ข้ายังไม่เคยแต่งงาน

"นั่นน้องสาวของข้านางเป็นแม่ของเด็กชายที่นำทางเจ้ามาที่เรือนของข้าในวันนั้น"

ซินเยว่อึ้งไปทันที ดูเหมือนนางกำลังเข้าใจผู้อื่นผิดแล้วยังทำท่าหาเรื่องเขาอีก ซินเยว่กำลังจะกล่าวขออภัยแต่ซ่งเว่ยหลงกลับเอ่ยขัดขึ้น

"ข้ายังไม่เคยเเต่งงาน"

ทั้งห้องโถงรับเเขกเงียบสนิทแม้แต่เข็มหล่นสักเล่มก็คงได้ยินเสียง

"อ่อ...เช่นนั้นข้าต้องขออภัยท่านลุงซ่งแล้วที่เข้าใจผิด เป็นข้าที่ผิดเอง"

ซินเยว่ประสานมือคารวะให้กับเขา

"ไม่เป็นไรเช่นนั้นข้าต้องขอตัวก่อนพวกเจ้าจะได้พักผ่อน"

ซ่งเว่ยหลงพยักหน้าให้เซวี่ยฟังเฟย กล่าวลาพวกนางแล้วเดินออกจากเรือนไป

"ลูกพูดอะไรกันเยว่เอ๋อ"

คล้อยหลังซ่งเว่ยหลงเซวี่ยฟังเฟยหันมาดุซินเยว่ทันที

"ก็ข้าเห็นท่านลุงซ่งมองท่านเเม่ด้วยสายตาหวานเชื่อมขนาดนั้น ข้าก็นึกว่าเขาต้องการมาเกี้ยวพาท่าน"

ซินเยว่ตอบเสียงอ่อย เซวี่ยฟังเฟยส่ายหัวให้กับความคิดเหลวไหลของบุตรสาว

"เอาล่ะเลิกคิดไร้สาระแล้วไปล้างหน้าล้างตามาทานข้าวเถอะ สายมากแล้ว"

"เจ้าค่ะท่านแม่"

ซินเยว่ยิ้มตาหยีแล้วทำตามคำสั่งของมารดาทันที

ยามอู่ (11.00-12.59) ซินเยว่รวบรวมสมุนไพรที่หามาได้จากชายขอบของป่ามืดสายหมอก เพื่อนำไปขายให้ร้านขายยาในเมือง ส่วนมากสมุนไพรที่นางได้มามีแต่สมุนไพรปราณระดับต่ำที่นางอ่านเจอในหนังสือสมุนไพรของเซวี่ยฟังเฟย

ซินเยว่ใช้พลังของนางพาร่างทะยานไปตามยอดไม้ แค่เพียงครึ่งเค่อก็ถึงประตูทางเข้าเมือง คนที่นี่ส่วนมากจะไม่ใช้พลังปราณในการเดินท่างเพราะจะทำให้สูญเสียพลังเป็นอย่างมากผิดกับซินเยว่นางไม่เคยรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเลยสักครั้ง ราวกับว่าพลังปราณของนางมีมากมายไม่มีที่สิ้นสุด ร้านขายยาสวีอี้ถังเป็นร้านขายยาขนาดกลางที่รับซื้อสมุนไพรปราณที่ซ่งเว่ยหลงแนะนำมา ซินเยว่เดินตรงเข้าไปในร้าน

"แม่นางเจ้ามาขายสมุนไพรอีกแล้วหรือ"

ผู้ดูและทักทายนางอย่างเป็นกันเอง ซินเยว่พยักหน้าให้เขานางล้วงเอาสมุนไพรในตะกร้าด้านหลังส่งให้ผู้ดูแลสวีอี้ถังดู

"อืม"

ผู้ดูแลดูสมุนไพรสี่ห้าชนิดที่ซินเยว่นำมา

"มีแต่สมุนไพรปราณระดับต่ำนะทั้งหมดนี้สิบตำลึงทองเจ้าพอใจหรือไม่"

ซินเยว่พยักหน้าอีกครั้ง นางรับเงินแล้วเดินออกจากร้านไปทันทีต่อไปนางคงต้องศึกษาเรื่องสมุนไพรให้มากกว่านี้เสียแล้ว ตอนนี้นางรู้จักแค่เพียงสมุนไพรปราณระดับต่ำแบบนี้คงหาเงินได้ไม่มาพอ

ซินเยว่เดินเรื่อยเปื่อยเพื่อหาร้านข้ายหนังสือเมื่อเจอร้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่มุมถนนท้ายตลาดไม่มีลูกค้านางจึงเเวะเข้าไปดู ร้านหนังสือนี้ดูเก่ามากไม่แปลกเลยที่จะไม่มีลูกค้า

"สวัสดีเจ้าค่ะ"

ซินเยว่เอ่ยทักทายชายชราอายุราวๆ ห้าสิบปีไว้หนวดขาวแต่งกายสะอาดแลดูคล้ายบัณฑิตคงแก่เรียน แต่ชายชราทำเพียงปรายตามองซินเยว่เพียงเท่านั้น เขาไม่กล่าวสิ่งใดออกมาซินเยว่ไม่สนใจท่าทางเฉยเมยของชายชรานางยังคงกล่าวจุดประสงค์ของตนออกไป

"ข้าต้องการหนังสือสมุนไพรปราณท่านพอจะแนะนำข้าได้หรือไม่"

ชายชรายังคงเงียบอยู่อย่างนั้นแต่ขยับตัวลุกเดินเข้าไปด้านในหยิบหนังสือเล่มเก่าแทบจะเปื่อยยุ่ยเล่มหนึ่งยื่นให้ซินเยว่

"หนึ่งพันตำลึงทอง"

ชายชรากล่าวสั้นๆ เรียบๆ เหมือนพูดเรื่องลมฟ้าอากาศแต่สำหรับซินเยว่เหมือนเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงลงบนร่างกาย นางเบิกตากลมโตกว้างอ้าปากค้าง นี่ นี่!!! ตาเฒ่าที่น่าตายคนนี้เห็นนางโง่มากหรืออย่างไรจึงได้กล่าวเรื่องเหลวไหลออกมาเช่นนี้ ซินเยว่ตั้งสติสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์โกรธ

"หนึ่ง ตำ ลึง เท่า นั้น"

นางพูดทีละคำ ช้าๆ ชัดๆ

"ข้าให้ได้แค่ราคานี้ไม่ขายข้าก็ไม่เอา"

ซินเยว่กอดอกเลิกคิ้วยียวนไม่เหลือความอ่อนน้อมก่อนหน้านี้ หึตาแก่บ้าคิดว่าข้าจะยอมจ่ายหรือไง ชายชราถลึงตาใส่นาง

"ไม่ขาย"

ชายชรากอดอกสะบัดหน้าแสดงท่าทางไม่ต่างจากซินเยว่ ท่าสะบัดหน้าของชายชราถึงกับทำให้ซินเยว่คิ้วกระตุก

"ตามใจ"

ไม่ขายข้าก็จะขโมย นางต่อท้ายคำพูดในใจแล้วเดินออกจากร้านทันที คืนนี้ข้าจะมาเอาไปฟรีๆ อยากรู้นักตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จะทำหน้าอย่างไรถ้ารู้ว่าหนังสือหายไป นางคิดอย่างอารมณ์ดีจากนั้นซินเยว่ก็กลับไปที่หมู่บ้านต้งเถียนนำเงินที่ขายสมุนไพรยื่นให้มารดา

"แม่ว่าเงินที่ขายสมุนไพรได้ลูกน่าจะเก็บไว้เองนะเยว่เอ๋อไม่ต้องเอามาให้แม่หรอก"

เซวี่ยฟังเฟยดันถุงเงินกลับไปที่ซินเยว่

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านแม่ข้าพอมีเงินติดตัวอยู่บ้างท่านเก็บไว้เถอะ"

ซินเยว่ไม่รับเงินที่มารดาคืนให้

"ส่วนนี่ของเจ้าฮุ่ยหลิง"

ซินเยว่ยื่นถุงเงินให้ฮุ่ยหลิง เพราะนางสองคนช่วยกันหาสมุนไพร ปราณในป่า และได้ตกลงกันว่าทุกครั้งที่ขายสมุนไพรพวกนางจะแบ่งกัน

"คุณหนูนี่มันมากเกินไปนะเจ้าคะบ่าวรับไว้ไม่ได้"

ฮุ่ยหลิงปฏิเสธหลังจากที่ดูเงินในถุงที่ซินเยว่ยื่นให้นาง

"รับไปเถอะเจ้าสมควรได้รับมันตอนนี้เราไม่ได้อยู่ที่จวนตระกูล หยางเรียกข้าว่าพี่สาวได้แล้ว"

ฮุ่ยหลิงส่ายหน้า

"ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะบ่าวไม่ชินอีกอย่างคุณหนูกับฮูหยินมีบุญคุณกับบ่าวขนาดนี้ให้บ่าวเรียกเหมือนเดิมเถอะนะเจ้าคะ"

ฮุ่ยหลิงมองสองแม่ลูกด้วยความเทิดทูน

"ตามใจเจ้าแล้วกัน"

ซินเยว่พูดสั้นๆ แล้วส่ายหัวให้นาง ถึงอย่างไรสำหรับนางแล้วก็มองว่าฮุ่ยหลิงเป็นเหมือนน้องสาวอยู่ดี หลังจากคุยกับมารดาเสร็จซินเยว่ขอตัวกลับเรือนของตนเพราะนางพักอยู่เรือนหลังเล็กที่สร้างแยกออกมา เซวี่ยฟังเฟยพักห้องปีกซ้ายห้องแรกส่วนห้องที่สองติดกันเป็นห้องของฮุ่ยหลิง ซินเยว่ชอบความสงบนางจะได้ปรุงยาและฝึกพลังปราณโดยไม่มีเสียงรบกวน

เมื่อเข้าไปในห้องซินเยว่นั่งลงหน้ากระจกทองเหลืองมองสัญลักษณ์กลางหน้าผากคล้ายปานแดงรูปดอกหางหงส์ที่นางพึ่งจะได้มาเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ตอนนี้มันปรากฏออกมาอีกครั้งหลังจากที่นางเริ่มใช้พลัง ซินเยว่คิดถึงเจ้าสัตว์ตัวเล็กสีดำที่นางได้พบเมื่อครั้งก่อนตั้งแต่นางออกมาจากที่นั่นนางยังไม่รู้วิธีกลับเข้าไป นางได้ยินแต่เสียงที่มันเรียกดังในหัวว่าท่านแม่ ท่านแม่ นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดมันถึงไม่สามารถพูดคำอื่นได้