ตอนที่1
รักใหม่ของแม่
ปลายเท้าเล็กซอยถี่ ๆ ทันทีที่ปิดประตูรั้วเรียบร้อย ดวงตากลมใสเปล่งประกายระยิบระยับ เมื่อเห็นว่ามีรถเก๋งคันใหม่เอี่ยมจอดอยู่ที่หน้าบ้านและเธอจำได้ว่านั่นเป็นรถของแม่ ที่ขับมาหาทุกปี
“คุณแม่ขา”
วุ้นเย็นเด็กหญิงวัยสิบสองปีร้องขึ้นด้วยความดีใจ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าไปกอดโสภา ผู้เป็นแม่ด้วย ความรักและคิดถึง โดยไม่ทันได้มองว่ายังมีคนอื่นนอกจากแม่และยายนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกด้วย
โสภาก็ทั้งกอดทั้งหอมวุ้นเย็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเธอ พอชื่นใจและหายคิดถึง ก็ดันเด็กหญิงออกห่างเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“วุ้นเย็น นี่คุณอาวิชัย เจ้านายของแม่และ...กำลังจะเป็นพ่อเลี้ยงของหนูจ้ะ”
พูดพร้อมกับผายมือไปที่ชายวัยประมาณห้าสิบกว่า ๆ สวมชุดลำลองเรียบง่าย แต่กลับทำให้เรือนกายสูงใหญ่ดูภูมิฐาน วุ้นเส้นจำได้ว่าแม่โสภาเคยส่งรูปผู้ชายคนนี้มาให้ดูก่อนแล้ว รวมทั้งพูดให้ฟังบ่อย ๆ ว่าเจ้านายดีกับแม่มาก ทั้งให้เงินเดือนที่สูง ทั้งยังดูแลเรื่องที่พักที่อาศัยดี ๆ ให้ตั้งแต่ตอนที่แม่เข้าไปทำงานที่บริษัทเมื่อสามปีก่อน วุ้นเส้นไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ทำงานตำแหน่งอะไร รู้แค่ว่าเป็นเจ้านายที่แสนดีของแม่เท่านั้น และตอนนี้ก็จะกลายเป็นพ่อเลี้ยงตามที่แม่บอก นั่นก็แสดงว่าแม่กำลังจะแต่งงานกับเจ้านายแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณอา”
เด็กหญิงพนมมือไหว้อย่างนอบน้อม ด้วยน้ำเสียงที่น่ารักและท่าทางที่น่าเอ็นดู วิชัยรับไหว้พร้อมกับรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นอ่อนโยน
“สวัสดีครับ หนูวุ้นเย็น น่ารักอย่างที่คุณแม่เล่าให้ฟังจริง ๆ แต่ต่อไปนี้หนูต้องเรียกฉันว่าพ่อนะครับ เพราะต่อจากนี้ไป ฉันก็จะดูแลหนูกับแม่และทุกคนในครอบครัวด้วย”
น้ำเสียงที่อ่อนโยน กับรอยยิ้มที่ดูใจดี ทำให้เด็กหญิงรู้สึกผ่อนคลายและไว้ใจมากขึ้น เธอยิ้มรับ ก่อนจะถามออกมาตรง ๆ
“อย่างนี้ก็หมายความว่าคุณอากับคุณแม่จะแต่งงานกันใช่ไหมคะ”
“อื้อ!ยายวุ้น” โสภาดุลูกสาวผิวแก้มขาวเนียนแดงปลั่งด้วยความเขินอาย เพราะถึงวิชัยจะบอกรักและขอดูแลเธอกับลูก แต่ก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องงานแต่งงานมาก่อนและเธอก็ไม่ได้คาดหวังด้วย แค่วิชัยพาเธอไปจดทะเบียนสมรสให้ถูกต้องตามตากฎหมายมันก็ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว
วิชัยหัวเราะเสียงดังด้วยความชอบใจ นึกเอ็นดูในความกล้าพูดกล้าถามของเด็กหญิงหน้าตาน่ารักอย่างวุ้นเย็นเป็นอย่างมาก
“ใช่แล้ว ฉันกำลังจะแต่งงานกับคุณแม่ของหนูเร็ว ๆ นี้ครับผม” วิชัยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น พร้อมทั้งปรายตามองโสภาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก
โสภานิ่งงันไปเพราะไม่คิดมาก่อนว่าวิชัยจะทำให้เธอถึงขนาดนี้ แต่วุ้นเย็นกลับร้องขึ้นมาด้วย ความยินดีและตื่นเต้น ตามประสาเด็กหญิงที่มองโลกในแง่ดี
“เย้ !ดีใจจังเลยค่ะหนูจะได้เห็นคุณแม่ใส่ชุดเจ้าสาวสวย ๆ ปกติคุณแม่ก็สวยมากอยู่แล้ว ถ้าได้สวมชุดแต่งงานสีขาวพอง ๆ ยาว ๆ เหมือนในซีรี่ คุณแม่จะต้องสวยมากแน่ ๆ เดินคล้องแขนกับคุณอาที่หล่อเหลาและใจดี ท่ามกลางกลีบดอกไม้และเสียงเพลงหวาน ๆ ว้าว! เป็นงานแต่งงานที่ โรแมนติกมากเลยค่ะ”
เด็กหญิงพูดพลางจินตนาการถึงงานแต่งตามแบละคร ที่เธอชอบดู แต่ภาพจินตนาการแสนหวานต้องดับลง เมื่อรู้สึกเจ็บนิด ๆ ที่แขน
“อุ๊ย! คุณแม่หยิกหนูทำไมคะ” วุ้นเย็นร้องเกินจริง กระพริบตาปริบ ๆ จนขนตางอนหนาสั่นไหวราวกับปีกผีเสื้อ
“คุณยายปล่อยให้ดูละครเยอะไปแล้ว ดูสิพูดจาเพ้อเจ้อใหญ่เลย” โสภาดุลุกสาวเบา ๆ ก่อนจะหันไปหาวิชัย พร้อมยิ้มอาย ๆ
“อย่าไปถือสาคำพูดลูกสาวของฉันเลยค่ะ แค่ที่คุณให้เกียรติรับฉันกับลูกไปดูแล ก็พอแล้วล่ะค่ะ เรื่องงานแต่งงานอะไรฉันไม่ได้..” โสภาพูดไม่ทันจบประโยค วิชัยก็คว้ามือบางของเธอไปกุมไว้ พร้อมกับทอดสายตามองด้วยความรัก
“ตอนแรกผมกะว่าจะเซอร์ไพรซคุณ แต่แม่หนูน้อยพูดออกมาขนาดนี้ ผมก็คงต้องบอกคุณว่าผมได้จัดเตรียมงานแต่งงานไว้เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้รอแค่ชุดเจ้าสาวที่สั่งตัดเสร็จแล้วให้คุณไปลอง ถ้าไม่มีอะไรต้องแก้ งานแต่งงานระหว่างคุณกับผมก็จะถูกจัดขึ้นบนเรือสำราญในแม่น้ำเจ้าพระยาครับ”
“คุณวิชัย!”
โสภาตะลึงงัน นี่เป็นเรื่องที่เธอไม่คาดคิดมาก่อน เธอไม่เคยสวมชุดแต่งงานแม้ในตอนที่แต่งกับพ่อของวุ้นเย็น ก็เพียงสวมชุดธรรมดา และผูกข้อไม้ข้อมือกันแค่ในหมู่ญาติพี่น้องเท่านั้น ด้วยฐานะทั้งสองฝ่ายที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร เพราะเธอจบปริญญาตรีการบริหารและการจัดการ แต่สอบทำงานในที่ว่าการอำเภอได้เป็นนักวิชาการฝ่ายการเงินและการบัญชี เงินเดือนแค่หมื่นกว่าบาท ส่วนพ่อของวุ้นเย็น ก็เป็นครูอัตราจ้างที่เงินเดือนพอ ๆ กัน แต่ในตอนนั้นเธอก็คิดว่ามันดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว แต่เรื่องร้ายก็เข้ามาเมื่อพ่อของวุ้นเย็นเกิดอุบัติเหตุขณะที่พานักเรียนไปทัศนศึกษา เพราะกระโดดลงไปช่วยเด็กนักเรียนที่พลัดตกน้ำ
ตอนที่98อย่าเกร็งซิคะ “ไม่นะพี่ อื้อ..” กลีบปากสีชมพูเข้มถูกอีกฝ่ายครอบครองด้วยริมฝีปากอุ่นของเขา พร้อมกับพยายามดันลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากของเธอ หญิงสาวขบฟันไว้แน่น ไม่ยอมให้ลิ้นของเขาเข้าไป แต่เมื่อเรือนร่างบอบบางเย้ายวน ถูกของเขาลูบไล้อย่างเรียกร้อง เธอก็เริ่มอ่อนราวกับขี้ผึ้งที่ถูกไฟลน จากการดิ้นรนก็เปลี่ยนเป็นตอบสนองอย่างไร้เดียงสา สองมือเล็กเผลอยกขึ้นโอบรอบคอของเขาเอาไว้พร้อมกับปล่อยให้ลิ้นอุ่นของอีกฝ่ายสอดเข้าไปชิมความหอมหวานในโพรงปากได้อย่างอิสระทางด้านเมธัชนั้นตั้งใจที่จะรวบรัดจัดการอย่างรุนแรงในตอนแรก แต่พอได้สัมผัสกับเรือนร่างที่นิ่มและยืดหยุ่น พร้อมกับความหอมหวาน เขาก็ลืมความตั้งใจเดิมไปเสียสนิท กลับเล้าโลมเธออย่างอ่อนโยนและทนุถนอมราวกับคนใต้ร่างเป็นดั่งอัญมณีอันล้ำค่า ไม่กล้าที่จะรุนแรงเพราะกลัวแตกสลาย หลายนาทีต่อมาวุ้นเย็นจึงรู้สึกเหมือนเมธัชพาเธอไปอีกโลกหนึ่ง ซึ่งอบอวลไปด้วยไออุ่นของความรักและสุขที่เพิ่งเคยได้เจอเป็นครั้งแรกในชีวิต
ตอนที่97เป็นวิธีที่ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง “นี่ฉันเพิ่งรู้นะ ว่านอกจากพี่จะเป็นไบโพล่าแล้วยังเป็นคนที่หลงตัวเองได้ขนาดนี้ พี่ฟังให้ดีนะ ตอนนั้นที่ฉันชอบพี่ ก็เพราะพี่เป็นสุภาพบุรุษ เป็นผู้ชายที่นิ่งคิดและทำอะไรอย่างมีเหตุผล ไม่เชื่อและปรักปรำใครง่าย ๆ เป็นผู้ชายที่อบอุ่นใจดีน่าใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข แต่กับคนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ ฉันไม่แต่อยากเห็นหน้า อย่าว่าแต่อยากอยู่ใกล้เลย” หญิงสาวเผลอพูดยาวอย่างโกรธ ๆ มานึกได้อีกทีว่าเธอไม่ควรพูดให้ตัวเองต้องอยู่ในอันตราย ก็ตอนที่เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายถมึงทึงราวเสือร้ายที่พร้อมจะตะปบเหยื่อให้ตายคามือ “นี่เธอกล้าด่าฉันเหรอ ผู้หญิงที่กล้าแม้กระทั่งวางแผนทำร้ายเมียของฉัน เพื่อเอาหัวใจมาให้ตัวเองได้มีชีวิตอยู่ต่อ ยังไม่พอตีเนียนมาเข้าทางลูกของฉัน ไม่เรียกว่าอยากเป็นเมียฉันแล้วจะให้เรียกว่าอะไรไม่ทราบ” เขาตะคอกพร้อมกับที่มือหนารั้งรอบเอวคอดกิ่วของอีกฝ่ายมาชิดลำตัวของเขาวุ้นเย็นใจเต้นแรงขึ้น รู้สึกร้อนผ่าวไปหมด ภาพจำ
ตอนที่96 ไม่รู้สึกอะไรกับพี่อีกแล้ว“เธอจะสอนให้เรียกอามาตลอด แต่คุณหนู ๆ ไม่ยอมเรียกกลับเรียกแม่แทนค่ะ อาจจะเพราะว่าคุณวุ้นเลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะ ก็เลย...”ครืด!! เมธัชลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรียกเธอไปหาผมที่ห้องรับแขก”ป้าณีหน้าซีด ก่อนจะพูดเสียงสั่น “แต่ว่าตอนนี้คุณวุ้นเธอนอนหลับไปแล้วค่ะ อีกอย่างมันก็ดึกมากแล้วด้วย หากคุณธัชจะคุยกับเธอ ก็ค่อยคุยพรุ่งนี้ไม่ดีกว่า..” “ผมต้องการคุยกับเธอ ตอนนี้เดี๋ยวนี้” ร่างสูงสั่งอย่างเด็ดขาด ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในห้องรับแขก ท่ามกลางความร้อนใจของป้าณีฝนยังคงตกไม่หยุด แม้จะเป็นช่วงกลางดึกของฤดูฝน แต่เสียงหยาดน้ำที่กระทบหลังคาก็ไม่อาจกลบความเงียบและความกดดันที่แผ่คลุมไปทั่วห้องโถงของบ้านหลังใหญ่ได้เมธัชนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ร่างสูงในชุดลำลองยังคงมีร่องรอยของความเหนื่อยล้าจากก
ตอนที่95เป็นอาไม่ใช่แม่วุ้นเย็นดูแลและเอาใจใส่ทุกช่วงวัยสองแฝดอย่างไม่ขาดตกบกพร่องและพิถีพิถัน ไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนผ้าอ้อม เรื่องอาหาร หรือการเสริมพัฒนาการ เธอเรียนรู้จากหนังสือ ตามสื่อต่าง ๆ และตามคำแนะนำของแพทย์ จนเด็กแฝดเติบโตสมวัยแบบที่เธอตั้งใจ และทำหน้าที่ ‘แม่’ แทนดุจดาวได้อย่างอย่างสมบูรณ์ แต่เพื่อให้เกียร์ติดุจดาว เธอจึงสอนหลาน ๆ ให้เรียกเธอว่าอามาตลอด จนกระทั่งวันหนึ่ง“แมะ ๆ”เสียงเล็ก ๆ ของแฝดน้องที่ญาดาให้พระตั้งชื่อให้ว่า ‘ธารดา หรือหนูธาร’ ดังขึ้นในห้องตอนกลางวัน ที่ฝนตกพรำ ๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่เย็นสบายวุ้นเย็นชะงักมือที่กำลงเตรียมชงนม ก่อนหันขวับไปมองเด็กหญิงที่กำลังนั่งเล่นตุ๊กตาบาบี้อยู่ใกล้ ๆ“เมื่อกี้ว่าหนูธารพูดว่าอะไรนะคะ?” เธอถามเสียงสั่นเด็กน้อยยิ้มตาหยี มือเล็ก ๆ ชี้มาทางเธอ“แม้” คราวนี้ออกสียงชัดขึ้นกว่าเดิม แฝดพี่ที่ชื่อ ‘ธีรดล หรือหนูที’กำลังโยนลูกบอลเล่น ก็หันมาเอียงคอมอง พร้อมกับเล
ตอนที่94 ฉันก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าวิชัยออกจากไปแล้ว ในห้องทำงานของเมธัชก็กลับเข้ามาสู่ความเงยบอีกครั้ง ร่างสูงยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าต่าง ทอดสายตามองออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย ในหัวของเขากำลังครุ่นคิดอย่างสับสน ยุ่งเหยิงเหมือนหลงเข้าไปในเขาวงกต ที่ยากจะหาทางออก แม้ความมืดจะเริ่มโรยตัวเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ ชายหนุ่มก็ยังไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ จนเมื่อมือถือดังขึ้น ความคิดอันยุ่งเหยิงก็หยุดลง “ว่าไงครับป้าณี” เขากดรับสายท่ามกลางความมืดในห้องทำงาน [วันนี้คุณวุ้นไม่ค่อยสบายค่ะ ป้าเลยโทรมาบอกคุณธัชก่อนเอ่อ...เผื่อคุณธัชจะ...เรียกเธอไปใช้งานดึก ๆ อีกน่ะค่ะ] เสียงป้าณีเหมือนจะเกรง ๆ และตำหนิเขากลาย ๆเมธัชนิ่งงันไปก่อนจะกดวางสาย นี่ใคร ๆ คงจะเห็นเขาเป็นผู้ชายสารเลวทำร้ายผู้หญิงไร้เหตุผลไปกันหมดแล้วซินะ ทำไมถึงไม่มีใครคิดและมองในมุมของเขาบ้างล่ะ ว่าเขาต้องเจ็บปวดและทรมานแค่ไหน ที่ต้องเห็นคนที่พรากคนรักของเขาไปได้ม
ตอนที่93 แม่นางฟ้าดอกทอง “แกทำอย่างนั้นได้ยังไง ฮะ!” เสียงร้องถามอย่างเดือดดาลของวิชัยดังขึ้น ทันทีที่เปิดประตูห้องทำงานของเมธัชลูกชายเพียงคนเดียว พร้อมกับก้าวเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีที่โกรธจัดเมธัชนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ใบหน้ายังมีร่องรอยหงุดหงิดจากเหตุการณ์เมื่อคืน เขาเหลือบมองพ่อเพียงแวบเดียว ก่อนจะเบือนสายตากลับไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ “จะเข้ามาก็ไม่คิดจะเคาะประตู” เขาพูดเสียงเรียบ สีหน้าเย็นชา “ฉันไม่ต้องขออนุญาตลูกตัวเอง เพื่อมาสั่งสอนความเป็นลูกผู้ชาย ที่แกคงลืมไปแล้วว่าเคยมีหรอกนะเมธัช” วิชัยตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเยือกเย็นพอ ๆ กับใบหน้าเมธัชเหยียดร่างสูงยืนขึ้นช้า ๆ พร้อมกับหันหลังให้ผู้เป็นพ่อ ไปยืนกอดออกมองออกไปที่หน้าต่าง ตั้งแต่โตมาเขาไม่ค่อยเห็นท่าทางเกรี้ยวกราดของผู้เป็นพ่อมากนัก&n