ข้าคิดถึงเจ้านัก

นางส่ายหัวให้ตัวเองที่ดันลืมตัวว่าได้หลุดพูดภาษาโลกเก่าของตัวเองออกมา ซินเยว่คล้องแขนจิ่งเม่ยและฮุ่ยหลิงเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างสนุกสนาน โดยมีสายตาของผู้คนรอบข้างมองพวกนางอย่างนึกเอ็นดูสตรีที่มีใบหน้างดงามทั้งสาม

โดยเฉพาะนางผู้นั้นที่เดินนำหน้าช่างงดงามยิ่งนักหาได้ยากยิ่งในแผ่นดินนี้ พวกเขามองพวกนางอย่างเพลิดเพลินโดยที่เจ้าตัวทั้งสามไม่ได้สนใจกับสายตาของพวกเขาที่มองมา

เมื่อมีผู้ที่ชื่นชมย่อมมีผู้ที่อิจฉา สตรีที่เดินชมงานที่อยู่โดยรอบทั้งจากต่างแคว้นและจากจวนขุนนางต่างมองตามทั้งสามคนด้วยสายตาริษยา ถึงแม้พวกเขาจะยอมรับว่าพวกนางงดงามแต่ก็ยากจะยอมรับเรื่องที่ถูกบุรุษข้างกายหมางเมินเอาแต่หันมองสตรีอื่นที่ไม่ใช่พวกตน

เมื่อไม่มีสิ่งใดให้น่าสนใจแล้วจิ่งเม่ยจึงชวนซินเยว่กับฮุ่ยหลิงเข้าไปดูการประลองในรอบคัดเลือก เมื่อเดินเข้าไปถึงทางเข้าลานประลองซินเยว่ตาโตร้องออกมาอย่างตื่นตะลึง

"โอ้โหคนมากมายถึงเพียงนี้เราจะเข้าไปได้อย่างไรงานยิ่งใหญ่กว่าที่ข้าจินตนาการไว้เสียอีกนะเนี่ย"

จิ่งเม่ยส่ายหัวให้กับอาการตกตะลึงจนเกินเหตุของซินเยว่ ความจริงในจินตนาการของนางคิดว่าการจัดงานประลองยุทธอาจจะเหมือนงานแข่งขันกีฬาสีมัธยมหรือมหาลัยอะไรเทือกนั้น แต่นี่งานยิ่งใหญ่ระดับประเทศเลยทีเดียว ถ้าหากว่าเดินหลงกัน รับรองว่ากว่าจะหากันเจอคงจะมืดพอดี

"ตามข้ามาพวกเจ้าลืมไปแล้วหรือว่าข้าเป็นองค์หญิงของแคว้นนี้"

จิ่งเม่ยจูงมือของซินเยว่และฮุ่ยหลิงเดินไปอีกด้านที่จัดไว้สำหรับเชื้อพระวงศ์ เมื่อทั้งสามคนมาถึงจุดที่นั่งที่จัดเอาไว้ ซินเยว่และฮุ่ยหลิงเบิกตาโตอีกครั้งเมื่อได้เห็นภายในลานประลอง

"โอ้โห!!!นี่มันใหญ่กว่าที่ข้ามองเห็นจากด้านนอกเสียอีกนะ จะใหญ่ไปไหนเนี่ย"

ซินเยว่ร้องโอ้โหออกมาอีกครั้งอย่างตกใจในความยิ่งใหญ่ของงานประลองยุทธ เพียงแค่ลานประลองก็มากมายจนนับไม่ถ้วนผู้คนหลายพันเดินเบียดเสียดข้างลานประลองเพื่อเป็นกำลังใจให้ฝ่ายของตน

"เจ้ารู้หรือไม่งานประลองครั้งนี้หาได้มีเพียงคนจากแผ่นดินชิวหลิง เท่านั้นยังมีผู้ที่มาจากแผ่นดินไป๋หลงเข้าร่วมด้วย"

"แผ่นดินไป๋หลงชื่อนี้ช่างคุ้นหูยิ่งนัก"

ซินเยว่พึมพำทวนคำพูดจิ่งเม่ยเบาๆ แต่เชื้อพระวงศ์สาวได้ยินจึงอธิบายเพิ่มเติม

“แผ่นดินไป๋หลงคือแผ่นดินที่มีแต่ผู้ที่บำเพ็ญตบะเซียนเท่านั้นที่อาศัยอยู่"

ซินเยว่พยักหน้าแต่สายตายังคงสงสัยเหมือนยังไม่กระจ่างแจ้งในคำอธิบายของจิ่งเม่ย

"ในเมื่อพวกเขาบำเพ็ญตบะเซียนแล้วเหตุใดจึงมาเข้าร่วมการชุมนุมประลองยุทธของพวกมักเกิ้ล"

ซินเยว่ทำท่าทางครุ่นคิดปากก็พร่ำไปตามเรื่องจึงลืมคิดว่าตนเองนั้นได้พูดอันใดออกมา

"คุณหนูท่านใช้ภาษาที่แปลกประหลาดอีกแล้วนะเจ้าคะ"

ซินเยว่ยิ้มเเเห้งๆ ส่งให้ฮุ่ยหลิงแต่ก็มิได้ใส่ใจจะแปลให้นางเข้าใจ

"เหตุใดถึงมาร่วมชุมนุมประลองยุทธในครั้งนี้ข้าเองก็ไม่รู้เหตุผลนั้นรู้เพียงว่าแผ่นดินไป๋หลิงยื่นสาส์นเจตจำนงต้องการเข้าร่วมงานชุมชนประลองยุทธ หรืออาจมีเจตนาอื่นใดแอบแฝงพวกเราก็มิรู้ได้ตอนที่มีคนถือสาส์นมาที่แคว้นจิ่งข้าก็ออกเดินทางไปแคว้นฉิงเเล้วจึงไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอันใด"

จิ่งเม่ยคุยกับซินเยว่เกี่ยวกับแผ่นดินไป๋หลงแต่สายตายังคงมองไปที่การต่อสู้อันดุเดือดบนเวทีลานประลอง

"หรือไม่ก็เพียงแค่มาดูว่ามีผู้ใดมีความสามารถเก่งกาจอาจจะดึงเข้าเป็นพวก คล้ายพวกแมวมองสินะไม่ว่าที่โลกไหนคนเก่งกาจก็ได้เปรียบเสมอ"

จิ่งเม่ยและฮุ่ยหลิงหันหน้าไปมองซินเยว่พร้อมกันเป็นตาเดียวแล้ว พยักหน้าขึ้นลงบ่งบอกว่าเข้าใจที่นางพูดทั้งที่ไม่เข้าใจสักนิด นางช่างมีคำพูดแปลกประหลาดชวนให้คนมึนงงสงสัยดียิ่งนัก

"ช่างพวกไป๋หลงเถอะไม่เกี่ยวกับเราซะหน่อยมาลุ้นกันดีกว่าว่าพี่ชายของเจ้าทั้งสองจะผ่านรอบคัดเลือกไปได้หรือไม่"

ฮุ่ยหลิงใช้มือปิดปากหัวเราะ

"กำลังเดินมานั่นแล้วเจ้าค่ะคุณหนู"

"พูดถึงโจโฉโจโฉก็มา"

ซินเยว่เอ่ยสำทับตอนท้าย พวกนางทั้งสามที่นั่งอยู่จุดของที่นั่งเชื้อพระวงศ์กลายเป็นจุดสนใจไปในทันทีที่ซินเยว่โบกไม้โบกมือให้กับสองเชื้อพระวงศ์หนุ่มอย่างร่าเริงแล้วยกกำปั้นชูขึ้นตรงหน้าเป็นสัญลักษณ์สู้ๆ บุรุษทั้งสองหัวเราะกับท่าทางอันน่ารักน่าเอ็นดูของนาง

ลานประลองยุทธมีอยู่ทั้งหมดห้าสิบลานประลองผู้ที่เข้าร่วมจะต้องเริ่มจากรอบคัดเลือกประลองกันไปเรื่อยๆ จนกว่าจะเหลือผู้ชนะหนึ่งคนสุดท้าย รอบลานประลองอันกว้างใหญ่ จัดเป็นที่นั่งแบ่งแยกออกแต่ละสำนัก ขุมกำลังและพรรคต่างๆ ไม่ได้นั่งปะปนกัน สำนักใหญ่ๆ ที่มีชื่อเสียงถูกจัดไว้ใกล้กลับที่นั่งของเชื้อพระวงศ์

"พบกันอีกแล้วคุณหนูหยาง"

เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกความสนใจของสตรีทั้งสามที่กำลังตั้งใจมองคนบนเวทีประลอง พวกนางจึงหันไปพร้อมกันตามเสียงเรียก

"อ้อ คุณชายถังนั่นเองพบกันอีกแล้ว"

ซินเยว่เอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วก็เลิกสนใจเขาทันที นางไม่อยากวุ่นวายกับบุรุษผู้นี้เท่าใดนัก

"เหตุใดทำท่าหมางเมินเช่นนี้เล่าข้าอุตส่าคิดว่าเจ้าจะกลับไปขอแบ่งห้องพักกับข้าที่โรงเตี๊ยมเสียอีก อุตส่าห์รอเจ้าทั้งคืนแต่ไม่เห็นเจ้ากลับมาข้ารู้สึกเศร้าใจยิ่งนัก"

ถังซีไห่ปากบอกออกมาว่าเศร้าแต่หน้าตามิได้บ่งบอกว่าเศร้าตามคำพูดเลยสักนิด ใบหน้าของเขายังมีแววรื่นเริงที่สามารถเอ่ยหยอกล้อให้ซินเยว่รู้สึกเดือดดาลขึ้นมาได้ ในมือยังคงโบกพัดไปมาคล้ายหนุ่มเจ้าสำราญ

"ต้องขอบคุณสำหรับน้ำใจของเจ้าแต่ข้าไม่อยากรบกวน"

ซินเยว่เอ่ยเสียงห้วนออกมาน้ำเสียงของนางบ่งบอกว่าเริ่มจะเก็บอาการหงุดหงิดเอาไว้ไม่อยู่

"ไม่ได้เป็นการรบกวนอันใดเลย ข้าจะดีใจมากกว่าถ้าเจ้าแบ่งห้องกับข้า"

ซินเยว่ได้แต่กลอกตาให้กับการใช้คำพูดกำกวมชวนให้คนเข้าใจผิดของเจ้าคน ที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านคนนี้แต่ซินเยว่ยังไม่ทันได้ตอบโต้อันใดเสียงประกาศของเจ้าหน้าที่จัดงานก็ประกาศขึ้น

"ผู้มาเยือนจากดินแดนไป๋หลง "

ซินเยว่ละความสนใจจากถังซีไห่แล้วมองหาบุคคลจากแผ่นดินไป๋หลงที่เจ้าหน้าที่ประกาศขึ้น เสียงลมจากการกระพือปีกของสัตว์ใหญ่ดังงขึ้นทั่วบริเวณ เรือลำใหญ่ใช่เรือลำใหญ่มหึมาลอยอยู่บนฟ้ากำลังใกล้สถานที่จัดงานเข้ามาเรื่อยๆ ซินเยว่มองอย่างสนใจ ม้าเเปดตัวที่ใช้ลากเรือลำนั้นตัวใหญ่พ่วงพีสีดำสนิท มีปีกสองข้างเหมือนนกแถมยังมีเขาอีก

 

"เปิดตัวได้ยิ่งใหญ่อลังการยิ่งนักนึกว่าดาราดังฮอลลีวูดมาเอง"

ซินเยว่พึมพำเบาๆ คนเดียวทันใดนั้นดอกไม้มากมายก็ถูกโปรยลงมาจากเรือลำใหญ่ทั่วทั้งบริเวณ เสียงประกาศดังก้องไปทั่วทั้งงานชุมนุมประลองยุทธ

"ท่านจ้าวผู้ครองนครเทียนจิ่งมาเยือน"

ทุกคนที่ได้ยินประกาศจากบนเรือลอยฟ้า ก็ตกตะลึงคุกเข่าพรึบลงอย่างพร้อมเพรียงกันคล้ายถูกฝึกมานับพันนับหมื่นครั้ง

"น้อมรับเสด็จ"

ซินเยว่ที่ไม่เข้าใจทำไมทุกคนต้องคุกเข่าก็ยังยืนอยู่มองซ้ายมองขวาว่าพวกเขาคุกเข่าทำไมกัน ผ้าแพรสีแดงเลือดนกทิ้งตัวลงมาจากเรือลอยฟ้าคล้ายบันไดกลางอากาศ

บุรุษชุดขาวผมสีเงินยวงใบหน้ามีหน้ากากสีเงินเช่นเดียวกับสีผมปกปิดใบหน้าด้านบนอยู่มองเห็นเพียงริมฝีปากสีแดงสดที่มุมปากยกขึ้นน้อยๆ เขาเดินช้าๆ ลงมาตามทางเดินอากาศที่ปูด้วยผ้าแพรท่วงท่าสบายคล้ายเดินอยู่บนพื้นดินก็มิปาน บุรุษผมสีเงินหยุดยืนอยู่ตรงหน้าซินเยว่ที่กำลังยืนงงทำอะไรไม่ถูกเขาคว้านางเข้าไปกอดในทันที

"ข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนักเจ้าตัวโง่งม"