70 ไม่เจ็บเลยค่ะ

ตอนที่70

ไม่เจ็บเลยค่ะ

         “แล้วหนูไปทำอะไรให้คุณธัชได้คิดแบบนั้นกันลูก เล่าให้แม่ฟังได้มั้ย จะได้ช่วยกันแก้ไขไม่ใช่ให้พี่น้องต้องผิดใจกันแบบนี้” โสภาถามอย่างเป็นกังวล เพราะเมธัชกับวุ้นเย็นเพิ่งจะเข้าใจกันได้ไม่นาน ก็ต้องกลับมาผิดใจกันอีกแล้ว

         “วันนั้นหนูกับพี่ดาว เรามีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยค่ะ พี่ดาวจะเลิกกับพี่ธัช แต่หนูไม่ยอมอยากให้พี่ดาวได้คุยกับพี่ธัชก่อน แต่พี่ดาวไม่ฟัง ขึ้นไปชั้นบนเอาเอกสารจะหย่ากับพี่ธัช หนูขวางไว้ แต่...หัวใจของหนูมันมีปัญหาขึ้นมาเสียก่อน ก่อนสติจะดับสนิทลงหนูก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของพี่ดาว แต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แม่คะ ตอนหนูฟื้นหลังจากผ่าตัด หนูจำอะไรไม่ได้เลย แต่ทุกครั้งที่หนูหลับ หนูจะฝันถึงพี่ดาวตลอดเลยค่ะ”

         “หืม ฝันถึงคุณดาวหรือ ฝันว่าอย่างไร” โสภาถามด้วยความสนใจ

         “ครั้งแรกฝันห้องไอซียู ว่าพี่ดาวมาเรียกหนูเสียงดังมาก จนหนูตกใจตื่นก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องไอซียูมีท่อคาปาก หนูเจ็บปวดทรมานมาก ในตอนนั้นหมอเห็นหนูฟื้นแล้วก็กรูกันเข้ามาเต็มไปหมด หลังจากนั้นหนูก็หลับไปอีกแล้วก็ฝันว่าพี่ดาวทำข้าวต้มโจ๊กมาให้แล้วก็กลับไป ไม่พูดอะไรกับหนูสักคำ หนูคิดว่าเป็นเรื่องจริงเสียด้วยซ้ำ ถ้าวันนี้หนูไม่รู้ว่าพี่ดาว...จากไปแล้ว หนูก็คิดว่าพี่ดาวมาเยี่ยมหนูจริง ๆ หนูเจ็บจังเลยค่ะคุณแม่ ทำไมพี่ดาวถึงต้องจากหนูไปทั้งที่เรายังไม่เข้าใจกัน หนูเป็นสาเหตุให้พี่ดาวต้องตายใช่ไหมคะแม่ ฮือ...”

 วุ้นเย็นร้องไห้โอออกมาอีก ความรู้สึกของเธอตอนนี้ทั้งเสียใจทั้งรู้สึกผิดต่อดุจดาว เสียใจที่ไม่อาจเก็บความในใจเอาไว้ได้จนเป็นเหตุให้ดุจดาวต้องจากไปด้วยความเจ็บปวดเสียใจขนาดนั้น เธอเป็นสาเหตุให้ทารกน้อยต้องกำพร้าแม่และเป็นคนทำให้ครอบครัวของเมธัชต้องพังทะลายลง บาปกรรมในครั้งนี้ไม่รู้ว่ากี่ภพกี่ชาติถึงจะชดใช้ได้หมดสิ้น หากตายก็คงตกนรกหมกไหม้ไม่ได้ผุดได้เกิดเป็นแน่

โสภาดึงลูกสาวเข้ามากอดและปลอบโยน ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ

          “แม่จะไม่ถามว่าเรื่องอะไรที่ทำให้หนูกับ               คุณดาวต้องมีเรื่องราวกัน จนกว่าหนูพร้อมจะบอกแม่ แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นและผ่านไปแล้ว เราไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรได้อีก แม่เชื่อว่าหนูไม่ได้ตั้งใจที่จะให้คุณดาวเป็นแบบนี้ใช่ไหมลูก”

          “ไม่ค่ะ หากเปลี่ยนกันได้หนูก็อยากตายแทนพี่ดาวเหมือนกัน” วุ้นเย็นพูดโพล่งออกมาด้วยความอัดอั้นตันใจ

         “ไม่นะ หนูห้ามพูดแบบนี้อีก แค่คิดว่าหนูจะไม่ฟื้นขึ้นมายิ้มมาอ้อนแม่อีก แม่ก็แทบจะขาดใจแล้วลูก ดีนะที่หนูได้ผู้บริจาคหัวใจให้ทัน ไม่อย่างนั้นหากลูกเป็นอะไรไป แม่คงจะตามลูกไปเหมือนกัน”

 โสภาพูดเสียงสั่นเครือ วุ้นเย็นก็ยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปอีก ภาพของสองแม่ลูกที่กอดกันร้องไห้ดูน่าเวทนายิ่งนักในสายตาของคนอื่น แต่สำหรับสายตาของเมธัช นั่นคือภาพมารยาของผู้หญิงเจ้าเล่ห์อย่างวุ้นเย็น เขาเบือนหน้าหนีภาพนั้นด้วยความขยะแขยง ก่อนจะหันหลังเดินจากไปเงียบ ๆ

...................................................................................

         “คุณ ๆ หนูวุ้นมาเยี่ยมแน่ะ” ภากรร้องบอกภรรยาที่นอนตาลอยอยู่บนเตียงผู้ป่วย

วุ้นเย็นเดินเข้าไปนั่งข้างเตียง พนมมือไหว้พร้อมกับกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

         “หนูเพิ่งรู้ว่าคุณน้าไม่สบายเข้าโรงพยาบาล จากคุณอาวิชัยเมื่อครู่นี้ก็รีบมาเลยค่ะ แต่แปลกมากนะคะ ที่ตอนฟื้นขึ้นมาหนูอยากเจอทั้งคุณแม่และคุณน้ามาก ๆ เลยค่ะ” เธอพูดตามความรู้สึกจริง ๆ และพอรู้ว่ารู้ว่าญาดาเป็นลมต้องหามเข้าโรงพยาบาล เธอก็รู้สึกร้อนรน เป็นห่วงญาดามากขนาดที่ต้องรบเร้าให้โสภากับวิชัยพามาหาญาดาทันที

ญาดาค่อย ๆ หันมา ความคิดถึงลูกทำให้เห็นภาพใบหน้าของดุจดาวทับซ้อนใบหน้าของวุ้นเย็น พร้อมกับยิ้มออกมาทั้งน้ำตา และดึงร่างของวุ้นเย็นไปกอดไว้แนบอก ท่ามกลางความงุนงงของวุ้นเย็น เพราะแม้ญาดาจะรักและเอ็นดูเธอมาก แต่ก็ไม่เคยกอดแบบนี้

         “คุณ เบา ๆ หน่อยหนูวุ้นเพิ่งผ่าตัดใหญ่มานะ อย่าลืมซิ” ภากรบีบไหล่ของภรรยาเบา ๆ เพื่อเตือนสติ ญาดาชะงักนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะคลายอ้อมกอดเล็กน้อย แล้วพูดเสียงปนสะอื้น

          “แม่.....น้าขอโทษนะหนูวุ้น น้าแค่คิดถึงยายดาวมาก ฮือ.... ขอน้ากอดอีกหน่อยเถอะนะ”

น้ำใสไหลออกมาจากดวงตากลมของวุ้นเย็น เธอพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะพูดอย่างอ่อนโยนพร้อมกับยกมือขึ้นกอดญาดา

          “ได้ค่ะ หนูก็อยากกอดคุณน้าเหมือนกัน ไม่ต้องกลัวหนูเจ็บนะคะ หนูไม่เจ็บไม่ปวดตรงไหนแล้ว ไม่เจ็บเลยค่ะ”

น้ำเสียงที่อ่อนโยนนั้นทำให้ญาดาร้องไห้หนักมาก แม้แต่ภากรก็น้ำตาซึมเหมือนกัน เพราะรู้สึกเหมือนได้คุยกับดุจดาวอีกครั้ง จะหาว่าวุ้นเย็นแกล้งพูดแกล้งทำก็ไม่ได้ เพราะมีเพียงเขากับญาดาและเมธัชเท่านั้นที่รู้ว่าหัวใจที่กำลังเต้นอยู่ในอกของวุ้นเย็นเป็นของดุจดาว