บทที่ 9

โจวหยางสัมผัสได้ถึงความเนียนนุ่มที่ส่งผ่านมาตามช่วงขา ในใจพลันสั่นสะท้านขึ้นทันที

“เอ๊ะ พวกเธอสองคนออกมาจากห้องเร็วจังเลยนะ? ไวไปหน่อยไหมเนี่ย?” ลอร่าสนุกสุดเหวี่ยงอยู่นาน ในที่สุดก็หันมาเห็นโจวหยางกับถังอวี้เหมย บนใบหน้าพลันปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “นี่รูปหล่อ เธอคงตื่นเต้นมากเกินไปสินะ? ควบคุมตัวเองไม่ได้ใช่ไหมล่ะ?”

พวกเธอทุกคนต่างคิดว่า โจวหยางกับถังอวี้เหมยเข้าไปทำเรื่องอย่างว่ากันในห้องนั้น

“อย่าล้อเล่นน่า!” ถังอวี้เหมยชำเลืองมองลอร่า “ไปสนุกของเธอเถอะไป”

“เชอะ! นี่ฉันเป็นห่วงความสุขเรื่องบนเตียงของเธอหรอกนะ!”

ลอร่าชำเลืองมอง ก่อนหันไปสนุกสุดเหวี่ยงกับคนอื่น ๆ ต่อ

ในคืนนี้ ถังอวี้เหมยทำตัวต่างไปจากปกติมาก

ปกติแล้วความบ้าบิ่นของเธอไม่เป็นสองรองใครในกลุ่มเพื่อนสนิท แต่คืนนี้ เธอกลับนั่งอยู่เงียบ ๆ ที่มุมห้อง คอยดื่มเหล้าและพูดคุยเป็นเพื่อนโจวหยาง

จนกระทั่งดึกดื่น เมื่อเหล้าหมดและทุกคนแยกย้าย โจวหยางก็เป็นคนขับรถไปส่งถังอวี้เหมยที่บ้านพัก

คืนนี้ ถังอวี้เหมยดูมีความสุขเต็มหัวใจ เธอจึงดื่มไปไม่น้อย ตอนนี้ฤทธิ์แอลกอฮอล์เริ่มทำงาน ส่งผลให้หญิงสาวเมามาย พูดจาอ้อแอ้ แม้แต่เวลาเดินก็ยังต้องให้โจวหยางช่วยประคอง

โจวหยางประคองถังอวี้เหมยไปที่โซฟา ถอดรองเท้าและเสื้อคลุมให้ ก่อนเดินไปรินน้ำให้เธอแก้วหนึ่ง

“พี่เหมย ดื่มน้ำหน่อยครับ!” โจวหยางพูดเสียงเบา

ในตอนนี้ ถังอวี้เหมยเอนกายพิงโซฟาอย่างเกียจคร้าน ดวงตาคู่งามชำเลืองมอง แววตาของเธอพร่ามัวและเปี่ยมเสน่ห์

“โจว... หยาง!”

เธอพึมพำอย่างเลื่อนลอย ปอยผมกลุ่มหนึ่งที่ยุ่งเหยิง ตกลงมาพาดอยู่บนริมฝีปากสีแดงสด

สายเดี่ยวของเสื้อที่เปียกชุ่มไปด้วยแอลกอฮอล์เลื่อนหลุดลงมาบนไหล่ของเธอ เผยให้เห็นผิวขาวผ่องเป็นยองใย ชายกระโปรงด้านล่างพันรอบเรียวขางาม ดูเย้ายวนใจเหลือเกิน

ถังอวี้เหมยในตอนนี้ เปรียบดั่งกุหลาบยามราตรีที่ชุ่มโชกไปด้วยไวน์ชั้นเลิศ กำลังรอคอยให้ผู้ที่รักในดอกไม้มาเด็ดดมด้วยความใจจดใจจ่อ

“พี่เหมย ผมอยู่นี่ครับ!”

โจวหยางรีบยกน้ำเข้าไปหา ตั้งใจจะให้เธอดื่มสักหน่อย เพื่อเจือจางแอลกอฮอล์ลงบ้าง

“โจวหยาง!”

แต่ถังอวี้เหมยกลับคว้ามือเปะปะ นอกจากคว้าคอเสื้อของโจวหยางไว้แล้ว เธอยังปัดแก้วน้ำหกอีกด้วย

น้ำหกเปียกชุ่มเสื้อผ้าของถังอวี้เหมย เสื้อที่มีความบางราวปีกของจักจั่นอยู่แล้ว ตอนนี้ก็ยิ่งโปร่งบาง แนบสนิทไปกับผิวกายของเธอ

โจวหยางเองก็ถูกดึงจนเสียหลัก ล้มทับลงไปบนร่างเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ

สัมผัสอันนุ่มนวลส่งผ่านมา โจวหยางรู้สึกราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง

เขารู้ดีว่า “อาการป่วย” ของถังอวี้เหมยกำลังกำเริบ

แม้แอลกอฮอล์จะทำให้เธอเมามาย แต่ร่างกายของเธอกลับร้อนรุ่มกระสับกระส่ายเพราะ “อาการป่วย” นั้น

ในทันใด โทรศัพท์มือถือของถังอวี้เหมยก็ดังขึ้น

โชคดีที่โจวหยางผู้กำลังนอนทับถังอวี้เหมยมีแขนยาวพอ จึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะกาแฟขึ้นมา พบว่าผู้ที่โทรมาก็คือลูกชายของเธอ เซี่ยเฟิง

ใบหน้าที่น่ารังเกียจซึ่งเคยตะโกนด่าเขาว่า “ไอ้ควายโง่” พลันปรากฏขึ้นในห้วงความคิดของโจวหยาง

ฉับพลันนั้น ความคิดชั่วร้ายก็ผุดขึ้นมาในหัวของโจวหยางแวบหนึ่ง

แต่แล้ว เขาก็สะบัดศีรษะ ขับไล่ความคิดชั่วร้ายนั้นทิ้งไป

“พี่เหมย โทรศัพท์ครับ!”

โจวหยางพยายามลุกขึ้นนั่ง พลางเรียกถังอวี้เหมย

แต่ถังอวี้เหมยเมามากแล้ว ดูท่าคงรับโทรศัพท์ไม่ไหว

โจวหยางเรียกอยู่พักใหญ่ สุดท้ายก็ยอมแพ้ เขาไม่ได้กดรับสาย แต่เลือกที่จะวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวถังอวี้เหมยแทน

เห็นที คืนนี้พี่เหมยคงหลับยาว

แต่เสื้อผ้าของเธอยังเปียกอยู่ หากนอนแบบนี้ทั้งคืน มีหวังถูกไข้หวัดรับประทานแน่

โจวหยางมองไปรอบตัว เห็นผ้าห่มผืนหนึ่งวางอยู่ข้างโซฟา จึงหยิบมันมาห่มให้ถังอวี้เหมย

หลังทำทุกอย่างเสร็จสิ้น โจวหยางก็ลุกขึ้นเตรียมตัวกลับ แต่โทรศัพท์ของถังอวี้เหมยก็ดังขึ้นอีกครั้ง และยังคงเป็นสายจากเซี่ยเฟิง

โจวหยางรู้สึกรำคาญเล็กน้อย จึงขบกรามกรอด ก่อนเดินเข้าไปกดรับสาย

“เซี่ยเฟิง พี่เหมยเมามากแล้ว รับโทรศัพท์นายไม่ได้ พรุ่งนี้ค่อยโทรมาใหม่เถอะ!”