เสี่ยวเป่า

ยามห้าย (21.00-22.59) ท้องนภากระจ่างใสไร้เมฆหมอกดวงดารานับล้านกระจายเกลื่อนทั่วท้องฟ้า เสียงหวีดหวิวเป็นท่วงทำนองคล้ายเพลงพิณแว่วมาตามสายลมมองขึ้นไปไร้ที่สิ้นสุด ดวงตาสีดำสนิททอประกายแวววาวไม่ต่างจากสีของท้องนภาในยามนี้กะพริบขึ้นลงทำให้ขนตางอนยาวของนางกระพือตาม มองดูคล้ายปีกผีเสื้อสีดำกำลังโบยบิน ดวงหน้างามเด่นขาวราวหยกเหมันต์ชั้นดีตัดกับความมืดยามราตรีเห็นเด่นชัด

 

ซินเยว่ในชุดสีดำรวบผมตึงด้วยผ้าผูกผมสีแดงยืนอยู่หน้าร้านขายตำราร้านเล็กท้ายตลาดในเมืองเยว่กว่าง นางยกผ้าสีดำขึ้นมาปิดใบหน้าครึ่งล่างเห็นเพียงดวงตาดำขลับ ซินเยว่กระตุกยิ้มร้ายเมื่อนึกถึงสีหน้าตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ในวันพรุ่งนี้

ซินเยว่ทะยานตัวขึ้นไปบนหลังคาของร้านหนังสือ ไต่ไปตามแนวหลังคากระโดดลงไปในสวนที่น่าจะเป็นด้านหลังของร้านหนังสือ ไฟในห้องหลังร้านหนังสือดับลงไปนานแล้ว เพื่อความไม่ประมาทซินเยว่ได้จุดกำยานยาสลบโยนเข้าไปให้ห้องอีกที

"หึหึ รับรองหลับยันเช้าแน่"

ซินเยว่หัวเราะเบาๆ แล้วค้นหาตำรารายชื่อสมุนไพรปราณเล่มเก่าที่นางหมายตาทันที นางจำได้ว่าตาเฒ่าหยิบตำรามาจากตรงนี้นี่นา ซินเยว่มองไปที่ชั้นตำรารอบๆ ตัวนาง ตอนนี้ซินเยว่ไม่จำเป็นจะต้องจุดตะเกียงเพราะตั้งแต่นางสามารถฝึกฝนพลังปราณได้ก็ทำให้สายตาของนางมองเห็นในความมืดได้อย่างชัดเจนคล้ายกำลังมองเวลากลางวัน

ความรู้สึกเย็นวาบเกิดขึ้นที่ด้านหลัง ซินเยว่สะดุ้งสุดตัวความรู้สึกเมื่อหลายเดือนก่อนย้อนกลับเข้ามาในหัว วันที่นางเข้าไปขโมยของในโรงเตี๊ยมผุดขึ้นมาทันที แรงกดดันมหาศาลนี้ทำให้นางอึดอัดแทบหายใจไม่ออก ซินเยว่ยืนแข็งค้างแต่ก็ปลอบใจตัวเองในใจว่าตอนนี้นางมีพลังปราณแล้วไม่ต้องกลัว ซินเยว่หมุนกายมาด้านหลังช้าๆ คล้ายหุ่นยนต์

ร่างกายที่แข็งเกร็งอยู่แล้วกลับแข็งขึ้นไปอีก นางแทบหยุดหายใจ บุรุษรูปร่างสูงใหญ่ผิวสีเข้มหน้าตาคมคายยืนมองนางด้วยสายตาเรียบเฉย เขาจะเป็นใครไปได้อีกนอกซะจากเจ้าคนที่เคยเอากระบี่พาดคอนางที่โรงเตี๊ยมเทียนหลง

ทุกอย่างยังคงเงียบไม่มีแม้เสียงลมหายใจ ทั้งสองยืนมองหน้ากันแต่ต่างความคิด ซินเยว่จำชายคนนี้ได้แต่เยี่ยจื่อคงจำนางไม่ได้เพราะวันที่ซินเยว่ถูกจับได้ที่โรงเตี๊ยมเทียนหลง นางทาหน้าด้วยหลัววั่งจื่อใบ หน้าของนางกระดำกระด่างแถมยังผอมแห้งเป็นโครงกระดูกเดินได้ อีกทั้งตอนนี้นางมีผ้าปิดหน้าเขาไม่น่าจะจำนางได้ใช่หรือไม่

แต่ซินเยว่ก็ยังรู้สึกกระวนกระวายในใจแต่ไม่แสดงออกมา ชั่วเวลาอึดใจซินเยว่ตัดสินใจซัดลูกไฟใส่เยี่ยจื่อ แล้วกระโดดออกนอกหน้าต่างทะยานขึ้นบนหลังคากระโดดสองทีหายตัวออกไปนอกเมืองยืนอยู่ในป่าห่างจากที่เดิมนับสิบลี้ นางดึงผ้าปิดหน้าลงถอนหายใจแรงปัดๆ ชุดตัวเองแล้วบ่นพึมพำ

"เฮ้อ!!เสียแผนหมดเจ้าบ้านั่นเป็นใครกันนะเป็นสโตกเกอร์หรือไงไม่ว่าไปไหนก็เจอ"

บ่นจบกำลังจะเดินกลับหมู่บ้านต้งเถียนนางก็แทบหัวใจหยุดเต้นอีกรอบ เยี่ยจื่อยืนอยู่บนต้นไม้ห่างจากนางไม่ไกล ข้างกายมีบุรุษชุดขาวรูปร่างสูงโปร่งใบหน้างดงามราวอิสตรี ผิวขาวราวหิมะคิ้วเข้มโก่งได้รูป จมูกโด่งเป็นสันรับกับดวงตานั้นที่ดึงดูดลึกล้ำทำให้ไม่อาจละสายตาได้ ปากหยักได้รูปเม้มเป็นเส้นตรงเส้นผมสีเงินปลิวไสวตามแรงลม ใบหน้าเรียบเฉยที่มองมายังนางแลดูสูงส่งราวกับทวยเทพ รูปลักษณ์เป็นหนึ่งในใต้หล้า

สายตาที่เขามองมานั้นเหมือนไม่เห็นสิ่งใดในโลกนี้อยู่ในสายตานางกำหมัดน้อยๆ ด้วยความโมโห เจ้าหนุ่มรูปงามคนนี้กำลังดูถูกนาง รูปงามแล้วอย่างไรโลกก่อนนางเคยเจอพวกดารานายแบบมาไม่น้อย หน้าตาดีกว่าหน่อยนางไม่ตื่นเต้นหรอกซินเยว่คิดในใจ นางขยับอย่างระวังตัวเล็กน้อย

"พวกเจ้าต้องการอะไร"

ซินเยว่กลั้นใจตะโกนถามออกไป กำมือที่ชื้นเหงื่อเเน่นด้วยความตื่นเต้น นางคิดไม่ออกว่านางเคยล่วงเกินพวกเขามาก่อน วันนั้นนางก็ไม่ได้ขโมยของของพวกเขาไม่ใช่หรือไงแล้วทำไมพวกเขาต้องตามติดเป็นเจ้ากรรมนายเวรเช่นนี้

"เจ้าทำร้ายข้า"

เยี่ยจื่อเอ่ยเสียงเข้มมองมาที่นางหน้าใบหน้าเรียบเฉยต่างจากน้ำเสียงที่ตะคอกนาง ซินเยว่กลอกตาไปมาคิดหาคำตอบ

"เจ้าเข้าไปทำอะไรที่ร้านหนังสือนั่น"

เยี่ยจื่อเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

"ข้าจะไปทำอะไรก็ไม่ใช่เรื่องของเจ้า"

ซินเยว่เถียงคอเป็นเอ็น นางไม่เข้าใจเลยว่านางได้เคยไปทำลายสุสานบรรพบุรุษของพวกเขาหรือไงถึงได้ตามอาฆาตกันเช่นนี้

"เจ้ารู้จักตาเฒ่าเจ้าของร้านหนังสือนั่นหรือไงถึงต้องมายุ่งเรื่องของข้า หึ!!ข้าคิดว่าเจ้าเองก็แอบเข้าไปที่นั่นเหมือนกันน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลองต่างคนต่างไปเถอะ ลาก่อน"

พูดจบซินเยว่ก็ทำท่าจะทะยานออกไป แต่ยังไม่ทันได้ขยับตัวพลังปราณสีดำก็พุ่งตรงมาที่นาง!!!ปรมาจารย์ยอดยุทธตายแน่นางหลบไม่ทันแล้วซินเยว่อุทานในใจ

นางหลับตาเค้นพลังออกมารอรับแรงปะทะ ลูกไฟสีแดงสว่างจ้าออกมาจากสัญลักษณ์รูปดอกหางหงส์กลางหน้าผากของนาง จากนั้นมีแสงสีดำปะทะเข้ากับพลังของเยี่ยจื่อ นางมองเห็นเพียงเท่านั้นสติพลันดับวูบไปทันที

ความรู้สึกเปียกชื้นที่บริเวณแก้มทำให้ซินเยว่ลืมตาตื่นขึ้น เจ้าก้อนขนสีดำดวงตาปูดโปนหยาดน้ำใส ๆ ร่วงเผาะลงกระทบใบหน้าของนาง ซินเยว่ตะลึงงันรีบลุกขึ้นนั่งดวงตาน้อย ๆ กำลังมองนางอย่างน้อยอกน้อยใจแววตาของมันเต็มไปด้วยการตัดพ้อต่อว่า ภาพที่เจ้าก้อนขนร้องไห้ทำให้หัวใจของซินเยว่รู้สึกบีบรัดอย่างบอกไม่ถูก แม้นางจะยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นแต่นางก็คว้าเจ้าก้อนขนตัวน้อยเข้ามากอดพลางเอ่ยปลอบ

"ไม่เป็นไรแล้ว ไม่เป็นไรไม่ร้องไห้นะ"

ซินเยว่เงยหน้าขึ้นมองรอบๆ จึงพบว่าตอนนี้ตัวนางอยู่ที่ไหน ซินเยว่ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ที่นี่น่าจะเป็นมิติที่นางเคยมานั่นเองเพราะที่นางกำลังนั่งอยู่คือเตียงนอนในกระท่อมเล็กที่นางเคยเข้ามาก่อนหน้านี้ ซินเยว่ก้มลงมองเจ้าก้อนขนแล้วลูบหัวมันเบา ๆ

"เจ้าช่วยข้าไว้ใช่หรือไม่เจ้าตัวน้อย ตัวเล็กเท่านี้เก่งจริงๆ"

ซินเยว่มองสำรวจร่างกายของตนเองว่าถูกเจ้ายักษ์นั่นทำร้ายเอาหรือไม่

"น่าจะมีคู่มือใช้งานเจ้ามิตินี่จะดีมากเลยนะข้าจะได้เข้ามาในนี้ได้โดยไม่ต้องรอการช่วยเหลือจากเจ้า"

เจ้าก้อนขนมองหน้าซินเยว่ส่งเสียงจิ๊จ๊ะแล้วกระโดดไปที่ชั้นตำรา มันใช้อุ้งเท้าหน้าสองข้างอุ้มตำราเก่าเล่มหนึ่งส่งให้นาง

"ตำราอะไร"

ซินเยว่รับตำรามาเปิดดู