บทที่ 3

โจวหยางรู้สึกไม่ชอบมาพากล จึงลุกขึ้นไปเปิดประตูทั้งที่ยังคงใส่ชุดนอน

“มีเรื่องอะไร?”

“ฉันมาเอาใบปริญญา!”

วันนี้หลี่ว์เวยสวมชุดทำงาน แต่ก็ยังปิดบังรูปร่างอันงดงามของเธอไม่ได้

พูดพลาง หลี่ว์เวยก็เดินเข้ามา เริ่มต้นรื้อหาของทันที

เซี่ยเฟิงฝากคนแนะนำหลี่ว์เวยให้เข้าทำงานที่สำนักงานใหญ่ของบริษัทอีพีเอส และวันนี้ เขาก็เตรียมขับรถไปส่งเธอเพื่อทำเรื่องเข้าทำงานที่นั่นด้วยตนเอง

เมื่อคืนระหว่างหลี่ว์เวยจัดของ เธอกลับพบว่าใบปริญญาหายไป นึกดูแล้วคงลืมหยิบมาตอนเก็บของไปจากที่นี่นั่นเอง

ถ้าไม่มีใบปริญญา ก็เดินเรื่องเข้าทำงานไม่ได้

ดังนั้น ก่อนไปสำนักงานใหญ่เช้านี้ เธอจึงแวะมาเอาใบปริญญาที่ห้องของโจวหยาง

เพื่อหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้า หลี่ว์เวยจึงให้เซี่ยเฟิงรอเธออยู่ในรถข้างล่าง

“นายเอาใบปริญญาฉันไปซ่อนไว้ใช่ไหม?”

หลังหาอยู่พักใหญ่แต่ก็หาไม่เจอ หลี่ว์เวยจึงหันมาถามโจวหยาง

“เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นหรือไง?”

โจวหยางนั่งอยู่ข้างเตียง พูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

“แล้วมันหายไปไหนล่ะ?” หลี่ว์เวยขมวดคิ้ว

โจวหยางถอนหายใจ ก่อนฝืนยิ้ม “ใบปริญญาของเธอ ตอนเธอจัดเสื้อผ้าครั้งล่าสุด เธอเอาไปวางไว้ชั้นล่างสุดของตู้เสื้อผ้าเองนะ ลืมไปแล้วหรือไง?”

เมื่อเขาช่วยเตือนความจำ เธอก็นึกขึ้นได้ รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า แล้วใบปริญญาก็วางนิ่งอยู่ตรงนั้นจริง ๆ

โจวหยางไม่ได้แตะต้องมันแม้แต่น้อย

“ฉันเข้าใจนายผิดไป!” หลี่ว์เวยหยิบใบปริญญาขึ้นมา แต่เมื่อเห็นดอกไม้ขนาดเล็กที่โจวหยางแปะไว้ให้ ในทันใดนั้นก็นึกถึงช่วงเวลาสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัย จึงอดถอนหายใจไม่ได้ “โจวหยาง ความจริง... ฉันก็ยังรู้สึกดีกับนายอยู่นะ”

“เลิกเล่นละครได้แล้วมั้ง” โจวหยางแค่นเสียงเย็นชาพลางชี้ไปที่ประตู “เก็บของให้เรียบร้อย แล้วไปซะ!”

“โจวหยาง!” หลี่ว์เวยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันแค่อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น หวังว่านายจะไม่เกลียดฉัน เรื่องเลิกกันฉันรู้ว่านายเสียใจ ความจริงฉันเองก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน แต่นี่คือความจริง เราโต ๆ กันแล้ว ต้องยอมรับความจริงให้ได้ ความรักที่ไม่มีพื้นฐานทางการเงินมันไปกันไม่รอดหรอก ตอนนี้ฉันยังพอมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมง ถึงฉันจะอยู่กับนายต่อไปไม่ได้ แต่ฉันชดเชยให้นายได้นะ...”

พูดจบ เธอก็วางกระเป๋าลง แล้วเดินไปที่หน้าเตียง

ต่อให้เป็นคนโง่ ก็ย่อมเข้าใจความหมายในคำพูดของเธอ

เพียงแต่โจวหยางในตอนนี้กลับไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะมากกว่ากัน

ผู้หญิงคนนี้ กลายเป็นคนแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่นะ?

“เซี่ยเฟิงยังรอฉันอยู่ข้างล่าง นายต้องรีบตัดสินใจให้ไวหน่อย!” หลี่ว์เวยนั่งลงข้างเตียง ยกมือเสยผมเหมือนเช่นเคย “สรุปจะเอาหรือไม่เอา?”

โจวหยางเปิดม่าน เมื่อมองลงไปจากหน้าต่างชั้นสอง ก็เห็นรถของเซี่ยเฟิงจอดอยู่ตรงใต้หน้าต่างพอดี

เซี่ยเฟิงนั่งอยู่ในรถ ลดกระจกลง กำลังสูบบุหรี่ พลางเล่นโทรศัพท์มือถืออย่างสบายอารมณ์

“ฉันไม่สนใจ!” โจวหยางตอบเสียงเย็นชา

“โจวหยาง!”

หลี่ว์เวยโผเข้าหา และเป็นฝ่ายเริ่มจูบโจวหยางก่อน

“เธอจะทำอะไรน่ะ?” โจวหยางผลักหลี่ว์เวยออกไป

“โจวหยาง นายคือรักแรกของฉัน เลิกกันทั้งทีมันก็ต้องมีพิธีอำลากันหน่อยไม่ใช่เหรอ?” หลี่ว์เวยเองก็ตั้งใจจะใช้วิธีนี้เพื่อบอกลารักแรกของเธอ “ฉันให้โอกาสนายเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากนี้เราอาจไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ!”

โจวหยางเองก็เริ่มรู้สึกเศร้าใจ ถึงแม้อีกฝ่ายจะทำเกินไป แต่เมื่อนึกย้อนถึงความสัมพันธ์ตลอดสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัย รวมไปถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในห้องเช่าแห่งนี้ ใจเขาก็เริ่มหวั่นไหวขึ้นมา

“โจวหยาง!”

หลี่ว์เวยเป็นฝ่ายรุกเข้าหา...

เนื่องจากหน้าต่างเปิดอยู่ เสียงจึงลอยลงไปถึงรถยนต์ที่จอดอยู่ข้างล่าง

เซี่ยเฟิงได้ยินเสียงร้องของหลี่ว์เวยดังมาจากหน้าต่างชั้นบน ก็ขมวดคิ้วพลางนึกในใจ “หรือว่าเสี่ยวเวยจะทะเลาะกับไอ้กระจอกนั่นอีกแล้ว?”

เขารีบโทรหาหลี่ว์เวยทันที

แต่ชั้นบนตอนนี้กำลังร้อนแรง หลี่ว์เวยเอื้อมมือที่สั่นระริกไปกดตัดสาย

เซี่ยเฟิงตะโกนจากข้างล่าง “เสี่ยวเวย เสี่ยวเวย ไอ้สารเลวนั่นมันรังแกเธอใช่ไหม? ฉันจะขึ้นไปเดี๋ยวนี้!”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หลี่ว์เวยก็ลนลาน รีบบอกให้โจวหยางหยุดก่อน พลางโทรกลับไปทันที

“พี่ไม่ต้องขึ้นมานะ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกำลังเจรจากับเขาอยู่!”

พูดจบ หลี่ว์เวยก็กลัวว่าเสียงที่สั่นเครือของตนจะทำให้อีกฝ่ายจับพิรุธได้ จึงรีบวางสาย ไม่กล้าคุยต่อ

เมื่อเซี่ยเฟิงได้ยินหลี่ว์เวยบอกว่าไม่เป็นไร จึงไม่ได้สนใจ นั่งเล่นโทรศัพท์ในรถอย่างสบายอารมณ์ต่อไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ภายในห้องนอนชั้นบน

หลี่ว์เวยลุกขึ้นในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง มองโจวหยางด้วยสายตาตัดพ้อ “พอเป็นแฟนคนอื่นแล้ว นายก็ไม่คิดทะนุถนอมเลยใช่ไหม?”

โจวหยางไม่ได้พูดอะไร

หลี่ว์เวยถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ

สิบกว่านาทีต่อมา หลี่ว์เวยก็หยิบใบปริญญาแล้วลงไปข้างล่าง

โจวหยางเดินมาที่ริมหน้าต่าง มองลงไปข้างล่าง เห็นหลี่ว์เวยกระโจนเข้าสู่อ้อมกอดของเซี่ยเฟิงด้วยความร่าเริง

เซี่ยเฟิงเงยหน้าขึ้นมาเห็นโจวหยางยืนอยู่ริมหน้าต่าง จึงชูนิ้วกลางให้เขาพลางตะโกนว่า “ไอ้ควายโง่ บ๊ายบาย!”

จากนั้น ก็ขึ้นรถจากไปพร้อมหลี่ว์เวย

ระหว่างที่มองรถยนต์แล่นจากไป โจวหยางก็ดูเหม่อลอยเล็กน้อย

สำหรับการยั่วยุของเซี่ยเฟิง โจวหยางไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

เขากับหลี่ว์เวยเลิกกันแล้ว และก็ไม่ได้มีความรู้สึกใด ๆ กับเธออีก ความสัมพันธ์ลึกซึ้งเมื่อครู่เป็นเพียงการปลดปล่อยความต้องการทางร่างกายเท่านั้น

ดังนั้น คำยั่วยุของเซี่ยเฟิงจึงไม่สามารถกระตุกต่อมความรู้สึกของเขาได้เลย

โจวหยางเพียงรู้สึกเคว้งคว้างไปบ้างเท่านั้น

ความรักในวัยเรียนช่างบริสุทธิ์ แต่หลังเรียนจบ ความรักก็แปรเปลี่ยนไป

หลี่ว์เวยอาจยังรักเขาอยู่สุดหัวใจ แต่เห็นได้ชัดว่าเธอรักเงินมากกว่า

เพื่อเงินทอง เพื่ออนาคต หลี่ว์เวยสามารถทิ้งได้ทุกอย่าง

บนโลกใบนี้ ผู้หญิงอย่างหลี่ว์เวยมีให้เห็นอยู่ทั่วไป

แล้วคนที่ผิดคือหลี่ว์เวย? หรือตัวเขาเองกันแน่?

ในวินาทีนี้ โจวหยางก็ตาสว่าง ชีวิตวัยรุ่นของเขาได้จบสิ้นลงโดยสมบูรณ์แล้ว

เขาสาบานในใจว่า วันข้างหน้า เขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้น

เขาจะต้องหลุดพ้นจากชะตากรรมของคนตัวเล็กตัวน้อยระดับล่าง เขาจะแสดงความสามารถและความทะเยอทะยาน เพื่อกลายเป็นคนใหญ่คนโตที่ชี้นิ้วตัดสินทุกสิ่งทุกอย่างให้ได้

หลี่ว์เวย ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันเติบโต!

ขณะเดียวกัน เขาก็ยิ่งมุ่งมั่นในเป้าหมายของตัวเองมากขึ้น

โจวหยางที่เติบโตมาในตระกูลแพทย์แผนจีนตั้งแต่เด็ก มีพื้นฐานดีกว่าใครทั้งหมด เขาซึมซับมาตั้งแต่จำความได้ ห้าขวบก็ท่องตำราสมุนไพร แปดขวบก็เริ่มฝึกจับชีพจรคนในบ้าน นอกจากนี้ เหล่าบรรพบุรุษยังได้ถ่ายทอดตำรับยาล้ำค่าที่สืบทอดกันมาไว้อีกมากมาย

น่าเสียดายที่เมื่อมังกรมาเกยฝั่งในเขตน้ำตื้นย่อมถูกกุ้งหยามเหยียด มีเพียงการไปสู่โลกที่กว้างใหญ่กว่า ความสามารถของเขาจึงจะมีพื้นที่ให้ได้แสดงฝีมือ

ดังนั้น เขาจะต้องรีบสร้างผลงานให้ได้โดยเร็วที่สุด มีเพียงผลงานที่โดดเด่น เขาจึงจะผ่านการประเมิน และสามารถยื่นเรื่องขอย้ายไปสำนักงานใหญ่ของบริษัทอีเอสพี กรุ๊ปได้

มีเพียงในโลกอันกว้างใหญ่แห่งนั้น เขาถึงจะสามารถแสดงฝีมือ และบรรลุความทะเยอทะยานของตนเอง

มีแต่ไปที่นั่นจึงจะมีโอกาสได้ครอบครองชื่อเสียงเงินทองที่ยิ่งใหญ่กว่าเดิม

รวมถึง ผู้หญิงที่สวยและมีระดับกว่าหลี่ว์เวยอีกมากมาย...

เขาจะไปพิชิตมาให้ได้!!

หลังปลุกเร้าความทะเยอทะยานอันยิ่งใหญ่แล้ว ก็ต้องกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

ตอนนี้โจวหยางนอนต่อไม่ลง จึงตัดสินใจลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา และไปทำงานที่บริษัท

ไม่นึกว่าวันนี้ผู้จัดการเซี่ยหงเทาก็มาเช้าเช่นกัน เมื่อเจอหน้ากัน ก็เรียกเขาเข้าไปในห้องทำงานทันที

“โจวหยาง เรื่องของคุณถังอวี้เหมยไปถึงไหนแล้ว?”

ในรอบสัปดาห์นี้ เซี่ยหงเทาถามคำถามนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว

โจวหยางรู้สึกว่าคำว่าไปถึงไหนแล้วนั้น ฟังดูแปลก ๆ ชอบกล

“ความสัมพันธ์กับลูกค้าก็ดูแลได้ค่อนข้างดีครับ!” โจวหยางตอบ

ก็มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นี่นา คราวที่แล้วในห้องทำงานของเซี่ยหงเทา ตอนที่เขาบอกว่าเป้าหมายต่อไปคือถังอวี้เหมย โจวหยางก็ได้แสดงจุดยืนไปแล้วว่าจะรักษาความสัมพันธ์อันดีงามกับลูกค้าอย่างเหมาะสม

โจวหยางคิดมาตลอดว่าตัวเองทำหน้าที่ได้ดีแล้ว

“นายต้องรีบหน่อยนะ! ใกล้จะหมดช่วงทดลองงานแล้วด้วย ถ้าคุณถังอวี้เหมยไม่ช่วยหนุนนาย มีหวังนายไม่ผ่านโปรแน่!” เซี่ยหงเทาพูดอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “ช่างเถอะ ฉันช่วยนายเองก็ได้!”

แล้วเขาก็โยนแฟ้มเอกสารปึกหนึ่งให้โจวหยาง “นี่เป็นข้อมูลบางส่วนของคุณถังอวี้เหมย หวังว่าจะเป็นประโยชน์กับนายนะ!”

โจวหยางรับเอกสารมา บนนั้นระบุประวัติส่วนตัว วันเกิด และข้อมูลต่าง ๆ ของถังอวี้เหมยไว้โดยละเอียด

มีแม้กระทั่งนิสัยส่วนตัว ความชอบ และเครือข่ายคนรู้จักของเธอ...

เซี่ยหงเทาจุดบุหรี่สูบ ขณะพูดจากำกวม “เสี่ยวโจวเอ๊ย ที่ฉันช่วยนายขนาดนี้ ก็เพราะหวังว่านายจะไปสร้างสัมพันธ์กับคุณถังอวี้เหมยให้ได้จริง ๆ นะ!”

ตอนพูดคำว่า ‘สร้างสัมพันธ์’ เขาก็เน้นเสียงเป็นพิเศษ

โจวหยางยิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้มันชักทะแม่ง ๆ ขึ้นทุกที

ตอนแรกตกลงกันไว้ว่าแค่ให้ดูแลลูกค้า แต่ตอนนี้กลับทั้งให้ข้อมูล ทั้งพูดจาเป็นนัย สรุปแล้วเซี่ยหงเทาต้องการจะทำอะไรกันแน่?

โจวหยางก็เป็นแค่เด็กจบใหม่ที่เพิ่งก้าวเข้าสู่สังคมคนหนึ่ง

เมื่อเจอกับสถานการณ์แบบนี้ เขาจึงคิดอะไรไม่ออก ตัดสินใจถามไปตามตรง “ผู้จัดการครับ คุณอยากให้ผมทำอะไรก็บอกมาเลยเถอะครับ!”

“ฮ่า ๆ ๆ!” เซี่ยหงเทาหัวเราะร่วน หลังครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็กล่าวว่า “งั้นฉันจะพูดตรง ๆ แล้วกัน! ผู้ใหญ่ทางเบื้องบนเขามอบภารกิจหนึ่งให้ฉัน และภารกิจนี้ นายคือคนที่เหมาะที่สุด!”

“ภารกิจอะไรครับ?” โจวหยางถาม

เซี่ยหงเทาทำหน้าลึกลับ “ฉันต้องการให้นายไปสร้างความสัมพันธ์กับถังอวี้เหมย และก็…ถ่ายคลิปมาให้ฉัน”

“หา? คลิปอะไรครับ?” โจวหยางถาม

“พูดถึงขนาดนี้แล้ว ยังจะมาแกล้งโง่กับฉันอีกเหรอ?” เซี่ยหงเทายิ้มอย่างมีเลศนัย “จะเป็นคลิปอะไรได้อีกล่ะ?”

พูดจบ เขาก็คาบบุหรี่ แล้วใช้ฝ่ามือสองข้างประกบเข้าหากันทำท่าป้าบป้าบป้าบ

โจวหยาง: “......”