ขุมกำลังแห่งชิวหลิง

"เช่นนั้นหมายความว่าที่น้ำตกนั่นข้าไม่ได้ฝันไปเจ้าไปที่นั่นใช่หรือไม่ บอกข้ามานะถ้าขืนกล้าโกหกกริชของข้าจะไม่ได้ปักที่อกของเจ้าจะเป็นที่หัวของเจ้าแทน"

ซินเยว่แยกเขี้ยวขู่ฟ่อเป็นลูกแมวแต่ไป๋เยี่ยนหลงหาได้กลัวการขู่ขวัญของลูกแมวน้อยตัวนี้ไม่ เขายังคงใช้สายตามองนางอย่างรักใคร่บุรุษผมสีเงินกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ ทำให้ใบหน้าของซินเยว่ที่กำลังมองเขาอยู่นั้นแดงซ่านอย่างช่วยไม่ได้ ชิ เจ้ากล้าเอาใบหน้าอันหล่อเหลานั่นมาล่อลวงข้าเช่นนั้นหรือข้าไม่หลงกลเจ้าหรอก

ไป๋เยี่ยนหลงพยักหน้าเป็นเชิงบอกนางว่านางไม่ได้ฝันไป สายตาที่ยังมองปากเล็กๆ ที่อวบแสนอิ่มของนางเคี้ยวขนมหมุบหมับอย่างเพลิดเพลิน มือข้างหนึ่งหยิบขนมเข้าปากมืออีกข้างก็ถือถ้วยชาที่ไป๋เยี่ยนหลงคอยบริการรินให้นางอยู่ตลอด ผู้ติดตามและเหล่าองครักษ์ของไป๋เยี่ยนหลงมองการกระทำของทั้งสองด้วยสายตาแปลกประหลาด

นายท่านเหตุใดต้องคอยนั่งรินน้ำชาให้สตรีนางนี้ ถึงนางจะงดงามมากเพียงใดแต่ก็ใช่ว่าไม่เคยมีสตรีที่งดงามเข้าหานายท่านเลย แล้วนางเป็นผู้ใดพวกเขาไม่มีใครรู้ที่มาที่ไปของนาง หรือว่านางจะเป็นองค์หญิงของแคว้นจิ่งพวกเขาได้เเต่คิดกันไปต่างๆ นานา

เยี่ยจื่อมองการกระทำของไป๋เยี่ยนหลงอยากเอือมระอา นายท่านของเขาผู้นี้ถ้าเป็นเรื่องของหยางซินเยว่ นายท่านก็จะลืมผู้อื่นไปโดยสิ้นเชิงในสายตาของนายท่านมีเพียงสตรีนางนี้ เพียงผู้เดียวหากจะบอกว่านางคือท่านหญิงที่กลับชาติมาเกิดแล้วเหตุใดรูปร่างหน้าตาอุปนิสัยถึงได้แตกต่างกันมากมายเช่นนี้

ซินเยว่ยังคงมองการประลองอย่างเพลิดเพลิน จิ่งเหลยและจิ่งเฟิงเอาชนะคู่ต่อสู้อย่างขาดลอยในรอบคัดเลือกรอบแรก แน่นอนว่าผู้ที่ชนะส่วนมากมาจากขุมกำลังที่มีอำนาจและมีชื่อเสียง

เจ้าหน้าที่ดำเนินงานประกาศรายชื่อของผู้ชนะในรอบแรก ซินเยว่ยังคงนั่งฟังอย่างสนใจถึงแม้การต่อสู้รอบแรกจะดุเดือดแค่ไหนแต่ผู้คนนับพันก็ยังให้ความสนใจกับการมาของไป๋เยี่ยนหลงและการระเบิดพลังของซินเยว่ มันยังคงสร้างความตระหนกตกใจให้แก่ผู้เข้าร่วมงานชุมนุมประลองยุทธอยู่ดี

ยิ่งเมื่อได้เห็นในสิ่งที่ซินเยว่กระทำยิ่งทำให้พวกเขาฉงนใจยิ่งนักต่างอยากรู้อยากเห็นเรื่องราวของสตรีปริศนาผู้งดงามนางนี้ว่ามีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับนายท่านผู้ครองบัลลังก์สูงสุดจากแผ่นดินไป๋หลงผู้นี้

"เจ้ามาที่นี่เพราะเจ้ารู้ว่าข้าก็มาร่วมงานชุมนุมลองยุทธในครั้งนี้ด้วยใช่หรือไม่ ข้าได้ยินมาว่าผู้คนจากแผ่นดินไป๋หลงไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับแผ่นดินด้านล่างนี้เลย แล้วอยู่ดีๆ เหตุใดผู้คนจากแผ่นดินด้านบนจึงให้ความสนใจกับการชุมนุมประลองยุทธเล็กๆ นี่"

ไป๋เยี่ยนหลงพยักหน้าเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มแต่สายตาก็มิได้ละไปจากปากเล็กๆ อวบอิ่มสีสดของนางที่ช่างซักช่างถามนั่น

"เจ้าตัวโง่งมน้อยของข้าช่างฉลาดยิ่งนัก ใช่แล้วที่ข้าเข้าร่วมชมการชุมนุมในครั้งนี้ก็เพียงเพราะเจ้าผู้เดียว"

ซินเยว่กระเเอมไอเบาๆ ไล่อาการเขินอายที่เจ้าคนหน้าตายช่างหยอดคำหวานไม่ดูเวล่ำเวลา

"ข้าจริงจังนะถ้าจะมาพบข้าที่นี่เหตุใดไม่ไปหาข้าที่บ้านของข้าเหตุใดเจ้าถึงปล่อยให้ข้ารอเจ้าตั้งนาน"

"เพราะตอนนี้ข้ารู้ตัวผู้บงการทำร้ายเจ้าเมื่อสามร้อยปีก่อนแล้ว"

ซินเยว่เบิกตาโต ขนมหลุดร่วงจากมือพร้อมกับที่สติของนางก็หลุดไปพร้อมกัน

"นี่ นี่!!เจ้าพูดอะไรกัน ที่เจ้าพูดหมายความว่าอย่างไรสามร้อยปีอะไรกัน เจ้าเกิดใหม่แล้วจำชาติที่แล้วได้หรือว่าข้ามีอายุมากกว่าสามร้อยปี"

ดูยังไงร่างนี้อายุก็ไม่น่าจะเกินสิบหกสิบเจ็ดปีแน่นอน ไป๋เยี่ยนหลงส่ายหน้าให้กับท่าทางตกตกใจของนาง ซินเยว่รู้สึกว่าตอนนี้เรื่องชักจะไปกันใหญ่แล้ว นี่มันเหนือจินตนาการเกินไปหรือ ยังจะมีอะไรทำให้นางต้องแปลกใจได้อีกไหมนี่มันดินแดนมหัศจรรย์ที่อะไรก็สามารถเกิดขึ้นได้หรือ นางได้แต่ลูบอกปลอบใจตนเองในใจคนเดียว

"เจ้าอายุสิบห้าย่างสิบหกปี "

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยออกมาคล้ายเขารู้ความคิดของนางในตอนนี้ ซินเยว่ถอนหายใจอย่างโล่งอกอย่างน้อยร่างนี้ก็มิได้เป็นยายแก่อายุพันปี

แต่ซินเยว่กลับลืมเรื่องสำคัญอีกเรื่องไปนั่นคือไป๋เยี่ยน หลงรู้เรื่องเมื่อสามร้อยปีก่อนได้อย่างไรความจริงแล้วเขาอายุเท่าไหร่กันเเน่ ก่อนที่ทั้งสองจะได้คุยกันมากไปกว่านี้จิ่งเหลยและจิ่งเฟิงเดินตรงมาที่ประทับของเชื้อพระวงศ์ เขาทำความเคารพไป๋เยี่ยนหลงในแบบของแคว้นจิ่ง ซินเยว่คิดว่าเขาคงจะรู้เรื่องของนางทั้งหมดแล้วจึงมิได้แนะนำเชื้อพระวงศ์หนุ่มทั้งสองให้ไปเยี่ยนลงรู้จัก

ลี่ผิงนั่งอยู่ข้างบิดาลี่เจียหย่งสายตาของนางยังคงจับจ้องไปที่ที่นั่งรับรองของเชื้อพระวงศ์แคว้นจิ่งที่มีซินเยว่และไป๋ยี่ยนหลงนั่งอยู่

"อย่าได้คิดสร้างปัญหาอีก เจ้าก็รู้จักนายท่านดีหากเจ้าคิดยื่มมือข้าไม่เเน่ใจว่าตำแหน่งผู้คุมกฎจะสามารถรักษาชีวิตของเจ้าเอาไว้ได้"

บิดาของลี่ผิงเอ่ยเตือนเบาๆ เมื่อเห็นสายตาของบุตรสาวมองไปที่ประทับของเชื้อพระวงศ์แคว้นจิ่งด้วยแววตาวาวโรจน์ถึงแม้เขาจะรักบุตรสาวคนนี้มากเพียงใดแต่ก็มิอาจปล่อยให้นางทำลายวงศ์ตระกูลให้ย่อยยับเพราะความไม่รู้จักคิดของนางได้

เสียงของเจ้าหน้าที่พิธีการดังขึ้น

"ผู้ประลองที่ผ่านรอบแรกมีดังนี้ แคว้นจิ่ง องค์รัชทายาท จิ่งเหลยและองค์ชายรองจิ่งเฟิง

แคว้นฉิน องค์ชายสามฉิงอิงหลางและ บุตรสาวแม่ทัพแคว้นฉิงหยางหลันฮวา

แคว้นหานตาน หยวนหมิงและองค์ชายรองหาญตงชุน

แคว้นเว่ย องค์ชายใหญ่เว่ยหลง และองค์ชายสี่เว่ยชางไห่

แคว้นซีหยวน โม่ชางโจ และ เฟยเยี่ยนหลาน

แคว้นยิ่น หวงเสี่ยวหลัน และ อู๋เซียนเว่ย

สำนักบำเพ็ญเซียนจากหุบเขาไท่ซาน หลี่เสวียน และ เจี่ยหลิน

พรรคหงส์ฟ้าจากหุบเขาป่าท้อ ต้าเทียน และ ตงเทียนซาน

พรรคมังกรดำจากหุบเขาทมิฬ เยี่ยนเจียน และ หลงจื่อ หลาน

สำนักกระเรียนขาวจากหุบเขาวิหค เทียนชาง และ ไท่หยางหลง

สำนักแพทย์โอสถจากหุบเขาเทียนปู้ ถังซีไห่ และ ยี่ เมี่ยวจิน

หลายคนหันมองหน้ากันไปมาเห็นได้ชัดว่าผู้ที่ชนะต่างเป็นคนที่มีชื่อเสียงของแต่ละแคว้นหรือขุมกำลัง ฝีมือพวกเขาย่อมไม่ธรรมดา ซินเยว่หันไปมองสหายสองพี่น้องเชื้อพระวงศ์

"ยินดีกับเจ้าทั้งสองด้วยที่ผ่านรอบแรกไปได้ "

"ข้าคิดว่าหากเจ้าลงประลองยุทธในครั้งนี้ คงเป็นเจ้าที่ชนะเลิศ"

"ข้าหาได้สนใจเพียงอยากมาเปิดหูเปิดตาก็เท่านั้น"

ซินเยว่ยักคิ้วให้สหายหนุ่มเชื้อพระวงศ์ ไป๋เยี่ยนหลงจับใบหน้าของนางให้หันมาที่เขา

"อย่าได้คิดมองผู้อื่น"

ซินเยว่หัวเราะน้อยๆ เอียงคอมองไป๋เยี่ยนหลงอย่างน่ารัก

"บุรุษอื่นที่ใดกันนั่นสหายของข้า"

สองพี่น้องเชื้อพระวงศ์รู้สึกหัวใจห่อเหี่ยวยิ่งนักที่ได้ยินนางพูดคำว่าสหาย ก่อนหน้านี้เขายังมีความหวังอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ความหวังนั้นกลายเป็นเพียงความฝันเขารู้แล้วว่าเหตุใดนางไม่เคยหวั่นไหวไปกับพวกเขาเลยเพราะหัวใจของนางมีผู้อื่นอยู่แล้วนั่นเอง และคนผู้นั้นเขาหรือจะเทียบเคียงได้ต่อให้มีเขาอีกสักร้อยสักพันคนก็ไม่สามารถเทียบเคียงบุรุษผมสีเงินผู้นี้ได้ แม้เขาจะไม่ได้เป็นคนรักแต่อย่างน้อยตัวเขาก็ยังได้เป็นสหายของนางเพียงเท่านี้เขาก็พอใจแล้ว ไม่ใช่มีเพียงสองพี่น้องเชื้อพระวงศ์ที่ต้องตัดใจทั้งที่ยังไม่ได้เริ่ม ถังซีไห่และหลี่เสวียนเองต่างก็รู้สึกผิดหวังเช่นเดียวกัน