คนที่ไม่อยากพบที่สุด

"ที่ข้ามาในวันนี้เพียงมาเยี่ยมเยียนท่านน้าและอยากพบปะน้อง เยว่เอ๋อเท่านั้นหาได้มีเจตนาอื่น ถ้าหากทำให้ท่านน้าไม่สบายใจข้าต้องขออภัย เช่นนั้นวันนี้ข้าขอตัวก่อนวันหน้าหากมีโอกาสข้าจะมาคารวะท่านอีกครั้ง"

ฉิงอิงหลางไม่ดึงดันที่จะอยู่ต่อถึงอย่างไรเขาก็รู้แล้วว่านางอยู่ที่นี่วันหน้ายังมีเวลาอีกมาก พูดจบก็ทำท่าจะเดินออกไปแต่มีเสียงเรียกมาจากทางด้านหลัง

"เดี๋ยวก่อน พวกท่านไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกแล้วข้าไม่มีธุระอันใดจะคุยกับพวกท่าน ข้าคิดว่าข้าบอกท่านไปแล้วตั้งแต่ที่เมืองเยว่กว่างว่าข้าได้ตัดขาดจากตระกูลหยาง เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาพวกท่านอย่าได้มาที่นี่อีกเลย"

ซินเยว่เดินเข้ามาในโถงรับแขกช้าๆ ด้วยท่วงท่าสบายๆ ไม่มีท่าทางเกรงกลัวทั้งสองคนเลยสักนิดเดียว

"หวังว่าพวกท่านจะเข้าใจที่ข้าพูด เชิญ"

พูดจบนางก็ออกปากไล่พวกเขาทันที

"เยว่เอ๋อนี่เจ้า.......ข้าเป็นบิดาผู้ให้กำเนิดของเจ้าถึงอย่างไรในกายเจ้าก็มีเลือดเนื้อของตระกูลหยางครึ่งหนึ่งเจ้าพูดเช่นนี้ไม่กลัวว่าจะโดนสวรรค์ลงโทษเอาหรือ"

ซินเยว่แค่นเสียงหึ ออกมาหนึ่งทีแล้วไม่ปรายตามองหยางจิ่งเทียนอีกเลย หยางจิ่งเทียนได้แต่กำหมัดแน่นอยู่เช่นนั้นแต่เขาไม่สามารถทำสิ่งใดได้ เขาสะบัดเเขนเสื้อด้วยความโมโหเเล้วเดินออกไปจากเรือนทันที

เมื่อฉิงอิงหลางและหยางจิ่งเทียนกลับไปแล้วซินเยว่ก็เอ่ยขอโทษเซวี่ยฟังเฟยที่นางไม่ได้บอกเรื่องที่พบหยางจิ่งเทียนที่หอประมูลเมืองเยว่กว่าง นางไม่คิดว่าเขาจะหานางพบได้เร็วถึงเพียงนี้

"แล้วไป๋เยี่ยนหลงเล่า"

ตั้งแต่ที่นางออกมานอกห้องยังไม่เจอบุรุษผมสีเงินที่ปกติจะนั่งประจำที่หน้าระเบียงแต่วันนี้กลับไม่เห็นแม่เงา

"คุณชายไป๋เห็นว่ามีธุระที่ต่างเมืองออกไปตั้งแต่สามวันก่อนลูกมีอะไรหรือ"

ซินเยว่ขมวดคิ้วแค่นเสียงหึ! หนึ่งที

"เจ้าคนโกหกไหนว่าจะอยู่ปกป้องข้ากันแล้วตอนนี้หายหัวไปไหน คอยดูนะกลับมาข้าจะ................"

ซินเยว่ยังพูดไม่ทันจบเสียงทุ้มก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง

"จะทำอันใดหรือ หืมมมม"

นางตัวแข็งทื่อไปทันทีไม่คิดว่าเขาจะกลับมาเวลานี้

"จะทำขนมให้ท่านทาน"

นางจะทำอันใดเขาได้เล่าเจ้าคนน่าตายนี่กลับมาเวลาไหนไม่กลับดันมาเวลาที่นางกำลังนินทาเขาเนี่ยนะ ช่างกลับมาได้เวลาที่เหมาะเจาะเสียจริง ซินเยว่ทำหน้าปูเลี่ยนยืนอยู่ข้างมารดา

"ทำหน้าอันใดของเจ้า น่าขันยิ่งนักถึงตัวข้าจักไม่อยู่แต่ข้าก็ทิ้งองครักษ์เงาไว้ที่นี่ไม่ต้องกลัวว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้น"

"เหอะ"

ซินเยว่สะบัดหน้าไปอีกทาง ในสายตาของไป๋เยี่ยนหลงท่าทางเช่นนี้ของนางช่างน่ารักยิ่งนัก ไป๋เยี่ยนหลงถึงกับตกใจในความคิดของตนที่นับวันจะไม่สามารถดึงนางออกไปจากห้วงความคิดของเขาได้

ทางด้านซ่งเว่ยหลงเมื่อได้ยินน้องสาวเล่าว่าวันนี้มีบุรุษมาเยือนที่เรือนของเซวี่ยฟังเฟยเขาก็รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก เหตุใดถึงได้มีบุรุษมาที่เรือนของนางอีกแล้ว

"พี่ใหญ่หากท่านไม่ทำอะไรสักอย่างแม่นางเซวี่ยต้องตกเป็นของผู้อื่นเป็นแน่ ถ้าท่านยังขืนใจเย็นอยู่อย่างนี้ถ้าหากนางตบแต่งให้ผู้อื่นเมื่อถึงตอนนั้นข้าไม่มานั่งปลอบใจท่านหรอกนะ เพราะทั้งหมดนี้เป็นความผิดของท่าน "

ซ่งอวี้อวิ๋นพูดกระตุ้นให้พี่ชายคิดตามหากเขาชวดพี่สะใภ้คนนี้ไม่รู้ว่าเมื่อใดพี่ชายของนางจะได้เจอคนที่ใช่เช่นนี้อีก บางทีอาจไม่มีอีกแล้วก็ได้ นางไม่นึกรังเกียจที่เซวี่ยฟังเฟยจะมาเป็นพี่สะใภ้ของนางถึงแม้นางจะเคยผ่านการแต่งงานมาแล้ว เพราะนางเข้าใจดีว่าไม่มีสตรีนางใดอยากเป็นหม้ายถ้าไม่ถึงที่สุดนางคงไม่ขอหย่าออกมาอยู่กับบุตรสาวลำพังเช่นนี้ นางรู้ดีกว่าใครเพราะนางเองก็ทนสามีไม่ได้จึงได้ขอหย่า แล้วหอบลูกมาอยู่หมู่บ้านในหุบเขากับพี่ชาย

ซ่งอวี้อวิ๋นอายุห่างจากซ่งเว่ยหลงหลายปีแต่นางไม่เคยเห็นเขาเกี้ยวพาสตรีนางใดหน้าที่ตำแหน่งงานของเขาก็ไม่แย่ บิดามารดาของนางเคยให้พี่ชายดูตัวก็หลายหน แต่เพราะเจ้าพี่ชายของนางแข็งเป็นก้อนหินเช่นนี้จึงยังมิได้แต่งงานสักที

แต่ครั้งนี้ต่างออกไปแม้ซ่งเว่ยหลงไม่เคยเอ่ยปากแต่นางก็พอจะมองออกว่าเขาให้ความสำคัญกับเซวี่ยฟังเฟยเพียงใด ซ่งอวี้อวิ๋นได้เเต่เอาใจช่วยพี่ชายให้กล้าเอ่ยปากขอแต่งงานกับเซวี่ยฟังเฟยเสียทีมิเช่นนั้นชาตินี้คงหมดโอกาสเข้าหอ

เซวี่ยฟังเฟยนั่งป้อนขนมที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ ให้เสี่ยวเป่าได้ชิม อยู่ที่โต๊ะรับเเขกริมระเบียงหน้าบ้าน เสี่ยวเป่าผงกหัวขึ้นดูผู้มาใหม่เมื่อเห็นว่าเป็น ผู้ใดก็ก้มหน้าก้มตากินขนมไม่สนใจอีกฝ่าย ซ่งเว่ยหลงหน้าตาถมึงทึงเดินเข้ามาในเรือนราวกับพายุ เขายังไม่ทันได้นั่งลงเซวี่ยฟังเฟยก็เอ่ยปากขึ้นเสียก่อน

"ท่านมาเรื่องบุรุษสองคนที่มาบ้านข้าเมื่อเช้าหรือ"

เซวี่ยฟังเฟยยังคงมีสีหน้านิ่งเรียบคล้ายนางไม่ได้ให้สนความสนใจกับเรื่องที่ซ่งเว่ยหลงต้องการจะคุยกับนาง นางเอาแต่ป้อนขนมเสี่ยวเป่าอยู่อย่างนั้น ซ่งเว่ยหลงพยักหน้าเขานั่งลงตรงข้ามกับเซวี่ยฟังเฟยนางรินน้ำชาให้เขาพร้อมเอ่ยขึ้นเบาๆ

"องค์ชายสามแห่งคว้นฉิงและแม่ทัพหยางจิ่งเทียน พวกเขามาที่นี่เพราะต้องการพบเยว่เอ๋อและ....."

นางหยุดคำพูดไว้เพียงเท่านั้นแล้วชำเลืองตามองปฏิกิริยาของเขา ทำให้ผู้ที่นั่งฟังอยู่แทบจะหยุดหายใจ

"มาเยี่ยมข้า"

เมื่อซ่งเว่ยหลงได้ยินเซวี่ยฟังเฟยพูดชื่อหยางจิ่งเทียน หัวใจของเขากระตุกไปทันที ใช่ซ่งเว่ยหลงรู้ดีว่าหยางจิ่งเทียนเป็นใครเขาคือสามีเก่าของเซวี่ยฟังเฟย ซ่งเว่ยหลงเคยพบแม่ทัพหยางอยู่สองสามครั้งตอนที่เขายังเป็นองครักษ์หลวงอยู่ เขามาที่นี่อาจมีจุดประสงค์เพื่อต้องการขอให้เซวี่ยฟังเฟยกลับมาคืนดีแล้วตามเขากลับไปอยู่ที่เมืองหลวงอีกครั้งและเขามีสิทธิ์นั้น

ถึงอย่างไรหยางจิ่งเทียนก็เป็นสามีและบิดาของบุตรสาวนาง ถ้าทั้งสองจะกลับมาคืนดีกันก็ไม่มีสิ่งใดผิดแล้วตัวเขาเล่าจะทำอย่างไร ตอนนี้คงไม่เหลือพื้นที่สำหรับคนอย่างเขาแล้วสินะ สามีเก่าของนางเป็นถึงแม่ทัพแห่งแคว้นฉิงตัวเขาเป็นเพียงชาวบ้านต่ำต้อยจะสามารถนำมาเทียบกันได้อย่างไร ซ่งเว่ยหลงนั่งจ้องหน้าเซวี่ยฟังเฟยที่เล่นกับเสี่ยวเป่าเหมือนไม่รู้สึกว่าเรื่องนี้กำลังเป็นปัญหาสำหรับพวกเขาสองคน

ซ่งเว่ยหลงกระบอกตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที เมื่อคิดว่าสตรีคนแรกและคนเดียวที่เขาปักใจรักกำลังจะกลายเป็นของชายอื่น ตลอดชีวิตนี้เขาไม่เคยรู้สึกกับหญิงใดเหมือนที่รู้สึกกับเซวี่ยฟังเฟย ความรู้สึกนี้ยังไม่ทันจะได้เริ่มความรักของเขาก็ต้องจบลงเช่นนี้หรือ

'สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรมกับเขาเสียเลย'

ซ่งเว่ยหลงตัวสั่นกำหมัดเเน่นเขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหันหลังเดินออกไปจากเรือนของเซวี่ยฟังเฟย เขาไม่ต้องการให้นางเห็นน้ำตาของเขา ถึงแม้เขาจะไม่ได้ครองคู่กับนางแต่เขาก็ปรารถนาให้นางมีแต่ความสุขไม่ต้องการให้นางรู้สึกผิดเรื่องของเขาและเขายอมรับการตัดสินใจของนาง

"ท่านจะยอมแพ้เรื่องของข้าหรือ......... บุรุษขี้ขลาด"

เสียงหวานดังขึ้นด้านหลัง ซ่งเว่ยหลงชะงักนิ่งไป

"ท่านไม่สนใจความรู้สึกของข้าเลยเช่นนั้นหรือ หรือท่านคิดว่าจะยัดเยียดข้าให้ผู้ใดก็ได้แล้วก็กลับไปตีอกชกตัวอยู่ที่เรือน แล้วโทษว่าเป็นความผิดของสวรรค์เช่นนั้นใช่หรือไม่"

นางมองความคิดของเขาออกทุกอย่าง

"ถ้าเช่นนั้นก็เชิญท่านกลับไปเถิดข้าไม่มีอันใดจะเอ่ยกับท่านอีก ต่อไปท่านอย่าได้กลับมาเหยียบที่เรือนหลังนี้อีก"

ซ่งเว่ยหลงหันกลับมามองเซวี่ยฟังเฟยอีกครั้งเขาตกใจกับคำพูดของนางเป็นอย่างมาก จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรให้เขาตายเสียดีกว่า หากไม่ให้พบหน้านางอีกซ่งเว่ยหลงก้าวยาวๆ เข้าหาเซวี่ยฟังเฟย ดึงนางเข้ามาในอ้อมอกแกร่งเขากอดนางเเน่นเสียจนนางหายใจไม่ออก เซวี่ยฟังเฟยตีแขนเขาเบาๆ ไปสองที