เฒ่าประหลาด

หลังจากจ่ายเงินค่าที่ดินยี่สิบหมู่สองร้อยตำลึงและจ่ายค่าดำเนินการอีกห้าตำลึงซินเยว่ก็ได้รับโฉนดที่ดินจากหัวหน้าหมู่บ้านนางส่งให้เซวี่ยฟังเฟยเป็นคนเก็บไว้

"ข้าจะจัดการลงทะเบียนที่ที่ทำการให้พวกเจ้าโดยเร็ว"

เซวี่ยฟังเฟยพยักหน้าขอบคุณ ผ่านไปไม่นานมีเสียงเดินจากด้านนอก ชายวัยกลางคนอายุราวสี่สิบปีไว้หนวดเคราผิวคล้ำเล็กน้อยคล้ายคนทำงานกลางแจ้งเดินเข้ามา

"ท่านหัวหน้าหมู่บ้านให้คนไปตามข้าบอกว่ามีคนต้องการสร้างเรือนหรือ"

ซ่งเว่ยหลงพยักหน้าและแนะนำพวกนางสามคน

"เจ้ามีแบบบ้านที่ต้องการสร้างมาด้วยหรือไม่ถ้าไม่มีข้ามีแบบให้เจ้า"

ซินเยว่พยักหน้า

"ข้ามีแบบที่ต้องการสร้างในใจแล้วรบกวนขอยืมกระดาษกับพู่กันให้ข้าได้หรือไม่"

ซ่งเว่ยหลงหยิบอุปกรณ์วาดภาพให้นาง ผ่านไปราวหนึ่ง เค่อแบบบ้านก็วาดเสร็จโดยซินเยว่ แบบที่นางวาดออกมาคือเรือนหันหน้ามาทางทิศตะวันออกยกพื้นสูงเล็กน้อยทำบันไดขึ้นสามขั้น ด้านหน้าเป็นระเบียงกว้างก่อนถึงโถงรับแขก ด้านข้างทำเป็นห้องนอนด้านซ้ายสองห้องด้านขวาสองห้อง มีห้องอาบน้ำและห้องปลดทุกข์ด้านในสุด ด้านหลังทำเป็นห้องครัวและสร้างเรือนเดี่ยวแยกเอาไว้ด้านหลังอีกหนึ่งเรือน มีศาลาและสระเล็กๆ ด้านข้างเรือนหลักล้อมรั้วสูงสี่ศอก (2เมตร) ตกลงราคาสร้างเรือนที่สองร้อยตำลึง และสร้างรั้วสามสิบตำลึงเมื่อตกลงกันได้จึงเขียนสัญญาลงนามทั้งสองฉบับและให้หัวหน้าหมู่บ้านลงชื่อเป็นพยาน

ซินเยว่จ่ายเงินไปครึ่งหนึ่งส่วนที่เหลือจ่ายอีกทีวันที่เรือนเสร็จตามสัญญาคืออีกสองเดือนข้างหน้า ตลอดเวลาการเจรจาซื้อที่ดินในหมู่บ้านและสร้างเรือนซินเยว่เป็นผู้ออกหน้าทั้งหมด เซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงทำเพียงนั่งฟังเงียบๆ ด้านข้าง บุรุษทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างรู้สึกทึ่งในความสามารถของนาง

พวกเขาคิดว่านางดูเหมือนเด็กสาวคนหนึ่งที่ไม่สามารถทำอะไรไม่เป็นเมื่อปราศจากบุรุษเสียอีก เมื่อการเจรจาเสร็จสิ้นพวกซินเยว่ขอตัวลาจากหัวหน้าหมู่บ้านและกลับเข้าเมืองเยว่กว่างทันที

บึ้ม!!!! โครม!!!! เสียงระเบิดแตกของหินดังสนั่นป่าเศษฝุ่นฟุ้งกระจายแตกออกเป็นวงกว้างสูงหลายร้อยจั้ง บริเวณโดยรอบขมุกขมัวมองไม่เห็นสิ่งใด ร่างงามระหงยืนอยู่บนยอดไม้ใหญ่ไกลออกไปด้วยท่าทางสบายอารมณ์ ไม่ยินดียินร้ายกับการที่ตนทำให้สัตว์อสูรทั้งหลายแตกตื่น

 

ชุดสีฟ้าปักลายดอกอิงฮวาสีขาวพลิ้วสะบัดตามแรงลมเส้นผมดำขลับทิ้งตัวปลิวสยายละไปตามแผ่นหลัง มองดูแล้วคล้ายนางเซียนกำลังเหาะเหินกลางสายลม ซินเยว่มองหน้าผาแตกกระจายที่เกิดจากพลังของนางด้วยสายตาเรียบเฉย นางสามารถใช้พลังปราณหรือพลังยุทธที่ใครๆ ในแผ่นดินหลิงชวนแห่งนี้เรียกกันได้คล่องแคล่วเหมือนกับเป็นอวัยวะส่วนหนึ่งของร่างกายเพียงนางคิดพลังก็ผุดขึ้นมาตามที่นางสั่ง เกือบห้าเดือนแล้วที่ซินเยว่เกิดใหม่ในแผ่นดินแปลกประหลาดเหนือจินตนาการแห่งนี้

 

"เฮ้อ!!"

ซินเยว่ถอนหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความหนักใจนางเริ่มฝึกพลังยุทธตั้งแต่ออกเดินทางจากเมืองหลวงแคว้นฉิงจนกระทั่งตอนนี้ พลังของนางยังคงเป็นลูกไฟที่แปลกประหลาดไม่เหมือนผู้ใด ซินเยว่ได้ค้นหาข้อมูลจากหลายที่เกี่ยวกับพลังของนาง แต่ไม่เคยได้ยินว่ามีคนที่ใช้พลังแบบเดียวกับนางเลยสักคน

ซินเยว่เลิกให้ความสนใจหินบนหน้าผาที่ยังคงแตกออกนางทะยานเหินลงจากยอดไม้ลงมาหาหญิงสาวอีกคนที่ยืนรออยู่ด้านล่าง

"ฮุ่ยหลิงข้าว่าตัวข้าแปลกประหลาดจากคนอื่นจริงๆ ดูเจ้าสิตอนนี้เลื่อนระดับเป็นสีส้มขั้นกลางแล้วแต่พลังของข้ากลับยังเป็นลูกไฟอยู่เหมือนเดิม”

ซินเยว่ตัดพ้อกับฮุ่ยหลิง

"ไม่จริงนะเจ้าคะคุณหนูข้าว่าพลังที่ท่านปล่อยออกมารุนแรง กว่าข้าหลายสิบเท่า ตัวข้าก็ไม่แน่ใจว่าเหตุใดพลังของท่านจึงไม่เหมือนผู้อื่นในแผ่นดินนี้"

ซินเยว่นิ่งคิดอยู่ในภวังค์ของตน

"ช่างเถอะเรื่องนี้สักวันข้าต้องรู้ให้ได้ เรากลับกันดีกว่าท่านแม่คงรอกินข้าวแย่แล้ว"

พูดจบนางก็หันหลังเดินออกจากป่าไปทันที ตอนนี้ซินเยว่เซวี่ยฟังเฟยและฮุ่ยหลิงได้เข้าย้ายมาอยู่ที่หมู่บ้านต้งเถียนเป็นที่เรียบร้อยแล้วในทุกๆ เช้าซินเยว่จะออกหาสมุนไพรปราณเพื่อนำไปขายให้ร้านขายยาในเมืองเยว่กว่างและฝึกฝนพลังของนางไปด้วย

ตอนแรกซินเยว่คิดออกล่าสัตว์อสูรเหมือนเช่นคนอื่น ถ้าหากขายหินวิญญาณนางอาจจะหาเงินได้มากกว่านี้ แต่เซวี่ยฟังเฟยขอร้องเอาไว้ ถึงซินเยว่จะมีพลังปราณแล้วก็ตามแต่นางก็ยังรู้สึกเป็นห่วงอยู่ดี เพราะไม่มีใครสามารถคาดเดาว่านางจะพบสัตว์อสูรประเภทใด หากเป็นระดับต่ำยังพอจะสู้ได้ แต่หากมากกว่าระดับสี่นางเกรงว่าบุตรสาวเพียงคนเดียวของนางจะได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นสิ่งที่ซินเยว่ทำได้คือการหาสมุนไพรปราณที่บริเวณป่ารอบนอกไปขายที่เมืองเยว่กว่างเท่านั้น

"ท่านแม่ข้ากลับมาแล้ว"

ซินเยว่และฮุ่ยหลิงเดินเข้ามาในเรือน มือถือไก่ฟ้าหกสีสามตัวที่นางทำความสะอาดถอนขนเรียบร้อยแล้ว ภายในโถงรับแขกมีบุรุษร่างสูงใบหน้าคมคายนั่งอยู่กับมารดาของนาง ซินเยว่เลิกคิ้วมองเขา

"ท่านหัวหน้าหมู่บ้านมีธุระอะไรหรือถึงมาหาท่านแม่แต่เช้า"

ซินเยว่มองซ่งเว่ยหลงอย่างสังเกต เมื่อเห็นสายตาที่เด็กสาวมองมาที่ตนอย่างวิเคราะห์เขาก็มีท่าทางอึดอัดขึ้นมาทันที

"ข้าแค่มาเยี่ยมพวกเจ้าเท่านั้น เห็นว่าพึ่งย้ายเข้ามาอยู่ขาดเหลือสิ่งใดหรือไม่ บอกข้าได้เลยพวกเจ้าก็เป็นลูกบ้านของข้าเหมือนกัน อ้ออีกอย่างเจ้าเรียกข้าว่าลุงซ่งเถอะข้าอายุมากกว่าท่านแม่ของเจ้า"

ซ่งเว่ยหลงบอกจุดประสงค์ที่มาในวันนี้ ทั้งยังแสดงทีท่าว่าอยากจะสนิทสนมกับนางอีกด้วย

"อ่อ"

ซินเยว่พยักหน้าเข้าใจ

"เช่นนั้นข้าก็ต้องขอบคุณท่านลุงซ่งที่เอาใจใส่คนในบ้านของข้า ดูท่าทางท่านคงเอาใจใส่ลูกบ้านทุกคนเท่าเทียมกันใช่หรือไม่"

ซินเยว่กล่าวขอบคุณและแอบหยั่งเชิงปนเหน็บแนมบุรุษตรงหน้า นางสังเกตเห็นเเววตาของเขามองมารดาของนางต่างออกไป ไม่ใช่สายตาของคนที่มองลูกบ้านอย่างแน่นอนนางมั่นใจ

ไม่ได้การนางพึ่งจะมีแม่จะปล่อยให้ใครก็ไม่รู้มาฉกท่านแม่ของนางไปได้อย่างไร อีกอย่างบุรุษผู้นี้ก็แต่งงานมีภรรยาแล้วยังคิดหาเศษหาเลยกับสตรีอื่นอีกคนเลวซิน เยว่คิดคนเดียวในใจ

"พวกข้าแม่ลูกสบายดีขอบคุณท่านลุงซ่งที่เป็นห่วงถ้าไม่มีอะไรแล้วข้าว่าท่านกลับไปเสียดีกว่า มันอาจดูไม่ดีนักเพราะเรือนของข้ามีแต่สตรีหากมีคนเอาไปพูดให้ฮูหยินของท่านฟังนางคงจะไม่สบายใจ"

ซินเยว่พูดกันท่าซ่งเว่ยหลง

"ฮูหยินหรือ "

ช่งเว่ยหลงทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่ซินเยว่ต้องการจะสื่อ

"ก็สตรีที่อยู่กับท่านในบ้านของท่านอย่างไรเล่า หากนางมิใช่ ฮูหยินของท่านแล้วนางเป็นใคร"

ซินเยว่พูดออกมาตรงๆ อย่างไม่อ้อมค้อมนางอยากจะรู้นักว่าเขาจะปฏิเสธเช่นไร

"อ๋อ...."

ซ่งเว่ยหลงลากเสียงยาน