บทที่ 10

เซี่ยเฟิงที่อยู่อีกฝั่งของสายถึงกับชะงักกึก ก่อนระเบิดเสียงคำรามออกมาด้วยความเกรี้ยวกราด “ไอ้ฉิบหาย มึงมาอยู่บ้านกูได้ไง?”

“พี่เหมยเมามากแล้ว ฉันก็เลยมาส่งเธอกลับบ้าน” โจวหยางพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“กูไม่สนหรอกว่ามึงจะพูดอะไร...” เซี่ยเฟิงโกรธจัดแทบสิ้นสติ “มึงไสหัวออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นกูแจ้งตำรวจแน่”

“นายจะบ้าหรือไง?” โจวหยางพูดเสียงเย็นชา “ถ้าไม่มีเรื่องด่วนอะไรก็ไม่ต้องโทรมาอีก พี่เหมยเมามาก อย่ารบกวนการพักผ่อนของเธอ ฉันปิดเสียงโทรศัพท์ให้เธอแล้ว”

โจวหยางขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืด จึงวางสายไป

เซี่ยเฟิงโกรธจนอกแทบระเบิด ดวงตาแดงก่ำ แทบจะหมดสติเลยทีเดียว

...

วันรุ่งขึ้น

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก!”

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นอย่างรุนแรงนั้นปลุกโจวหยางให้ตื่นจากความฝัน

“ใครครับ?”

เสียงของหญิงชราดังมาจากด้านนอก “ถึงกำหนดเก็บค่าเช่า ได้เวลาจ่ายแล้วจ้า”

“ทราบแล้วครับ เดี๋ยวผมตื่นแล้วจะไปหานะ!” โจวหยางตอบปัดไป

“อย่าช้าล่ะ!” หญิงชราเดินลงบันไดไปพลางบ่นพึมพำ “เอาแต่นอน ๆ ๆ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วยังจะนอนอยู่อีก ไม่ได้เรื่องได้ราว มิน่าล่ะแฟนถึงได้หนีไปกับคนอื่น”

เมื่อโจวหยางลืมตาที่ยังคงงัวเงียขึ้น ก็พบว่าเป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

“เวรละ ไปทำงานสายแล้ว!”

เขารีบลุกขึ้นแต่งตัว แต่ในวินาทีต่อมา ชายหนุ่มก็หยุดชะงัก ก่อนจะหัวเราะเยาะตัวเอง

ในเมื่อจะลาออกแล้ว ยังจะมีงานที่ไหนให้ไปทำอีกล่ะ?

โจวหยางเปิดม่านออก แสงแดดที่เจิดจ้าสาดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้สมองที่ยังมีอาการเมาค้างอยู่รู้สึกมึนงงเล็กน้อย

เมื่อมองห้องเช่าสภาพทรุดโทรมตรงหน้า ก่อนนึกย้อนไปถึงแสงสีและความฟุ้งเฟ้อหรูหราของเมื่อคืน ก็ราวกับเป็นความฝัน เหมือนอยู่กันคนละโลก

โจวหยางล้วงกระเป๋า พบว่ามีเงินเหลืออยู่เพียงห้าร้อยหยวน ซึ่งไม่พอสำหรับค่าเช่าห้องเดือนนี้แล้ว

ในตอนนี้ โจวหยางพลันรู้สึกเสียใจขึ้นมา ทำไมเมื่อคืนเขาถึงไม่ตอบรับคำเชิญของพี่สาวเหล่านั้นไปเลยนะ ไม่ว่าจะเป็นตำแหน่งไหน ก็ช่วยให้ชีวิตเขาสบายขึ้นได้ทั้งนั้น

แต่ในวินาทีต่อมา เขาก็ตบหน้าตัวเองฉาดหนึ่ง

โจวหยาง ไม่ใช่ว่านายมีความฝันมาตลอดหรอกเหรอ? ถ้าแค่สิ่งยั่วยุเพียงเท่านี้ยังทนไม่ได้ แล้วจะเอาหน้าที่ไหนไปพูดถึงอุดมการณ์?

อย่าเห็นว่าตอนนี้ฉันจน สักวันหนึ่ง ฉันจะทำให้พวกแกทุกคนต้องยอมสยบอยู่แทบเท้าฉันให้ได้

หลังให้กำลังใจตัวเองเรียบร้อย โจวหยางก็ลุกขึ้นดื่มน้ำ ก่อนเปิดโทรศัพท์มือถือ

และเขาก็ได้เห็นโพสต์ของหลี่ว์เวยผู้เป็นอดีตแฟนสาว

เธอได้เป็นพนักงานแผนกธุรการของอีพีเอส กรุ๊ปอย่างเป็นทางการ ติดบัตรพนักงานบริษัท พร้อมถ่ายรูปเซลฟี่สุดน่ารักหน้าโต๊ะทำงานอันสว่างสดใส

[หลี่ว์เวย ถือว่าความพยายามของเธอไม่สูญเปล่า เธอคู่ควรกับสิ่งดี ๆ เหล่านี้ ต่อไปก็ต้องพยายามให้มากขึ้นนะ!]

ใต้รูปมีเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยกลุ่มหนึ่งมากดไลก์ และก็มีพวกประจบสอพลอบางคนเข้ามาคอมเมนต์แสดงความยินดี

“หลี่ว์เวย นี่เธอผ่านโปรที่อีพีเอสก่อนกำหนดเหรอ! เก่งจังเลย!”

“หลี่ว์เวย โต๊ะทำงานของเธอสวยมาก สภาพแวดล้อมในการทำงานก็ดี๊ดี อิจฉาแล้วนะเนี่ย!”

“ยัยหลี่ว์ ตอนนี้เธอเป็นคนดังแล้ว จะชวนไปกินข้าวด้วยต้องต่อคิวหรือเปล่าจ๊ะ?”

หลี่ว์เวยตอบกลับทุกคนว่า “ขอบคุณสำหรับคำยินดีและกำลังใจจากทุกคนนะคะ ถ้ามีเวลา ไว้มานัดเจอกัน ฉันเลี้ยงเอง!”

ทุกคำพูดและการกระทำของหลี่ว์เวย ล้วนเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจและการโอ้อวด

โจวหยางยิ้มด้วยความขมขื่น กำลังจะปิดหน้าโซเชียลลง

แต่แล้ว เขาก็พบว่าในบรรดาข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน มีข้อความจากหลี่ว์เวยส่งมาด้วย

“โจวหยาง ขอบคุณที่ปล่อยฉันไปและทำให้ฉันสมหวัง ฉันถึงได้มีวันนี้! ฉันโชคดีมากที่ประสบความสำเร็จ และฉันก็อยากจะเตือนนาย อย่าดื้อรั้นเกินไปเลย ตอนนี้ที่อีพีเอสมีตำแหน่งจำกัด นายไม่มีโอกาสหรอก เก็บแรงไว้ไปหางานอื่นเถอะ นี่เป็นคำแนะนำสุดท้ายจากฉัน ต่อไปเราคงไม่ได้เจอกันอีก แค่นี้นะ ลาก่อน!”

เนื้อหาใจความ ล้วนมีแต่การดูถูกเหยียดหยามทั้งสิ้น