บทที่ 12

มู่จิ่วซีม่านตาหดลง เอ่ยขึ้นเสียงขรึม "ท่านแม่ ท่านเองก็เห็นแล้ว ป้าหวังเมื่อครู่กำลังแอบฟัง นี่อธิบายได้แล้วว่าเกี่ยวข้องกับนาง แต่ข้ารู้สึกว่านางไม่ใช่คนร้ายหลัก เรื่องนี้ต้องบอกท่านพ่อ"

ฮูหยินใหญ่สีหน้าตกตะลึง แต่ว่าก็สะกดลงอย่างรวดเร็ว

"จะว่าไปตอนที่ท่านแม่ยังสาว ก็เคยฝึกวรยุทธ์อยู่ ไม่รู้เพราะอะไรหลังจากคลอดเจ้าร่างกายก็อ่อนแอลงเรื่อยๆ ทำอย่างไรก็รักษาไม่หายเสียที ก่อนหน้านี้ข้าเองก็เคยคิดถึงความเป็นไปได้ที่จะติดพิษ แต่หมอกี่คนก็ตรวจไม่เจอเสียที"

"เรื่องนี้อธิบายได้แค่ว่าคนร้ายตัวจริงเบื้องหลังวางแผนเอาไว้ลึกหยั่ง ใช้วิธีการชั้นสูง ท่านแม่ นับจากนี้เป็นต้นไป ท่านไม่ต้องกินยาใดๆ อีกแล้ว อาหารเองก็ต้องตรวจสอบก่อนแล้วค่อยกิน ข้าจะจัดการให้อย่างดี" มู่จิ่วซีคิดเอาไว้แล้ว

"ซีเอ๋อร์ แล้วพิษของแม่แก้ได้ไหม? เอาจริงๆ แม่รู้สึกว่าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว" ฮูหยินใหญ่ในดวงตาเผยความหวาดกลัวและความอาลัยอาวรณ์ขึ้นมา

"แก้ได้ ข้าใช้เข็มเงินควบคุมไม่ให้พิษแล่นไปที่หัวใจท่านแล้ว ท่านรักษาอารมณ์ให้สงบเอาไว้ ข้าจะไปหายาแก้พิษมา" มู่จิ่วซีในใจก็หวังว่าจะมีสมุนไพรแก้พิษอยู่

"ซีเอ๋อร์ เจ้ารู้จักแก้พิษตั้งแต่เมื่อไรกัน?" ฮูหยินใหญ่ทั้งตกตะลึงทั้งยินดี

"ท่านแม่ ข้ารู้จักหมอเทวดาจื่ออวิ๋นเฟยในยุทธจักรด้วย เขาเคยสอนวิชาแพทย์บางส่วนให้ข้า"

มู่จิ่วซีพูดพล่ามส่งเดช นางแค่เคยได้ยินชื่อเสียงหมอเทวดา ไม่เคยเจอกับตัวจริงเลย

พอเพิ่งพูดจบ หมออู๋ก็เข้ามาแล้ว เพราะว่ารีบร้อนเหงื่อจึงออกเต็มหัว

มู่จิ่วซีหลบทาง หมออู๋พอเข้าไปดูครู่หนึ่งก็ส่ายหัวเอ่ยขึ้นว่า "ร่างกายฮูหยินใหญ่ทรุดลงหนักมาก เกรงว่า..."

"ฮูหยินปกติก็บำรุงอยู่ไม่น้อย แล้วทำไมร่างกายจึงทรุดโทรมลงตลอดเช่นนี้" ป้าอิงเอ่ยขึ้นตาแดงเถือก

"เฮ้อ เพราะอวัยวะภายในของฮูหยินใหญ่ล้วนอ่อนแอ จะบำรุงไปก็ไม่มีผล ข้าเองก็ไร้ความสามารถ" หมออู๋ถอนหายใจ

"หมออู๋ ท่านช่วยดุอาการป่วยให้ท่านแม่นานแค่ไหนแล้ว?" มู่จิ่วซีจู่ๆ ก็ถามขึ้น

หมออู๋เอ่ยขึ้นอย่างงงงัน "ข้าเป็นหมอมากว่าสามสิบปี อาการป่วยในจวนมู่ก็เป็นข้าที่มาคอยดูให้ตลอด คุณหนูใหญ่ตอนที่ป่วยครั้งยังเยาว์ ก็มีข้าที่มาคอยดูให้"

ฮูหยินใหญ่ส่งสายตาให้มู่จิ่วซี มู่จิ่วซีเดิมทียังคิดจะถามต่อ แต่ก็ปิดปากลงไป

"รอให้ท่านผู้เฒ่ากลับมาเสียก่อน แล้วค่อยให้เขามาอีกรอบหนึ่งแล้วกัน" ฮูหยินใหญ่เอ่ยกับป้าอิงอย่างไร้เรี่ยวแรง

ป้าอิงร้องไห้รับคำ แล้วส่งตัวหมออู๋กลับไป

มู่จิ่วซีกับแม่พูดคุยกันอยู่พักหนึ่ง พอกำชับให้สาวใช้สองคนดูแลให้ดี ตนเองก็เดินออกมา

เพราะว่าผ่านไปกว่าครึ่งเค่อแล้ว ลู่เอ๋อร์ก็ยังไม่กลับมา นี่ไม่ปกติ

นางเรียกลู่เอ๋อร์แค่ให้ตามป้าหวังไปหยิบไม้กลิ่นไม้กฤษณามาเท่านั้น ต่อให้ห้องยาในจวนไม่มี บนถนนใกล้ๆ ก็มีร้านขายยาใหญ่ๆ อยู่ ไปกลับไม่จำเป็นต้องถึงครึ่งเค่อ

"คุณหนูใหญ่ ท่านจะออกไปอีกแล้วหรือ" ที่ประตูใหญ่ มู่จิ่วซีพบกับลุงมู่ผู้ดูแล

"ลุงมู่ ท่านเห็นลู่เอ๋อร์บ้างไหม" มู่จิ่วซีถามขึ้น

"ลู่เอ๋อร์? นางเหมือนจะเดินไปทางฮูหยินรองนะ"

มู่จิ่วซีหน้าเปลี่ยนไปฉับพลัน วิ่งไปทางสวนดอกไม้พาฝันของฮูหยินรองทันที

ยังไม่ทันถึงสวนดอกไม้พาฝัน ก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของหญิงสาวออกมาจากเรือนของมู่หยางชุนที่อยู่ถัดไป

"นังสารเลว มาแอบดูข้าอาบน้ำแล้วยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กดตัวนางเอาไว้ วันนี้ข้าจะรับเจ้ามาร่วมห้องเสีย"

"ไม่ คุณชายสาม ลู่เอ๋อร์ไม่ได้ตั้งใจ ข้าเห็นว่าป้าหวังเข้ามา จึงตามเข้ามาด้วย" ลู่เอ๋อร์ร้องห่มร้องไห้เสียงจ้า

"ป้าหวัง? เจ้าตาบอดหรือไร ป้าหวังเป็นมามาข้างกายท่านป้า แล้วจะมาหาข้าทำไมกัน? เจ้าชอบข้าก็พูดมา ไม่ต้องมาอ้ำๆ อึ้งๆ เดี๋ยวข้าจะบอกกับมู่จิ่วซีว่าต้องการเจ้าก็จบแล้ว มาเถอะ ตอนนี้มาเป็นของข้าดีกว่า เหอๆ"