ข้าคือลี่ผิง

ซินเยว่ที่ยังคงตกตะลึงอยู่นางจำได้กลิ่นอายของเขาเสียงของเขาบุรุษผู้นั้นที่นางคะนึงหาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ซินเยว่ไม่ได้ขืนตัวออกจากอ้อมแขนของเขา นางเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเลื่อนลอยผู้คนรอบด้านเองต่างก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน ที่เห็นเจ้าผู้ครองแผ่นดินไป๋หลงเดินเข้าไปสวมกอดสตรีที่มีใบหน้างดงามปานเซียนสาวผู้นั้น

แต่ก็มิมีผู้ใดกล้าปริปากเพราะพวกเขายังคงรักชีวิตตนเอง เมื่อซินเยว่ได้สติกลับคืนมานางดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขาแล้วตะโกนอย่างสุดเสียงอย่างลืมตัว

"ไป๋เยี่ยนหลงเจ้าคนหน้าตายเจ้าหลอกลวงข้าเจ้าหักหลังข้า ข้าจะฆ่าเจ้า"

ซินเยว่คว้ากริชออกมาจากมิติกำลังจะแทงไปที่ไป๋เยี่ยน หลง แต่ก่อนที่กริชนั้นจะแทงเข้าที่หน้าอกของเขาพลังปราณสีม่วงจากด้านหลังของเขากระแทกเข้าที่หน้าอกของซินเยว่ที่ไม่ทันระวังตัวอย่างจัง นางกระเด็นออกไปหลายจั้งแล้วกระอักเลือดออกมา เสี่ยวเป่าที่นอนหมอบอยู่บนโต๊ะกระโดดออกมากลายร่างเป็นสัตว์อสูรสีดำคำรามเสียงดังกึกก้องทะลุฟ้าจนผู้เข้าร่วมงานชุมนุมประลองยุทธต้องยกมือขึ้นปิดหู

ซินเยว่ใช้เเขนยันกายตัวเองลุกขึ้นมองผู้ที่ยืนอยู่ด้านหลังไป๋เยี่ยนหลงอย่างโหดเหี้ยม สตรีนางนั้นที่เขาเห็นไป๋เยี่ยนหลงตระกองกอดนางที่หอจันทรา

"วันนี้เจ้าพานางมาหยามข้าถึงที่นี่ดีดียิ่งนัก ได้ไป๋เยี่ยน หลงเจ้ากับข้าวันนี้ได้เห็นดีกันเเน่ ข้าจะให้พวกเจ้าทั้งสองรู้ว่าอยู่มิสู้ตายเป็นอย่างไร"

ซินเยว่กรีดร้องออกมาอย่างคนขาดสติ ภาพของไป๋เยี่ยนหลงและสตรีนางนั้นที่หอจันทราหลั่งไหลเข้ามาอีกครั้ง

ซินเยว่เเบมือออกทั้งสองข้างก้อนพลังสีแดงเพลิงขยายใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งกว่าภูเขา ดวงตาของนางเปล่งประกายเป็นสีแดงเพลิงอย่างน่ากลัว ซินเยว่ปลดปล่อยสภาวะแรงกดดันกระจายออกรอบด้านอย่างควบคุมไม่อยู่ ตอนนี้ผู้เข้าร่วมการชุมนุมบางคนถึงกับกระอักเลือดออกมาเพราะทนรับแรงกดดันพลังของนางไม่ไหว

"วันนี้เจ้ากับข้าอย่าอยู่ร่วมโลกกันเลย"

เสี่ยวเป่าที่ยืนอยู่ด้านข้างของซินเยว่อ้าปากพ่นไฟไปที่สตรีที่ทำร้ายซินเยว่อย่างรวดเร็ว สตรีนางนั้นสร้างเกราะพลังขึ้นมาป้องกันตนเองจากไฟของเสี่ยวเป่าได้ทันท่วงที แต่เพียงพริบตาเกราะพลังสีม่วงของนางก็แตกเป็นผุยผง

"พลังอันใดกันนี่ช่างร้ายกาจยิ่งนัก"

สตรีนางนั้นมองเสี่ยวเป่าอย่างไม่เชื่อสายตา ซินเยว่ฟาดพลังในมือใส่ไป๋เยี่ยนหลงและสตรีที่ยืนอยู่ด้านหลังนางสุดเเรง

"ตายซะเถอะ"

นางตะโกนออกมาอย่างคนขาดสติ ไป๋เยี่ยนหลงใช้มือสองข้างรับพลังของซินเยว่แล้วปัดขึ้นด้านบนเขาใช้พลังสีดำของเขาโอบอุ้มพลังของซินเยว่เอาไว้แล้วซัดขึ้นไปบนฟ้าเสียงระเบิดตูม ดังกึกก้องผู้คนนับพันมองการระเบิดพลังของซินเยว่อย่างหวาดกลัว

พวกเขาในตอนนี้เหมือนยืนอยู่ในนรกบนดิน เพราะความร้อนของพลังที่ระเบิดออกคล้ายไฟบรรลัยกัลป์ในนรกก็มิปาน นางเป็นสตรีที่งดงามเป็นหนึ่งในใต้หล้าแต่ตอนที่นางปลดปล่อยพลังออกมานางช่างเหมือนปีศาจที่มี ใบหน้าอันงดงามไว้เพื่อล่อลวงบุรุษให้ยอมตายถวายชีวิตแก่นาง

"ฟังข้าก่อนได้หรือไม่"

ซินเยว่ที่ตอนนี้โกรธจนหูดับไปแล้วหาได้ยินเสียงของไป๋เยี่ยนหลง นางกระโจนใส่ไป๋เยี่ยนหลงสุดแรงใช้กริชแทงไปที่หน้าอกของเขา แต่ไป๋เยี่ยนหลงมิได้หลบกริชของนางเพียงเบี่ยงตัวไม่ให้โดนจุดตายเท่านั้น เขายื่นมือสองข้างคว้าคนตัวเล็กเข้าไปกอดอย่างแสนคิดถึง

"ฟังข้าก่อน"

สติของซินเยว่รับรู้ได้ว่านางแทงโดนเขาไปแล้วแต่เขาไม่ได้หลบเลือดสีแดงฉานไหลรินออกมาจากหน้าอกของไป๋เยี่ยน หลงอย่างไม่ขาดสาย เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเร็วมากองครักษ์ของไป๋เยี่ยนหลงตอนนี้ยังคงตะลึงงันกับการระเบิดพลังของซินเยว่

"เยว่เอ๋อฟังข้าก่อนได้หรือไม่เมื่อเจ้าฟังข้าจบแล้วหากเจ้ายังคิดที่จะฆ่าข้าให้ตายชีวิตของข้าก็ขอวางไว้ในมือของเจ้า"

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยเสียงทุ้มนุ่มออกมา มือเรียวยาวยกขึ้นลูบผมนุ่มสลวยของซินเยว่อย่างเบามือ เขากอดร่างเล็กที่ยังคงสั่นเทาด้วยความโกรธดวงตากลมโตสีรัตติกาลมีหยาดน้ำตาไหลรินออกมามิขาดสาย

"ข้าทำให้เจ้าร้องไห้อีกแล้ว"

ไป๋เยี่ยนหลงยังคงโอบกอดซินเยว่ไว้ในอ้อมแขนเเกร่งโยกตัวเบาๆ คล้ายกล่อมคนตัวเล็กให้คลายกังวล

เสี่ยวเป่าที่ยืนอยู่ด้านข้างคนทั้งสองคำรามใส่สตรีอีกนางที่ยืนอยู่ด้านหลังกำลังมองคนทั้งสองกอดกันด้วยสายตาตกตะลึง มันขู่คำรามคล้ายกำลังบอกนางว่าอย่าได้เข้ามาใกล้ท่านแม่ของมันเป็นอันขาดถ้ายังไม่อยากตาย ซินเยว่ตอนนี้ได้สติกลับมาแล้วนางผละออกจากอ้อมแขนของไป๋เยี่ยนหลงมองดูกริชที่ยังคงปักที่หน้าอกของเขาอย่างรู้สึกผิด

"เจ้า....เจ็บหรือไม่"

ซินเยว่เอ่ยเสียงเเผ่วเบามือเรียวสัมผัสหน้าอกของไป๋เยี่ยนหลงที่ยังมีกริชเล่มเล็กปักอยู่

"เจ้าร้องไห้นั่นคือความเจ็บปวดของข้า"

ไป๋เยี่ยนหลงยกมือขึ้นดึงกริชออกจากหน้าอกของตนแล้วส่งคืนให้นาง ใบหน้าเย็นชาของเขาคล้ายไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอันใดแต่เลือดก็ยังคงไหลออกมาไม่หยุด ซินเยว่รีบหยิบเอายาห้ามเลือดในแขนเสื้อออกมายื่นให้เขา

"กินเข้าไปซะ"

ไป๋เยี่ยนหลงอ้าปากพร้อมส่งสายตาเป็นนัยบอกให้นางป้อนเขา ซินเยว่เทเม็ดยาลงในมือแล้วยื่นไปจ่อปากของไป๋เยี่ยน หลงทันที เขาอ้าปากงับเอาเม็ดยาพร้อมทั้งนิ้วมือเรียวของนางแล้วใช้ลิ้นเลียนิ้วมือของซินเยว่เบาๆ นางชะงักไปทันทีรีบชักมือออกด้วยความรู้สึกหวั่นไหว

"เจ้าคนหน้าตายนี่ เจ้ายังคงเป็นไป๋เยี่ยนหลงคนเดิมเก่งยิ่งนักเรื่องทำให้ผู้อื่นต้องรู้สึกหวั่นไหวเช่นนี้"

ทั้งสองหยอกล้อกันไปมาโดยลืมไปว่าในลานประลองโดยรอบมีผู้คนนับพันที่ยืนมองพวกเขาอยู่ คนสร้างเรื่องทั้งสองที่ตอนนี้อยู่ในโลกของตนเองโดยสมบูรณ์หาได้สนใจรอบด้านอีกต่อไป

เยี่ยจื่อได้แต่กลอกตาให้กับความไม่สนใจผู้ใดของทั้งสองคน ชั่วยามก่อนยังจะฆ่ากันให้ตายอยู่เลยตอนนี้กลับมานั่งจี๋จ๋ากันไม่อายฟ้าดิน เยี่ยจื่อได้แต่คิดในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมาแน่ล่ะหากเขากล้าเข้าไปขัดจังหวะการเเสดงความรักของนายท่านแบบไม่ดูตาม้าตาเรือคงกระเด็นไปเป็นยามยืนเฝ้าหน้าตำหนักเป็นเเน่

"เจ้าเป็นผู้ใดกันเหตุใดถึงได้หาญกล้าทำร้ายเจ้าผู้ครองแผ่นดินไป๋หลง ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเจ้าคงจะเบื่อชีวิตอันไร้ค่าของเจ้าแล้วสินะข้าจะสงเคราะห์เจ้าเอง"

สตรีที่ยืนตะลึงอยู่ด้านหลังไป๋เยี่ยนหลงเมื่อได้สติกลับมาก็รีบปรี่เข้าหาซินเยว่ในทันที แต่ก็มิอาจก้าวเข้าสู่อาณาเขตของไป๋เยี่ยนหลงที่กางกั้นพลังของซินเยว่ที่ยังคงไหลทะลักออกมาอย่างไม่รู้ตัวเพื่อมิให้กดข่มผู้คนในงานชุมนุมมิเช่นนั้นอาจมีคนตายเพราะพลังที่มากมายของนาง

นี่ก็อีกคนช่างโง่เง่าไม่ดูสถานการณ์เอาเสียเลยกล้าเข้าไปขัดขวางการแสดงความรักของนายท่านนางคิดว่านายท่านฝีมืออ่อนด้อยเพียงนั้นหรือถึงได้ถูกทำร้ายได้ง่ายดายเช่นนี้ ช่างน่าขันยิ่งนักถ้าหากนายท่านคิดจะฆ่าหยางซินเยว่มีหรือนางจะยังคงมีชีวิตอยู่ เยี่ยจื่อกลอกตาอีกครั้งไว้อาลัยให้กับสตรีผู้กล้าหาญที่โง่เขลานางนี้

''แล้วเจ้าเล่าเป็นผู้ใด"

สตรีนางนั้นเชิดหน้าขึ้นแล้วเอ่ยอย่างเย่อหยิ่ง

"ข้าคือลี่ผิงบุตรสาวของผู้คุมกฎของแผ่นดินไป๋หลง"

"อ๋อ....เจ้าเป็นเพียงบุตรสาวของผู้คุมกฎ ถ้าอย่างนั้นแล้วเจ้าเป็นอะไรกับไป๋เยี่ยนหลง"

ซินเยว่เอ่ยถามลี่ผิงออกไปเสียงเรียบเย็นเสียจนน่าขนลุก

"ขะ....ข้า"

ลี่ผิงตอบตะกุกตะกักสายตาหลุกหลิกลังเลที่จะตอบคำถามของซินเยว่ นางจึงหันไปเค้นถามบุรุษผมสีเงินที่ยืนอยู่ด้านข้างนางไม่ห่าง ตอนนี้เลือดได้หยุดไหลเรียบร้อยแล้วเพราะยาห้ามเลือดของซินเยว่ใช้ได้ผลดียิ่งนัก

"นางเป็นอะไรกับเจ้า"

ซินเยว่ถามไป๋เยี่ยนหลงเสียงห้วนมองเขาด้วยสายตาจับผิดใช้นิ้มมือเล็กชี้ไปที่ลี่ผิงอย่างไม่ไว้หน้า

"นางมิได้เป็นอันใดกับข้านางเพียงติดตามบิดามาชมงานประลองยุทธเท่านั้น นางหาได้มากับข้าไม่"

"อ้อ...แล้วที่ข้าเห็นเจ้าทำกับนางที่หน้าหอจันทราล่ะเจ้าจะบอกว่านั่นมันเป็นภาพลวงตาหรืออย่างไร ถึงข้าจะไม่เคยมีแฟนแต่ข้าก็ไม่ได้โง่นะ"

ซินเยว่ที่ตอนนี้อารมณ์เริ่มคุกรุ่นขึ้นมาอีกรอบเอ่ยอย่างรัวเร็วจนลืมไปว่าตนเองได้เผลอใช้ภาษาจากโลกเดิมของตนอีกแล้ว

"นางเพียงมาส่งสาส์นสำคัญแทนบิดา"