บทที่ 266

"ท่านแม่ ไม่มีอะไร ก็แค่ถูกหมาบ้ากัด" มู่จิ่วซีกล่าว

อัครมหาเสนาบดีไป๋ทันใดนั้นก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขึ้นมา โม่จุนกลายเป็นหมาบ้าไปแล้วสินะ

พอหันไปทางโม่จุนด้านนั้น ท่านผู้สำเร็จราชการแทนคนนี้ผู้ไม่เคยสติหลุดมาก่อน แต่พออยู่กับมู่จิ่วซี ผู้ชายคนนี้ก็ไม่อาจควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้

แต่น่าเสียดาย ตัวเขาเองกลับไม่รู้ว่าตัวเองได้ชอบมู่จิ่วซีเข้าแล้ว

ไม่งั้นเขาจะโมโหขนาดนี้และขาดสติขนาดนี้หรอ

ผู้คนได้เฝ้าสังเกตคาดเดาอยู่รอบ อัครมหาเสนาบดีไป๋เป็นคนที่มองออก พระพันปีหลวงก็มองออก รวมถึงเซียวหลิงเย่ว์ที่นั่งอยู่ในกลุ่มสตรีผู้สูงศักดิ์ก็มองออกเช่นกัน

สายตาของนางมองโม่จุนอย่างเคียดแค้น จากนั้นก็หันมองมู่จิ่วซีอย่างแค้นเคือง

เย่อู่เหิงไม่ได้ยินที่พวกเขาคุยกัน แต่พอเห็นท่าทีโมโหของมู่จิ่วซี และหันไปมองโม่จุน เขาก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

แคว้นซีเย่ว์ทางอีกด้านหนึ่งก็เจรจาถึงการประลองรอบที่สาม แต่ในตอนสุดท้ายพวกเขาก็รู้สึกว่ายิงธนู 100 เมตรโอกาสชนะมากกว่า สำหรับมู่จิ่วซีที่ผู้หญิงคนนี้ พวกเขาแถบเดาไม่ออกเลย

พวกเขารู้สึกแค่ว่าต่อให้ผู้หญิงคนนี้เก่งกาจ นางก็ยังเป็นแค่ผู้หญิง การยิงธนู 100 เมตรส