นครเทียนจิ่ง

เพราะความแตกต่างจึงทำให้ทั้งสองเข้ากันได้อย่างดี จากนั้นจึงบังเกิดเป็นความรักไป๋เยี่ยนหลงได้มอบลูกสัตว์อสูรสีดำแก่ไซซีเป็นของแทนใจและตั้งชื่อให้มันว่าเจ้าดำตามสีขนของมัน เวลาผ่านไปห้าสิบปีท่านจ้าวผู้ครองนครเทียนจิ่งได้คิดสละราชบัลลังก์เพื่อออกไปใช้ชีวิตอิสระ แต่เนื่องด้วยไม่มีบุตรและธิดาจึงได้แต่งตั้งให้ไป๋เยี่ยนหลงเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์ ตระกูลใหญ่และผู้มีอำนาจแห่งนครเทียนจิ่งต่างคัดค้านแต่ท่านจ้าวผู้ครองนครเทียนจิ่งได้ตัดสินใจแล้วพวกเขาจึงไม่สามารถทำสิ่งใดได้ ทำได้เพียงคอยหาทางเล่นงานไป๋เยี่ยนหลงอยู่ในเงามืด

ไป๋เยี่ยนหลงหลังจากขึ้นครองบัลลังก์เขาก็ได้แต่งงานกับไซซีครองคู่กันอย่างมีความสุขเรื่อยมา จนกระทั่งเมื่อองครักษ์มารายงานว่าทางทิศเหนือถูกโจมตีด้วยสัตว์อสูรดึกดำบรรพ์ไป๋เยี่ยนหลงจึงต้องรีบออกไปเพื่อกำราบมัน หลังจากที่เขากลับมากลับพบว่าไซซีได้ถูกสังหารที่ผาจันทราแล้ว เรื่องราวทั้งหมดถูกเล่าผ่านท่านจ้าวผู้ครองนครเทียนจิ่งมาที่ไป๋เยี่ยนหลงและเขานำมาเล่าให้ซินเยว่ฟังอีกที

ตลอดเวลาของการเล่าเรื่องราวซินเยว่นั่งเงียบและฟังอย่างเดียวโดยไม่ออกความเห็นใดๆ แต่ในใจของนางลึกๆ กลับรู้สึกเจ็บปวดจนแทบทนไม่ได้แต่นางก็ไม่ได้แสดงอาการออกมายังคงนั่งทำใบหน้าเรียบเฉยและกดข่มมันไว้ส่วนลึกในใจ

"เป็นอย่างไรเจ้าจำเรื่องราวในอดีตได้บ้างหรือไม่ เรื่องราวเกี่ยวกับตระกูลหยางจะจริงเท็จเช่นไรข้าไม่รู้แน่ชัดเพราะเรื่องราวถูกเล่าผ่านท่านจ้าวผู้ครองนครคนก่อนมาที่ข้า ผ่านมานานหลายร้อยปีตระกูลหยางที่แผ่นดินชิวหลิงมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูล หยางที่ล่มสลายหรือไม่นั้นข้าเองก็ไม่รู้เช่นเดียวกันแต่ข้ารู้ว่ามีคนที่สามารถให้คำตอบเเก่เจ้าได้"

ซินเยว่าส่ายหน้าบ่งบอกว่านางจำอะไรไม่ได้ จากนั้นจึงก้มลงถามเจ้าก่อนขนที่นอนอยู่ในอ้อมแขน

"แกจำอะไรได้หรือไม่เสี่ยวเป่า"

มันทำเพียงผงกหัวไปมาแล้วทำท่าครุ่นคิดเช่นเดียวกันแต่ไม่ได้ตอบนาง ซินเยว่ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจนางไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะซับซ้อนและลากยาวมานานขนาดนี้ ทั้งนางทั้งเสี่ยวเป่าต่างหัวสมองว่างเปล่า จำสิ่งใดไม่ได้เลย

"ท่าจะเหลวข้าว่ารอให้ข้าไปที่แผ่นดินไป๋หลงเสียก่อนข้าอาจจะจำอะไรได้บ้างก็ได้''

ไป๋เยี่ยนหลงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ซินเยว่คิดว่าเรื่องราวทุกอย่างมันจะต้องมีที่มาที่ไปดังนั้นนางจึงตัดสินใจไปเยือนนครเทียนจิ่งดูสักครั้ง เรื่องราวของนางเมื่อชาติก่อนๆ นางจำไม่ได้แต่ทุกอย่างมันเริ่มต้นที่นั่นมันก็จะต้องจบลงที่นั่น ทั้งหยางหลันฮวาทั้งคนที่ตามฆ่านางในเงามืด นางจะจัดการเอาคืนให้สาสมเลยทีเดียว

เสียงกระพือปีกดังพรึบพับของม้าสีดำเทียมเรือเรียกสติของซินเยว่ให้กลับมาสู่ปัจจุบัน ตอนนี้นางยืนอยู่บนหัวเรือที่กำลังลอยละล่องอยู่กลางอากาศ ถึงแม้เรือลำนี้จะลอยอยู่บนท้องฟ้าแต่กลับไม่รู้สึกถึงลมที่พัดเข้ามากระทบใบหน้าอาจเป็นเพราะเรื่องลำนี้มีเกราะพลังปราณอยู่ทำให้การหายใจไม่ลำบากมากนัก รอบด้านมีปุยเมฆสีขาวราวปุยนุ่นลอยวนอยู่รอบๆ เรือ

 

นางมองพวกมันด้วยสายตาเลื่อนลอยในหัวยังคงนนึกถึงเรื่องที่ไป๋เยี่ยนหลงเล่าให้นางฟัง อดีตปัจจุบันและอนาคตตอนนี้ขมวดเป็นปมยุ่งไปหมดนางไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นเเกะมันจากตรงไหน ถ้าหากตอนนี้จดจำอดีตได้นางจะยอมรับมันได้หรือเปล่า

ซินเยว่ถอนหายใจออกมายาวๆ มือเรียวยังคงลูบขนเสี่ยวเป่าที่นอนอยู่ในอ้อมแขน เสียงเดินดังมาจากด้านหลังทำให้ซินเยว่หันไปมองผู้มาใหม่ นางส่งยิ้มเเห้งๆ ไปให้เขา ไป๋เยี่ยนหลงรู้ว่าซินเยว่ยังคงคิดมากเกี่ยวกับเรื่องที่เขาเล่าให้นางฟังแต่เขาคิดว่าสักวันเรื่องทั้งหมดนางก็จะต้องรู้ให้รู้เสียแต่ตอนนี้จะได้เตรียมตัวรับมือกับมันได้ทัน

"เจ้ากลัวหรือไม่กลัวสิ่งที่กำลังจะเข้ามากลัวเรื่องราวในอดีต ข้าอยากให้เจ้ารู้ว่าไม่ว่าอย่างไรข้าก็จะอยู่กับเจ้าเสมอ"

ไป๋เยี่ยนหลงจับมือซินเยว่ข้างที่ยังว่างขึ้นมากุมเอาไว้หลวมๆ แล้วใช้นิ้วโป้งคลึงนวดตรงกลางฝ่ามือให้นางรู้สึกผ่อนคลาย จากนั้นก็ดึงนางเข้ามาแนบอกกอดเอาไว้ฝ่ามือแกร่งยังคงลูบเส้นผมสีดำสนิทราวกับเส้นไหมชั้นดีของซินเยว่

"ไม่มีอะไรต้องกังวลทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดีข้าสัญญา"

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยกระซิบเบาๆ กับซินเยว่ที่ข้างหูคล้ายเป็นการปลอบประโลมนางไปในที ตอนนี้ตัวเขาได้นางกลับคืนมาแล้วต่อให้ภายหน้าเขาต้องยืนอยู่ท่ามกลางไฟโลกันตร์เขาก็ไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด ในโลกใบนี้มีเพียงนางคนเดียวเท่านั้นที่สั่นคลอนจิตใจของเขาได้

ผ่านไปไม่นานเสียงหวูดสัญญาณดังขึ้น ซินเยว่ผละออกจากอ้อมกอดของไป๋เยี่ยยหลงพลางหันไปมองที่มาของเสียง ทันใดนั้นกลางอากาศก็มีวงอักขระอักษรที่ที่ซินเยว่เห็นแล้วรู้สึกคุ้นเคยยิ่งนัก เพราะมันเป็นอักษรที่นางสามารถอ่านออกมันคล้ายกับปุ่มคำสั่งในเกมออนไลน์ของโลกก่อน นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดภาษาที่นางไม่น่าจะอ่านออกแต่นางกลับเข้าใจและรู้ว่ามันหมายความว่าอย่างไร ซินเยว่เงยหน้าขึ้นมองไป๋เยี่ยนหลงทันที

"เหตุใดข้าอ่านอักขระพวกนั้นออกทำไมข้าไม่เคยรู้เลยว่าข้าเคยเรียนภาษาแปลกประหลาดพวกนั้น"

ซินเยว่รู้สึกทึ่งกับความสามารถที่ตนเองค่อยๆ ค้นพบมันทีละน้อย เเต่ก่อนที่พวกเขาจะได้พูดอะไรกันเรือลำใหญ่ก็ลอยเข้าไปในวงของอักขระนั้น ความรู้สึกของซินเยว่ตอนนี้เหมือนกับว่านางไม่ได้อยู่ที่แผ่นดินชิวหลิงอีกต่อไป เพราะตอนนี้นางรับรู้ถึงพลังปราณที่หนาแน่นจากธรรมชาติรอบด้านได้อย่างชัดเจน

เช่นนี้นางก็ไม่แปลกใจเลยว่าเหตุใดคนของแผ่นดิน ไป๋หลงถึงพัฒนาพลังปราณได้แข็งแกร่งมากกว่าคนที่อยู่ในแผ่นดินชิวหลิง คงเพราะว่าพลังปราณธรรมชาติมีความหนาแน่นเเตกต่างกันนั่นทำให้การพัฒนาพลังย่อมต่างกันไปด้วย

"ที่นี่คือแผ่นดินไป๋หลงยินดีต้อนรับกลับบ้าน''

ไป๋เยี่ยนหลงผายมือให้ซินเยว่มองไปรอบๆ นางพึ่งจะสังเกตเห็นว่าเมืองที่เห็นอยู่ด้านล่าง มันเหมือนกับเมืองในหนัง แฟนตาซีเกี่ยวกับเทพเจ้า มันยิ่งใหญ่อลังการแสงระยิบระยับราวกับนี่ไม่ใช่โลกแห่งความเป็นจริง ซินเยว่มองไปด้านล่างเห็นผู้คนมากมายได้อย่างชัดเจน พวกเขาแต่งกายแตกต่างจากคนแผ่นดินด้านล่างอย่างสิ้นเชิง ผู้คนที่นี่แต่งกายคล้ายโรมันผสมกรีก บางคนใส่ชุดเกราะดูองอาจห้าวหาญบางคนแต่งตัวธรรมดาแต่ก็ดูสูงส่ง ส่วนผู้หญิงยิ่งไม่ต้องพูดถึงแต่งตัวเปิดเผยเนื้อหนังราวกับเป็นเรื่องธรรมดา และที่สำคัญหน้าตาของพวกเขาไม่เหมือนผู้คนที่อยู่แผ่นดินด้านล่างสักนิดเดียว คล้ายกับว่าแผ่นดินไป๋หลงรวบรวมเอาผู้คนทุกเชื้อชาติเอาไว้รวมกันที่นี่ มีทั้งผิวดำผิวขาวทั้งเอเชียนี่ช่างช่วยเปิดหูเปิดตาของซินเยว่ยิ่งนัก

"ที่นี่ช่างแตกต่าง...แตกต่างมากจริงๆ ดูคล้ายกับว่าพวกท่านอยู่รวมกันแต่มิได้มาจากที่เดียวกัน"

ซินเยว่พึมพำอย่างเหม่อลอยตอนนี้ความรู้สึกของนางเหมือนกับว่าได้กลับไปอยู่ที่โลกเก่าของตนเอง จะแตกต่างก็เพียงเสื้อผ้าการแต่งกายและวิธีการพูด

เรือลำยักษ์ลอยไปหยุดอยู่ที่หน้าปราสาทหลังใหญ่สีขาวด้านนอกดูวิบวับคล้ายกับมีอัญมณีระดับไว้ทั้งตัวปราสาท แม้กระทั่งบ้านเรือนก็ยังดูแตกต่างจากแผ่นดินด้านล่าง ทุกที่ที่นางมองไปมันคล้ายกับว่าอยู่ในทวีปยุโรปอย่างไรอย่างนั้น ไม่มีประติมากรรมที่คล้ายของจีนสมัยก่อนเลยสักนิดเดียวเหมือนที่นี่ออกแบบที่อยู่ให้เป็นสไตล์บริทิชคลาสสิกแทบทั้งนั้นการแต่งกายของพวกเขาก็ดูทันสมัยกว่ามาก