ความรักที่แท้จริง

ซินเยว่กลอกตาให้กับความหลงตัวเองของฉิงอิงหลาง

"ท่านคิดมากเกิดไปแล้ว พวกเรากำลังจะออกเดินทางไปทำธุระที่เมืองอื่นไม่ได้มายืนรอพวกท่าน"

ซินเยว่โกหกหน้าตายเพราะนางดูจากความหลงตัวเองของฉิงอิงหลางแล้วเขาอาจขอตามไปด้วย

"ธุระ......ธุระอันใดหรือให้ข้าติดตามไปด้วยได้หรือไม่"

นั่นไงทำไมนางไม่ไปเป็นหมอดูนะทายแม่นขนาดนี้

"ไม่จำเป็น "

เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างกายซินเยว่ ฉิงอิงหลางหันไปมองเจ้าของเสียงด้วยความสงสัยเมื่อเขาเห็นไป๋เยี่ยนหลงก็จำได้ทันทีว่าเขาเคยพบบุรุษผู้นี้ที่หอประมูลจันทรา

"เราเดินทางเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นไม่สะดวกให้ผู้อื่นติดตามไปด้วย"

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว เพราะไม่คิดว่าเขาจะปฏิเสธออกมาตรงๆ และยังเป็นครั้งแรกที่เขากล่าวประโยคที่ยืดยาวเช่นนี้ ฉิงอิงหลางขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจที่ไป๋เยี่ยนหลงกล่าวแทรกขึ้นมาอย่างไม่ได้รับอนุญาตทั้งยังกล้าปฏิเสธความต้องการของเขาอีก

"เจ้าเป็นใครถึงได้กล้าแทรกขึ้นมาตอนที่ข้ากำลังพูดอยู่ นี่หาใช่เรื่องของเจ้าที่ควรสอดปากตอนที่ข้ากำลังคุยกับน้องเยว่เอ๋อ"

ซินเยว่ได้ยินสรรพนามที่เขาเรียกนาง ถึงกับสำลักน้ำลายตนเองนางรีบปรับสีหน้าให้ดูเคร่งขรึมกว่าเดิม

"ไม่ต้องทะเลาะกันข้าก็คิดเช่นเดียวกับเยี่ยนหลงต้องขออภัยท่านทั้งสองที่ไม่สามารถให้พวกท่านร่วมทางไปด้วยได้เพราะนี่เป็นเรื่องของคนในครอบครัวเท่านั้น"

ซินเยว่เรียกชื่อไป๋เยี่ยนหลงอย่างสนิทชิดเชื้อแสดงจุดยืนของตนเองให้ฉิงอิงหลางได้เห็น เซวี่ยฟังเฟยมีสีหน้ากระอักกระอ่วนอย่างเห็นได้ชัด นางคิดว่าเรื่องชักจะไปกันใหญ่จึงเอ่ยขึ้นในฐานะที่นางอาวุโสที่สุดของบ้าน

"ต้องขออภัยองค์ชายสามและท่านแม่ทัพเป็นอย่างยิ่ง แต่เราคงทำตามความประสงค์ของพวกท่านมิได้ต้องขออภัย "

เซวี่ยฟังเฟยยืนยันอีกเสียง ขืนให้คนพวกนี้ตามไปด้วยได้เกิดเรื่องวุ่นวายไม่จบไม่สิ้นเป็นเเน่

"เฟยเอ๋อเหตุใดเราถึงตามไปด้วยมิได้ข้าเป็นสามีของเจ้าและองค์ชายสามก็เป็นว่าที่คู่หมั้นของเยว่เอ๋อ เราทั้งสองคนต่างหากที่ถือว่าเป็นคนในครอบครัว "

หยางจิ่งเทียนเอ่ยขึ้นเมื่อเงียบฟังอยู่นานและอยากจะออกตัวแสดงความเป็นเจ้าของ

"ท่านคงเข้าใจอันใดผิดไปกระมังท่านแม่ทัพหยาง ท่านกับ ฟังเฟยและซินเยว่ต่างตัดขาดจากกันไปแล้ว ท่านพูดเช่นนี้อาจทำให้ผู้อื่นเข้าใจผิดได้ตามที่ข้าได้ยินมาฮูหยินเอกของท่านคือ มู่เซี่ยอี่และคุณหนูใหญ่ตระกูลหยางก็คือหยางหลันฮวา"

ซ่งเว่ยหลงเอ่ยขึ้นเสียงแข็งด้วยความไม่พอใจ

"เจ้าเป็นใครเหตุใดต้องเข้ามายุ่งเรื่องครอบครัวของข้า แล้วใครอนุญาตให้เจ้าเอ่ยชื่อฮูหยินกับบุตรสาวของข้าตรงๆ ช่างบังอาจนักเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาอย่าได้คิดปีนขึ้นที่สูง"

หยางจิ่งเทียนเดินเข้าหาซ่งเว่ยหลงด้วยความโกรธแต่เซวี่ยฟังเฟยเดินมาขวางหน้าซ่งเว่ยหลงเอาไว้

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ....."

เซวี่ยฟังเฟยไม่ไว้หน้าหยางจิ่งเทียนอีกต่อไป ตอนนี้นางและเขาต่างก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าต่อกัน ความรู้สึกของนางที่มีต่อเขานั้นมันได้หายไปนานแล้วจนนางแทบจำไม่ได้ว่านางเคยตกหลุมรักบุรุษคนนี้

"บุรุษผู้นี้เขาก็คือคนรักของข้าและเรากำลังจะเเต่งงานกันได้ยินเช่นนี้เเล้วท่านจะกลับไปได้หรือยัง"

หยางจิ่งเทียนเหมือนโดนฟ้าผ่าเมื่อได้ยินคำตอบจากปากอดีตฮูหยินเอกของตน ผิดกับอีกคนที่ยืนยิ้มแก้มแทบแตกเมื่อได้ยินคำบอกรัก ของเซวี่ยฟังเฟย

"เฟยเอ๋อ........."

หยางจิ่งเทียนสติหลุดไปแล้วในหัวของเขาขาวโพลนไปหมด เขาไม่รู้ว่าจะต้องเอ่ยคำใดมีเพียงชื่อของนางเท่านั้นที่เขายังสามารถจำได้ในตอนนี้

"ข้าเลือกเขาและเป็นเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ข้าจะใช้ชีวิตที่เหลือด้วยนับจากนี้และตลอดไป ส่วนท่านอย่าได้มาเหยียบที่นี่อีก กลับไปหาครอบครัวของทานเสียตั้งแต่ที่ท่านละทิ้งเราแม่ลูกเราทั้งสองก็ได้สิ้นวาสนาต่อกันแล้ว"

เซวี่ยฟังเฟยเอ่ยเสียงกร้าว

'ว้าววันนี้ท่านแม่ของข้าดู เท่ มากๆ เลย '

ซินเยว่ยืนให้กำลังใจมารดาอยู่ข้างๆ ไป๋เยี่ยนหลงมองดูเรื่องสนุก

"ข้าไม่ยอมเจ้าต้องเป็นของข้าเท่านั้น"

หยางจิ่งเทียนตะโกนด้วยความโกรธแค้น เขามองไปที่ซ่งเว่ยหลงด้วยดวงตาแดงก่ำใบหน้ามืดครึ้ม หยางจิ่งเทียนซัดพลังปราณเข้าใส่ซ่งเว่ยหลงทันที

แสงสีเขียวสว่างจ้าขึ้นตรงหน้า ด้วยระยะที่ไม่ห่าง ทำให้ซ่งเว่ยหลงไม่อาจหลบพลังของหยางจิ่งเทียนที่ซัดออกมาได้และเขาห่วงว่าเซวี่ยฟังเฟยจะเป็นอันตรายเพราะถูกลูกหลง จึงเอาตัวเองเข้าบังเซวี่ยฟังเฟยไว้ ในระยะห่างไม่เกินหนึ่งจั้ง (20นิ้ว) พลันมีลูกไฟสีแดงเข้าปะทะเเสงสีเขียวจากด้านข้างพลังของหยางจิ่งเทียนจึงไม่สามารถทำอันตรายซ่งเว่ยหลงและเซวี่ยฟังเฟยที่ยืนอยู่ใกล้กันได้ เมื่อพลังทั้งสองสายสลายไปหยางจิ่งเทียนจึงหันมามองคนที่ซัดพลังออกมาสกัดพลังของตน

 

"เยว่เอ่อ นี่เจ้าสามารถใช้พลังปราณได้แล้วหรือ "

หยางจิ่งเทียนมีสีหน้าตกตะลึงจนลืมไปว่าพลังที่ซินเยว่ปล่อยออกมานั้นเป็นลูกไฟที่ใหญ่กว่าพลังของตน มีเพียงไป๋เยี่ยนหลงที่ยืนอยู่ข้างกายนางเท่านั้นที่มองพลังของซินเยว่อย่างพินิจ และทำสีหน้าแน่ใจในสิ่งที่ตนเองคาดเดา

"ท่านคิดจะทำอะไรท่านคิดจะทำร้ายท่านแม่ของข้าเช่นนั้นหรือ ต่อให้ท่านเป็นผู้ให้กำเนิดข้าก็อย่าคิดว่าจะมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่"

ซินเยว่ไม่สนใจคำถามของหยางจิ่งเทียน นางตวาดก้องด้วยความโกรธอีกนิดเดียวพลังนั่นก็จะทำร้ายมารดาของนางแล้ว แค่คิดซินเยว่ก็หัวใจแทบหยุดเต้นความรู้สึกที่เหมือนหัวใจถูกบีบรัดนี่มันช่างทรมานยิ่งนัก

หยางจิ่งเทียนได้สติกลับมาจากเสียงตะคอกของซินเยว่ เขาหันกลับมาหาเซวี่ยฟังเฟยที่ยืนตกใจหน้าซีดขาวอยู่ในอ้อมแขนของซ่งเว่ยหลง ยิ่งทำให้เขาทวีความรู้สึกโกรธแค้นขึ้นมากกว่าเดิม

"ท่านกลับไปซะเถอะอย่าได้กลับมาที่นี่อีกอย่าทำให้ข้าต้องเกลียดท่านมากไปกว่านี้"

เซวี่ยฟังเฟยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทาเพราะนางยังรู้สึกหวาดกลัวเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นอยู่ นางไม่แม้แต่จะปรายตามองหยางจิ่งเทียนที่ยืมมองนางด้วยสายตาตัดพ้อ ยิ่งเซวียฟังเฟยพูดเช่นนี้กับเขายิ่งทำให้เขารู้สึกเสียหน้าแล้วโกรธแค้นซ่งเว่ยหลงยิ่งกว่าเดิม หยางจิ่งเทียนหาใช่คนที่จะยอมใครง่ายๆ

“ไม่มีวัน”

หยางจิ่งเทียนตะโกนเสียงดังก้องอย่างดุดัน

"หากวันนี้เจ้าไม่กลับไปกับข้าก็อย่าหวังว่าเจ้าจะสามารถไปที่ใดได้ ข้าอยากรู้นักถ้าหากว่าข้าฆ่าชายคนนี้เจ้าจักทำอย่างไร"

หยางจิ่งเทียนไม่รอช้ากระโดดเข้าใส่ซ่งเว่ยหลงอย่างรวดเร็ว แต่ซ่งเว่ยหลงที่รอตั้งรับอยู่แล้วนั้นไม่ยอมให้หยางจิ่งเทียนลอบกัดเขาได้อีก

"ช่างดื้อด้านยิ่งนักหากเจ้าไม่มีตำแหน่งเป็นแม่ทัพใครๆ คงคิดว่าเจ้าเป็นเพียงอันธพาลข้างถนน"

คำพูดของซ่งเว่ยหลงยิ่งกระตุ้นแรงโทสะของหยางจิ่งเทียนให้สูงเสียดฟ้า

"อย่าคิดว่าข้าจะเป็นเต้าหู้นิ่มให้เจ้าได้ทุบเล่น"

พูดจบซ่งเว่ยหลงปล่อยสภาวะแรงกดดันออกมา พลังปราณสีน้ำเงินเข้มล้อมรอบตัวเขาบางเบา ซ่งเว่ยหลงหลอมพลังสีน้ำเงินขึ้นให้กลายเป็นดาบเล่มใหญ่จากนั้นฟาดพลังเข้าใส่หยางจิ่งเทียนด้วยความเร็วและรุนแรง ชั่วพริบตาหยางจิ่งเทียน ไม่สามารถต้านพลังของซ่งเว่ยหลงได้เขากระเด็นไปไกลหลายสิบจั้ง กระอักเลือดออกมาคำโต บริเวณหน้าอกปรากฏรอยดาบฟันเป็นแผลเหวอะ

"เจ้าเป็นใครกันแน่"