42  ให้อภัยกันไม่ได้แล้ว

ตอนที่42

 ให้อภัยกันไม่ได้แล้ว

          “แล้วยังไงอีก” เขาถามต่อ สีหน้าก็เรียบเฉยไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย

เธอกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่ง ไม่เข้าใจว่าเขาจะถามอีกทำไม ในเมื่อคำตอบก็อยู่ในสมุดจิ๋วเล่มนั้นอยู่แล้ว จะให้พูดอีกหรือ เธอก็อายเป็นนะ

  “ก็เลยพูดไปแบบนั้นค่ะ” เธอก้มหน้าลง มองมือของตัวเองที่ประสานอยู่บนตัก

          “พี่ว่าหนูไม่ได้หวงหรอก แต่หึงมากกว่า”

เฮือก!

เขาโพล่งออกมาซึ่งตรงกับคำตอบในใจของเธออยู่แล้ว แต่เธอไม่กล้าพูดมันออกไป

         “พี่ชาย!หนู...” เธออึกอัก คิดไม่ออกว่าจะยอมรับหรือปฏิเสธดี แต่ถึงอย่างไรเขาก็เห็นสมุดเล่มนั้นอยู่แล้ว จะตอบรับหรือปฏิเสธก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี

          “พี่เข้าใจ และให้อภัยตั้งแต่เห็นน้องนอนใส่ท่อช่วยหายใจในตอนนั้นแล้วล่ะ ไม่ต้องคิดมาก แต่สัญญากับพี่ได้ไหมว่าจะไม่ทำให้พี่เสียใจและผิดหวังในตัวน้องอีก เพราะถ้ามีอีกครั้งพี่คง...ให้อภัยกันไม่ได้แล้ว”

 เขาพูดไปอย่างนั้นเพื่อสอนให้วุ้นเย็นรู้จักคิด และไตร่ตรองให้ดีก่อนจะพูดหรือทำอะไรลงไป

วุ้นเย็นเบิกตากว้างด้วยความดีใจ ที่ได้ยินตำว่าให้อภัยมาจากปากของเขาเอง

         “เย้! ดีใจที่สุดเลย ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณที่ให้อภัยหนู หนูสัญญาค่ะว่าจะไม่มีวันทำให้พี่เสียใจอีกแล้ว” พูดพลางขยับไปเข้าไปใกล้ กอดแขนของ              อีกฝ่ายด้วยความลืมตัว

          “จ้า ๆ แต่ถ้ากอดพี่แบบนี้เราจะได้ลงไปนอนเล่นข้างทางแน่ ๆ”

เมื่อรู้ตัวก็รีบปล่อยแขนของเขาให้เป็นอิสระทันที พร้อมกับยิ้มอย่างเขิน ๆ

...........................................................................

          “ว้าว! เพิ่งรู้ว่าพี่ชายขับเรือยอชน์เป็นด้วย เท่ห์สุด ๆ ไปเลยค่ะ”

วุ้นเย็นเอ่ยชมด้วยความตื่นเต้น เมื่อลงมาในเรือแล้ว พบว่าเมธัชเป็นคนขับด้วยตัวเอง พร้อมทั้งยกมือถือขึ้นถ่ายรูปรัว ๆ

          “พี่เคยฝึกตอนที่อยู่อเมริกาน่ะ อ้าวถ่ายรูปเหรอนั่น” ชายหนุ่มหน้าเสียไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่า             อีกฝ่ายกำลังถ่ายรูป เพราะเขาไม่อยากให้ใครรู้เรื่องที่แอบหนีมาเที่ยวกันแบบนี้ กลัวที่สุดก็วุ้นเย็นจะเสียหาย ใครรูเข้าก็จะมองไม่ดี และอีกอย่างเขาก็ อยากรักษาความรู้สึกของดุจดาวด้วย แม้ดุจดาวจะเชื่อเขาและมองโลกในแง่ดีเสมอ แต่การหนีมาเที่ยวกับน้องสาวต่างพ่อแม่ มันไม่ใช่เรื่องที่สมควรทำ

วุ้นเย็นสังเกตุเห็นความกังวลบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา แล้วก็รีบอธิบายทันที

         “ไม่ต้องห่วงค่ะ หนูไม่โพสต์หรอก แค่จะถ่ายเก็บไว้ดูคนเดียวเท่านั้นค่ะ อ้อ!แล้วก็ไม่มีใครรู้                 พาสเวิร์ดหน้าจอมือถือของหนูด้วยค่ะ แม้แต่คุณแม่ก็ไม่รู้”

สีหน้าของเมธัชค่อยดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็แอบกลัววุ้นเย็นจะน้อยใจ จึงยิ้มบาง ๆ และพูดออกมาเบา ๆ

          “น้องเข้าใจพี่ใช่ไหม ไม่น้อยใจพี่นะ”

เขาพูดพร้อมจ้องเข้าไปในดวงตาใสแจ๋ว ที่มีหน่วยตาดำกลมใหญ่กว่าเนื้อตาสีขาว อย่างค้นหาว่ามีความขุ่นข้องหมองใจอยู่บ้างหรือเปล่า แต่ก็เห็นแต่ประกายระยิบระยับเท่านั้น

          “หนูเข้าใจค่ะ ไม่โกรธไม่น้อยใจอะไรทั้งนั้น” เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่สดใสและหนักแน่น ชายหนุ่มจึงยิ้มออกมาได้

          “ถ้าอย่านั้นก็...ถ่ายเยอะ ๆ เลย”

เขาบอกอย่างร่าเริง พร้อมทั้งยกแขนข้างหนึ่งขึ้นคล้องคอของวุ้นเย็นเอาไว้ แล้วยิ้มกว้างเพื่อที่จะถ่ายรูปกับเธอ ทั้งสองหัวเราะกันอย่างสนุกสนานและเฮฮา ไม่นานก็มาถึงเกาะ ที่มีน้ำใสแจ๋ว และหาดทรายที่ขาวสะอาด เนียนละเอียด

          “ว้าว! สวยจังเลยค่ะ หนูอยากเล่นน้ำแล้ว”           วุ้นเย็นร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

          “ใจเย็น ๆ เดี๋ยวได้เล่นแน่ รอแดดร่มกว่านี้ก่อนตอนนี้แดดแรงลงเล่นน้ำเดี๋ยวจะไม่สบายเอาได้นะ”

         “โอเค ก็ได้ค่ะ แต่ว่าตอนนี้...หนูชักหิวแล้วซิ เมื่อเช้าก็กินแค่ไข่ต้มสองฟองกับน้ำส้มแก้วเดียวเท่านั้นเองค่ะ"

เธอพูดพลางลูบหน้าท้องบางเบา ๆ พร้อมกับยิ้มเขิน ๆ ชายหนุ่มไม่พูดอะไร แต่กลับคว้าข้อมือเล็ก พาไปที่โต๊ะเล็กกลม แล้วกดไหล่บางให้นั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะยืนเท้าแขนคร่อมร่างของวุ้นเย็นเอาไว้แล้วโน้มตัวลงไปใกล้ใบหน้าเรียวเล็ก

          “รอพี่ชายอยู่ตรงนี้สักครู่นะครับน้องสาว เดี๋ยวพี่ชายจะเสกของอร่อย ๆ มาเสริฟนะคร้าบ”

หญิงสาวหัวเราะคิกคัก ก่อนจะพยักหน้าแรง ๆ

          “โอเคค่ะ อยากรู้จังเลยว่าพี่ชายจะทำอะไรให้หนูกินน้า หวังว่าจะไม่ไหม้เหมือนไข่เจียวหมูสับที่เคยทำให้หนูกินคราวนั้นนะคะ” เธอแซวเพราะคิดถึงตอนเป็นเด็ก แล้วเขาทำไข่เจียวไหม้ ๆ ให้กิน

ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างเขิน ๆ ก่อนจะยืดตัวเต็มความสูง

 “โถ่ อุตส่าห์ยังจำได้อีกนะ เดี๋ยวนี้ฝีมือพี่พัฒนาขึ้นเยอะเลยล่ะ รอชมและชิมได้เลย”

พูดจบเขาก็หมุนตัวเข้าไปในโซนที่เป็นห้องครัวเล็ก ๆ ไม่กี่นาทีต่อมาก็ได้กลิ่นหอมลอยมาแตะจมูกของเธอ จนเผลอกลืนน้ำลายลงคออึกหนึ่งด้วย                ความหิว ไม่นานก็ได้ยินเสียงร้องพร้อมกับร่างสูงที่เดินออกมา ในมือมีจานเนื้อสเต็กชิ้นใหญ่สองจานมาวางลงบนโต๊ะตรงหน้าของเธอ