พวกท่านอายุเท่าใด

ก่อนที่ซินเยว่จะทันได้สำรวจนครเทียนจิ่งและผู้คนให้ทั่วก็ปรากฏว่าเรือลอยฟ้าลำยักษ์ได้หยุดลงแล้ว ไป๋เยี่ยนหลงกวักมือเรียกซินเยว่ให้เดินไปหาเขาจากนั้นไป๋เยี่ยนหลงก็จูงมือนางเดินเข้าไปในปราสาทพร้อมๆ กัน

ผู้คนที่มารอต้อนรับท่านจ้าวผู้ครองนครก็มายืนรวมตัวกันแล้วทำความเคารพไป๋เยี่ยนหลงอย่างพร้อมเพรียงแลดูยิ่งใหญ่อลังการยิ่งนัก และอีกคนที่พวกเขาให้ความสนใจเป็นจุดเดียวคือสตรีร่างเล็กที่ได้รับเกียรติเดินเคียงคู่มากับท่านจ้าวผู้ครองนครของพวกเขา

ซินเยว่ไม่ได้รู้สึกประหม่าแต่อย่างใดที่ถูกจับจ้องจากผู้คนมากมายเพราะนางชินเสียแล้วที่ถูกใครต่อใครจ้องมองไม่ว่าจะชื่นชมอิจฉาหรือรังเกียจมันเป็นเรื่องที่ธรรมดามากสำหรับมนุษย์ที่จะมีความรู้สึกเช่นนั้น ถ้าพวกเขาเห็นใครเหนือกว่าตนเอง

ไป๋เยี่ยนหลงหยุดยืนอยู่กลางท้องพระโรงที่ถูกตกแต่งด้วยโคมระย้าอันใหญ่สวยงามไม่ต่างจากด้านนอก เขาจูงมือของซินเยว่ให้เดินขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์สีทอง ซินเยว่ยืนอยู่อย่างลังเลว่าจะนั่งลงดีหรือไม่เเต่ไป๋เยี่ยนหลงนั่งลงแล้วดึงซินเยว่ให้นั่งลงข้างเขา ผู้คนที่ตามเข้ามาด้านในถึงกับตะลึงต่างตกใจว่าเหตุใดนางถึงได้รับเกียรติอันสูงสุดนั่งเคียงคู่บนบัลลังก์กับนายท่าน

และผู้ที่ยืนอยู่ด้านข้างของบัลลังก์ยังมีเยี่ยจื่อและเยี่ยเฉิงสององครักษ์ผู้ภักดีของไป๋เยี่ยนหลง ซินเยว่มองทุกอย่างด้วยสายตาว่างเปล่าเพราะนางรู้อยู่แล้วว่าบุรุษผมสีเงินผู้นี้ดูอย่างไรเขาก็ไม่ใช่คนธรรมดา ก่อนหน้าที่จะมาเยือนแผ่นดินไป๋หลงนางได้เตรียมใจเอาไว้อยู่แล้วว่าเหตุการณ์เช่นนี้อาจจะเกิดขึ้น

"นางคือว่าที่นายหญิงของพวกเจ้า สตรีเพียงหนึ่งเดียวที่จะยืนอยู่เคียงข้างข้าตลอดไป"

เสียงประกาศก้องกังวานดังไปทั่วท้องพระโรงไม่มีใครไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกไป เสียงของไป๋เยี่ยนหลงยังคงดังก้องสะท้อนอยู่ในโสตของพวกเขาอยู่อย่างนั้น ทุกคนต่างเงียบกริบไม่มีใครกล้าเอ่ยโต้แย้งแม้แต่คนเดียวเพราะเกรงกลัวต่อสายตาและแรงกดดันจากพลังของท่านจ้าวผู้ครองนคร

จะมีเพียงสตรีบางคนที่มองมายังซินเยว่ด้วยสายตารังเกียจและโกรธแค้นไม่ยินยอมพวกเขาไม่มีทางยอมรับสตรีที่ยังไม่รู้ว่านางเป็นใครอยู่ดีๆ นายท่านก็แต่งตั้งให้นางเป็นนายหญิงผู้ที่นั่งบัลลังก์เคียงคู่เช่นนี้คิดว่าเหมาะสมแล้วอย่างนั้นหรือ

ไม่ใช่เพียงผู้คนของนครเทียนจิ่งเท่านั้นที่ตกใจแม้แต่ซินเยว่เองก็ตกใจเช่นเดียวกัน นางไม่นึกว่าไป๋เยี่ยนหลงที่พึ่งมาถึงจะประกาศออกไปตรงๆ อย่างนั้น เรื่องนี้นางไม่ได้เตรียมใจมาก่อน

"เจ้าพูดเหลวไหลอะไรของเจ้ากัน"

ซินเยว่กระซิบเสียงไม่เบาถามบุรุษผมสีเงินที่นั่งอยู่ข้างกาย

"ข้าก็จะทำทุกอย่างให้ถูกต้องอย่างไรเล่า ทุกอย่างที่ข้า มอบให้เจ้ามันเคยเป็นของเจ้ามาก่อน และตอนนี้ข้าไม่ต้องการที่จะรออีกต่อไปแล้ว ครั้งนี้ข้าไม่มีทางปล่อยให้เจ้าหลุดมือไปจากข้าหรือเป็นอะไรไปอย่างแน่นอน"

ซินเยว่เมื่อได้ฟังคำพูดอันหนักแน่นและจริงใจของเขานางก็พยักหน้ารับอย่างเชื่อใจในตัวบุรุษผู้นี้ นางรู้อยู่แล้วว่าจะอย่างไรเขาก็ไม่มีวันทิ้งนางอย่างเเน่นอน ซินเยว่ยกยิ้มในหน้าทั้งยังไม่ลืมเอ่ยหยอกเย้าบุรุษผู้ใจร้อนที่นั่งอยู่ข้างกาย

"ข้าขอบอกเจ้าไว้ก่อนนะถ้าหากว่าข้าได้เป็นนายหญิงของที่นี่อย่าหวังว่าเจ้าจะได้แต่งสตรีอื่นขึ้นมาเป็นอนุ เว้นเสียแต่ว่าข้าจะตายไปแล้ว "

ซินเยว่เอ่ยกับเขาพลางทำท่าหรี่ตาลงอย่างจับผิดมองสีหน้าเขาว่าจะเปลี่ยนแปลงหรือไม่ ไป๋เยี่ยนหลงส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วกดฝังจมูกลงที่แก้มนุ่มของเจ้าตัวโง่งมที่ไหน้ำส้มแตกอยางมันเขี้ยว ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แต่งงานกันนางก็กางกรงเล็บเสียแล้ว

"ไม่รู้ล่ะ ลองเจ้าแต่งอนุเข้ามาสิข้าสาบานเลยว่าข้าจะตอนเจ้า ดูซิว่าแต่งเข้ามาแล้วจะมีประโยชน์อันใด"

ซินเยว่พูดอยากเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ไป๋เยี่ยนหลงรู้สึกว่าเส้นขนที่หลังคอของเขาพร้อมใจกันลุกพรึบขึ้นมาโดยทันที นี่คงมิใช่อาการกลัวเมียทั้งที่ยังไม่ได้แต่งงานหรอกกระมัง เขาคิดอย่างนึกขันตนเองในใจ

ทั้งสองคนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์เอ่ยหยอกล้อกันเบาๆ เสียงเเหบต่ำดังขัดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ชายชราผมขาวหนวดยาวสีขาวแต่งกายด้วยชุดขาวคล้ายพ่อมดในหนังเรื่องหนึ่งที่ซินเยว่เคยดูในโลกเก่า เดินออกมายืนอยู่ตรงกลางท้องพระโรงทำท่าคำนับไป๋เยี่ยนหลงเเบบเดียวกันกับที่ซินเยว่เคยเห็นเยี่ยจื่อทำ

"ขอได้โปรดท่านจ้าวผู้ครองนครช่วยทบทวนความคิดใหม่อีกครั้งด้วยเถิด การแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่มากนะพ่ะย่ะค่ะ ข้าคิดว่าพระองค์ควรปรึกษาหารือกับตระกูลใหญ่หรือขุมกำลังในนครเทียนจิ่งก่อนไม่ดีกว่าหรือ"

ชายชราท่าทางมั่นใจเอ่ยออกมาแต่เสียงยังคงสั่นเพราะรู้สึกได้ถึงแรงกดข่มของพลังจากไป๋เยี่ยนหลง

"ข้าเพียงเเจ้งให้พวกเจ้ารับรู้ไม่ได้มาขออนุญาตไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ ถ้าตอนนี้ใครมีความคิดเห็นขัดแย้งอยากให้ข้าเปลี่ยนใจเดินออกมาแล้วต่อสู้กับข้า หากชนะข้าได้ก็จงขึ้นมานั่งบนบัลลังก์แล้วสั่งการ หากพวกเจ้ามิใช่ผู้ที่นั่งอยู่บนจุดสูงสุดของไป๋หลงก็จงหุบปากไปเสีย"

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยเพียงเท่านั้นชายชราผมขาวก็กระอักเลือดออกมาทันที ไป๋เยี่ยนหลงยังไม่แม้แต่จะขยับตัวนี่เพียงแค่พลังปราณของเขาเท่านั้นก็สามารถฆ่าคนได้ในพริบตา ไม่แปลกเลยที่ผู้คนในแผ่นดินไป๋หลงจะเกรงกลัวในพลังของเขาเพราะแค่เขาคนเดียวก็สามารถทำให้แคว้นใหญ่หายไปจากแผนที่โลกได้ในพริบตา

"ขออภัยพ่ะย่ะพ่ะค่ะข้าเพียงแต่เป็นห่วงว่าพระองค์อาจถูกหลอก..."

ยังไม่ทันที่ชายชราผมขาวจะพูดจบประโยคไป๋เยี่ยนหลงก็เอ่ยขัดขึ้น

"คนอย่างข้าน่ะหรือจะถูกหลอก พวกเจ้ายังไม่รู้จักข้าดีอีกอย่างนั้นหรือ ข้าคิดว่าเจ้าทำงานหนักมากจนเกินไปหรือไม่ก็คงจะแก่จนเลอะเลือนไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร จงกลับบ้านไปพักผ่อนสักสามร้อยปีหลังจากนั้นค่อยกลับมาทบทวนในสิ่งที่เจ้าพูดออกไปในวันนี้"

ชายชราเงียบไปทันที ขาที่สั่นอยู่แล้วทรุดลงพื้นอยู่ในท่าคุกเข่ากายสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว ชายสองคนที่อยู่ในชุดเกราะสีดำเดินเข้ามาอย่างรู้งานพวกเขาหิ้วปีกชายชราออกไปด้านนอกโดยที่เขาไม่แม้แต่จะทันได้ขัดขืน

"ยังมีใครที่ต้องการคัดค้านอยู่อีกหรือไม่ข้าจะได้ส่งไปอยู่ที่หุบเขาทมิฬเพื่อทบทวนความทรงจำ"

ทุกคนที่ยืนอยู่ในท้องพระโรงต่างยืนตัวสั่นอย่างหวาดกลัว ไม่มีใครในนครเทียนจิ่งไม่รู้จักหุบเขาทมิฬเพราะถ้าถูกส่งเข้าไปแล้วยากนักจะรอดกลับมา ความกลัวของผู้คนในนครเทียนจิ่งที่มีต่อไป๋เยี่ยนหลงเหมือนถูกฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกส่วนลึกของร่างกายและตอนนี้ความกลัวนั้นได้ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง ซินเยว่มองความเด็ดขาดของเขาที่ไม่ไว้หน้าแม้แต่กับชายชราที่ดูแก่คราวปู่แล้วนางก็ทำท่าตบมือให้เขาแบบไร้เสียง

'ทำร้ายแม้กระทั่งคนแก่'

ซินเยว่มองไป๋เยี่ยนหลงด้วยสายตาล้อเลียน ไป๋เยี่ยนหลงคิ้วกระตุกทันทีเมื่อเห็นสายตาของนาง

"แก่อันใดกันชายผู้นั้นอายุน้อยกว่าข้า"

ซินเยว่อ้าปากค้างไปทันที เป็นไปได้อย่างไรดูยังไงไป๋เยี่ยนหลงอายุก็ไม่น่าจะเกินยี่สิบห้า แต่ชายชราผู้นั้นดูจากลักษณะอายุเขาน่าจะเกินหกสิบไปแล้ว

"ไป๋เยี่ยนหลงอ่านความคิดของซินเยว่ออกว่านางกำลังคิดอะไรอยู่จึงเอ่ยเพื่อไขข้อสงสัยของนาง

"ข้าอายุหนึ่งพันห้าร้อยปี"

(o_O) !!!!?

ซินเยว่ถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง

'ไม่มีทางเป็นไปได้เจ้าคิดจะหลอกเด็กหรือ'

ซินเยว่หันไปมองเยี่ยจื่อและเยี่ยเฉิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง เยี่ยจื่อเข้าใจได้ในทันที

"ข้าอายุหนึ่งพันปีส่วนเยี่ยเฉิงอายุแปดร้อยปี"

ซินเยว่ที่ได้ยินอย่างนั้นแทบเป็นลมล้มพับไปทันที คนที่นี่จะอายุยืนไปไหนกันปากเล็กๆ บนอุบอิบคนเดียว

"เจ้าพวกเฒ่าพันปี"

-________-!!!!

ไป๋เยี่ยนหลงเยี่ยจื่อและเยี่ยเฉิงใบหน้าแข็งค้างไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงบ่นเบาๆ ของซินเยว่ แต่มันช่างเสียดเเทงจิตใจของพวกเขายิ่งนัก ทั้งสามคนตอนนี้ตัวแข็งทื่อช็อกกับสิ่งที่ตนได้ยิน

ปากเล็กๆ ยังคงบ่นไม่หยุดให้พวกเขาทั้งสามได้ยิน นั่นยิ่งเป็นการตอกย้ำในความแก่ของพวกเขาเข้าไปอีก

"เจ้ามันขี้โกงข้าอายุเพียงสิบห้าปีเท่านั้นเจ้าดูพวกเจ้าแต่ละคนสิ เเปดร้อยปีบ้างล่ะพันปีบ้างล่ะจะไม่ขี้โกงกันมากเกินไปหน่อยหรือ"