LOGINShare
บทที่ 1303
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1305
กระทั่งหย่าร้างก็ไม่ใช่ แต่พูดว่าจะตัดขาดเลยอารมณ์ของเซี่ยอวิ๋นซีนั้นเห็นได้อย่างชัดเจนจั๋วซือหรานยังรู้สึกแปลกประหลาดอยู่หน่อยๆ นางไม่ได้ประหลาดใจนักกับอารมณ์ของท่านแม่แต่ที่ท่านแม่โกรธถึงระดับนี้ ก็ยังรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างด้วยกฏเกณฑ์ของต้าชางอันที่จริงก็ไม่ได้บอกว่าหญิงสาวไม่สามารถตัดขาดกับสามีได้ ชายหนุ่มเองก็ไม่ใช่ว่าตัดขาดกับภรรยาไม่ได้เพียงแต่ภายใต้สภานการณ์ปกติ เพื่อเห็นแก่หน้าตา ปกติจะจบที่หย่าร้างถ้าหากมีเรื่องจนถึงขั้นต้องตัดขาด นั่นแสดงว่าสถานการณ์ต้องร้ายแรงมากจากที่จั๋วซือหรานรู้ พอเทียบกับความรู้สึกที่เซี่ยอวิ๋นซีมีต่อจั๋วเฮ่ออิงมาตลอด ก็มักรู้สึกว่าเรื่องราวไม่น่าจะร้ายแรงถึงระดับนี้และคนเป็นแม่ก็ย่อมรู้จักลูกมากที่สุด เซี่ยอวิ๋นซีเหมือนจะอ่านใจความคิดของจั๋วซือหรานออก เอ่ยขึ้นว่า "แม้ความรู้สึกของแม่ที่เคยมีให้เขาจะมั่นคงมากก็ตาม...""นั่นเพราะข้าคิดว่าเขาตายไปแล้ว แต่นี่ไม่ใช่แค่ยังไม่ตาย ยังร่วมมือกับผู้หญิงคนอื่นวางแผนทำร้ายลูกของข้าอีก..." เซี่ยอวิ๋นซีกัดฟัน "สู้ตายๆ ไปยังจะดีเสียกว่า"เซี่ยอวิ๋นซีพูดถึงขนาดนี้แล้ว จั๋วซือหรานรู้ว่านางคงโกรธแล้วจริง
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1304
ปันอวิ๋นเบ้ปาก "...อันที่จริงก็แค่คนโง่คนนึง"เฟิงเหยียนเห็นด้วยกับเรื่องนี้ พยักหน้าให้ และเห็นว่าจั๋วซือหรานเหมือนจะประหลาดใจหน่อยๆ กับคำนี้ของปันอวิ๋นจึงหันมาอธิบายเพิ่มเติมกับนาง "นอกจากกระบี่แล้ว ไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง"จั๋วซือหรานเข้าใจแล้ว คนแบบนี้ มันก็เพวกคลั่งการต่อสู้ตามนิทานต่างๆ นั่นล่ะสรุปคือ หลังจากคุยกันไปต่างๆนานาในถ้ำนี้แล้วเกี่ยวกับเรื่องและทิศทางบางส่วน ไม่ว่าจะจั๋วซือหรานกับเฟิงเหยียน หรือแม้แต่ปันอวิ๋น ในใจก็พอรู้เรื่องราวต่างๆ แล้วจนดวงตะวันลับฟ้า จั๋วซือหรานกับเฟิงเหยียนจึงออกมาจากในถ้ำพอออกจากในถ้ำ จั๋วซือหรานก็เห็นหญิงสาวยืนอยู่ห่างออกไปลิบๆแม้รูปร่างดูแล้วจะบอบบางและอ่อนแอ แต่พอยืนอยู่ตรงนั้นกลับดูแข็งแกร่งดุจอนุสาวรีย์ต้องลมและไม่รู้ว่ายืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหนแล้วพอเห็นจั๋วซือหรานออกมา นางก็เดินเข้ามาทันที"ท่านแม่..." จั๋วซือหรานประคองนางไว้ "รอนานแค่ไหนแล้วน่ะ? ทำไมไม่เข้าไปในห้อง ข้าออกมาก็จะไปหาท่านพอดี"เซี่ยอวิ๋นซีพอได้ยินคำนี้ก็ยิ้มขึ้นมา ไม่ได้พูดความกังวลของตนเองน่าจะเพราะไม่อยากให้ความกังวลของตนเอง ไปสร้างแรงกดดันมาเกินไปกับตัวล
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1303
เฟิงเหยียนรู้ความหมายของปันอวิ๋น พวกเขาตอนนั้น แม้จะเป็นพวกเด็กน้อยไฟแรง แต่ท้ายสุดก็ยังมีพลังที่อ่อนแอเกินไปในสายตาสภาผู้อาวุโสเหล่านั้น คงจะเหมือนแค่มดง่ามพยายามเขย่าต้นไม้กระมังดังนั้นอันที่จริงหลังจากผ่านไปนานขนาดนี้ ไม่เพียงแต่เหล่าศิษย์พี่น้องจะตระหนักได้ถึงความผิดพลาดใจอดีตเฟิงเหยียนตระหนักได้ถึงความจริง อันท่จริงผ่านไปนานขนาดนี้ เขาก็ไม่ได้แค้นเคืองเหมือนเมื่อก่อนแล้วเพราะว่า ตอนนี้พอนึกย้อนไป ต่อให้เหล่าพี่น้องทั้งหมดตอนนั้นล้วยนืนอยู่ข้างเขา สนับสนุนเขา อยู่ร่วมแนวเดียวกันกับเขา...แล้วมันจะทำไมล่ะ?พวกเขาตอนนั้น ล้วนเป็นเพียงเด็กหนุ่มที่มุ่งมั่น แต่ปีกยังไม่กล้าแข็งพอ ยังเป็นแค่เด็กเท่านั้นพวกเขาต่อให้ตื่นรู้ขึ้นมา แล้วจะทำอะไรได้ ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้นกระทั่งเป็นไปได้ว่า โอกาสที่จะได้โบยบินก็ยังไม่มี คงถูกสภาผู้อาวุโสหักปีกทิ้งกันหมดหลังจากเห็นความจริงชัดเจน คนก็จะเปลี่ยนเป็นสงบลงมา ความเคียดแค้นเหล่านั้นก็จะกระจายหายไปดังนั้นเฟิงเหยียนหลังจากได้ยินคำนี้ของปันอวิ๋น บนหน้าก็เผยรอยยิ้มจาง เอ่ยถามเสียงต่ำว่า "ไกลหน่อยสินะ?""สองคนนั้นไกลอยู่" ปันอวิ๋นตอบ "สถาน
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1302
น่าจะเพราะตอนนั้นไม่ได้ยืนอยู่ฝั่งเฟิงเหยียน ทั้งใจคิดว่าตนเองต่างหากที่เป็นฝ่ายถูก เฟิงเหยียนเป็นคนผิดต่อมาเรื่องราวก็พิสูจน์ว่า ตนเองผิดไปไกลมากคนที่หลังจากถูกตบฉาดเข้าหน้าอย่างไร ตอนแรกจะยังรู้สึกอับอายมาก โกรธจัด และพยายามจะยืนหยัดความคิดของตนเอง คิดว่าต่อให้ผิดก็ยังจะเดินหน้าต่อในทางที่เลือกนั้นแต่พอเวลาผ่านไป ความรู้สึกเสียหน้าแบบนั้น ก็จะค่อยๆ จางหายไปเองความอับอายเหล่านั้น ความโกรธเหล่านั้น เมื่ออยู่ต่อหน้ากาลเวลาไม่ใช่สิ่งที่สำคัญอะไรเลยพวกเขาในที่สุดก็จะยอมรับความผิดในอดีตของตนเองอย่างตรงไปตรงมาถ้าหากให้โอกาสพวกเขาอีกสักครั้ง พวกเขาจะไม่มีทางทำผิดพลาดซ้ำเดิมอีกแน่นอนถ้าหากให้โอกาสพวกเขาอีกครั้ง...จากที่ปันอวิ๋นเห็น สิ่งนี้น่าจะเป็นการให้โอกาสพวกเขาอีกครั้งก็เลยถามปันอวิ๋นว่า "ดังนั้นเจ้าจะเรียกไหม?"จากที่ปันอวิ๋นเห็น ต่อให้ในใจเฟิงเหยียนจะมีความคิดอะไรมันก็ปกติ เพราะตอนนั้นเรื่องราวก็บานปลาย...ทำร้ายจิตใจกันมากที่เดียวศิษย์ที่กินด้วยกันนอนด้วยกัน แต่ท้ายสุดยังทำให้เขากลายเป็นเป้าโจมตีของทุกคนคำพูดทั้งหมดราวกับเป็นมีดแหลมทิ่มแทงไปบนตัวเขาคนอื่นยังไม่ก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1301
"ข้าไม่มีทางเป็นทาสให้สภาผู้อาวุโสไปชั่วชีวิต พวกเราไม่มีทางเป็นทาสให้สภาผู้อาวุโสไปชั่วชีวิต"ตอนที่ได้ยินคำนี้ของปันอวิ๋น เฟิงเหยียนก็เงยหน้าขึ้นมาฉับพลันเหลือบมองปันอวิ๋นผาดหนึ่งเพราะคำนี้ฟังแล้วคุ้นหูมากต้องคุ้นหูอยู่แล้ว นี่คือคำพูดที่เขาเคยพูดกับเหล่าพี่น้องเขาตอนนั้น พวกเขาล้วรู้สึกว่าเขาทำเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ รู้สึกว่าเขาไม่สำนึกบุญคุณรู้สึกว่าสภาผู้อาวุโสทั้งๆที่ให้ความสำคัญกับเขา แล้วทำไมเขาถึงต้องทำเหมือนจะถูกทำร้ายแบบนั้น...เฟิงเหยียนตื่นตัวมาตลอดน่าจะเพราะในตระกูลเฟิง ชะตาของภาชนะเป็นอย่างนี้มาตลอด ดังนั้น เขาจึงตื่นตัวอยู่เสมอตอนนั้นที่แตกหักกับเหล่าพี่น้อง แล้วออกจากสำนักความหมายของเหล่าพี่น้องล้วนประมาณว่า ถ้าหากพวกเขาถูกสภาผู้อาวุโสให้ความสำคัญ ถูกสำนักให้ความสำคัญพวกเขาจะต้องไม่เป็นแบบเขาแต่ที่เฟิงเหยียนบอกว่านั่นไม่ใช่การให้ความสำคัญ แต่มันคือการกดขี่ข่มเหงเฟิงเหยียนตอนนั้นพูดประโยคนนี้ไว้: ‘ข้าไม่มีทางเป็นทาสให้สภาผู้อาวุโสไปชั่วชีวิต พวกเราจะเป็นทาสให้สภาผู้อาวุโสชั่วชีวิตไม่ได้...’ผ่านมาหลายปีพอได้ยินคำนี้อีกครั้ง จากสหายเก่า...จาก
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1300
จั๋วซือหรานถอนหายใจเบาๆ ยื่นมือไปรับชามยาเข้ามา ดื่มลงไปเอาจริงๆ ก่อนหน้านี้นางอาเจียนเป็นเลือดยังไม่รู้สึกหดหู่นัก แต่ดื่มยานี่ดื่มกันหดหู่ไปเลยพอวางชามยาลง ปันอวิ๋นก็ยื่นจานเล็กมาตรงหน้านางเฟิงเหยียนนั่งอยู่ข้างๆ หยิบของในจานเล็กป้อนเขาปากนางอย่างคล่องแคล่ว"...อุ๊?!" จั๋วซือหรานตกลึงงันแต่พริบตานี้ ความเปรี้ยวหวานสดชื่อก็แผ่ซ่านไปทั่วลิ้นนางจำได้ทันที นี่คือบ๊วยดองที่แม่ทำ ทุกปีนางจะดองบ๊วยไว้เสมอถือได้ว่าเป็นรสชาติแห่งความทรงจำแล้วหลัจากดื่มยากเสร็จ จู่ๆ ก็ได้ชิมรสชาตินี้ ถือว่าไม่เลวเลย อย่างน้อยก็เปลี่ยนจากหดหู่เป็นการเยียวยาได้จั๋วซือหรานแหงนตามองปันอวิ๋น ถามว่า "แม่ข้าล่ะ?"ปันอวิ๋นตอบ "คุมอยู่ในครัว กำลังตุ๋นไก่ให้เจ้าอยู่ บอกว่าต้องบำรุงเจ้าให้ดี"จั๋วซือหรานพอได้ยิน ตาก็โค้งขึ้นมาอันที่จริงมีจวงอี๋ไห่ทำอาหารให้ทุกวัน ฝีมือเขาไม่เลว จั๋วซือหรานกินทุกวันก็กินได้เป็นอย่างดี จะว่าไป นางเองฝีมือก็ไม่ธรรมดา ถ้าหากกินไม่ได้จริงๆ นางลงมือทำเองก็อร่อยเลิศอยู่นะแต่คนเป็นแม่ก็น่าจะเป็นเช่นนี้ แค่รู้สึกไม่วางใจ มักรู้สึกว่าตนเองต้องจัดการเอง ถ้าหากตนเองคอยจับตาดู
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1299
จั๋วซือหรานจงใจพูดแบบนั้นเพื่อทำให้เขาอึดอัดแต่เขาดันลุกขึ้นมาทันที ทำให้จั๋วซือหรานต้องมาอึดอัดแทนนางถลึงตาโตทันที เห็นว่าเขาเหมือนจะออกไปด้วยกันกับนางจั๋วซือหรานเบิกตาโพลงดึงแขนเสื้อเขาไว้ "ท่านบ้าไปแล้วเรอะ? ออกไปตอนนี้ ท่านก็กลายเป็นท่านอ๋องย่างกันพอดี!"ไม่รู้ประโยคนี้คำไหนไปหยอกเขาเข้ามุมปากชายหนุ่มยกขึ้นยิ้มละไม "ไม่เป็นไร""ไม่เป็นไรบ้าอะไรล่ะ..." จั๋วซือหรานขมวดคิ้วแน่น กดไหล่เขาไว้ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่หญิงสาวอ่อนแอ หลายวันก่อนร่างกายถึงจะอ่อนแรงไปบ้าง ไม่มีเรี่ยวแรงนัก แต่ตอนนี้ฟื้นฟูกลับมาแล้ว สภาพเองก็ไม่เลวนักดังนั้นจึงไม่มีเก็บแรง กดเขานั่งลงไปบนเตียงหยกเย็น "นั่งลง!"เฟิงเหยียนไม่ดิ้นรน ยอมให้นางกดลงนั่งอย่างว่าง่ายครู่ต่อมา เหมือนรู้สึกว่าแหย่พอแล้ว จึงเอ่ยขึ้นว่า "ไม่ต้องกังวล"เขาชี้ไปที่คอของตนเอง "นอนบนเตียงหยกเย็นไปนาน เหมือนกับตอนที่แช่สระเย็นก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยน"ตราประทับคำสาปบนตัวเหล่านั้น พอสูดรับพลังเย็นเอาไว้มากเพียง ก็จะสามารถต้านทานอาการบาดเจ็บเผาไหม้เหล่านั้นได้จั๋วซือหรานไม่ได้โง่ ไม่รู้หลักการนี้เสียที่ไหน?เพียงแต่ว่า นางเองก็ชัดเ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1298
ยิ่งไปกว่านั้นจั๋วซือหราน แม้ตนเองจะไม่ได้พูดเรื่องนี้ให้ชัดเจนต่อหน้าชิ่งหมิง แต่ชิ่งหมิงตอนนี้ก็ไม่ใช่คนติดอ่างนิสัยเด็กน้อยแบบแต่ก่อนแล้วต่อให้เขาจะเติบโตในชั่วข้ามคืน จิตใจยังใสบริสุทธิ์เหมือนเด็ก แต่เขาก็ไม่ได้ขาดสติปัญญาและไหวพริบเรื่องบางเรื่องก็ไม่ใช่ว่าจะคิดไม่เข้าใจ...บางทีชิ่งหมิงก็คงคิดถึงจุดนี้แล้วในความฝัน จั๋วซือหรานพิงอยู่ข้างๆ เฟิงเหยียน ถอนหายใจขึ้นเบาๆ "บางครั้งก็ไม่รู้จริงๆ ว่าที่ข้าทำมันถูกหรือผิด"นี่เป็นสิ่งที่นางไม่เคยพูดกับใครเลยในโลกความเป็นจริงในฐานะแพทย์คนหนึ่ง ทำไมถึงได้รู้สึกว่าตนเองช่วยเหลือคนแล้วเป็นเรื่องผิดนะ...แต่ในความฝัน ทั้งหมดก็เหมือนจะเปิดเผยได้โดยไม่ต้องระวัง รวมถึงการป้องกันในจิตใจด้วยดังนั้นจั๋วซือหรานจึงพูดความรู้สึกจนใจและความสงสัยที่กดอยู่ในใจนางมานานออกมาได้ตรงๆนางเพิ่งจะพูดจบ เฟิงเหยียนก็ขัดขึ้นมา "อย่าพูดไร้สาระ"จั๋วซือหรานยิ้มๆ ถอนหายใจขึ้นเบาๆ "ข้าพูดแบบนี้ หลักๆ ก็คือ...เจตนาเดิมของข้าก็แค่ช่วยเหลือชีวิตคนเท่านั้น มันก็แค่นั้นจริงๆ""เดิมทีข้าคิดว่า ข้ารักษาเพื่อช่วยคนแล้ว จะทำให้พวกเขาใช้ชีวิตได้ดีกว่า มีชีวิตที่ด
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1297
จั๋วซือหรานกัดฟัน ในน้ำเสียงมีความอายกลายเป็นโกรธอยู่หน่อยๆชายหนุ่มไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่จากจังหวะหายใจที่เปลี่ยนไป ก็ยังออกไม่ยากว่าเขากำลังกลั้นหัวเราะอยู่แม้นางจะยังเคืองอยู่ แต่ก็จริงที่ว่าแค่มีเขาอยู่ใกล้ๆ นางก็จะรู้สึกสบายมาก นอนหลับได้สนิท กินข้าวได้มากขึ้นอีกชามอะไรแบบนั้นดังนั้น ก่อนหน้านี้ที่ยังกดฟันเคืองอยู่ตอนหลังก็หลับลึกไปเสียแล้ว ใบหน้าแนบกับหน้าอกเฟิงเหยียน หลับอย่างสบายเฟิงเหยียนไม่ได้หลับ และไม่ง่วงเท่าไรนักน่าจะเพราะว่า เตียงหยกเย็นนี้มันสบายจริงๆ แต่อุณหภูมิกลับทำให้เขาตื่นตัวมากหรือบางทีคงเพราะ การปรากฏตัวของเฝินเทียน การเกิดเรื่องของตันติ่ง...เรื่องกะทันหันเหล่านี้ ทำให้สมองเขาไม่อาจหยุดคิดได้เลยบวกกับว่า แม่ของจั๋วซือหรานก็มาแล้ว สำหรับเรื่องของเขากับนาง รวมถึงเด็กในท้อง...บางทีอาจจะเกิดการเปลี่ยนแปลงที่แตกต่างออกไปเรื่องเหล่านี้กดอยู่ในใจเขา ทำให้เขาหลับไม่ลงดังนั้น จึงก้มลงมองดูใบหน้าหลับลึกของนางต่อให้อยู่ในความมืด สายตาของเขาก็ยังดีอยู่ ตอนนี้มีแสงเรืองรองรางๆ ของเตียงหยกเย็น จึงยิ่งทำให้ใบหน้าหลับลึกของนางชัดยิ่งขึ้นยังคงงดงาม ไม่
You may also like
พระชายาอย่าหนีข้าไป
ป่าดอกท้อ9.1K viewsกลวิธีหนีการเป็นนางร้าย
เสี่ยวชิงเทียน8.1K viewsสนมร้างรักขอทวงบัลลังก์
ม่อเยี่ยน658.3K viewsพระชายาสุดหวงของท่านอ๋องคลั่งรัก
ชาไทยเย็น34.7K viewsข้ามกาลเวลามาเป็นภรรยาในยุค 70
จินเหมยเทียน854 viewsสตรีขี่ม้าออกศึก
ปาเย่วเซิ่งเซี่ย1.2M viewsเมื่อฉันกลายเป็นภรรยาขี้โรคในยุค 80
หลี่จินผิง3.1K viewsฮูหยินตัวร้ายพ่ายรักท่านแม่ทัพ
ผการุ้ง ช่อชมพู1.7K views
