41 เจ้าดำช่วยชีวิต

ตอนที่41

เจ้าดำช่วยชีวิต

  “ฮ่า ๆ เกือบไปแล้วไหม”

เสียงหัวเราะที่ดังออกมาจากเมธัช ทำให้วุ้นเย็นหยุดเล่าแล้วหัวเราะออกมาด้วย

          “ตอนนี้ขำได้นะ แต่ตอนที่หนูอยู่ในเหตุการณ์น่ะ บอกตรง ๆ ว่าขำไม่ออก คิดทางรอดจนสมองแทบไหล หัวใจจะวายเสียให้ได้ สุดท้ายได้เจ้าดำช่วยชีวิต แต่พอคิดย้อนไป ก็ตลกจริง ๆ ฮ่า ๆ”

หญิงสาวหัวเราะจนหน้าแดงปลั่ง ดวงตาเป็นประกายพร่างพราวราวกับดวงดาวนับล้าน เมธัชมองภาพนั้นแล้วบันทึกไว้ในส่วนลึกของหัวใจ

          “สุดท้ายหนูก็ต้องทำความสะอาดพื้น แล้วก็ขอยายออกมานี่แหละ อ้อ!บอกก่อนนะว่า ถึงหนูจะโตขนาดนี้แล้วก็ตาม แต่การขออนุญาตคุณยายไปเที่ยวค้างคืนนี่ไม่ง่ายเลย จนหนูต้องโทรไปหาคุณแม่ขอให้คุณแม่ช่วยคุยกับยายเลยนะคะ เอ้อ!จริงซิ แล้วพี่รู้ที่อยู่บ้านคุณยายได้ยังไงคะ คุณแม่บอกเหรอ”

ประโยคท้ายเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ จริง ๆ อยากถามก่อนหน้านี้แล้ว แต่ก็ลืมพูดเรื่องอื่นเสียก่อนทุกครั้ง

  “ไม่ยาก พี่ก็ดูข้อมูลของคุณน้าโสภาจากบริษัทไง เก่งไหมล่ะ” เขาตอบพลางยืดอกยืดตัวเต็มความสูง

          “เก็กหล่อไปอีก ฮ่า ๆ” วุ้นเย็นแซวด้วยความหมั่นไส้

         “อย่างพี่น่ะไม่ต้องเก็กก็หล่อ อิอิ” เขาพูดพร้อมกับเอียงหน้า ท่าทางทะเล้นเหมือนเด็กหนุ่มชี้เล่นคนหนึ่ง ซึ่งน้อยคนที่จะได้เห็นมุมนี้ของเขา เพราะส่วนใหญ่จะเห็นในมุมของเด็กผู้ชายที่เคร่งขรึมเย็นชา แต่เมื่อมีเธอเข้ามา ช่วยเติมเต็มความสดใสและมีชีวิตชีวา เขาจึงค่อย ๆ เปลี่ยนไปโดยไม่รู้ตัว

  “แล้วนี่พี่บอกที่บ้านว่ายังไงคะ” เธอยังคงมีคำถาม เพราะตอนที่โทรต่อสายให้ยายวันนาคุยกับโสภา ทางนั้นไม่ได้พูดถึงเมธัชเลยสักคำ ซึ่งมันวิสัย ถ้าจู่ ๆ เขาหายไปจากบ้าน คงต้องเป็นเรื่องแน่ ๆ

          “พี่บอกแค่ว่ากลับไปเก็บตัวอยู่ที่คอนโด               คนเดียวก่อนแต่งงานแค่นั้น ก็ไม่มีใครว่าอะไรนี่” เขาบอกด้วยท่าทางสบาย ๆ

         “แล้วถ้ามีใครไปหาที่คอนโดไม่เจอละคะ พี่จะทำไง” เธอยังไม่หายกังวล แม้เจตนาของทั้งเขาและเธอในตอนนี้ไม่ได้ที่จะพากันไปทำอะไรไม่ดี แต่การที่พากันหนีเที่ยวสองต่อสอง ก็เป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ โดยเฉพาะเมธัชที่กำลังจะเป็นเจ้าบ่าวในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว ถึงสถานะจะเป็นพี่น้องแต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดแต่อย่างใด อีกอย่างตอนนี้เธอก็รู้ใจตัวเองดีว่าไม่ได้คิดกับเขาเป็นพี่ชาย จึงรู้สึกผิดและละอายใจต่อทุกคนอยู่บ้างเหมือนกัน

เมธัชเหลือบตามามองเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ แต่ก็ไม่ได้เย็นชาหรือห้วนห้าวแต่อย่างใด

  “นี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่านอกจากน้อง ก็ยังไม่เคยมีใครไปเลยนะ แม้แต่คุณพ่อกับคุณน้าโสภาก็ไม่เคย”

วุ้นเย็นเบิกตากว้างและรู้สึกประหลาดใจในสิ่งที่เธอเพิ่งรู้

         “อ้าว!จริงหรือคะ แต่คราวที่แล้วคุณอาเป็นคนบอกที่อยู่คอนโดพี่ชายให้กับหนู หนูก็นึกว่าคุณอาคงไปหาพี่ที่นั่นบ่อย ๆ เสียอีก” เธอตอบพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

ชายหนุ่มยิ้มบาง เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังกังวลใจเรื่องอะไร

         “คุณพ่อซื้อคอนโดนั้นไว้ให้พี่ตั้งแต่พี่เรียน             มอหนึ่งแล้วล่ะ เพราะพี่ไม่ชอบอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ คือคุณแม่ของพี่เกิดและโตที่อเมริกา เลยเลี้ยงพี่มาแบบคนที่นั่น สอนให้ดูแลตัวเองได้ตั้งแต่เด็กน่ะ พี่เลยติดนิสัยแบบนั้น พี่เพิ่งจะกลับไปอยู่ที่บ้านก็ตอนที่คุณพ่อกับคุณน้าโสภาแต่งงานกันนั่นแหละ เพราะถึงพี่จะโลกส่วนตัวสูง แต่ก็อยากมีพี่น้องเหมือนกัน คุณพ่อบอกว่าต่อไปพี่จะมีน้องสาว จึงอยากให้กลับไปอยู่ที่บ้านเพื่อดูแลน้องนี่แหละ”

เขาเล่าให้ฟังตามความเป็นจริง แต่วุ้นเย็นที่เป็นคนฟังกลับรู้สึกปลาบปลื้มเป็นอย่างมาก ที่เขายอมสละโลกส่วนตัวเพื่อมาดูแลน้องสาวที่พูดมากและซุกซนอย่างเธอ ตอนนั้นเขาดูแลเธออย่างดีจริง ๆ แต่สุดท้ายกลายเป็นเธอที่ไปทำร้ายเขา คิดมาถึงตรงนี้ เธอก็รู้สึกเสียใจขึ้นมาอีก

          “พี่ชายคะ” เธอเรียกเขาเบา ๆ

         “อื้อ ว่าไง” เขาขานรับเสียงทุ้มนุ่มน่าฟัง เธอเม้มปากนิดหนึ่งเพราะยังลังเลว่าควรจะพูดออกมาหรือไม่ แล้วจะทำให้บรรยากาศที่ครื้นเครงต้องเสียไปหรือเปล่า แต่เธอก็อยากขอโทษเขาอีกครั้ง สุดท้ายจึงตัดสินใจพูดออกมา

         “เรื่องเมื่อแปดปีก่อน....หนูขอโทษนะคะขอโทษจากใจจริง ๆ หนู..”

          “บอกพี่ได้ไหมว่า ทำไมถึงไปบอกใครต่อใครแบบนั้น”

         เธอพูดยังไม่ทันจบประโยค เขาก็สวนขึ้นมาเสียยก่อน แม้น้ำเสียงนั้นจะฟังดูธรรมดา แต่เธอก็อดที่จะหวั่น ๆ ไม่ได้ จึงคอยสังเกตสีหน้าของเขาไปด้วย พร้อมกับชั่งใจใจนิดหนึ่งก่อนที่จะตอบคำถาม

  “ถ้าหนูบอกว่าในตอนนั้นหนูก็ไม่รู้ว่าทำไมพี่ชายจะเชื่อหรือเปล่าคะ”

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเงียบไป เธอจึงตัดสินใจบอกไปตรง ๆ

  “เพราะหนูหวงพี่ชายค่ะ”