บทที่ 2.2 เจ้าแกะดำส่วนเกิน

‘เวรล่ะสิ! ถ้ามาอยู่ในตำหนักตัวร้าย ชีวิตจบไม่สวยแน่!’

เยว่ซินร้องครวญครางในใจ คาดไม่ถึงว่าจะเดินผิดพลาดตั้งแต่ก้าวแรกที่เลือก ซึ่งถ้ายึดตามเนื้อเรื่องเดิมของซีรีส์ อวี้หยางผู้เหี้ยมโหดจะก่อกบฏจนเกิดสงคราม ท้ายที่สุดชีวิตเขาจบลงด้วยความตายและถูกสลายกระดูกเซียน

นางเดาว่าเซียนหนุ่มคนนี้ คงเป็นคนสนิทของอวี้หยางแน่ เพราะตลอดทางตั้งแต่เดินเข้ามา เซียนรับใช้ทุกคนล้วนดูเคารพยำเกรงเขากันทั้งนั้น....

‘เป็นใหญ่ในฝั่งตัวร้ายนี่เอง มิน่าปากคอถึงร้ายกาจนัก!’

หญิงสาวนึกค่อนแคะเอาคืนเขาในใจ

และเพราะนางมัวหมกมุ่นอยู่กับความคิดในหัว จึงไม่รู้ตัวว่าเดินตามเขามาถึงไหนแล้ว กระทั่งเสียงดุเข้มของเซียนหนุ่มดังขึ้น

“เดินอะไรของเจ้า! มีลูกตาก็หัดใช้บ้าง!”

เยว่ซินเหลือบมองเห็นว่ากำลังจะเดินชนเขาจริงๆจึงรีบกระเด้งตัวถอยห่างออกมา

ตอนนี้นางพบว่าตัวเองกำลังยืนอยู่ในเรือนรับรองแห่งหนึ่ง เบื้องหน้ามีเซียนสตรีร่างเล็กยืนรอต้อนรับอยู่ก่อนแล้ว...

“ครั้งนี้ท่านไปนานเลยนะเจ้าคะ” สตรีนางนั้นเดินเข้ามาทักทายเซียนหนุ่มด้วยท่าทีอ่อนน้อม

“อืม ก็วุ่นวายอยู่พอดู” เซียนหนุ่มพยักหน้ารับ แล้วถามกลับว่า “ท่านพี่อยู่หรือไม่”

“อยู่เจ้าค่ะ” เซียนสาวยิ้มแย้มตอบ

“ข้าจะไปพบท่านพี่ ฝากเจ้าช่วยจัดแจงนางที” เซียนหนุ่มชำเลืองมองมาทางเยว่ซิน พอพูดจบเขาก็หมุนตัวเดินออกไปอีกฟากของเรือนทันที ทิ้งให้คนถูกฝากยืนหน้าเหวออยู่ตรงนั้น

เยว่ซินยังไม่ทันเตรียมใจรับมือเลยด้วยซ้ำ ทีแรกนึกว่าเขาจะช่วยแนะนำนางกับเซียนสาวคนนั้นก่อนไป คิดไม่ถึงว่าพอจบประโยคที่ต้องการพูดแล้ว เขาจะชิ่งหนีออกไปดื้อๆ ปล่อยให้นางยืนอ้าปากที่กำลังจะพูดค้างอยู่อย่างนั้น

ช่างมีนิสัยไม่น่าคบเอาเสียเลย!

“หึ!” หญิงสาวแค่นเสียงในลำคอ รู้สึกว่าเขาทำเหมือนนางเป็นสัตว์ที่ถูกเก็บมาเลี้ยง แต่ด้วยสถานะของผู้มาขออาศัย ครั้นจะเรื่องมากโวยวายใส่เขาคงไม่สมควร จึงได้แต่สงบปากและเจียมตัวไปก่อน

ซึ่งถึงแม้เยว่ซินจะไม่พูดอะไรออกมา ทว่าสีหน้านางกลับแสดงอารมณ์ชัดเจน ตามประสาสาวยุคใหม่ที่มีนิสัยเถรตรง....

ท่าทางของนางทำเอาเซียนสาวอดเป็นห่วงไม่ได้ จนต้องรีบเข้ามาไกล่เกลี่ยแทนผู้เป็นนายว่า “ท่านเทพมักทำเหมือนไม่สนใจใคร แท้จริงท่านเป็นพวกปากมีดดาบใจเต้าหู้* ดูอย่างเจ้าที่เป็นแค่มนุษย์สิ ท่านยังแหกกฎสวรรค์เพื่อช่วยให้ที่พักกับเจ้าเลย”

“ข้าเข้าใจ” เยว่ซินพยักหน้าแล้วยิ้มแห้งๆ ชักเริ่มรู้ตัวว่าแสดงออกทางสีหน้ามากไปจนถูกจับได้

“เข้าใจก็ดีแล้ว.… ข้าชื่อ ‘ลี่เหยา’ เป็นหัวหน้าเซียนผู้ดูแลตำหนักอี้เฉิน แล้วเจ้าเป็นใคร มาจากที่ใดหรือ”

“ข้าชื่อ เยว่ซิน ก่อนหน้านี้หลงทางไม่มีที่ไป เซียนหนุ่มคนนั้นเลยหิ้วข้ากลับมาที่นี่”

“เซียนหนุ่มรึ?” ลี่เหยาทวนคำเสียงสูง แต่พอเข้าใจคำเรียกขานนั้นจึงเผลอหลุดหัวเราะออกมา “เจ้าไม่รู้จักท่านซีหยางหรอกหรือ”

“อ๋อ…. เขาชื่อ ‘ซีหยาง’ เหรอ!”

“เยว่ซินเอ๋ย! เจ้าไม่รู้จักชายแปลกหน้า แต่กลับกล้าตามเขามาถึงนี่เชียว” ลี่เหยายิ้มขำ

“นั่นเพราะข้าไม่มีทางเลือกต่างหาก” เยว่ซินอ้อมแอ้มตอบ ก่อนจะเริ่มคิดได้ว่าควรถามเรื่องที่สงสัยมานานเสียที ในเมื่อลี่เหยาดูเป็นมิตรขนาดนี้ คงจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีแน่

“ซีหยางพาข้ามาอยู่ที่นี่ เจ้าของตำหนักจะไม่ว่าเอารึ?”

“เจ้าช่างไม่รู้อะไรเลย” ลี่เหยาส่ายหัวทันควัน และเอ่ยว่า “ท่านซีหยาง คือเทพสงครามแห่งพิภพสวรรค์ ท่านเป็นเจ้าของตำหนักอี้เฉินแห่งนี้ ในเมื่อท่านพาเจ้ามาใครจะกล้าว่าเล่า”

“เทพสงครามคือ ซีหยาง! ไม่ใช่อวี้หยางรึ” เยว่ซินตกตะลึง

“อวี้หยาง? ข้าไม่เคยได้ยิน เทพสงครามมีเพียงหนึ่งเดียวคือท่านซีหยาง” ลี่เหยายืนกรานหนักแน่น

“มันจะเป็นไปได้ยังไง” เยว่ซินพึมพำเสียงเครียด

ตั้งแต่ดูซีรีส์เรื่องโปรดมานับครั้งไม่ถ้วน เทพสงครามแห่งพิภพสวรรค์ก็มีแค่อวี้หยาง นางไม่เคยเห็นหน้าหรือได้ยินชื่อของซีหยางมาก่อนเลย แม้กระทั่งลี่เหยาเองก็ไม่เคยถูกกล่าวถึง ซึ่งมันยังพอเข้าใจได้ เพราะบทบาทเซียนรับใช้มักไม่โดดเด่น แต่ถึงขั้นให้ซีหยางเป็นเทพสงคราม….

นี่ก็ออกจะเพี้ยนเกินไปหน่อยหรือเปล่า?

คำบอกเล่าเหล่านั้นทำเอาเยว่ซินเครียดจัด นึกไม่ถึงว่าจะเจอเรื่องพลิกผันหลายตลบ จากที่ก่อนหน้านี้เคยมั่นใจเสียดิบดีว่าเอาอยู่ แต่พอข้อมูลตัวละครไม่ตรงกับสิ่งที่เคยรู้มา จิตใจจึงเริ่มสั่นไหวเพราะความหวาดหวั่นอีกจนได้….

“เจ้ามีข้อข้องใจอะไรหรือ” ลี่เหยาเข้ามาถามไถ่ เมื่อเห็นเยว่ซินมีสีหน้ายุ่งเหยิง

คนถูกถามส่ายหัวเชื่องช้าไปมา กล่าวเสียงหมดแรงว่า “เจ้าช่วยเล่าเรื่องท่านซีหยางและพิภพสวรรค์หน่อยได้ไหม”

“ได้สิ เราเดินไปคุยไปแล้วกัน ข้าจะพาเจ้าไปห้องพักก่อน” ลี่เหยารับคำงงๆ แต่ก็ยอมเปิดปากเล่าทุกเรื่องให้ผู้มาเยือนใหม่ฟังตามคำขอ

----------

*ปากมีดดาบใจเต้าหู้ เป็นสำนวนที่หมายถึง ปากร้ายแต่ใจดี