เจ้าตัวโง่งม

ไป๋เยี่ยนหลงก้มมองใบหน้างามที่ยังคงงอง้ำ คำว่าแปดร้อยปีหนึ่งพันปีมันช่างทิ่มแทงเข้าไปในจิตใจของเขายิ่งนักในตอนนี้ความรู้สึกของเขาเหมือนตนกำลังหลอกให้เด็กมาแต่งงานด้วย

มองย้อนกลับมาที่ตนเองแล้ว เขาช่างดูเหมือนตาเฒ่าเจ้าเล่ห์เข้าไปทุกที

"ถ้ารวมกับตอนนี้อายุของเจ้าก็เกือบๆ หกร้อยปี"

ไป๋เยี่ยนหลงรีบเอ่ยแก้สถานการณ์ตรงหน้าก่อนที่เขาจะเป็นเฒ่าหลอกเด็กไปจริงๆ ซินเยว่ที่เสียความรู้สึกอยู่ก็เงยหน้าขึ้นมองบุรุษผมสีเงินที่นั่งอยู่ข้างกาย

"จริงหรือข้าอายุหกร้อยปีเชียวหรือ ว้าว!!อเมซิ่งจริงๆ เลย"

ซินเยว่เผลอพูดภาษาของโลกเก่าออกมาไป๋เยี่ยนหลงได้แต่ส่ายหัวให้กับท่าทางจริงจังของนาง ซินเยว่หรี่ตามองเขาอย่างเจ้าเล่ห์

"แต่ถึงอย่างไรพวกเจ้าก็ยังเป็นเฒ่าพันปีอยู่ดี"

(╥﹏╥) !! สีหน้าของบุรุษทั้งสามคน

พวกเขาทั้งสี่คุยกันเรื่องอายุจนลืมไปแล้วว่ายังมีผู้คนนับร้อยที่ยืนอยู่ด้านล่างรอให้ไป๋เยี่ยนหลงสั่งการ การเดินทางมาที่แผ่นดินไป๋หลงในครั้งนี้ก็ไม่ได้แย่นักในความรู้สึกของซินเยว่ เพราะตอนนี้มันทำให้นางรู้สึกสนุกจนบอกไม่ถูก

หลังจากที่ไป๋เยี่ยนหลง 'สร้างทอล์คออฟเดอะทาวน์ 'ให้กับผู้คนที่แผ่นดินไป๋หลงได้มีเรื่องให้ซุบซิบกันไปอีกนาน เขาก็พาซินเยว่มาที่ตำหนักหลวงที่ที่นางเคยอาศัยอยู่เมื่อครั้งในอดีต ซินเยว่มองการตกแต่งของตำหนักหลวงแห่งนี้ด้วยสายตาตื่นตะลึงที่นี่ไม่ต่างจากสวรรค์เลยสักนิดเดียว

 

ดอกไม้หลากหลายชนิดถูกปลูกไว้อย่างเป็นระเบียบผลิดอกส่งกลิ่นหอมตลบอบอวล เมื่อเข้ามาด้านในตำหนักยิ่งทำให้ซินเยว่ตื่นตะลึงมากกว่าเดิม ของใช้ทุกชิ้นที่วางอยู่ถูกทำขึ้นจากหยกสีขาวเนื้อละเอียดเมื่อสัมผัสแล้วให้ความรู้สึกเย็นสบาย ของประดับทั้งตำหนักถูกตกแต่งด้วยคริสตัลและอัญมณีเขาคงร่ำรวยมากสินะ

ซินเยว่หันไปมองไป๋เยี่ยนหลงด้วยสายตาที่รู้สึกทึ่งปนสงสัยว่าเหตุใดเขาจึงรักไซซีและทำเพื่อนางมากมายขนาดนี้ เมื่อเห็นสิ่งของเหล่านี้ซินเยว่ก็รู้สึกหึงตัวเองในอดีตที่ไป๋เยี่ยนหลงนั้นทำให้นาง ถึงแม้ว่าไซซีจะตายไปแล้วเขาก็ยังคงรักนางเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง

"เจ้าคงรักนางมากสินะถึงได้ทำให้นางมากมายถึงเพียงนี้ดูสิ่งของเหล่านี้สิมิใช่ว่าคนธรรมดาจะหามาได้ข้ารู้สึกอิจฉานางจริงๆ นางคงจะมีความสุขที่ได้อยู่กับเจ้า ถ้าหากนางยังไม่ตายข้าคงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้"

ซินเยว่ก้มหน้างุดเท้าเขี่ยพื้นไปมาเอ่ยกับไป๋เยี่ยนหลงคล้ายกับน้อยใจในสิ่งที่เขาทำให้ไซซี บุรุษผมสีเงินเดินเข้ามาทางด้านหลังของซินเยว่แล้วโอบกอดนางเอาไว้อย่างทะนุถนอม

"เหตุใดต้องหึงหวง นางก็คือเจ้าในอดีต เจ้ากำลังหึงตนเองหรือเจ้าตัวโง่งม"

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยเย้าซินเยว่อย่างอารมณ์ดี เขาจับร่างเล็กที่ยังคงยืนก้มหน้าอยู่ในอ้อมแขนให้หมุนตัวมาหาเขาพลางใช้มือเรียวแตะปลายคางของนางให้ยกขึ้น

"มองตาข้า ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ในร่างใดรูปลักษณ์หาได้สำคัญ เพราะจิตวิญญาณที่อยู่ด้านในก็ยังคงเป็นเจ้าและข้าไป๋เยี่ยนหลงไม่เคยหยุดรักเจ้าต่อให้กาลเวลาผ่านไปหลายร้อยหลายพันปี"

กล่าวจบไป๋เยี่ยนหลงก็ค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าหาร่างเล็กในอ้อมเเขนริมฝีปากของเขาแตะริมฝีปากของซินเยว่อย่างแผ่วเบา เหล่านางกำนัลที่ตามรับใช้เมื่อเห็นท่านจ้าวผู้ครองนครแสดงความรักต่อสตรีที่ท่านพามาก็รีบก้มหน้าถอยฉากหลบออกไปรอรับคำสั่งอยู่ด้านนอก

ไป๋เยี่ยนหลงยังคงสัมผัสอ้อยอิ่งอยู่ที่ริมฝีปากของซินเยว่โดยไม่สนใจนางกำนัลพวกนั้น ซินเยว่หลับตาลงเผยอปากขึ้นน้อยๆ ตอบรับจูบของเขาอย่างเต็มใจ ปลายลิ้นของนางถูกเขาเกี่ยวกระหวัดเข้าหาราวกับมีแรงดึงดูดมหาศาล มือข้างหนึ่งของไป๋เยี่ยนหลงกอดเอวนางแน่นมืออีกข้างจับท้ายทอยของนางให้ขยับมุมตามริมฝีปากของเขา

ซินเยว่เรียนรู้วิธีการจูบอย่างช่ำชองของไป๋เยี่ยนหลงนางทำใจกล้ารุกจูบเขาอย่างเก้ๆ กังๆ ไป๋เยี่ยนหลงส่งเสียงครางฮือในลำคออย่างพึงพอใจ เขาจงใจงับริมฝีปากล่างของนางอย่างแรงจากนั้นจึงเลื่อนริมฝีปากมาสัมผัสและพรมจูบไปทั่วใบหน้าของนางอย่างโหยหาและมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของนางอีกครั้ง ปากของเขายังคงคลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากของซินเยว่ไม่ยอมห่าง ความรู้สึกบางอย่างถูกกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้งเขาปล่อยให้มันเกิดขึ้นตอนนี้ไม่ได้

ก่อนที่เขาจะควบคุมตนเองไว้ไม่ให้รังแกร่างเล็กในอ้อมแขนไป๋เยี่ยนหลงจึงจำใจผละออกจากซินเยว่อย่างแสนเสียดาย เขาถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงรอมานานตั้งสามร้อยปีรออีกสักหน่อยจะเป็นไรไป 'อีกไม่นานอดทนอีกหน่อยรออีกไม่นาน' ไป๋เยี่ยนหลงปลอบตนเองในใจ

ไป๋เยี่ยนหลงอุ้มซินเยว่ที่ตอนนี้ไร้เรี่ยวแรงเพราะถูกเขาสูบพลังไปจนหมดเข้าไปในตำหนักกลางที่เป็นส่วนของห้องนอน เขาให้นางกำนัลดูแลความสะอาดให้อยู่ในสภาพเดิมเช่นเมื่อสามร้อยปีก่อน เขาวางนางลงบนเตียงกว้างที่นุ่มราวกับนอนบนปุยเมฆอย่างเบามือ ตัวเขาก็ล้มตัวลงนอนเคียงข้างนางและกอดนางเอาไว้อย่างทะนุถนอม

"หิวหรือไม่เจ้าอยากทานสิ่งใดเป็นพิเศษจงสั่งนางกำนัลพวกนางสามารถจัดหาให้เจ้าได้ทุกอย่าง"

ไป๋เยี่ยนหลงเอ่ยเอาใจคนตัวเล็กที่ยังอยู่ในอ้อมแขนเขา ใบหน้าของไป๋เยี่ยนหลงยังคงคลอเคลียอยู่บริเวณข้างใบหูของซินเยว่ไม่ยอมห่างทำให้ขนอ่อนบนกายนางพร้อมใจกันลุกชูชันขึ้นมาทันที ซินเยว่ไม่ได้ขัดขืนหรือผลักไสเขาออกนางชอบทุกครั้งที่ไป๋เยี่ยนหลงคลอเคลียอยู่ข้างกายนางมันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ตอนนี้ต่อให้เขาต้องการมากกว่านี้นางก็เต็มใจ

ยอมให้เขาทั้งกายและใจของนางหากจะบอกว่านางยังเด็กอายุเพียงสิบห้าปีก็ไม่ถูกนักก็ไป๋เยี่ยนหลงบอกเองว่านางอายุห้าร้อยกว่าปีแล้วนี่นา ทั้งสองนอนคลอเคลียกันอยู่บนเตียงนุ่มอย่างลืมโลกภายนอก ไป๋เยี่ยนหลงเล่าเรื่องราวต่างๆ เกี่ยวกับแผ่นดินไป๋หลงให้ซินเยว่ฟังร่างเล็กในอ้อมแขนก็นอนฟังอย่างตั้งใจ และยังไม่ลืมอธิบายเกี่ยวกับอายุของเขานั่นก็คือไป๋เยี่ยน หลงเป็นคนของแผ่นดินไป๋หลงโดยกำเนิดมิได้ใช้วิธีเพิ่มพลังปราณจนถึงขั้นบำเพ็ญตบะแล้วขึ้นมาอยู่ที่ไป๋หลง

หากซินเยว่สังเกตจะเห็นว่าผู้คนของแผ่นดินไป๋หลงจะไม่ค่อยมีคนแก่เพราะผู้คนส่วนใหญ่ถือกำเนิดที่นี่เมื่ออายุครบยี่สิบห้าปีใบหน้าและอายุของทุกคนก็จะไม่เปลี่ยนไป จะมีเพียงผู้คนที่จากแผ่นดินด้านล่างที่พลังปราณจนถึงขั้นสร้างฐานรากแล้วจึงจะสามารถขึ้นมาอยู่บนนี้ได้ พวกเขาจะถูกคัดเลือกในทุกๆ หนึ่งร้อยปีให้ขึ้นมาอยู่บนแผ่นดินไป๋หลง

"ชายแก่ที่เจ้าบอกว่าอายุมากกว่าข้าเขาอายุเพียงห้าร้อยปีเท่านั้น เพราะกว่าจะผ่านการบำเพ็ญขั้นสูงมาได้เขาก็แก่ตัวไปมากแล้วดังนั้นใบหน้าของเขาจึงหยุดอยู่ที่อายุสุดท้ายก่อนที่เขาจะบรรลุขั้น"

ซินเยว่พยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วทำสายตาเจ้าเล่ห์

"แปลว่าผู้คนบนแผ่นดินไป๋หลงเป็นอมตะสินะถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็สามารถมีลูกเมียได้เรื่อยๆ อย่างนั้นสิเพราะว่าพวกเจ้าไม่มีวันตาย"

ไป๋เยี่ยนหลงส่ายหน้าให้กับความคิดของเจ้าตัวโง่งมน้อย