ตอนที่2
มีพี่ชายให้ด้วย
เด็กนักเรียนคนนั้นรอด แต่พ่อของวุ้นเย็นจมน้ำเสียชีวิตเพราะโดนเรือลำหนึ่งที่แล่นมาชนเข้าอย่างจัง ก่อนที่เธอจะคลอดวุ้นเย็นเพียงสามวันเท่านั้น พ่อลูกจึงไม่ได้เห็นหน้ากันเลย ในตอนนั้นเธอเสียใจมาก แต่พยายามเข้มแข็งเพื่อลูกน้อยที่กำลังจะเกิดมา
ในเรื่องร้ายก็ยังพอมีเรื่องดีอยู่บ้าง เมื่อพ่อของวุ้นเย็นได้ทำประกันชีวิตเอาไว้เป็นวงเงินที่คอนข้างสูง เธอจึงลาออกจากงานและใช้เงินก้อนนั้นไว้ดูแลลูกเป็นอย่างดี ทั้งยังเก็บไว้เป็นทุนการศึกษา พอลูกเข้าวัยเรียนเธอจึงหางานทำอีกครั้งแต่เงินเดือนก็ไม่ได้เยอะมาก จนเมื่อวุ้นเย็นขึ้นปอสี่ เธอจึงได้เจอกับประกาศรับสมัครงานตำแหน่งเลขาของบริษัทยักษ์ใหญ่ในกรุงเทพด้วยเงินเดือนที่สูง และเพื่อที่จะได้มีเงินส่งลูกเรียนดี ๆ เธอจึงตัดสินใจลองไปสมัคร
ในวันที่ไปสอบสัมภาษณ์นั้นเธอก็บังเอิญเก็บกระเป๋าเอกสารสำคัญของวิชัยได้ จึงเอาไปคืนให้ตามที่อยู่ในเอกสาร และบังเอิญว่าเป็นที่อยู่ในบริษัทเดียวกับที่เธอจะไปสอบสัมภาษณ์ เธอยังจำเหตุการณ์ในวันแรกที่ได้เจอกับวิชัยได้ดี เหมือนเพิ่งจะผ่านไปเพียงสองวันไม่ใช่สองปี
โสภาคิดย้อนไปเมื่อสองปีก่อน ในวันนั้นเธอออกจากที่พักตั้งแต่เช้า เพื่อที่จะเข้าไปสอบสัมภาษณ์งาน และในตอนที่กำลังเดินอยู่นั้นก็เห็นกระเป๋าใบเล็กตกอยู่ข้างทาง จึงเก็บมาเปิดดูเห็นว่าเป็นเอกสารสำคัญพวกบัตรประชาชนกับหนังสือเดินทาง
“วิชัย วิวัติเดชานนท์ อ้าว!นี่มันเป็นบริษัทที่เราจะไปสอบสัมภาษณ์นี่นา งั้นเอาไปคืนเลยแล้วกัน”
เมื่อไปถึงบริษัทและเตรียมเข้าสอบสัมภาษณ์ เธอจึงยื่นกระเป๋าเอกสารให้ผู้จัดการบริษัท
“ขอโทษนะคะ พอดีฉันเก็บกระเป๋าได้ เป็นของคนที่ชื่อ วิชัย วิวัติเดชานนท์ ฉันเห็นที่อยู่เป็นบริษัทนี้เลยตั้งใจจะเอามาคืนให้ค่ะ”
“ฮะ! ขะของคุณวิวัชัย วิวัติเดชานนท์ อย่างนั้นหรือครับ” ผู้จัดการร้องเสียงดัง จนคนที่รอสัมภาษณ์รวมทั้งโสภาตกใจกันเป็นแถว ในตอนนั้น วิชัย ที่กำลังจะเข้าห้องทำงานผ่านมาเจอเหตุการณ์เข้าพอดี จึงเข้าไปรับกระเป๋าใบนั้นด้วยตัวเอง
“ขอบคุณครับ ผมกำลังให้คนไปหาอยู่พอดี ยังไงฝากเลขบัญชีไว้ที่ผู้จัดการด้วยนะครับ ผมมีรางวัลตอบแทนให้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ของคุณตกฉันเก็บได้ก็เอามาคืนแค่นั้นเอง แล้วสำหรับเงินรางวัลฉันขอไม่รับนะคะและขอโทษด้วยค่ะที่ถือวิสาสะ เปิดกระเป๋าดู” โสภาตอบแต่เมื่อเห็นวิชัยชัด ๆ ก็อดที่จะชื่นชมไม่ได้ เพราะวิชัยหน้าตาที่หล่อเหลา มีเสน่ห์
“อ้อ! ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณมากนะครับ คุณช่างเป็นคนที่มีน้ำใจจริง ๆ”
“ยินดีค่ะ”
วิชัยเหลือบมองป้ายรอสัมภาษณ์ที่ติดอยู่ตรงอกเสื้อของเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปทางผู้จัดการที่ยืนตัวลีบอยู่ข้าง ๆ
“อีกสิบนาที เริ่มให้เข้าไปได้เลยนะ”
“ครับท่าน”
วิชัยพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน สิบนาทีต่อมาโสภาก็ถูกส่งเข้าไปสอบสัมภาษณ์เป็นคนแรก ตอนนั้นเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าวิชัยเป็นถึงประธากรรมการบริษัท ที่ต่อมาก็เป็นเจ้านายของเธอและกำลังจะเป็นสามี
..........................................................................
“คุณแม่ขา คุณแม่ คุณอาถามค่ะ”
เสียงเรียกและแขนที่ถูกเขย่า ทำให้โสภาตื่นจากภวังค์ความคิด ก่อนจะกระพริบตาเพื่อไล่น้ำตาที่ซึมออกมาเพราะความปลาบปลื้มใจ
“คะ คุณถามว่ายังไงนะคะ”
วิชัยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะถามซ้ำอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนไม่เปลี่ยนแปลง
“ใจลอยเชียว ผมถามว่าคุณเชิญแขกทางนี้ไปประมาณกี่คน ผมจะได้...”
“มีแค่คุณแม่กับน้องชายทั้งสองของฉันก็พอค่ะ” โสภาตอบด้วยความเกรงใจ
วุ้นเย็นได้ยินอย่างนั้นก็หน้างอ ยกสองมือขึ้นกอดอก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงงอน ๆ
“คุณแม่ไม่ให้หนูไปด้วยหรือคะ หนูก็อยากเห็นคุณแม่ใส่ชุดเจ้าสาว อยากล่องเรือสำราญในแม่น้ำเจ้าพระยาเหมือนกันนะคะ”
คำพูดซื่อ ๆ ที่ไร้เดียงสานั้น ทำให้วิชัยยิ่งรู้สึกเอ็นดูและถูกชะตากับเด็กหญิงตัวน้อยตรงหน้ามากยิ่งขึ้นไปอีก
“หนูต้องไปอยู่แล้ว และจะได้ใส่ชุดสวย ๆ คล้ายกับคุณแม่ของหนู ฉันจะให้เดินคู่กันกับธัชชัย ที่ต่อไปหนูต้องเรียกเขาว่าพี่ชายหรือว่าพี่ธัชนะ”
ตากลมใสเบิกกว้าง ห่อริมฝีปปากสีเชอรี่เป็นรูปตัวโอ ก่อนจะร้องขึ้นอย่างตื่นเต้น
“ฮ้า! คุณอามีพี่ชายให้หนูด้วยหรือคะ ว้าว! สุดยอดไปเลยค่ะ หนูฝันอยากมีพี่ชายมานานแล้ว เพราะว่าเวลาโดนเพื่อนแกล้งพี่ชายก็จะมาคอยปกป้องเรา ทำให้ไม่มีใครกล้ามาแกล้งเราอีก”
“วุ้นเย็น คุณธัชน่ะเขาโตแล้ว เรียนมอปลาย นิสัยก็สุภาพเรียบร้อยไม่ค่อยพูด เรียนก็เก่งมาก แถมยังเป็นนักกีฬาด้วย เขาไม่มีเวลามาปกป้องเด็กซน ๆ อย่างเราหรอก แม่ยังกลัวว่าพี่เขาจะรำคาญหนูมากกว่า เพราะหนูน่ะพูดจ้อทั้งวันเลย” โสภาพูดพลางบีบปลายคางเล็กของลูกสาวเบา ๆ
“นั่นซิ แม่ว่าพวกเราอยู่กันที่นี่น่ะดีแล้ว ฉันเกรงใจลูกชายของคุณน่ะค่ะคุณวิชัย” ยายวันนาแม่ของโสภาเอ่ยขึ้นเบา ๆ ด้วยความเกรงใจ
ตอนที่25ความรู้สึกผิดกักขังหัวใจคนวุ้นเย็นพยักหน้าอย่างดีใจ เพราะเธอเป็นคนที่ชอบกินน้ำส้มคั้นสดมาก ๆ โสภารีบเทน้ำส้มใส่แก้ว แล้วเอาไปส่งให้ลูกสาว วุ้นเย็นรับมาก่อนจะดื่มอึก ๆ ไปครึ่งแก้ว “ค่อย ๆ ดื่มซิลูก เดี๋ยวก็สำลักเอาหรอก” โสภาพูดไม่ทันขาดคำ วุ้นเย็นก็สำลักจนน้ำตาไหล “เห็นไหม แม่บอกแล้วว่าให้ค่อย ๆ ดื่ม สำลักจนหน้าแดงแล้ว แม่ออกไปเรียกหมอดีกว่า”โสภาพูดขึ้นด้วยความกังวล พลางหมุนตัวจะออกไปเรียกหมอ แต่วุ้นเย็นคว้าข้อมือของผู้เป็นแม่ไว้เสียก่อน “แค่ก ไม่ต้อง ๆ หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” “แน่ใจนะว่าไม่เป็นไรแล้ว ถ้าเหนื่อยก็รีบบอกนะลูก” โสภายังไม่คลายกังวล “หนูหายแล้วจริง ๆ ค่ะ นี่ไงไม่สำลักแล้ว เขาว่ากันว่า เวลาที่จู่ ๆ เราจามหรือว่าสำลักแสดงว่ามีคนคิดถึง นี่ก็แสดงว่ามีคนคิดถึงหนูแน่ ๆ เลยค่ะ” วุ้นเย็นพูดติดตลกเพียงเพื่อไม่ให้แม่กังวลมากเกินไปโสภาส่ายหน้าก่อนจะบีบที่ปลายจมูกโด่งรั้นของลูกสาวเบา ๆ “คิดถึงจนทำให้ เกือบเอาชีวิตไม่รอดแบบนี้แม่ว่าอย่าคิดถึงเลยดีกว่า” โสภาพูดกลั้วหัวเราะวุ้นเย็นยิ้มบาง ๆ ตากลมหรุบมองแก้วน้ำส้มในมือ
ตอนที่24 ซ้อมตาย “ไม่เป็นไรก็ดีแล้วน่าคุณ หายตกใจได้แล้วมั้ง”ภากรปลอบภรรยา ที่ยังหน้าซีดตัวสั่นไม่หาย พร้อมทั้งส่งยาดมยาหอมให้อีกด้วย “โอ๊ย จะไม่ให้ตกใจได้ไงละคุณ นี่ถ้าหากฉันไม่ฟังลูก แล้วหลบงูตามรถคันนั้นไป จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ ใจคอไม่ดีเลยค่ะ แถมวันนี้หลวงพ่อก็พูดแปลก ๆ ประมาณว่าไม่ให้ยึดติด ให้ปล่อยวางอะไรแบบนั้นด้วยนะคะ ฉันว่าท่านคงรู้อะไรล่วงหน้าแน่ ๆ เลยค่ะคุณ” ญาดาพูดให้ฟังด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือดุดาวส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ “คุณแม่คะ สิ่งที่หลวงตาพูด นั่นเป็นเรื่องของสัจจะความจริงที่คนเราต้องพึงระลึกไว้เสมอ เพื่อที่ว่าจะได้ใช้ชีวิตด้วยความไม่ประมาท และหากถึงวาระสุดท้าย ก็จะได้จากโลกนี้ไปอย่างสงบอย่างไรล่ะคะ หลวงตาท่านไม่ได้รู้เห็นอะไรล่วงหน้าหรอกค่ะ เป็นบุญของพวกเรามากกว่า ที่ได้ฟังธรรมจากหลวงตา”ดุจดาวพูดด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข ไม่ได้ตระหนกต่อสิ่งใดเพราะเชื่อว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ต่างกับญาดาผู้เป็นแม่ ที่รู้สึกไม่สบายใจกับคำพูดของลูกสาวเอาเสียเลย “วารงวาระสุดท้ายอะไร จะแต่งงานแล้วห้ามพูดอะไรที่ไม่เป็นมงคลนะลูก โบราณเขาถือรู้ห
ตอนที่23 ดูฤกษ์ดูยามบริเวณวัดป่ายังคงเงียบสงบ มีเพียงเสียงใบและกิ่งไม้แห้งในฤดูแล้ง ที่โดนลมพัดปลิดปลิวตกลงบนพื้นดังแกรกกราก สามเณรน้อยที่มาบวชในระหว่างปิดเทอมสององค์ กำลังช่วยกันถือบาตรจะไปล้างที่ลำธาร ด้านหลังกุฏิ แต่เสียงเจ้าอาวาสร้องห้ามด้วยน้ำเสียงดุ ๆ “ห้ามเอาบาตรไปล้างในลำธารนะ มันจะทำให้น้ำสกปรก แต่ถ้าจะเอาข้าวที่เหลือไปให้ปลากินนั้นย่อมได้” “ครับพระอาจารย์” สามเณรรับคำอย่างเคร่งครัด ก่อนจะรีบเดินไปที่โรงครัว ในตอนนั้นก็มีรถหรูที่คุ้นเคยเข้ามาจอดนิ่งอยู่หน้ากุฏินายสนคนขับรถรีบลงมาเปิดประตูให้ญาดาเละดุจดาว ก่อนจะเดินนำไปที่กุฏิ ทั้งสามกราบนมัสการเจ้าวาสเรียบร้อย แล้วญาดาก็พูดตามความประสงค์ที่มาในทันที “นมัสการเจ้าค่ะหลวงพ่อ ดิฉันมาในวันนี้ก็เพื่อที่จะให้หลวงพ่อ ดูฤกษ์งานแต่งงานให้กับลูกสาวเจ้าค่ะ”ท่านเจ้าอาวาสรู้จักกับทั้งสามคนที่มาเยือนดี ท่านเหลือบมองดุจดาวแวบหนึ่ง ก่อนจะหลับตาลงประมาณสองถึงสามนาที พอลืมตาขึ้นมาใหม่ ก็พูดเบาๆ “โยมดุจดาว จงยึดมั่นในความตั้งใจดีที่มีอยู่ และหมั่นทำบุญตักบาตร คิดและทำแต่สิ่งดี ๆ ต่อไป ให้ธรรมะอยู่ในทุกช่วงของล
ตอนที่22 ถ้าไม่ตื่นมา พี่จะไม่ให้อภัยตลอดไปญาดาพูดจบ ก็ดึงลูกสาวเข้ามากอดปลอบโยน แม้เธอเองจะเอ็นดูวุ้นเย็นไม่น้อย แต่ดุจดาวจะยึดติดจนทำให้ตัวเองไม่มีความสุขก็ไม่ได้เหมือนกัน ถึงอย่างไรความสุขของลูกก็ต้องมาก่อน และความสุขของลูกก็คือการได้แต่งงานกับเมธัช มีลูกหลานสืบไป..........................................................................ปลายนิ้วเรียว ไล้ไปที่ใบหน้าเล็ก ๆ ซีดขาวของวุ้นเย็นอย่าแผ่วเบา ไล่ไปถึงเปลือกตาบางที่ปิดสนิท ก่อนที่จะลูบขนตางอนหนา ที่เวลาที่เจ้าตัวพูด ขนตานี้ก็จะสั่นไหวราวปีกผีเสื้อดึงดูดสายตาของผู้คนได้เสมอเมธัชหดมือกลับมา ก่อนจะโน้มตัวลงไปกระซิบแผ่วเบาที่ริมใบหูบาง “ถ้าไม่ตื่นมา พี่ก็จะไม่ให้อภัยเธอตลอดไป”ในตอนนั้นหมอก็เปิดประตูเข้ามา เพื่อตรวจดูอาการของวุ้นเย็น เมธัชจึงออกมาจากห้อง ก่อนจะเข้าไปถอดชุดปลอดเชื้อของโรงพยาบาลออก แล้วกดลิฟต์เพื่อกลับไปที่บริษัท เพราะไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเขามาหาวุ้นเย็น ซึ่งสวนทางกับดุจดาว ที่มาพร้อมกับญาดา วิชัยและโสภาพอดิบพอดีทั้งสี่คนตรงไปยังห้องพักฟื้นที่วุ้นเย็นพักรักษาตัวอยู่ แต่เมื่อไปถึง เจ้าหน้าที่ห้องปลอดเ
ตอนที่21ความลับในกระเป๋าตุ๊กตาแมวนิ้วเรียวค่อย ๆ ดึงสมุดจิ๋วนั้นออกมา แล้วเปิดหน้าแรก เป็นรูปการ์ตูนเด็กผู้หญิงและผู้ชาย ที่วาดด้วยดินสอดูตลก และมีข้อความเขียนไว้ว่า ‘สวัสดีค่ะพี่ชาย’ พร้อมระบุวันที่ เขาจำได้ดีว่าเป็นวันแรกที่ได้เจอกับวุ้นเย็นรูปนี้ไม่ได้สวยงามหรือมีศิลปะที่โดดเด่นใด ๆ แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นในหัวใจแปลก ๆเขาเปิดผ่านไปที่กระดาษแผ่นที่สอง เป็นรูปการ์ตูนเหมือนเดิม แต่เป็นรูปที่เด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงโอบเอว จับมือกันคล้ายกำลังเต้นรำ พร้อมข้อความเศร้า ๆ ว่า ‘อยากเต้นรำกับพี่ชายแทนพี่ดาวแต่เต้นไม่เป็น’มาถึงหน้านี้หัวใจของเขาก็เริ่มเต้นแรง เขาไม่รอช้าที่จะเปิดดูหน้าต่อไป และหน้าต่อไป ส่วนใหญ่จะเป็นเหตุการณ์ที่เขากับวุ้นเย็นเคยทำด้วยกัน เช่นเล่นน้ำฝน สอนตีเทนนิส แต่รูปสุดท้ายนั้น ทำให้เขารู้สึกราวกับหัวใจกำลังบีบรัดจนรู้สึกเจ็บ เพราะเป็นภาพที่เด็กผู้หญิงนอนอยู่บนพื้นมองเด็กผู้ชายที่หันหลังให้ พร้อมกับข้อความ ‘หนูขอโทษค่ะพี่ชาย’เมธัชรู้สึกว่าข้อความ
ตอนที่20 เพราะอะไรกันแน่ดุจดาวตัดสินใจบอกเมธัช เรื่องที่วุ้นเย็นทักไอจีหาเธอตลอดมา เรื่องนี้เธอไม่เคยบอกเขามาก่อน เมธัชยังคงนิ่งเงียบ วุ้นเย็นจึงยื่นมืออีกข้าง ไปวางลงบนมือทั้งของเธอและเขาที่จับกันอยู่ พร้อมกับพูดอย่างอ่อนโยนและจริงใจ “น้องรักธัชมากนะ และดาวเชื่อว่าธัชก็รู้เรื่องนี้ดีกว่าดาวด้วยซ้ำ น้องยังเด็กและคิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะร้ายแรงบานปลายถึงกับทำร้ายธัชขนาดนั้น ดาวเชื่อว่าน้องรู้สึกผิด เสียใจและเครียดมากจนทำให้โรคหัวใจกำเริบ แต่น้องจะยังมีชีวิตต่อไปได้ หากได้รับกำลังใจดี ๆ จากธัชนะ ถึงธัชกับน้องจะไม่ใช่พี่น้องกันแท้ ๆ แต่ก็เคยมาเติมเต็มให้กันไม่ใช่หรือ ดาวจำได้ว่าธัชอยากมีน้องสาว แล้ววุ้นเย็นก็เข้ามา แววตาของธัชที่มองน้องเต็มไปด้วยความรักความอ่อนโยน จนบางครั้งดาวยังแอบอิจฉาเลย แล้วทำไมเราถึงไม่สร้างความอบอุ่นเหล่านั้นให้กลับมาอีกครั้งละคะ และครั้งนี้ก็สำคัญกับชีวิตของน้องมากด้วย เพราะธัชจะเป็นกำลังใจสำคัญให้น้องกลับมาเข้มแข็ง ตั้งใจรักษาตัว ธัชรู้ไหมว่า