ep17-มีอาการ

ep17-มีอาการ

 ด้วยการดูแลอย่างดีของหนึ่งนารายณ์ อาการของนิวเคลียร์จึงดีขึ้นเป็นลำดับ

แต่เขายังไม่อนุญาตให้เธอไปมหาวิทยาลัยประจวบเหมาะกับที่เธอไม่ได้เตรียมชุดนักศึกษามาด้วยจึงต้องลาเรียน

เพราะในวันนั้นวันที่ป้าสายใส่ชุดมาในกระเป๋าให้นิวเคลียร์มีแค่ชุดนอนกับชุดใส่เล่นอย่างละชุดแค่นั้นเอง

คงเพราะความรีบร้อนและคิดว่าไปโรงพยาบาลเดี๋ยวคงกลับ

ถึงแม้ว่าจะดีขึ้นมากแล้วแต่หนึ่งนารายณ์ก็ไม่ได้ให้นิวเคลียร์ทำอะไร เขาให้เธอนอนพักอยู่ที่ห้อง

ส่วนตัวเขาเองกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอก วันนี้เขาต้องเข้าบริษัทด้วย

"นอนพักอยู่ในนี้น่ะห้ามออกไปไหน "

" ค่ะ"

ก่อนออกไปหนึ่งนารายณ์กำชับนิวเคลียร์ไว้ นิวเคลียร์เองได้แต่รับคำสั้นๆ เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ

เมื่อเห็นหญิงสาวเงียบไป หนึ่งนารายณ์ยืนมองเธออยู่ครู่หนึ่ง เหมือนเขามีเรื่องอะไรจะคุยกับเธอ

แต่สุดท้ายแล้วเขาก็เลือกที่จะเดินออกไปทางประตูโดยไม่ได้เอ่ยคำใดอีก

แกร๊ก~~

หนึ่งนารายณ์เปิดประตูห้องออก เพิ่งก้าวเท้าแกร่งออกมาได้ก้าวเดียวก็เจอเข้ากับลูกน้องคนสนิท

" สวัสดีครับคุณหนึ่ง "

เสียงของราเชนดังขึ้นเมื่อเห็นเจ้านายออกจากห้องของนิวเคลียร์

"มาทำอะไรแต่เช้า "

เมื่อเห็นราเชนหนึ่งนารายณ์ก็ย่นคิ้วหนาเข้าหากันทันที อดสงสัยไม่ได้ จนต้องเอ่ยถามกลับ เพราะงานที่ผับเริ่มตอนบ่ายนี่เพิ่งเจ็ดโมงเช้าเอง

"ผมซื้อข้าวต้มมาให้คุณนิวครับ "

ราเชนตอบพร้อมยกถุงในมือที่มีข้าวต้มร้อนๆ อยู่ในนั้นและอีกมือก็ถือถ้วยกับช้อนสำหรับใส่พร้อมรับประทานไม่ต้องวิ่งหาทีหลังนั่นเป็นความรอบคอบของราเชน

"เอามาเดี๋ยวฉันเอาไปให้เอง"

หนึ่งนารายณ์ยื่นมือหนาหมายจะให้ราเชนส่งถุงข้าวต้มให้เขา แต่ราเชนกลับไม่ได้ยื่นให้หนึ่งนารายณ์อย่างที่เขาบอก

"เดี๋ยวผมเอาไปให้เองครับ จะได้ดูอาการของน้องนิวด้วยว่าดีขึ้นหรือยัง "

พูดจบก็เดินผ่านหน้าของหนึ่งนารายณ์เข้าห้องไป โดยไม่ได้สังเกตสีหน้าและแววตาของคนที่เขาเพิ่งเดินผ่านไป ว่าใบหน้านั้นกำลังแดงแป้ดขนาดไหน

ไม่ใช่เฉพาะใบหน้าใบหูก็แดงด้วยเช่นกัน ความหงุดหงิดส่งผลให้คนหน้าหล่อตัวขาวใสมีเลือดผาดกลายเป็นแดงเพราะเลือดฝาดพลุกพล่านรุนแรงขึ้นหน้าจนแดงอย่างเห็นได้ชัด

" น้องนิวเป็นยังไงบ้างครับ พี่ซื้อข้าวต้มมาฝาก"

ราเชนทักทายนิวเคลียร์อย่างเป็นกันเอง เมื่อเห็นราเชนมานิวเคลียร์ก็ส่งยิ้มหวานกลับ ถึงแม้ใบหน้าจะดูซีดเซียวไปหน่อย แต่รอยยิ้มของเธอก็ยังสดใสเหมือนเช่นเคย

คนที่ตั้งหน้าตั้งตาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้าบริษัทตั้งแต่เช้าถึงกับต้องหยุดยืนมองไปที่นิวเคลียร์และราเชน ทั้งสองคุยกันราวกับว่าไม่มีหนึ่งนารายณ์ยืนอยู่ตรงนั้น

" กินอิ่มแล้วก็ไปแต่งตัว "

ไม่ใช่เสียงของใครคุณหนึ่งนั่นเอง

" อ้าว ยังอยู่เหรอครับ มีงานตอนเช้าไม่ใช่เหรอครับ"

ราเชนถามกลับด้วยความสงสัย เขารู้เวลางานของเจ้านายทั้งหมด เพียงแต่เขาทำงานเฉพาะที่ผับเท่านั้น ส่วนงานที่บริษัท หนึ่งนารายณ์มีเลขส่วนตัวอีกคนหนึ่ง

" ก็ใช่ไง รีบแต่งตัวนิวเคลียร์ ฉันจะพาเธอไปด้วย"

คนป่วยที่เพิ่งกินข้าวต้มเสร็จ เตรียมกินยา ต้องอ้าปากค้าง เมื่อได้รับคำสั่งใหม่ ไหนว่าให้เธอนอนพัก

" ไหนคุณหนึ่งบอกว่า..."

"ไม่ต้องมีคำถามสักเรื่องได้ไหม รีบไปแต่งตัว ด่วนๆ ฉันรีบ "

นิวเคลียร์กำลังเอ่ยปากถามสิ่งที่เธอข้องใจ ต้องรีบเงียบปากทันทีเมื่อหนึ่งนารายณ์สั่งห้ามและเร่งเร้าให้เธอรีบทำตาม อย่าถามให้มากความ

นิวเคลียร์ต้องมองบนเมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่าเธอต้องไปแต่งตัวตามคำสั่งของหนึ่งนารายณ์ ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมไม่บอกตั้งแต่เช้า ทำไมต้องให้เธอทำอะไรเร่งๆ แบบนี้ด้วย คนป่วยพาลจะเป็นลมเอา

" ราเชนนายลงไปข้างล่างได้แล้ว ไม่นอนพักหรือไงถึงได้แจ้นมาถึงนี่ได้"

ราเชนก็เป็นอีกคนที่โดนคำสั่งให้กลับไปได้แล้ว และยังโดนเจ้านายหนุ่มพูดจาประชดประชันใส่

ราเชนรู้สึกเอะใจอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่อยากจะถาม เพราะที่หนึ่งนารายณ์พูดก็ถูก เป็นอย่างที่เจ้านายเขาว่า คือเขายังนอนไม่อิ่มเลย แต่นึกเป็นห่วงนิวเคลียร์จึงออกมาซื้อข้าวต้มมาฝากเธอก่อนแล้วค่อยกลับไปนอนต่อ

เพราะเขารู้ว่าหนึ่งนารายณ์มีงานตอนเช้า เกรงว่าจะไม่มีเวลาหาข้าวหาปลาให้คนป่วยกิน และก็ใช่ สิ่งที่หนึ่งนารายณ์เตรียมให้นิวเคลียร์คือนมสองกล่องเท่านั้น

"ครับผมลงไปเดี๋ยวนี้แหละครับ"

พูดจบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และไม่ลืมบอกลาพร้อมรอยยิ้มให้กับนิวเคลียร์

"พี่กลับก่อนนะครับ "

นิวเคลียร์ส่งยิ้มกลับแทนการพูดด้วยเสียง

ราเชนเดินออกจากห้องไป โดยมีสายตาของหนึ่งนารายณ์มองตาม ราเชนไม่ลืมกล่าวลาเจ้านายด้วยความสุภาพ

"ผมกลับก่อนนะครับ "

"อืม"

หนึ่งนารายณ์รับคำในลำคอและพยักหน้าให้ราเชน ก่อนจะมองไปที่นิวเคลียร์

ด้านนิวเคลียร์หันไปหยิบชุดที่แขวนในตู้ซึ่งมีอยู่ชุดเดียว แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที หากนานกว่านี้อาจจะทำให้โดนดุได้

เมื่อนิวเคลียร์แต่งตัวเสร็จแล้ว หนึ่งนารายณ์และนิวเคลียร์ก็นั่งรถไปที่บริษัททันที ใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงบริษัท

หนึ่งนารายณ์พานิวเคลียร์ขึ้นไปที่ห้องทำงานของเขาด้วย สร้างความแปลกใจให้พนักงานไม่น้อยทุกคนต่างรู้ว่าหนึ่งนารายณ์ไม่ค่อยชอบให้นิวเคลียร์มาวุ่นวายกับเขา

ย้อนเหตุการณ์ไปเมื่อตอนที่นิวเคลียร์มาเรียนที่มหาลัยวันแรก แล้วเธอไม่มีรถกลับบ้าน เธออุตส่าห์มาหาเขาที่บริษัทแต่กลับโดนตำหนิต่อหน้าพนักงานที่ตอนนั้นอยู่กันหลายคน

นิวเคลียร์เดินเข้ามาด้วยอาการประหม่าตั้งแต่เธอโดนหนึ่งนารายณ์กล่าวโทษในวันนั้น เธอก็ไม่กล้ามาที่บริษัทอีกเลย แต่ครั้งนี้เขาเป็นคนพาเธอเข้ามาเอง

" รอในนี้นะ ฉันมีประชุม "

หนึ่งนารายณ์คุยกับนิวเคลียร์ในห้องทำงานของเขา เขาไม่รู้ว่าทำไมต้องพาเธอมาด้วยแต่ก็ไม่อยากปล่อยให้อยู่ที่ผับคนเดียว ถึงแม้ว่าจะมีความปลอดภัยสูงก็ตาม

" หนูขอนอนได้ไหมคะ "

"นอนในห้องไหม "

เมื่อนิวเคลียร์เธอรู้สึกเพลียเพราะฤทธิ์ยาหลังอาหาร ที่เพิ่งกินไปไม่นาน ยาออกฤทธิ์ให้เธอรู้สึกง่วง จนแทบนั่งไม่อยู่ต้องตะแคงตัวเอนศีรษะพิงโซฟานุ่ม

เธอจึงเอ่ยขออนุญาตนอนในห้องทำงานของเขา แต่เขากลับจะพาเธอไปนอนในห้องนอนที่มีไว้เวลาเขาเหนื่อยล้า ที่เตรียมพร้อมทุกอย่าง เข้าไปนอนพักได้ทันที

อย่างที่รู้เขาทำงานที่ผับด้วยบางวันแฮงหนักแต่ก็ต้องมาทำงาน ต้องมีห้องไว้นอนพักเวลาไม่ไหวจริงๆ

เมื่อเขาเสนอห้องให้ แต่นิวเคลียร์กลับส่ายหน้าไปมา เธอแค่อยากงีบหลับนิดเดียว ไม่ถึงกับต้องนอนเตียงนุ่ม ห่มผ้าอะไรแบบนั้น

"ขอนอนตรงนี่ค่ะ "

"เอาแบบนั้นก็ได้"

ได้เวลาประชุมแล้วเขาจึงปล่อยให้เธอนอนตรงโซฟาตามใจเธอ แต่ก่อนออกไป หนึ่งนารายณ์เดินมานั่งตรงหน้าของนิวเคลียร์ยกมือหนาแตะที่หน้าผากเธอเบาๆ

"หายแล้วนี่ "

เมื่อเห็นว่าตัวเธอไม่ร้อนแล้ว หนึ่งนารายณ์ก็ยิ้มแฉ่งให้คนที่ง่วงนอนจนไม่สามารถลืมตาได้แล้ว

จากมือที่แตะหน้าผากเลื่อนไปลูบผมนุ่มของนิวเคลียร์เบาๆ

ใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มเพราะง่วงมาก เธอจึงหลับไปโดยไม่ได้เห็นแววตาอบอุ่นจากหนึ่งนารายณ์

ก่อนออกจากห้องเขาไม่ลืมที่จะถอดเสื้อสูทห่มให้คนตัวเล็กที่หลับไปแล้ว

หลังจากนั้นจึงค่อยๆ เดินออกจากห้องทำงานไปที่ห้องประชุม

👉ฝากกดใจ+คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ❤️❤️❤️