มโนไปเอง

"ท่านเข้าใจข้าแล้วใช่หรือไม่ "

นางถามเขาเสียงอู้อี้อีกครั้ง

"ข้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับเจ้ายอดรักของข้า ต่อให้ต้องต่อสู้กับคนทั้งแคว้นข้าก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป"

ซ่งเว่ยหลงตอบเสียงสั่นเทาเขารู้แล้วว่าเขากำลังทำผิดมหันต์ ที่ผลักไสนางไปให้คนอื่นโดยที่ไม่ถามความรู้สึกของนาง เขาต้องเชื่อใจนางสิถึงจะถูก

"เช่นนั้นท่านก็ปล่อยข้าได้เเล้ว ท่านอายเสี่ยวเป่าหรือไม่"

ซ่งเว่ยหลงมองเจ้าก้อนขนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตากินขนมโดยไม่หันมาสนใจคนทั้งสอง

'ถ้ามิใช่ฉากหวานแหว๋วของท่านแม่มันหาสนใจไม่' เสี่ยวเป่าผงกหัวขึ้นลงให้กับความคิดของตน

เมื่อเซวี่ยฟังเฟยและซ่งเว่ยหลงปรับความเข้าใจกันดีแล้ว แต่เขาก็ยังไม่ยอมกลับเรือนของตนบอกว่าจะอยู่กินข้าวเย็นที่บ้านของนาง และ เขาจะบอกเรื่องของทั้งสองแก่ซินเยว่และฮุ่ยหลิงทั้งที่เซวี่ยฟังเฟยรับปากแล้วว่านางจะบอกเรื่องนี้แก่ซินเยว่เองแต่เจ้าก้อนหินยักษ์ก็ยังไม่ยอมดึงดันจะอยู่ให้ได้ เขาอยากจะบอกกล่าวเรื่องของทั้งสองคนด้วยตนเอง และอยากแสดงความจริงใจที่เขามีต่อเซวี่ยฟังเฟยให้ซินเยว่ได้เห็น

หลังทานอาหารเย็นเสร็จแล้วทุกคนออกมานั่งจิบชาที่ระเบียงด้านนอก ซ่งเว่ยหลงจึงได้โอกาสบอกความรู้สึกของเขาที่มีต่อเซวี่ยฟังเฟยให้ทุกคนได้ทราบแม้แต่ไป่เยี่ยนหลงที่อยู่บ้านนี้มาหลายเดือน ก็นับเป็นคนในมิใช่คนนอกและอยากจะหาฤกษ์ดีจัดงานแต่งของทั้งสองโดยเร็ว เซวี่ยฟังเฟยที่ถูกกล่าวถึงและเป็นคนสำคัญของเรื่องนี้ได้เเต่นั่งเงียบหน้าแดงอยู่ด้านข้างของซ่งเว่ยหลง

 

“พวกเจ้ายินยอมที่จะให้ข้ากับท่านแม่ของพวกเจ้าแต่งงานกันหรือไม่”

ซ่งเว่ยหลงจ้องไปที่ซินเยว่อย่างประหม่าหลังจากที่บอกเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับท่านแม่ของนาง

"ข้ายินยอม "

 

ซินเยว่เอ่ยขึ้นอย่างไม่ลังเล

"บ่าวก็ยินยอม"

ฮุ่ยหลิงพยักหน้าเห็นด้วยกับคุณหนูของนาง แล้วทุกคนก็หันไปมองที่ไป๋เยี่ยนหลงที่นั่งจิบชาด้วยใบหน้าเรียบเฉยเหมือนเขาเป็นเพียงผู้เฝ้าดูหาใช่คนในเรือนนี้อย่างรอคำตอบ

ไป๋เยี่ยนหลงพึ่งรู้สึกตัวว่าทุกคนกำลังมองมาที่เขาเป็นตาเดียวเขาจึงมองทุกคนกลับอย่างงงงันแต่อึดใจต่อมาเขาก็พยักหน้าขึ้นลง ทุกคนในที่นั้นต่างถอนหายใจออกมาพร้อมกัน เจ้าหน้าตายนี่บทจะซื่อบื้อก็ซื่อบื้อขึ้นมาได้ถูกเวลาจริงเชียว ซ่งเว่ยหลงคิดในใจ

งานเลี้ยงน้ำชาเล็กๆ ได้ถูกจัดขึ้นอย่างสนุกสนานซินเยว่และฮุ่ยหลิงเอ่ยหยอกเย้าเซวี่ยฟังเฟยและซ่งเว่ยหลงอย่างสนุกปาก เยี่ยจื่อยกขนมที่เขาเรียนทำกับเซวี่ยฟังเฟยเข้ามาให้ทุกคนชิม เสี่ยวเป่านักชิมตัวยงรีบกระโจนเข้าหาขนมก่อนใคร นี่ถ้ามียาพิษก็คงจะตายเป็นคนแรกเจ้าตะกละน้อยนี่ ซินเยว่ได้แต่กลอกตาในความตะกละของมัน

ซินเยว่กินขนมไปพูดไปโดยไม่รักษากิริยากุลสตรีสักนิด นางดูมีความสุขเป็นอย่างมากที่มารดากำลังจะมีคนเข้ามาดูแล ทีนี้นางจะได้ออกไปท่องยุทธภพได้อย่างสบายใจ ซินเยว่จินตนาการภาพที่นางได้ออกไปท่องเที่ยวเหมือนในซีรีส์จีนย้อนยุคช่างน่าตื่นเต้นยิ่งนัก

ไป๋เยี่ยนหลงใช้นิ้วชี้เรียวยาวของเขาเช็ดเศษขนมที่ติดอยู่ตรงมุมปากของซินเยว่มากินโดยไม่นึกรังเกียจ แล้วเลื่อนจานขนมของตนมาด้านหน้านางแทนจานขนมของนางที่หมดไปแล้ว ซินเยว่ชะงักมองไป๋เยี่ยนหลงเล็กน้อยจากนั้นก็ไม่ได้สนใจเขาอีก เอาเเต่พูดคุยกับคนอื่นอย่างสนุกสนานเพราะนางเคยชินกับท่าทางเช่นนี้ของเขาซะเเล้ว

แต่นั่นไม่ใช่กับคนอื่นเซวี่ยฟังเฟยที่เฝ้ามองคนทั้งสองมานานพอจะมองออกว่าคนแบบไป๋เยี่ยนหลงที่ทำหน้าเย็นชากับคนทั้งโลกและยังพูดน้อยจนแทบจะนับคำได้ ถ้าหากเขาไม่ใส่ใจซินเยว่จริงๆ คงจะไม่มาทำอะไรแบบนี้ให้บุตรสาวของนางเป็นแน่ ยิ่งเยว่เอ๋อของนางนิสัยเหมือนเด็กแถมเอาแต่ใจบางเวลาแต่เซวี่ยฟังเฟยก็ไม่เคยเห็นเขาทำสีหน้าหน่ายใจเมื่ออยู่กับบุตรสาวของนาง อีกทั้งตลอดเวลาเขายังดูแลซินเยว่เหมือนดูแลบุตรสาวอีกคนด้วยซ้ำ

"ท่านลุงซ่งรู้หรือไม่ว่าคนทั้งหมู่บ้านต้งเถียนต่างรู้ว่าท่านชอบพอท่านแม่ของข้า มีเพียงท่านนั่นแหละที่ไม่ยอมเอ่ยออกมาสักทีแล้วเมื่อไหร่ท่านจะมาขอท่านแม่ของข้าสักที"

พูดจบซินเยว่กับเสี่ยวเป่าก็ทำท่าหัวเราะคิกคักออกมาพร้อมกัน

"เยว่เอ๋อเจ้าเด็กคนนี้นี่ "

เซวี่ยฟังเฟยถลึงตาใส่บุตรสาวของนางที่พูดออกมาตรงๆ นางเกรงว่าซ่งเว่ยหลงจะอับอายแต่ที่ไหนได้

"ได้ ๆ ลุงจะรีบมาขอท่านแม่ของเจ้าแต่งงานให้เร็วที่สุด"

พูดจบเขาก็ดึงเซวี่ยฟังเฟยเข้ามากอดเบาๆ แล้วหัวเราะออกมาอย่างมีความสุข

"เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยนัก"

เซวี่ยฟังเฟยหยิกสีข้างซ่งเว่ยหลงเบาๆ ความรู้สึกหนักใจที่ผ่านมาของเขาได้มลายหายไปเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก บ้านน้อยริมขุนเขาของซินเยว่ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความสุข แต่ทางด้านเมืองเยว่กว่างองค์ชายสามฉิงอิงหลางกำลังหาข้ออ้างกลับมาที่หมู่บ้านต้งเถียนอีกครั้งและครั้งนี้เขาจะต้องพาซินเยว่กลับเมืองหลวงไปกับเขาให้ได้ ฉิงอิงหลางคิดอย่างหมายมาด

สายลมสงบพัดเอื่อยเฉื่อยเย็นสบายชวนให้คนรู้สึกขี้เกียจยิ่งนัก ผ่านไปแล้วหลายวันหลังจากที่ฉิงอิงหลางและหยางจิ่งเทียนมาที่เรือนของเซวี่ยฟังเฟย ตั้งแต่นั้นก็ไม่ได้เห็นพวกเขากลับมาที่เรือนริมเขาอีก แต่ซินเยว่ก็มิได้วางใจนางไม่เข้าป่าหาสมุนไพรปราณอีกเพราะอยากอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนเซวี่ยฟังเฟย ถึงแม้จะมีซ่งเว่ยหลงที่แวะมาขลุกอยู่ที่เรือนของนางทุกวันจนทำให้คนบางคนที่รู้เรื่องต้องเต้นเร่าด้วยความแค้นใจ

ส่วนไป๋เยี่ยนหลงยังคงเหมือนเดิมทำตัวติดกับซินเยว่คล้ายปาท่องโก๋ บางครั้งก็แอบเอาเปรียบนางซะจนซินเยว่ต้องแอบหนีเข้ามิติจิตเพราะเกรงว่าหัวใจดวงน้อยๆ ของนางจะระเบิดออกมา

'ข้ายังเด็กอยู่นะห้ามคิดเรื่องไม่ดีเด็ดขาด'

แต่มีหรือที่คนหน้าหนาอย่างเขาจะฟัง หลังจากที่เก็บตัวอยู่ที่เรือนหลายวันซินเยว่จึงเสนอให้ทุกคนไปเที่ยวเมืองอื่นเพื่อผ่อนคลายดูบ้างเพราะที่ผ่านมาพวกนางอยู่แต่ที่เมืองเยว่กว่างกับเมืองหลวงไม่เคยไปที่อื่นเลย

เมื่อคุยตกลงกันเสร็จแล้วก็เตรียมตัวออกเดินทางซึ่งงานนี้ซ่งเว่ยหลงก็จะตามสองแม่ลูกไปด้วยเขาให้เหตุผลว่าตามไปคุ้มกันคนทั้งสอง ส่วนซินเยว่นั้นตื่นเต้นกว่าใครเพราะนี่ถือเป็นจุดเริ่มต้นของการออกท่องยุทธภพของนาง

ท่าท่างดี๊ด๊าทำให้อีกคนที่ตัวติดอยู่ข้างกายนางตลอด อดนึกเอ็นดูไม่ได้จึงต้องดึงเจ้าตัวดี๊ด๊าเข้ามาหอมโดยไม่อายใคร ซินเยว่ได้แต่ค้อนเขาตาคว่ำให้กับความหน้าหนาหน้าทนของเขา ก่อนที่ทุกคนจะทันได้ขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่หน้าเรือน ก็มีรถม้าคันใหญ่ที่แสนหรูหราวิ่งตรงมาที่หน้าเรือนพวกนาง จะเป็นใครไปได้อีกนอกซะจากฉิงอิงหลางและ หยางจิ่งเทียนคนที่พวกนางไม่อยากเจอเป็นที่สุด

"มาได้เวลาจริงๆ"

ซินเยว่เบ้ปากให้กับตัวปัญหาที่มาขัดขวางการออกท่องโลกกว้างของนาง แต่ก็ต้องรีบเก็บสีหน้าเพราะเซวี่ยฟังเฟยถลึงตาให้กับกิริยาของบุตรสาว ถึงอย่างไรคนที่มาก็เป็นถึงองค์ชายของแคว้นฉิง อย่างน้องก็ต้องให้ความเคารพอยู่หลายส่วน เมื่อรถม้าจอดลงตรงหน้าคนทั้งหกฉิงอิงหลางและหยางจิ่งเทียนก็ลงจากรถม้าด้วยสีหน้าสงสัย

'พวกนางรู้ได้อย่างไรว่าเขาจะมาเหตุใดจึงได้มายืนรอรับเช่นนี้ หรือนางได้รู้หัวใจตนเองแล้วว่านางรักเขา' ฉิงอิงหลางนึกกระหยิ่มในใจคนเดียว

"เจ้ารู้ว่าพี่จะมาหรืออย่างไรจึงได้มายืนรอรับเช่นนี้"