เต้นรำกัน

ตอนที่11

เต้นรำกัน

  “แล้วน้องวุ้นรู้ได้อย่าไงไรคะ ว่าธัชเอ่อ...”

ดุจดาวถามต่อด้วยความสงสัยว่าเด็กน้อยไปรู้ความลับของเมธัชได้อย่างไร

          “พี่ดาวเคยไปบ้านพี่ชายหรือเปล่าคะ”

วุ้นเย็นแอบถามหยั่งเชิง เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าเมธัชกับดุจดาวจะสนิทกันแค่ไหนเดี๋ยวป้อนข้อมูลผิดไปแผนการก็พังหมด

          “ก็เคยนะคะทุกปีที่เป็นวันเกิดของธัชกับคุณลุงวิชัย”

ดุจดาวตอบตามจริงเพราะพ่อของเธอกับวิชัยนั้นเป็นเพื่อนกันมานานทั้งยังร่วมงานกันอีกด้วยทั้งสองครอบครัวจึงสนิทสนมกันเป็นพิเศษ

         “แล้วพี่ดาวเคยเข้าไปในห้องพี่ธัชหรือเปล่าคะ” วุ้นเย็นโพล่งถามออกมา ดุจดาวหน้าแดงพลางยกมือปิดปากของวุ้นเย็น

          “น้องวุ้น ถามอะไรแบบนี้ มันไม่ดีรู้ไหมคะพี่ไม่เคยเข้าไปในห้องของธัชหรอกค่ะ”

          ‘อะไรกันแค่ถามว่าเคยเข้าไปในห้องนอนพี่ชายหรือเปล่าทำไมต้องอายจนหน้าแดงขนาดนั้นกันนะ’

วุ้นเย็นคิดอย่างไม่เข้าใจ แต่เมื่อแน่ใจแล้วว่าดุจดาวยังไม่เคยเข้าไปในห้องนอนของเมธัช ซึ่งความจริงแล้วเธอเองก็ไม่เคยเข้าไปเช่นกัน ทั้งที่ห้องนอนอยู่ติดกันเพียงแค่ผนังกั้นเท่านั้น แต่กลับบอกดุจดาวไปอีกอย่าง

          “แต่หนูเคยเข้าไป ขอหนังสือพี่ชายมาอ่านน่ะค่ะ แล้วก็บังเอิญเจอรูปถ่ายผู้ชายที่หล่อมากเขียนว่ารักธัชนะ พอพี่ชายเห็นก็รีบแย่งกลับไปเลยค่ะ”  ท่าทีและน้ำเสียงนั้นจริงจัง ทั้งที่เป็นแค่เรื่องที่แต่งขึ้นมา แต่ดุจดาวกลับเชื่อเสียสนิทใจ

ในตอนนั้นทั้งคู่ก็เดินมาถึงโต๊ะพอดี ดุจดาวยิ่งมองเมธัชด้วยความเห็นใจและเข้าใจ จนเมธัชรู้สึกแปลก ๆ ที่ดุจดาวมองเขาแบบนั้น

แล้วไฟในงานก็ดับลง เหลือเพียงไฟดวงใหญ่ที่จับอยู่  ที่ร่างของคู่บ่าวสาวกลางฟลอ แล้วเสียงดนตรีหวาน ๆ ก็บรรเลงขึ้น คู่บ่าวสาวจึงเริ่มเต้นรำเพื่อเปิดฟลอ ท่ามกลางเสียงปรบมือของแขกที่มาร่วมงงาน

          “โอโฮ หนูไม่เคยเห็นคุณแม่เต้นรำมาก่อนเลย” วุ้นเย็นตาโตมองไปที่คู่บ่าวสาวด้วยความตื่นเต้น

          “คืนนี้คุณน้าโสภาสวยมากจริง ๆ เลยค่ะ น้องวุ้นพี่ว่าโตมาต้องสวยเหมือนคุณน้าโสภาแน่ ๆ ว่าไหมธัช” ดุจดาวเปิดประเด็น ก่อนจะถามความเห็นจากเมธัช อีกฝ่ายมองน้องสาว ก่อนจะพยักหน้าเบา ๆ และตอบสั้น ๆ

          “ครับ”

วุ้นเย็นเป่าลมออกจากปากเล็กเบา ๆ อุตส่าห์ลุ้นว่าพี่ชายจะชม แต่ก็ไม่เลย แม้ว่าคืนนี้เธอจะแต่งตัวสวยแค่ไหนก็ตาม

แขกเหรื่อต่างเริ่มจับคู่กันเข้าร่วมเต้นรำ วุ้นเย็นเสียใจที่เต้นไม่เป็น ไม่อย่างนั้นจะชวนพี่ชายไปเต้นรำบ้างแล้ว นึกโกรธตัวเอง ที่ครูเคยสอนแต่เธอก็ไม่จำ เพราะไม่ชอบกิจกรรมแบบนี้

จู่ ๆ เมธัชก็ลุกขึ้น แล้วโค้งตัวให้ดุจดาว วุ้นเย็นนั่งมองอย่างงง ๆ

  “เต้นรำกันเถอะดาว ถือว่าเป็นการซ้อมไปด้วยในตัว”

ดุจดาวยิ้มหวานพร้อมกับลุกขึ้นส่งมือไปให้เมธัช

          “ดีเหมือนกันค่ะ น้องวุ้นเดี๋ยวพี่มานะ” ประโยคท้ายหันไปพูดกับเด็กหญิงที่กำลังเบิกตากว้างมองมา ก่อนที่ทั้งสองจะคล้องแขนกันเข้าไปในฟลอ แล้วเริ่มเต้นรำอย่างสวยงามเละเข้ากันได้ดี ทุกจังหวะพลิ้วไหวราวกับดอกไม้เริงระบำ เมธัชก็สง่างามแข็งแรง

วุ้นเย็นเผลอจินตนาการว่าคนที่อยู่ในอ้อมแขนของเมธัชนั้นคือเธอไปชั่วคราว แต่เมื่อกระพริบตาก็ปรากฏว่า เธอยังนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียว

หัวใจของเด็กน้อยสั่นไหวด้วยความริษยา อุตส่าห์วางแผนใส่ร้ายให้เมธัชไปชอบผู้ชาย แต่กลับไม่ได้ทำให้ดุจดาวละความสนใจจากเมธัชแม้แต่น้อย สรุปว่าแผนของเธอไม่ได้ผล และหากดุจดาวบอกเมธัชว่าเธอใส่ร้ายเขาไปแบบนี้ คงต้องโกรธมากแน่ ๆ

เธอไม่รู้ว่าดุจดาวเป็นใคร รู้แค่ว่า ทั้งคู่ดูดีมาก ๆ ในเวลาที่ได้อยู่เคียงข้างกันต่างกับเวลาที่ได้อยู่กับเธอ

วุ้นเย็นก้มลงมองตัวเอง ตอนนี้ความเป็นเด็กของเธอไม่มีอะไรสวยงามได้เท่ากับดุจดาวเลยสักอย่าง

         “สวยก็ไม่สวย เต้นรำก็ไม่เป็น แต่เอาเถอะ สักวันฉันจะเป็นผู้หญิงที่เพียบพร้อมยิ่งกว่าพี่ดาวให้ได้”

แล้วเสียงดนตรีและการเต้นรำอันยาวนานในความรู้สึกของวุ้นเย็นก็สิ้นสุดลงเสียที พร้อมกับไฟที่สว่างขึ้น ท่ามกลางเสียงปรบมือและคำชื่นชมของคนที่อยู่ในงาน

         “แหมคุณหนูเมธัชกับหนูดุจดาวช่างเป็นคู่ที่งดงามเหมาะสมกันจริง ๆ โตขึ้นคงได้แต่งงานกันแน่ ๆ เลยคู่นี้น่ะ”

          “นั่นน่ะซิ ได้ยินว่าพ่อของฝ่ายหญิงเป็นกรรมการบริษัท และเป็นเพื่อนกับท่านประทานด้วย แถมยังเป็นลูกคนเดียวของกันและกันแบบนี้ คงไม่ไปไหนแน่ ๆ”

วุ้นเย็นใจหายวาบ เมื่อได้ยินคำว่าแต่งงาน หัวใจดวงน้อยเหี่ยวลีบในทันที ทั้งยังรู้สึกเจ็บแปลบไปทั่วร่าง โดยที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนั้น

          “ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีวันให้พี่ชายได้แต่งงานกับใคร ไม่ว่าพี่ดาวหรือผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น คอยดู!” วุ้นเย็นพูดออกมาเบา ๆ ทำท่าทีและสายตาเลียนแบบตัวร้ายในละคร