LOGINShare
บทที่ 343
Related chapters
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 344
"เอาน้ำชานี้กรอกปากคุณหนูสามตระกูลฉีลงไป!" มู่จิ่วซีทันใดนั้นก็ออกคำสั่งขึ้นมา"กรี๊ด อย่า อย่าเข้ามา!" ทันใดนั้นฉีหงเย่ก็กรีดร้องขึ้นมาและรีบคลานถอยกลับไปแต่เย่ฮานตอนนี้กลับโกรธอย่างมาก เขารุดไปข้างหน้าและกดแขนของนางเอาไว้ เจ้าหน้าที่อีกคนก็ไปหยิบเอากาน้ำชาที่ซิวเซียงวางเอาไว้มาซิวเซียงคุกเข่ากับพื้นพร้อมกับอกสั่นขวัญแขวน ใบหน้าหวาดกลัวอย่างมากไม่คาดคิดว่ามู่จิ่วซีจะไม่รับรู้ถึงยาพิษ แต่กลับเป็นคุณท่านของนางเองที่มองออกนางรู้ซะที่ไหนว่าตอนมู่จิ่วซียกขึ้นมาจรดริมฝีปากก็รู้แล้วว่าในชาผลไม้มีบางอย่างผิดปกติ อีกอย่างท่าทางวิตกกังวลก่อนหน้านี้ของซิวเซียงก็ทำให้นางรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ"อย่านะ ข้าไม่เอา!" ฉีหงเย่ดิ้นรนสุดชีวิต "เป็น เป็นยาเบื่อหนู!"ทุกคนต่างตกลึง ไม่คาดคิดว่าฉีหงเย่จะชั่วร้ายได้ถึงขั้นนี้ ถึงขนาดเอายาเบื่อหนูให้มู่จิ่วซีดื่ม เป็นยาพิษที่เวลาออกฤทธิ์จะทรมานอย่างมาก โดยพื้นฐานแทบจะไม่มีทางช่วยให้รอดได้ฉีหู่ซานก็ล้มพับเหมือนว่าวสายป่านขาด ยังดีที่เจ้าหน้าที่ข้างๆ ได้คว้าพยุงเอาไว้ ไม่งั้นเขาก็คงล้มไปทั้งยืน"เจ้า เจ้ากล้าบังอาจ..." ฉีหู่ซานแทบจะหายใจไม่ทันและก
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 345
มู่จิ่วซีพริบตาก็ทะยานตัวออกไป ทุกคนที่เดินใกล้มาถึงห้องโถงใหญ่รู้สึกเหมือนความเร็วของลมพัดผ่าน เห็นเพียงมู่จิ่วซียืนอยู่ตรงหน้าของจี๋เฟิง"คุณหนูใหญ่ จับลู่เวยหย่าและผู้ร่วมขบวนการได้อีกคนหนึ่งแล้วขอรับ แต่ว่าใต้เท้าเย่ได้รับบาดเจ็บ""อะไรนะ! เขาอยู่ไหน!" มู่จิ่วซีรีบถาม "เย่ฮาน"เย่ฮานซึ่งอยู่ข้างหลังนางก็รีบวิ่งตามจี๋เฟิงไปมู่เทียนซิงก็รีบกระโจนวิ่งตามไปเช่นกันจนพอออกมาถึงประตูใหญ่ของจวนฉีก็มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก ภายในเรือนเคหะสถานหลังเล็กแห่งหนึ่งห่างออกไประมาณ 50 เมตร มู่จิ่วซีได้เห็นเย่อู่เหิงมีคราบเลือดเป็นดวงๆ บนเสื้อสีขาวของเขาเย่อู่เหิงนั่งพิงตรงกำแพงของเรือน ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษพร้อมกับหันมองมู่จิ่วซีพร้อมกับเผยรอยยิ้มจางๆ และกล่าว : "โชคดียังไม่ตาย"มู่จิ่วซีก้มหน้ามอง เขาได้รับบาดเจ็บตรงต้นขาบริเวณเป้า เลือดสดๆ ได้ไหลออกมา ทำให้รู้สึกเหมือนกับขันทีถูกตอนก่อนจะเข้าไปในวังอย่างใดอย่างนั้นมีดบินเล่มหนึ่งยังคงปักอยู่ แต่มู่จิ่วซีกลับถอนหายใจออกมาเพราะว่าไม่โดนอวัยวะสำคัญ ไม่งั้นเย่อู่เหิงชาตินี้คงไม่ได้มีผู้สืบสกุลแน่ ส่วนนางเองก็รู้สึกผิดอย่างมากในใจ"จี๋เฟิ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 346
เย่ฮานก็รีบรับคำและออกไป"คุณหนูใหญ่ หลังจากนี้มันจะส่งผลกระทบกับเขา..." จี๋เฟิงรู้สึกโหวงๆ ตรงหว่างขา"เรื่องทายาทสืบสกุลน่ะหรอ?" มู่จิ่วซีกล่าว"อืม" จี๋เฟิงส่งเสียงอืมออกไปอย่างเขินๆ"คงไม่หรอก ห่างออกไปตั้งเป็นคืบ แต่ว่าอันตรายมากจริงๆ จี๋เฟิง นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่?" มู่จิ่วซีฝังเข็มลงบนขาของเย่อู่เหิงพร้อมกับถามจี๋เฟิงก็กล่าว : "ลู่เวยหย่าและชายคนนั้นได้โผล่ออกมาจากหลุมตรงพื้น แต่ว่าเย่อู่เหิงได้รับบาดเจ็บ แต่ยังดีที่เขาทนความเจ็บปวดไว้ได้ ตอนวิ่งออกมาเลยตะโกนเสียงดัง พวกลูกน้องบังเอิญว่าอยู่แถวนั้นพอดีก็เลยรีบให้ทุกคนจับเอาไว้ 10 คนต่อ 2 คนเลยจับกุมไว้ได้""ลู่เวยหย่ามีวรยุทธหรอ?" มู่จิ่วซีถาม"ขอรับ วรยุทธถึงแม้จะไม่ได้สูงล้ำ แต่ก็ไม่ได้อ่อนด้อย ที่น่ากลัวสุดก็คืออาวุธลับ มีดบินของนางร้ายกาจมาก ใต้เท้าเย่จะถูกนางแอบลอบโจมตีเข้า"บรรยากาศรอบตัวมู่จิ่วซีก็ยิ่งเย็นเยือกมากขึ้นและถามขึ้นอีกครั้ง : "ชายคนนั้นล่ะ?""ชายคนนั้นวรยุทธสูงกว่าลู่เวยหย่าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่คู่ต่อกรของข้าน้อยเลย" จี๋เฟิงในใจก็คิดว่าตนเองก่อนหน้านี้ถูกคุณหนูใหญ่สั่งสอน คราวนี้ก็เลยสามารถจับกุมไ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 347
ทั้งสามคนพุ่งตัวออกไปดู ก็เห็นชายคนนั้นโดนธนูยิงตรงหน้าอกตายคาที่ ทหารมังกรดำตกใจและรีบเอาตัวไปขวางตรงด้านหน้าของลู่เวยหย่า"ตามไป!" จี๋เฟิงออกคำสั่ง ทหารมังกรดำทั้งสี่ก็ทะยานตามออกไปมู่จิ่วซีมองไปยังดอกธนูครึ่งดอกซึ่งโผล่ปักคาตรงอกด้านหน้าอีกทั้งยังเป็นตำแหน่งหัวใจและตายในทันที นายไม่สามารถช่วยชีวิตได้นางโกรธจนเข็ดฟัน เลยเดินเข้าไปและกระชากลูกธนูออกมาพอเห็นธนูดอกนั้นดวงตาของนางก็หรี่เล็กลงทันที ธนูดอกนี้เป็นธนูดอกเดียวกันกับที่ยิงโม่จุนในตอนนั้นมกุฎราชกุมารแคว้นเป่ยจิ้น เซวียนหยวนเชา!มู่จิ่วซีไม่กล้ายืนยัน แต่ก่อนหน้านี้โม่จุนเคยสงสัยเซวียนหยวนเชา ทักาะการยิงธนูและความเร็วนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นคนๆ เดียวกันงั้นถ้าหากเป็นมกุฎราชกุมารเซวียนหยวนเชา แบนนั้นก็สามารถยืนยันได้ว่าเขาอยู่ในพระนครของแคว้นเกาอวิ๋นไม่แปลกใจที่บอกว่าหลังจากนี้คณะเจรจาของแคว้นเป่ยจิ้น มกุฎราชกุมารก็จะเสด็จมาด้วย เห็นได้ชัดว่าเขามาอยู่ในพระนครตั้งนานแล้วงั้นหากสามารถจับมกุฎราชกุมารเซวียนหยวนเชาทั้งเป็นได้ก่อนการเจรจา แบบนั้นก็คงจะน่าสนใจแต่ว่ามู่จิ่วซีก็อดไม่ได้จะนับถือยกย่องมกุฎราชกุมารคนนี้มีฐาน
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 348
"ซีเอ๋อร์ โชคดีที่ลูกโตแล้ว" มู่เทียนซิงพอคิดไปคิดมา แต่ละเรื่องเหมือนกับต่างเกี่ยวข้องกับลูกสาวของเขา เป็นความจริงที่ลูกสาวของเขาได้ทำลายความมืดมิดในแคว้นเกาอวิ๋น"ท่านพ่อ ท่านคือแม่ทัพใหญ่ของแคว้นเกาอวิ๋น หลังจากนี้ยังคงต้องออกไปสู้ในสนามรบ จากนี้ไปพวกเราจะต้องทำให้แคว้นซีเย่ว์และแคว้นเป่ยจิ้นยอมศิโรราบให้จงได้ ดังนั้นท่านอย่าไปคิดมาเด็ดขาด คนบางคนก็เลวยันในไขกระดูก ไม่มีความจำเป็นต้องเห็นใจ แต่ว่าควรจะใส่ใจคนตรงหน้าในปัจจุบันมากกว่า"มู่เทียนซิงมองลูกสาวของตน ทันใดนั้นน้ำตาก็เอ่อล้น จากนั้นก็พยักหน้าและกล่าว : "พ่อเข้าใจแล้ว เจ้าวางใจเถอะ พ่อเองก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น""ใช่แล้วล่ะ ลุงไป๋ยังยืนหยัดขึ้นมาได้เลย ท่านพ่อตะไปแพ้เขาได้ยังไง" มู่จิ่วซียั่วยุให้ฮึกเหิม"ใช่ พ่อจะไปสู้กับไอแก่นั่นไม่ได้ได้ยังไง" มู่เทียนซิงฮึกเหิมลุกโชนเหมือนที่คาดไว้ "เอาล่ะ พ่อจะกลับก่อน แม่ของเจ้าคงจะกระวนกระวายแล้ว เจ้าเสร็จธุระแล้วก็กลับไปกินข้าวที่บ้านล่ะ""ค่ะ" มู่จิ่วซีกล่าวรับคำและมองเขาขึ้นมากลับไปภายในจวนฉี ฉีหู่ซานได้ฟื้นขึ้นมา เขาถูกคนพยุงให้มายังห้องของฉีเล่อฉี่ พอเห็นน้องสาวตนเองที่ยังหล
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 349
มู่จิ่วซีก็รีบดึงบังเหียนม้าเอาไว้และหันกลับมามอง เป็นหลิวฮั่วซึ่งเหงื่อไหลท่วมเต็มหน้าหลิวฮั่วและเหอเฟิงทั้งสองคนถูกมู่จิ่วซีให้ไปสังเกตการณ์ทางออกทั้งสองทางของทางลับร้านเฟิงเหอ"หลิวฮั่ว!" มู่จิ่วซีกล่าวดีใจ "เป็นไง สถานการณ์มีอะไรบ้าง?""มีขอรับ เป็รสถานการณ์ตรงทางลับข้างแม่น้ำ" หลิวฮั่วรีบกล่าวขึ้นมา "หลิวฮั่วก็รีบกล่าวขึ้นมา "วันนี้ได้มีเรืออูเผิงลำหนึ่งมาตรงปกแม่น้ำขอรับ บนเรือเป็นชายสวมหมวกปีกกว้างสีดำปกปิดใบหน้าและเข้าไปในทางลับขอรับ""เอ๋?" มู่จิ่วซีเอะใจ"ข้าน้อยไม่ได้แหวกหญ้าให้งูตื่น เลยแอบสังเกตการณ์และเห็นว่าชายคนนั้นเข้าไปในทางลับและออกมาจากทางร้านเฟิงเหอขอรับ คนๆ นี้มีวรยุทธฝีมือสูงล้ำ แค่เดินลัดเลี้ยวไปไม่กี่โค้งก็กายไปแล้ว"หลิวฮั่วปาดเหงื่อตรงหน้าผากและกล่าวต่อ : "ข้าน้อยไม่เชื่อก็เลยได้แต่รอ ต่อมาผู้ชายคนนั้นก็กลับมาและเข้าไปในทางลับนั้นอีกครั้งและออกมาจากทางลับตรงแม่น้ำพร้อมกับขึ้นเรือจากไป เหอเฟิงได้ตามไป ส่วนข้าน้อยก็กลับมารายงานมู่จิ่วซีขมวดคิ้วและก็กล่าว : "ผู้ชายคนนี้สวมหมวก? แล้วมีลักษณะพิเศษอะไรอื่นอีก?""ข้างหลังได้พกธนูและซองลูกธนูขอรับ รูปร่างผอ
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 350
มู่จิ่วซีเลิกคิ้วในทันที พูดถึงข่าวกรอง คาดว่าฮั้วอวิ๋นเทียนคงจะสุดยอดยิ่งกว่า เขาบางทีอาจจะรู้จักชายคนนี้ก็ได้มกุฎราชกุมารของแคว้นเป่ยจิ้นถึงขนาดต้องออกโรงมาปิดปากด้วยตัวเอง คงจะไม่ใช่ลูกน้องธรรมดาแน่นอน"เดี๋ยวพ่อข้าคงจะต้องมาพบป้าสะใภ้รอง" มู่จิ่วซีเหลือบมองใต้เท้าโจวเหยาโจวเหยาก็สะดุ้งจากนั้นก็กล่าวอย่างสงสัย : "คุณหนูใหญ่มู่ต้องการให้ข้าทำอะไรรึ?""เตือนพ่อข้าว่าอย่าให้เกินสมควร นางคือไส้ศึก อย่าให้จวนมู่ไปเกี่ยวข้อง" สีหน้าของมู่จิ่วซีเย็นชาอย่างมาก"เข้าใจแล้ว เชื่อเถอะว่าแม่ทัพใหญ่มู่ไม่มีทางหน้ามืดตามัว" โจวเหยารีบพยักหน้าแต่มู่จิ่วซีกลับไม่คาดคิดว่ามู่เทียนซิงตอนมาพบลู่เวยหย่าและขอให้โจวเหยาและขออยู่กับลู่เวยหย่าตามลำพังนั้น ผลลัพธ์ก็คือมู่เทียนซิงกลับฆ่าลู่เวยหย่าทิ้งทันทีทันใดนั้น ทั้งกรมพระราชวังนครบาลก็สึกเหมือนขนไก่ร่วงกองพื้น โจวเหยาโกรธโมโหมาก และได้แต่จับมู่เทียนซิงเอาไปขัง (ขนไก่ร่วงกองพื้น หมายถึง ของมีค่าได้สูญเสียไป)ถึงอย่างไรลู่เวยหย่าก็ยังไม่ได้รับสารภาพ มู่เทียนซิงกลับฆ่าทิ้งเลยต้องสงสัยว่าเป็นการฆ่าปิดปากมู่จิ่วซีพอทราบข่าวก็โกรธจนอยากจะฆ่าคนน
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 351
จนเวลาผ่านไปนาน โจวเหยาก็หันมองมู่เทียนซิงที่หลังน้ำตาเต็มหน้าและค่อยเดินไปอยู่ข้างหน้าท่านผู้สำเร็จราชการแทนและกล่าวด้วยเสียงต่ำ: "ตอนนี้จะทำอย่างไรดีพะยะค่ะ?""ให้จิ่วซีสงบสติอารมณ์ก่อน เย่ฮาน อานเย่ พวกเจ้าไปส่งแม่ทัพใหญ่มู่กลับจวนที" โม่จุนกล่าว"อะไรนะ? กลับจวน?" โจวเหยาตะลึงค้างไป"มีปัญหารึ? เจ้าคิดจริงหรือว่าแม่ทัพใหญ่มู่เป็นไส้ศึกของแคว้นศัตรู?" โม่จุนกล่าวอย่างโมโหโจวเหยาก็นิ่งไป จากนั้นก็ยิ้มกล่าวอย่างขมขื่น : "แน่นอนว่าไม่ใช่อยู่แล้วพะยะค่ะ"พอนึกถึงมู่เทียนซิงได้ทำสงครามล้างบางศัตรูมาหลายปี บาดเจ็บมานับครั้งไม่ถ้วน ชนะสงครามกลับมาจนไม่อานจนับได้ เขาจะเป็นไส้ศึกได้อย่างไร มีไส้ศึกที่ไหนนำทัพชนะสงคราม?"งั้นก็ไปส่งเขากลับไปพักผ่อน จิตใจของเขาตอนนี้เสียใจมากยิ่งกว่าใคร" โม่จุนถอนหายใจเย่ฮานและอานเย่ก็ประคองมู่เทียนซิงซึ่งกำลังโศกเศร้าจนจะยืนก็ยังไม่มั่นคงกลับจวนโม่จุนก็หันไปถามจี๋เฟิง : "วันนี้มันเกิดอะไรขึ้น เจ้าช่วยเล่าให้ชัดเจนที"จี๋เฟิงก็รีบทูลกล่าว ดดยเริ่มตั้งแต่เย่อู่เหิงเรียกมู่จิ่วซีไปที่จวนฉี..."ใต้เท้าเย่บาดเจ็บสาหัสไหม?" โม่จุนขมวดคิ้ว พอได้ยินถึงตอ
Latest chapter
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 507
ฮั้วอวิ๋นเทียนหันมองจื่ออวิ๋นเฟยด้วยแววตาปวดร้าว เขากล่าวอย่างเสียใจ : "ทำไมเป็นแบบนี้? เป็นฝีมืออาจื่อใช่ไหม?"จื่ออวิ๋นเฟยพาเขามานั่งข้างนอกและถอนใจสารภาพ : "อาจื่อสวมหน้ากากหนังมนุษย์ปลอมตัวเป็นหญิงอุ้มท้อง มู่จิ่วซีเจตนาดีช่วยหญิงอุ้มท้องจนถูกอาจื่อทำร้ายในระยะประชิด แผลที่เอวบาดเจ็บสาหัส แต่โชคดีที่นางทานยาเทพสถิตย์ทันที"แม้จื่ออวิ๋นเฟยจะเสียยายาเทพสถิตย์ไปสองเม็ดจนเขาอยากจะสบถ แต่พอรู้ว่ามู่จิ่วซีไม่เป็นอะไร เขาก็รู้สึกว่ามันคุ้มที่จะเสีย หากมู่จิ่วซีเป็นอะไรไป เขาคงจะเสียใจมากกว่าไม่ง่ายที่ในชีวิตนี้เขาจะมีเพื่อนสนิทไว้พูดคุย ได้เป็นศิษย์น้องของเขาร่วมกันค้นคว้าวิจัย เขาไม่อยากเสียนางไปจริงๆมีแค่นางสามารถปรุงยาเทพสถิตย์ฮั้วอวิ๋นเทียนตัวสั่นยิ้มเจื่อน : "ตอนนั้นเพื่อจะปกป้องอาจื่อ ข้าเลยขอยาเทพสถิตย์และหน้ากากหนังมนุษย์ให้นาง แต่กลับถูกเอามาใช้เล่นงานจิ่วซี จิ่วซีพูดถูกแล้ว ข้ามันไม่ทันสังเกต"ชิงเฟิงตายไปแล้ว มู่จิ่วซีคงทำใจไม่ได้ในทันที วิธีเดียวที่จะคลายปมแค้นในใจนางคือต้องจับอาจื่อ เจ้ารู้ไส้อาจื่อเป็นอย่างดี เจ้าพอจะช่วยนางได้ไหม?" จื่ออวิ๋นเฟยถามฮั้วอวิ๋นเทียนกล
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 506
จื่ออวิ๋นเฟยใช้เวลากว่า 1 ชั่วยามซับเหงื่อมู่จิ่วซี เขาถอนหายใจมองใบหน้าซีดเซียวของนางผู้หญิงคนนี้ทำเวรทำกรรมอะไรมา แผลตรงอกไม่ทันหาย ตรงเอวก็มาเป็นต่อ แค่มองก็รู้ว่าถูกแทงระยะประชิดมู่จิ่วซีได้สติในเช้าวันรุ่งขึ้น นางตะโกนเสียงดัง : "ชิงเฟิง ! ชิงเฟิง?"ลู่เอ๋อร์กล่าวร้องห่มร้องไห้ : "คุณหนู ท่านอย่าเพิ่งขยับตัว ชิงเฟิงจากไปแล้วเจ้าค่ะ"มู่จิ่วซีกำผ้าห่มแน่น ในหัวยังคงเห็นภาพที่เกิดขึ้นเมื่อวานทั้งหมดชิงเฟิงตายเพราะช่วยนาง คนลงมือสังหารไม่ใช่อาจื่อ แต่เป็นมือธนูที่เชี่ยวชาญอีกคนต้องโทษนางที่มองแผนการปลอมเป็นหญิงตั้งครรภ์ไม่ออก ตอนนั้นเหตุการณ์โกลาหล ผู้คนวิ่งเตลิดร้องขอความช่วยเหลือนางช่วยหญิงตั้งภรรค์คนนั้นไว้เพราะอยากให้ต้องตายทั้งกลม ไม่คาดคิดว่าอาจื่อจะใช้ประโยชน์จากความใจอ่อนย้อนมาทำร้ายนางเองผู้หญิงคนนี้ฉลาด โหดร้ายชั่วช้า"ฉินหลานจื่อ! ข้าขอสาบาน ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อหาเจ้าให้เจอ ข้าจะเลาะเนื้อเฉือนกระดูกเจ้าเพื่อแก้แค้นให้ชิงเฟิง!" มู่จิ่วซี"คุณหนูใหญ่ ท่านใจเย็นก่อน! เดี๋ยวแผลฉีก!" จื่ออวิ๋นเฟยเดินเข้ามาเห็นคราบเลือดบนเตียงขณะมู่จิ่วซีหุนหันเคียดแค้นโม่จุนเด
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 505
มู่จิ่วซีหันไปมอง เห็นธนูเพลิงดอกหนึ่งพุ่งไปยังหญิงสาวด้านหลังคนนั้นอีกทั้งนางเป็นหญิงท้องตั้งครรภ์มู่จิ่วซีไม่มีเวลาให้คิดมาก นางพุ่งตัวเข้าไปหาจากบนม้า กริชเล็งเควี้ยงออกไปยังธนูดอกนั้น ส่วนนางก็กระโจนคว้าหญิงตั้งครรภ์เอาไว้"คุณหนูใหญ่!" ชิงเฟิงตะโกนลั่นตามเข้ามาร่างกายของมู่จิ่วซีกระโจนไปหาหญิงตั้งครรภ์ ขณะมือของนางกำลังจะคว้าหญิงตั้งครรภ์คนนั้น นางกลับขนลุกชันขึ้นมาทั้งตัว นางจึงเอี้ยวตัวไปด้านข้าง"ฉวก!" กริชเล่มหนึ่งปักลงตรงเอวด้านซ้ายของนางมีดบินในมือของมู่จิ่วซีเล็งปาดไปที่คอของผู้หญิงตรงหน้าอย่างแรงนางเห็นใบหน้าของหญิงสาวคนนั้นชัดเจน เป็นสาวชาวบ้านธรรมดาๆ ทว่าตรงจมูกระหว่างตามีไฝสีดำเม็ดเล็กอาจื่อ! คาดไม่ถึงว่านางจะปลอมเป็นคนท้องเพียงเพื่อจะสังหารมู่จิ่วซี"มู่จิ่วซี เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า!" เสียงของอาจื่อแฝงไปด้วยความเย็นเยือกสุดขั้วพร้อมกับเบี่ยงศีรษะไปด้านหลัง หลบเลี่ยงคอ ทว่ามีดบินก็ยังกรีดเข้าที่หน้า บาดหน้ากากหนังมนุษย์จนเป็นรอย เลือดสดไหลซึมออกมาดวงตาของมู่จิ่วซีทั้งสองข้างคือความโกรธแค้น มีดบินปรากฎขึ้นในมืออีกครั้ง อาจื่อกลิ้งหลบไปด้านหลังสองตลบแล
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 504
"แน่นอนอยู่แล้ว เซวียนหยวนเชาเมื่อก่อนคิดอยากจะช่วยหวางชิว หวางชิวไม่ใช่คนในราชวงศ์ แล้วเขาเป็นใครกันแน่? เขาถึงได้ไม่ไหว้หน้าเซวียนหยวนห้าว?" มู่จิ่วซียิ้มกล่าวโจวเหยาส่ายหัวและกล่าว : "หวางชิวแทรกซึมเข้าในแคว้นเกาอวิ๋น 20 กว่าปีแล้ว คงมีน้อยคนมากที่จะรู้ตัวตนแท้จริงของเขาในแคว้นเป่ยจิ้น"มู่จิ่วซีพยักหน้าพูด : "ดูเหมือนเซวียนหยวนห้าวใกล้จะมาแล้ว ในเมื่อหวางชิวสำคัญขนาดนั้น คราวนี้แคว้นเป่ยจิ้นคงต้องได้สังเวยเลือดครั้งใหญ่""คุณหนูใหญ่ เราจะต้องปล่อยหวางชิวไปในตอนสุดท้ายใช่ไหม?" โจวเหยาร้อนรนกล่าว "ถ้าต้องปล่อยเขาไป แบบนั้นเป็นการปล่อยเสือกลับภูเขาชัดๆ""เจ้าคิดว่าข้าใจดีขนาดนั้น?" ดวงตาทั้งสองข้างของมู่จิ่วซีมองโจวเหยาโจวเหยาตกตะลึง จากนั้นก็หัวเราะเสียงดังกล่าวออกมา : "งั้นข้าก็สบายใจได้แล้ว เขารู้ความลับของแคว้นเกาอวิ๋นมากเกินไป ถ้าต้องปล่อยเขากลับแคว้นเป่ยจิ้น ถือว่าไม่เป็นประโยชน์ต่อพวกเรา""วางใจเถอะ ต่อให้ปล่อยเขาออกกรมพระราชวังนครบาลไป ก็คงกลับไม่ถึงแคว้นเป่ยจิ้น เรื่องนี้ข้ากับโม่จุนได้ปรึกษากันแล้ว อนุญาตให้เซวียนหยวนเชามกุฎราชกุมารพิการคนนี้กลับไปได้เท่านั้น" มุมปาก
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 503
มู่จิ่วซีกล่าวอย่างยิ้มมีเสน่ห์ : "ถึงอย่างไรเจ้าก็ห้ามทำไม่ดีกับข้า ไม่งั้นหลังจากนี้ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้า อ่อใช่ เจ้าเคยคิดถึงกิจการในห้าแคว้นอื่นของท่านอ๋องสี่ไหม? ร่วมมือกับท่านพี่ฮั้วไหม?"มู่จิ่วซีเคยพูดถึงแผนการของฮั้วอวิ๋นเทียนให้โม่จุนฟัง"ฮั้วอวิ๋นเทียนคนนี้มันเจ้าเล่ห์ ต่อให้ข้าไม่ร่วมมือ เข้าก็ยังได้ทราบข้อมูลข่าวกรองก่อนใคร ลงมือก่อนใคร ข้าเองได้แต่เป็นฝ่ายถูกกระทำ ในเมื่อเขาเสนอมาว่าจะให้แบ่งให้เจ้าครึ่งหนึ่ง ข้าก็ตกลง เจ้าสมควรได้รับไว้"มู่จิ่วซีทันใดนั้นก็คลายกังวลและยิ้มกล่าว : "แล้วทางพระพันปีหลวงล่ะ?""อีกห้าแคว้นยังมีตำหนัก ไม่ได้ประกอบธุรกิจ ยังมีโฉนดอยู่ บางส่วนมอบคืนให้ราชวงศ์ ส่วนกิจการอื่นที่เกี่ยวข้องกับพระพันปีหลวงก็คงจะรู้ว่าไม่อาจเอากลับมาได้ ทั้ง 5 แคว้นแย่งไปจนเกลี้ยงแล้ว"โม่จุนกล่าวต่อ "ต่อให้ทหารมังกรดำของข้าอยู่ใน 5 แคว้น ก็ไม่อาจเอากลับมาได้ แบบนั้นจะเป็นหารเปิดเผยตัวตนพวกเขา ดังนั้นแผนการของฮั้วอวิ๋นเทียนจึงถูกใจข้าพอดี ข้าเดิมทีก็อยากจะร่วมมือกับเขา ในเมื่อเขามาหาเองถึงที่ งั้นทางเราก็จะไว้หน้าเขา""เจ้าเองก็จิ้งจอกเฒ่า" มู่จิ่วซีมองเขาซึ่งวา
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 502
"ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด ดูเหมือนว่าเราจะเดาผิด" มู่จิ่วซีกล่าว "แผลจะได้ไม่ต้องปริ"มู่จิ่วซีกุมอก"หากเป็นที่ลับตา ยังมีอีกที่หนึ่ง" โม่จุนหันมองมู่จิ่วซี"จวนท่านอ๋องสาม?" มู่จิ่วซีเลิกคิ้ว"ใช่ เขาหนีออกไปได้แล้ว ใครจะคิดว่าเขาจะกลับมา?" โม่จุนรีบกลับเลี้ยวม้าออกไปนอกวังด้านหลังตามขบวนมายาวเป็นหางว่าว เย่ฮาน ชิงเฟิงและทหารมังกรดำตามมาติดๆจนเมื่อมาถึงจวนอ๋องสาม เดิมทีควรจะเงียบสงัด ทว่ากลับได้ยินเสียงร้องไห้จากด้านในหลังจากโม่จุนอุ้มมู่จิ่วซีลงจากม้าก็กระโดดข้ามกำแพงเรือนเข้าไป ไม่ได้เข้ามาทางประตูใหญ่พอถึงพื้นก็ได้กลิ่นคาวเลือดคลุ้ง ทั้งสองสีหน้าเปลี่ยนไปมาก"ท่านผู้สำเร็จราชการแทน ช่วยด้วย!" บ่าวรับใช้รีบตะโกนเรียกเมื่อเห็นโม่จุนและมู่จิ่วซีโม่จุนเห็นบ่าวรับใช้นอนจมกองเลือดเลยรีบเข้าไปถาม : "ที่นี่เกิดอะไรขึ้น?""พระชายา พระชายาถูกลักพาตัวไปแล้วเจ้าค่ะ องค์หญิงสือบาดเจ็บ..." บ่าวรับใช้ชี้นิ้วไปด้านในโม่จุนรีบเรียกคนด้านหลังให้มาช่วยปฐมพยาบาล ส่วนเขาเองกับมู่จิ่วซีรีบเข้าไปด้านใน ตามทางมีองครักษ์มากมายถูกฆ่า ทั้งสองสีหน้าแย่มากกว่าเก่าหลังจากท่าน
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 501
เย่อู่เหิงรีบวิ่งออกไป มู่จิ่วซีสีหน้าเปลี่ยน หลังจากเดินไปมาหลายรอบก็กัดฟัน เปลี่ยนเป็นชุดจิ้นจวงและเดินออกมา"คุณหนู ท่านจะไปไหน?" ลู่เอ๋อร์เข้ามาจากด้านนอกเห็นมู่จิ่วซีเปลี่ยนเสื้อผ้าออกไป นางตกใจสะดุ้งจนตะโกนร้องเรียก"ข้ามีธุระ เย่ฮาน ชิงเฟิง!" มู่จิ่วซีตะโกนเรียกจื่ออวิ๋นเฟยที่กำลังงุ่นง่านกับศาสตร์ศัลยกรรมตกแต่งได้ยินเสียงของมู่จิ่วซี ก็รีบวิ่งออกมา"คุณหนูใหญ่ เจ้า ท่านจะออกไปข้างนอกรึ?" เย่ฮานกล่าวอย่างตกใจ"มู่จิ่วซี ไม่รักชีวิตตัวเองเลยรึไง แผลยังไม่ทันหายยังจะออกไปอีก?" จื่ออวิ๋นเฟยเองก็ตกใจ"ข้าต้องเข้าไปในวัง ไปเตรียมม้า!" มู่จิ่วซีรีบวิ่งออกไป"เห้ยๆๆ เจ้าระมัดระวังด้วย อย่าบุ่มบ่ามจนแผลฉีกล่ะ" จื่ออวิ๋นเฟยตะโกนจากด้านหลัง"เอายามาให้ข้าเม็ดหนึ่ง! กันไว้ก่อน" มู่จิ่วซีันควับกลับมาและยืนมือไปทางจื่ออวิ๋นเฟย "กลับมาแล้วข้าจะปรุงยาเอามาคืนเจ้า"จื่ออวิ๋นเฟยเบือนหน้าหนีเดินถอยออกไป มู่จิ่วซีเบ้ปากกล่าว : "ขี้งก"พูดจบก็รีบเดินไปทางประตูจื่ออวิ๋นเฟยหยุดฝีเท้าลงและพูดขึ้นมากะทันหัน : "เอาไป!"มู่จิ่วซีหันกลับมา เห็นเพียงขวดยาที่ถูกโยนมาให้"ในนั้นเหลือแค่ 2 เม็ด
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 500
"เจ้าไปวาดใบหน้าของหน้ากากหนังมนุษย์ของอาจื่อออกมาก่อน" มู่จิ่วซีกล่าว"เออ ข้า ข้าก็จำไม่ค่อยได้แล้ว เป็นผู้หญิงธรรมดามากๆ ไม่สะดุดตาเลย ข้าตอนนั้นกำลังเพิ่งเริ่มศึกษาค้นคว้า เลยทำหน้ากากออกมาแค่ผืนเดียว ถ้าของมันดี ข้าคงอดไม่ได้ที่จะต้องยกให้คนอื่นใช่ไหมล่ะ?" จื่ออวิ๋นเฟยทำสีหน้าโศกเศร้า"ไม่มีเอกลักษณ์อะไรเลยงั้นเหรอ? ถ้าเจ้าเห็นกับตาจะจำได้ไหม?" มู่จิ่วซีสูดหายใจเข้า"เอกลักษณ์? มีสิ ตรงจมูกหว่างตามีไฝสีดำเม็ดหนึ่ง มีแค่จุดนั้น เพราะว่าเป็นไฝเลยไม่มีวิธีจะเอาออก อาจื่อตอนนั้นยังบอกว่าอัปลักษณ์"มู่จิ่วซีก็ถอยหายใจได้ในที่สุด ขอเพียงมีเอกลักษณ์จุดสังเกต อย่างน้อยให้นางครั้งหน้าเห็นและจำได้ อีกอย่างอาจื่อคงจะต้องคิดหาวิธีมาฆ่านางแน่นอน"อายุล่ะ ภายนอกอายุประมาณเท่าไหร่?" มู่จิ่วซีถาม"ประมาณระหว่าง 20-30 ปี" จื่ออวิ๋นเฟยกล่าว "สีผิวดูคล้ำกว่าเจ้าเล็กน้อย ไม่ใช่คุณหนูประเภทนั้น คล้ายกับบ่าวรับใช้"มู่จิ่วซีพยักหน้า เข้าใจแล้ว"งั้นก็ดี ตอนนี้ข้าจะสอนศาสตร์ศัลยกรรมตกแต่งให้เจ้า" มู่จิ่วซีจิตใจวิตกกังวล แต่ก็ทำได้เพียงสงบใจและรอฟังข่าวเท่านั้นตกกลางคืน เย่อู่เหิงได้มาเยี่ยม คน
มเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน บทที่ 499
จื่ออวิ๋นเฟยกล่าวอย่างระแวง : "เจ้า เจ้าอย่ามองข้าแบบนั้น อาจื่อไม่ใช่ว่ามีโรคหัวใจแต่กำเนิดรึไง? มอบยาให้นางไปก็เพื่อใช้ปกป้องชีวิตของนาง""เจ้าไม่ใช่ว่าเห็นนางขัดหูขัดตาหรือไง?" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างโมโห"เออ คือ คือข้าได้แลกเปลี่ยนกับฮั้วอวิ๋นเทียน ว่าให้ข้าสามารถรับสวัสดิการที่ดีที่สุดในหอดาราจันทราทั้ง 6 แคว้นได้ ได้รับการปกป้องจากหอดาราจันทราทั้ง 6 แคว้น" จื่ออวิ๋นเฟยสำนักผิดมู่จิ่วซีหมดคำจะพูด"ท่านอ๋องสามตอนนั้นได้ก่อกบฎ ถูกโม่จุนหักขาไปข้าง ทว่าวันนี้ขาของข้ากลับมาเดินบนพื้นได้อีก แค่อาจไม่ค่อยคล่องแคล่ว คงได้ทานยาเทพสถิตย์ไปแล้วแน่" มู่จิ่วซีกล่าวอย่างมั่นใจ "นอกเสียจากมียารักษาสุดยอดยิ่งกว่ายาเทพสถิตย์"จื่ออวิ๋นเฟยอ้าปากกว้าง จากนั้นก็กล่าวอย่างอักอ่วน : "งั้น งั้นก็คงจะเป็นยาเทพสถิตย์แล้วล่ะ""จะให้พวกเขาหนีออกไปจากแคว้นเกาอวิ๋นไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นไอระยำสองตัวนั้นคงทำให้พวกเราไม่อาจอยู่อย่างสงบได้แน่นอน" มู่จิ่วซีกำหมัดจนแน่น แววตาเต็มไปด้วยจิตสังหารจื่ออวิ๋นเฟยส่งเสียงไอ เขาถึงกับหัวหด"เจ้ายังมีอะไรปิดบังข้าอีก?" มู่จิ่วซีรู้สึกว่าจื่ออวิ๋นเฟยแปลกออกไป"หะ! ไม่
