ข้าจะตีเจ้าให้ตาย

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยเรียบๆ ไม่ใส่ใจท่าทางฟาดงวงฟาดงาของซินเยว่ เขายกมือเรียวยาวขึ้นทัดผมของนางไว้ที่ใบหูเล็กอย่างเบามือท่าทางทะนุถนอม สร้างความริษยาแก่ลี่ผิงและสตรีที่มาร่วมงานชุมนุมโดยรอบ

"แต่เจ้ากอดนาง"

"นั่นไม่ใช่กอดนางสะดุดล้มข้าเพียงรับนางไว้เท่านั้น สำหรับข้านั่นไม่เรียกว่ากอดหญิงเดียวที่ข้าจะกอดในโลกใบนี้มีเพียงเจ้าคนเดียวเท่านั้น เจ้าตัวโง่งม"

ซินเยว่ที่ตอนเเรกกระเง้ากระงอดพอได้ฟังคำพูดอันน่าอายของไป๋เยี่ยนหลง ใบหน้าของนางตอนนี้แดงก่ำจนแทบจะคั้นเลือดออกมาได้แล้ว ใบหูเล็กๆ น่ารักของนางเมื่อยามที่นางเขินอายมันช่างน่ามองยิ่งนัก ไป๋เยี่ยนหลงหัวใจถึงกับกระตุกเมื่อมองใบหน้างามของนาง

'เพียงแค่มองใบหน้าเขินอายของนางข้าถึงกับ.........นางช่างเป็นมนุษย์ที่น่ารักน่าใคร่ยิ่งนัก'

ไป๋เยี่ยนหลงทนมองใบหน้างามของซินเยว่ที่กำลังเขินอายอย่างน่ารักไม่ไหวจึงก้มลงหอมแก้มเจ้าตัวโง่งมของเขาเสียฟอดใหญ่อย่างไม่สนใจสายตาผู้ใด เขาคือเจ้าผู้ครองแผ่นดินไป๋หลงหาต้องสนใจสายตามดปลวกไม่ ไป๋เยี่ยนหลงคิดอย่างเข้าข้างตัวเอง

" เจ้านี่มัน... ช่างหน้าไม่อายยิ่งนัก"

ซินเยว่ยกมือขึ้นกุมแก้มของตนเอาไว้ถลึงตาใส่คนหน้าไม่อายที่ยืนอยู่ข้างตัวนางบ่นเขาเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน

ไป๋เยี่ยนหลงที่ประกาศก้องต่อหน้าคนนับพันในงานชุมนุมประลองยุทธทำให้ลี่ผิงถึงกับใบหน้าซีดเผือดยิ่งกว่าเดิม นายท่านประกาศออกมาเช่นนี้ มิเท่ากับเป็นการบอกว่าจะแต่งงานกับสตรีตรงหน้านี้เท่านั้นอย่างนั้นหรือ

ซินเยว่หันไปมองสตรีที่อยู่ยืนด้านหลังไป๋เยี่ยนหลงด้วยสายตาประเมินเล็กน้อย พลันใบหน้างามของสตรีนางนั้นก็หันไปตามแรงตบปริศนาอย่างแรง ไม่มีผู้ใดเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นขึ้นกับนาง พวกเขาเห็นเพียงใบหน้าของนางหันซ้ายหันขวาข้างแก้มมีรอยแดงช้ำจากฝ่ามือมุมปากมีเลือไหลออกมาปากบวมเจ่อฟันหน้าหลุดกระเด็นออกมาสองซี่

"นี่สำหรับมารยาหญิงของเจ้าและนี่สำหรับที่เจ้าด่าและทำร้ายข้า"

ลี่ผิงกระเด็นไปตามเเรงถีบของพลังของซินเยว่แต่ตัวนางได้ขยับแม้เพียงนิดสร้างความตกตะลึงแก่ผู้คนอีกครั้ง นางช่างเก่งกล้ายิ่งนัก

ลี่ผิงกระอักเลือดออกมาทันทีที่ร่างตกกระแทกพื้น นางมองไปที่ซินเยวและไป๋เยี่ยนหลงอย่างไม่ยินยอม นางที่เฝ้ามองเขามาเนิ่นนานหลายร้อยปี รู้สึกเจ็บปวดใจที่เห็นคนที่นางปรารถนามีหญิงอื่น

ลี่เจียหย่งผู้คุมกฎและเป็นบิดาของลี่ผิงรีบปรี่เข้ามาดูบุตรสาวหลังจากที่ได้สติกลับคืนมา เมื่อได้เห็นพลังของซินเยว่ เขาจะลืมได้อย่างไรสตรีเพียงคนเดียวในโลกใบนี้ที่สามารถกุมหัวใจของนายท่านและมีพลังเช่นเดียวกับสตรีน้อยนางนี้ มีเพียงใบหน้าของนางเท่านั้นที่เเตกต่างออกไป นายท่านหานางพบแล้วสินะสามร้อยปีที่โดดเดี่ยวของนายท่านสิ้นสุดลงเสียที ลี่เจียหย่งพยุงลี่ผิงขึ้นเเล้วเอ่ยเบาๆ กับนาง

"จงตัดใจจากนายท่านเสียเถิดผิงเอ๋อ พ่อมิอยากเห็นเจ้าต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้ เรื่องที่เจ้ารู้สึกกับนายท่านอย่างไรพ่อเข้าใจดีแต่มันไม่มีทางเป็นไปได้และจงกลับไปสำนึกผิดที่เจ้ากระทำลงไปในวันนี้"

ไป๋เยี่ยนหลงและซินเยว่ไม่ได้สนใจลี่ผิงอีกต่อไป

"แล้วเจ้ามาทำอะไรที่นี่ ทำไมเจ้าถึงหายไปไม่บอกกล่าว เจ้าปล่อยให้ข้าเข้าใจผิดเรื่องที่หน้าหอจันทรา"

ซินเยว่บิดปากทำท่าจะร้องไห้ออกมาอีกครั้งด้วยความน้อยใจ แก้มป่องพองลมอย่างน่ารักในสายตาของไป๋เยี่ยนหลง

"ข้ารับรู้ได้ถึงพลังปราณของเจ้าแต่ที่ข้ามิได้แสดงตัวว่าข้าอยู่กับเจ้าเพราะมีคนของศัตรูเฝ้ามองอยู่รอบด้าน ข้าไม่ต้องการให้พวกมันรับรู้ถึงการมีอยู่ของเจ้า"

ไป๋เยี่ยนหลงดึงร่างเล็กที่เริ่มงอแงอีกครั้งเข้ามากอดอย่างปลอบโยน

"แล้วเหตุใดวันนี้จึงได้กล้าประกาศต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้เล่า เจ้าไม่กลัวว่าพวกมันจะตามมาฆ่าข้าหรืออย่างไร"

ไป๋เยี่ยนหลงใช้นิ้วเรียวสัมผัสขอบตาของซินเยว่ที่ยังคงแดงช้ำจากการร้องไห้อย่างทะนุถนอม

"เจ้าเฟิ่งหวงกลับมาแล้วใช่หรือไม่"

ซินเยว่เบิกตาโตในทันที

"เจ้ารู้ได้อย่างไร"

ไป๋เยี่ยนหลงกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ใช่เล็กน้อยจริงๆ จนแทบสังเกตไม่เห็น เขาแบมือออกให้นางดูทันใดนั้นหงส์สีเพลิงตัวเล็กก็บินวนอยู่ในฝ่ามือของไป๋เยี่ยนหลง

"เจ้า.....เหตุใดเจ้าถึงมีเจ้านกสีแดงเพลิง"

ไป๋เยี่ยนหลงกำมือนกสีแดงเพลิงก็หายไปทันที

"ข้ามีเรื่องมากมายที่ต้องบอกกับเจ้าหลังจากงานชุมนุมประลองยุทธเสร็จสิ้น เจ้าจะได้รู้เรื่องทุกๆ อย่างข้าสัญญา"

ซินเยว่พยักหน้านางเข้าใจว่าเรื่องบางอย่างเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนที่ต้องทำความเข้าใจ ทั้งสองคนเดินไปนั่งที่นั่งที่แคว้นจิ่งจัดเตรียมเอาไว้ให้โดยไม่ได้สนใจผู้คนที่ตามมา ลี่ผิงมองคนทั้งสองที่เดินจากไปด้วยหัวใจที่เจ็บช้ำ สายตาของนางมองซินเยว่อย่างอาฆาตแค้น เยี่ยจื่อที่ยืนอยู่ไม่ไกลเอ่ยเตือนลี่ผิงเบาๆ ในฐานะที่เขารู้จักนางมาเนิ่นนานและเป็นบุตรสาวของผู้คุมกฎที่ภักดีต่อนายท่าน

"อย่าได้คิดทำอันใดที่เป็นอันตรายต่อนางเป็นอันขาดถ้าหากเจ้ายังรักชีวิตของตนเองและครอบครัวอยู่ เจ้าก็รู้ว่านายท่านไม่เคยแสดงท่าทีเช่นนี้ต่อผู้ใด หากเจ้ายังมิฟังข้าเจ้าจะได้รับรู้ว่านายท่านโหดร้ายเพียงใด"

เยี่ยจื่อเดินจากไปนานแล้วแต่จิตใจของลี่ผิงนั้นรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม ข้ามิยอมนางเป็นผู้ใดข้ารักของข้ามาเนิ่นนานนางมีสิทธิ์อันใดมาแย่งนายท่านไปจากข้า ลี่ผิงกำมือแน่นมองซินเยว่ด้วยสายตาโกรธแค้น

ไป๋เยี่ยนหลงย้ายตัวเองมานั่งกับซินเยว่ที่จัดไว้ให้กับเชื้อพระวงศ์ของแคว้นจิ่งโดยไม่สนใจสายตาของใคร ขนาดผู้ติดตามของเขายังไม่กล้าเอ่ยทัดทานแล้วผู้ใดเล่าจะกล้าขัดใจเขา เพียงบุรุษผมสีเงินจ้าวผู้ครองนครเทียนจิ่งปรายตามองเพียงนิด เส้นขนที่หลังคอก็พร้อมใจกันลุกพรึบขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ นี่อาจจะเรียกว่าความกลัวที่เกิดขึ้นจากก้นบึ้งของจิตใจ

 

ถ้าหากสิ่งใดที่ไป๋เยี่ยนหลงต้องการที่จะทำไม่มีผู้ใดหาญกล้าเอาชีวิตเข้าเสี่ยงเอ่ยทัดทาน หากยังรักชีวิตอยู่ก็ต้องรู้จักสงบปากสงบคำมิเช่นนั้นชีวิตที่เหลืออยู่อาจถูกหมายหัวจากจ้าวผู้ครองนครผู้นี้

"เหตุใดท่านไม่ไปนั่งที่ที่เขาเตรียมเอาไว้ให้มานั่งทำอันใดตรงนี้ท่านจ้าวผู้ครองนครผู้ยิ่งใหญ่...เทียมฟ้า "

ซินเยว่เอ่ยย้ำตำแหน่งพร้อมทั้งยังเหน็บแนมไป๋เยี่ยนหลงที่เขาไม่เคยบอกอันใดแก่นางเลยทั้งที่อาศัยอยู่ที่บ้านของนางตั้งหลายเดือน สายตาของนางไม่ได้มองไปที่เขาเลยสักนิดใบหน้างามยังคงงอง้ำปากเล็กๆ คว่ำลงอย่างท่าทางเอาแต่ใจ ไป๋เยี่ยน หลงคว้าขนมออกมาจากมิติของเขา มันเป็นขนมที่ซินเยว่ชอบกิน นางมองการกระทำของไป๋เยี่ยนหลงเมื่อเห็นว่าสิ่งใดอยู่ในมือนางก็ลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่เก็บอาการ

ไป๋เยี่ยนหลงหยิบขนมชิ้นเล็กออกมายื่นจ่อที่ปากของนางอย่างเอาใจ ซินเยว่อ้าปากเล็กรับขนมในมือของเขาอย่างไม่ปฏิเสธทั้งยังแกล้งใช้ฟันหน้างับนิ้วของเขาเบาๆ แล้วใช้ลิ้นเลียที่นิ้วมือเหมือนอย่างที่เขาเคยแกล้งนาง

ไป๋เยี่ยนหลงผู้เย็นชาใบหน้าแดงซ่านขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เจ้าตัวโง่งมของเขาช่างร้ายกาจยิ่งนักคิดจะเอาคืนเขามันยังเร็วไปหลายร้อยปี ไป๋เยี่ยนหลงใช้มือข้างที่ว่างลูบไปที่แขนของซินเยว่เบาๆ ขนอ่อนของนางลุกชูชันไปทั้งกาย ซินเยว่ได้แต่กลอกตามองค้อนเขาอย่างคาดโทษ นางไม่เคยเอาชนะเจ้าคนหน้าตายนี่ได้เลยสักครั้งเดียว ซินเยว่หยิบกินขนมที่เขานำมาให้นางด้วยความอร่อยเขายังคงจำได้เสมอว่านางชอบกินอะไร

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่ทั้งยังนำขนมที่ข้าชอบติดตัวมาด้วย"

ซินเยว่เอียงคอถามเขาด้วยสายตาสงสัย

"ข้ามิเคยคลาดจากเจ้าทุกที่ที่เจ้าไปทุกอย่างที่เจ้าทำล้วนอยู่ในสายตาของข้าเสมอ"

ซินเยว่เบิกตาโตทันที