อนในแก็งค์ที่ทักมาถาม ฉันไม่รู้เลยว่านั่นคืออะไรแต่พอเปิดเข้าไปดูกลับพบว่ามันคือข่าวของครอบครัวฉันที่ล้มละลาย

ฉันกดเข้าไปอ่านข่าวต่างๆในโซเชียลซึ่งตอนนี้ผู้ที่เป็นฝ่ายโดนโจมตีคือฉันที่ถูกผู้คนกระหนำกันยกใหญ่ว่าเป็นคุณหนูตกกระป๋องนู้นนี่นั่น

ฉันเขวี้ยงโทรศัพท์นั้นลงกับพื้นก่อนที่จะวิ่งออกไปจากที่บ้านโดยสมองตอนนี้คิดแค่ว่าจะต้องทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองไม่ฟุ้งซ่าน ฉันเดินเหม่อลอยตั้งแต่ตัวบ้านจนตอนนี้เดินมาถึงไหนไม่รู้แล้ว

เด็กสาวในชุดนักเรียนที่ใบหน้าเลอะคราบนํ้าตาและบริเวณใบหน้าที่มีรอยแผลจากการถูกกระทำ พอเดินมาได้ไม่นานเสียงของรถต่างๆก็ดึงฉันออกจากภวังค์ของการเหม่อลอยจนตอนนี้ฉันเดินมาถึงที่สะพานใหญ่แล้ว

ภาพต่างๆและข้อความที่ได้เห็นตีกลับเข้ามาในหัวพร้อมกับคำพูดของเจ้าหนี้ที่พูดออกมาว่าจะต้องทำยังไงก็ได้ให้หาเงินมาคืนภายใน3วัน

หายไปก็คงไม่ทันและต้องจำนนนอนกับใครก็ไม่รู้ที่ไม่รู้จักเลยด้วยซํ้า ตอนนี้เมื่อมาถึงที่สะพานภาพในหัวกลับคิดอะไรไม่ได้เลยนอกซะจากการฆ่าตัวตายเพื่อหนีปัญหา

ฉันยืนเกาะสะพานอยู่สักพักใหญ่ก่อนที่จะตัดสินใจเหยียบราวเหล็กไว้เพื่อจะกระโดนลงไป แต่ทว่ากลับมีเสียงของใครคนหนึ่งพูดออกมาจนน่ากลัวเอามากๆ

"คิดจะทำอะไรโง่ๆของเธอ!!"