LOGINShare
บทที่ 315
Related chapters
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 316
ไม่ใช่ว่านางอ่อนแอขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่ายังมีพลังเหลืออยู่ใน แหวนเสวียนเหยียนที่ตัวเองสามารถใช้ได้ แต่ดูเหมือนว่าจะสูญเสียผลในขณะนั้นจนกระทั่งเฟิงเหยียนปรากฏตัว จนกระทั่งเฟิงเหยียนผลักด้ามดาบและฝักดาบ...จากนั้นดูเหมือนนางดูดซับพลังของเขา และจากนั้นดูเหมือนว่านางแปลงพลังของเขา ไม่ใช่ให้นางใช้เพียงผู้เดียวเท่านั้น... นี่คือสาเหตุที่จั๋วหยุนเฟิงรู้สึกเจ็บอันร้อนแรงจากการโจมตีของนางในก่อนหน้านี้นั่นไม่พลังของนาง แต่เป็นพลังที่ได้นางดูดจากเฟิงเหยียน แต่ยังไม่ทันแปลงเป็นพลังของตัวเองจากนั้น...พลังที่แปลกแต่เต็มไปด้วยพลังชีวิตค่อย ๆ หยั่งรากและงอกออกมาราวกับดอกตูมการเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้จั๋วซือหรานรู้สึกมหัศจรรย์มาก และนางพยายามหาคำตอบว่า ทำไมนางเป็นเช่นนี้แม้ว่านางเข้าใจแล้วว่า การกระทำที่นางมีต่อเฟิงเหยียนเหมือนนางเก็บหยางจากเฟิงเหยียนและเติมหยินให้เฟิงเหยียน แต่เป็นไปได้อย่างไร... พลังวิเศษไฟกระตุ้นพลังทางจิตวิญญาณของไม้ ได้อย่างไรถึงจะกระตุ้นก็จริง แต่ก็ต้องไม้กระตุ้นให้เกิดไฟเกิดอะไรขึ้นกับนาง เปลวไฟเผาผลาญทุกสิ่งจนพังทลาย แต่กลับกลายเป็นปุ๋ย บางตัวที่มีชีวิตชีวาจะได้เกิดให
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 317
"ฝืนตัว"เสียงทุ้มลึกของชายคนนั้นน่าดึงดูดมากและลอยเข้าหูของนางเสียงนั้นมีเสน่ห์และไพเราะมากโดยเฉพาะอาจเป็นเพราะสภาพร่างกายของเขารถม้าคันนี้ไม่มีหน้าต่าง และผ้าม่านก็หนาอย่างมาก และปังแสงได้อย่างดีขณะนี้รถมืดสนิทในความมืดมิดเช่นนี้ เสียงอันลึกล้ำของชายผู้นั้นดังก้องอยู่ข้างหูของนางจั๋วซือหรานรู้สึกริมฝีปากของนางแห้งเล็กน้อย"สรุปคือ...ข้าฝืนตัว" จั๋วซือหรานถอนหายใจเบา ๆ เนื่องจากเรื่องของก่อนหน้านี้ อาการของนางไม่ค่อยดีนัก แต่นางก็ยังพูดต่อ "หรือท่านอ๋อง... ฝืนตัว"เมื่อบุคคลหนึ่งพูดคุยกับบุคคลอื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อถามคำถามคนมักจะมองอีกฝ่ายหรือ หรือต้องเผชิญหน้าอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัวเสมอ แม้ว่าบุคคลนั้นต้องมองไม่เห็นในความมืด แต่คนคนนั้นก็ยังอยากหันไปทางเสียงของอีกฝ่ายด้วยนี่อาจเป็นสัญชาตญาณบางอย่างดังนั้นเมื่อจั๋วซือหรานถามคำถามนี้ นางก็หันหน้าไปทางด้านหลังในความมืด โดยไม่ได้ตั้งใจ นางรู้สึกริมฝีปากอันแห้งของนางสัมผัสถูกจุดที่นุ่มนวลและเย็นเล็กน้อยเมื่อมีสิ่งใดสัมผัสบนริมฝีปาก ผู้คนจะเลียริมฝีปากด้วยลิ้นโดยไม่รู้ตัวจั๋วซือหรานยื่นลิ้นออกและเลียริมฝีปากของเ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 318
วินาทีต่อมา จมูกของของเฟิงเหยียนได้กลิ่นเลือดในอากาศ“อาการบาดเจ็บเป็นอย่างไรบ้าง” เฟิงเหยียนถาม“ไม่ ไม่เป็นไร” จั๋วซือหรานกัดริมฝีปาก แก้มของนางเปลี่ยนเป็นสีแดงเล็กน้อย นางรู้สึกตัวเองเสียหน้าเต็ม ๆ เลยนางเลียเขาโดยบังเอิญ และตัวเองตื่นเต้นจนแผลแตกเช่นนั้นหรือหากชาวบ้านทราบเรื่องนี้ นางเสียหน้าเลยยิ่งไปกว่านั้น เดิมทีนางไม่อยากนั่งรถม้าคันเดียวกันกับท่านแม่และน้องชาย เพราะนางกลัวว่าพวกเขาจะเห็นอาการบาดเจ็บของนาง นางอยากใช้โอกาสนี้ในการฟื้นตัวก่อน อย่างน้อยอาการบาดเจ็บของนางไม่ได้ดูร้ายแรงเกินไปตอนนี้ดีเลยจั๋วซือหรานกัดฟัน นางต้องการรักษาบาดแผลของตัวเองอย่างไรก็ตาม ในรถม้านั้นมืด ดังนั้นนางจึงไม่ต้องกังวลว่าจะถูกคนอื่นเห็น จั๋วซือหรานนั่งไปที่อีกข้างหนึ่งของรถม้า นางหันหน้าหนีจากเฟิงเหยียนเล็กน้อย และปลดกระดุมเสื้อผ้าของนางออกเล็กน้อยนางเปิดไหล่อันสวยและหน้าอกของนางออกส่วนหนึ่ง นางพยายามทำบาดแผลที่แตกร้าวในความมืดเพียงแต่ดูเหมือนว่าอาจเป็นเพราะนางระงับพลังไม่ได้ พลังทั้งหมดที่นางมีในก่อนหน้านี้สูญเสียไปกับหญ้าและดอกไม้ที่เบ่งบานอยู่ใต้ฝ่าเท้าของนางตอนนี้นางต้องการร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 319
ฉูนจวีนกังวลเล็กน้อยเมื่อฟังความเคลื่อนไหวในรถม้าที่เจ้านายของเขาขี่อยู่ข้าง ๆเกิดอะไรขึ้น สู้กันหรือในรถม้า จั๋วซือหรานผลักเฟิงเหยียนเข้ากับผนังของรถม้าและกัดริมฝีปากของเขาลมหายใจของคนสองคนประสานกันในทันที โดยแยกไม่ออกลมหายใจของผู้ใดเฟิงเหยียนไม่ทราบนางจะทำอะไร แต่เมื่อเขารู้ตัว เขาถูกนางผลักไปที่กำแพงและจูบเขาแต่เฟิงเหยียนยังคงไม่เข้าใจทำไมนางถึงทำเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เข้าใจนางอาจจะโกรธเพราะเขามองเห็นการกระทำของนางในความมืดมาในก่อนหน้านี้สิ่งที่เฟิงเหยียนไม่เข้าใจก็คือก่อนที่จั๋วซือหรานพุ่งเข้ามาหาเขาในตอนนี้นั้น นางได้บอกชัดเจนว่ารับผลประโยชน์บ้างเช่นนั้นหรือสิ่งที่เฟิงเหยียนไม่เข้าใจคือใครได้ประโยชน์จากใครตอนที่เฟิงเหยียนกำลังจะถามคำถามนี้ เขาก็สังเกตอะไรบางอย่างอย่างคลุมเครือ...ในความมืด เฟิงเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อยหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ขยับริมฝีปากออกไปเล็กน้อย ริมฝีปากของชายและหญิงสองคนนี้ยังอยู่ใกล้ชิดมาก ลมหายใจของสองคนนี้ยังประสานกันในความมืด ม่านตาลึกของเขาสามารถเห็นสีหน้าเขินอายของนางได้อย่างชัดเจนเฟิงเหยียนค่อย ๆ เปิดริมฝีปากของเขาเล็กน้อย เขาพู
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 320
“ยินดีขอรับ ไม่ต้องกล่าวขอบคุณขอรับ” เฟิงเหยียนกล่าว “ข้าจดจำเรื่องที่ป้าเคยช่วยท่านแม่ตลอด”เดิมทีจั๋วซือหรานยังละอายใจกับเรื่องที่นางทำเมื่ออยู่บนรถม้า ก่อนหน้านี้นางยังอยู่ในรถม้าที่มืดมิด และนางอายแทบจะเงยหน้าขึ้นไม่ได้เลย ตอนนี้นางยืนอยู่กลางแสงแดด ยิ่ง...เดิมทีนางอยากแอบเดินหนีไป แต่เมื่อนางได้ยินท่านแม่ขอบคุณเฟิงเหยียน แล้วเฟิงเหยียนพูดเช่นนั้นจู่ ๆ จั๋วซือหรานก็จำได้ขึ้นใจว่าท่านแม่เคยบอกนางว่า เป็นเพราะท่านพ่อของนางกับจั๋วหวายเคยช่วยครอบครัวของเฟิงเหยียน นางกับเฟิงเหยียนจึงหมั้นกันตั้งแต่แรก ไม่ใช่แค่เพราะนางเป็นลูกสาวของตระกูลจั๋วด้วยเหตุนี้ ดังนั้นในตอนนั้น แม้ว่าจั๋วหรูซินอิจฉาการหมั้นหมายมาก แต่นางทำอะไรไม่ได้ เพราะหากจั๋วซือหรานไม่ได้หมั้นกับเฟิงเหยียน ผู้ที่จะหมั้นกับเฟิงเหยียนก็ไม่ใช่จั๋วหรูซินอยู่ดีตอนนั้นจั๋วซือหรานได้ยินคำพูดของท่านแม่ นางก็ไม่ได้ถามรายละเอียด และต่อมานางก็ลืมเรื่องนี้ไป ตอนนี้นางได้ยินเฟิงเหยียนและท่านแม่คุยกัน นางจึงเข้าใจแท้จริงแล้ว เมื่อก่อนท่านแม่เคยพูดไว้ว่า ท่านพ่อเคยช่วยเหลือครอบครัวของเฟิงเหยียนไว้ เคยช่วยท่านแม่ของเฟิงเหยียนใช่ไห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 321
เดิมทีจั๋วซือหรานคิดว่าฉูนจวีนจะยืนครานไปอีกสักหน่อย ผู้พิทักษ์เงาที่ภักดีคนนี้มักจะเป็นห่วงเจ้านายของเขามากแต่ใครจะรู้ว่าหลังจากฉูนจวีนรู้สึกโล่งใจ ความกังวลในน้ำเสียงของเขาก็หายไปด้วยจั๋วซือหรานจ้องตาโต ๆ เล็กน้อยเฟิงเหยียนมองไปที่นางแล้วพูดอย่างจงใจว่า "เช่นนั้นข้าขอเข้าไปดื่มชาขอรับ"อวิ๋นเหนียงไม่ได้สังเกตคลื่นใต้น้ำระหว่างทั้งสอง นางแค่ฟังคำพูดของเฟิงเหยียน และก็ดีใจอย่างมาก "เข้ามาเร็ว ๆ เข้ามาสิ"ขณะที่พวกเขาเดินเข้าไปในจวนด้วยกัน เฟิงเหยียนก็หยุดก้าวเท้าเมื่อเดินผ่านจั๋วซือหรานจั๋วซือหรานพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา " ท่านอ๋องไม่ติดธุระหรือ"เฟิงเหยียนหยุดก้าวเท้าครู่หนึ่ง และน้ำเสียงที่ปกติแล้วต่ำและไม่แยแสของเขาก็กลายเปลี่ยนเป็นการหยอดมากขึ้น และเขาก็พูดว่า "เวลาแค่นี้ ไม่เป็นไร"เฟิงเหยียนกล่าว และโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย โน้มตัวเข้าไปใกล้หูของนางแล้วพูดว่า "บังเอิญว่าข้ามีตราแพทย์ด้วย ดังนั้นข้าจึงสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเจ้าได้ เจ้าได้รับผลประโยชน์แล้วแล้วไม่ถีบหัวส่ง"จั๋วซือหรานจ้องตาโต ๆ เล็กน้อย "ข้าได้รับผลประโยชน์แล้วแล้วถีบหัวส่งหรือ"นางอยากถามจริง ๆ ว่
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 322
จั๋วหวายจะต้านทานความอยากรู้อยากเห็นภายในของเขาได้อย่างไรจั๋วหวายเอียงศีรษะและพยายามมองผ่านช่องว่างในเส้นด้าย แต่อวิ๋นเหนียงขมวดคิ้วและจ้องเขาจั๋วหวายหดคอ แต่ก็ยังไม่สามารถกลั้นความอยากรู้อยากเห็นได้ และถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “ทำไมท่านถึงสวมผ้ากอซขอรับ”“เพราะสภาพร่างกายไม่เหมือนผู้อื่น เลยสมผัสแสงอาทิตย์มิได้” เฟิงเหยียนไม่ได้ปิดบังอะไร และเขาตอบเหมือนนี่เป็นเรื่องปกติ "ลักษณะโดยกำเนิดของพลังวิเศษของตระกูลเฟิง เจ้าคงได้ยินเรื่องนี้มาบ้าง"“ธาตุไฟสะท้อนกลับเช่นนั้นหรือ…” แน่นอนว่าจั๋วหวายเคยได้ยินมาก่อน แต่เขาไม่คิดว่า อาการของเฟิงเหยียนจะร้ายแรงถึงขนาดนี้ เห็นดวงอาทิตย์เลยหรือเพราะเขาเคยเห็นสมาชิกบางคนของตระกูลเฟิงด้วย พวกเขาเดินออกจากบ้านในกลางวัน ก็ไม่เห็นพวกเขาต่างจากคนทั่วไป“สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้อาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้น” เฟิงเหยียนพูดเบา ๆ แล้วจ้องมองจั๋วซือหราน ตอนนี้นางกำลังเป่าใบชาที่อยู่ในถวยชาอยู่จั๋วซือหรานรู้สึกถึงการจ้องมองของเขา แล้วนางหันกลับมา"ข้าทราบดี" จั๋วซือหรานพูดเบา ๆ "ในเมื่อวันนี้ปัญหามาถึงระดับนี้แล้ว ข้าคาดว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น และตระกูลจั
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 323
เมื่อได้ยินคำพูดของเฟิงเหยียน จั๋วซือหรานก็ตกใจ "อะ...อะไรนะ"เฟิงเหยียนเหลือบมองนางหลังจากได้ยินคำถามของนาง นี่เป็นเรื่องยากที่จะเห็นนางพูดติดอ่าง แต่ตอนนี้ประโยคเดียวถูกแบ่งออกเป็นสามส่วน ซึ่งแสดงให้เห็นว่านางตกใจมาก“เจ้าตกใจมากจนแทบไม่เชื่อ ดังนั้นในตอนแรก ตระกูลจั๋วก็ไม่เชื่อเช่นกัน ไม่มีใครคิดว่าจะมีคนฆ่าพ่อแม่ของตัวเพียงเพื่อตำหนิคนอื่น กฎของตระกูลจั๋วห้ามมิให้ทำร้ายพี่น้องตระกูลเดียวกันนั้นและลงโทษอย่างหนัก และผู้อาวุโสของตระกูลจั๋วตัดสินอย่างรวดเร็วในเวลานั้น” เฟิงเหยียนกล่าวจั๋วซือหรานขมวดคิ้วและถามว่า " ตระกูลจั๋วไม่สงสัยใด ๆ หรือ ข้ายังคิดอยู่ว่าเหล่าผู้อาวุโสจะคิดออกได้บ้าง อย่างน้อย ผู้อาวุโสใหญ่ ควร... ช่างเถิด"จั๋วซือหรานโบกมือ ใช่สิ ช่างมันเถิด ไม่ว่านางจะมีความหวังใด ๆ จากตระกูลจั๋วหรือผู้อาวุโสใหญ่ ตอนนี้นางไม่อยากหวังอะไรจากพวกเขาแล้วอวิ๋นเหนียงถอนหายใจเบา ๆ ที่ด้านข้างและพูดว่า "ไม่ใช่ว่าไม่มีข้อสงสัยเลย หากไม่มีข้อสงสัยเลยจริงๆ เรื่องเช่นนี้จะไม่แพร่กระจายจนเฟิงซื่อจื่อทราบ และมันจะไม่แพร่กระจายถึงผู้หญิงที่อยู่ลานในหรอก”จั๋วซือหรานหันไปมองท่านแม่ของนาง
Latest chapter
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1279
พอได้ยินคำนี้ของจั๋วหวาย สีหน้าจั๋วซือหรานก็ชะงักไปพอนึกถึงจั๋วเฮ่ออิงที่สีหน้าเปลี่ยนแล้วรีบร้อนออกไปวันนั้นนางรู้สึกว่าการคาดเดาของเสี่ยวหวาย...ดูสมเหตุสมผลดียังไม่ต้องพูดถึงว่าจั๋วเฮ่ออิงไปหาเซี่ยอวิ๋นซี แล้วจะมีผลลัพธ์อย่างไรจั๋วซือหรานแม้จะไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม แต่ก็มีความรู้สึกรักอย่างจริงใจต่อเซี่ยอวิ๋นซีด้วยความเข้าใจต่อตัวเซี่ยอวิ๋นซีของนาง จั๋วซือหรานรู้สึกว่า เซี่ยอวิ๋นซีเป็นคนที่อ่อนนอกแข็งในการที่นางสามารถเลี้ยงลูกสองคนจนโตได้เพียงลำพังก็มองออกได้ไม่ยากคนแบบนี้ ในสถานการณ์ปกติขีดจำกัดจะชัดเจนมากนางจะอ่อนโยนกับคนของตนเอง แต่มีนิสัยที่แข็งกร้าวในสายตาไม่อาจทนเห็นสิ่งไม่ดีได้ ยอมหักแต่ไม่ยอมงอตอนที่นางรักจั๋วเฮ่ออิงก็คือรักจริงๆ ถ้าหากไม่มีลูกน้อยสองคนคอยรั้งนางไว้ นางคงฆ่าตัวตายตามจั๋วเฮ่ออิงไปตั้งแต่ตอนรู้ว่าเขาตายแล้วแต่พอมีตัวตนอย่างสุ่ยจิ้งหลาน เซี่ยอวิ๋นซีก็ไม่แน่ว่าจะอดทนต่อจั๋วเฮ่ออิงได้อีกตอนที่ไม่รัก ก็อาจจะไม่รักได้จริงๆแต่แล้วทำไมล่ะ แค่จั๋วเฮ่ออิงไปบอกเรื่องของนาง ด้วยนิสัยของเซี่ยอวิ๋นซี ต่อให้ฟ้าถล่มก็คงจะรีบมาหาอยู่ดีจั๋วซือหรานถอนห
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1278
ตอนนี้ จั๋วซือหรานเห็นหน้าตนเองในน้ำได้เห็นสภาพของตนเองชัดๆ ดีขึ้นมากแล้วจริงๆแต่นางยังรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าสภาพของตนเองก็กำลังแย่ลงอย่างรวดเร็วดังนั้น ตนเองตอนนี้...อยู่ห่างจากชายคนนั้นไม่ได้จริงๆถ้าแค่ห่างจากชายคนนั้น ตนเองก็อาจจะทนต่อไปไม่ไหว แล้วกลับไปอยู่ในสภาพก่อนหน้านี้อีก นั่นมันอันตรายเอามากๆส่วนตนเองถ้าหากยังตามชายคนนี้อยู่ตลอดล่ะก็...จั๋วซือหรานขมวดคิ้ว ในใจก็อดคิดไม่ได้ ตอนนี้ตนเองอย่างน้อยยังพอทนไหว ไม่ต้องตัวติดกับเขาตลอดเวลาก็ได้แต่...นี่มันเพิ่งจะเริ่มต้นนะจั๋วซือหรานเป็นคนที่เตรียมพร้อมล่วงหน้าอยู่เสมอ นางยกมือขึ้นลูบท้องน้อยเบาๆในใจยังคิดขึ้นอย่างกังวล ถ้าหากอายุครรภ์มากขึ้น สถานการณ์แบบนี้ก็น่าจะยิ่งรุนแรงขึ้นด้วยถึงตอนนั้นหากตนเองต้องอยู่กับเขาตลอดเวลาถึงจะรักษาสภาพให้คงที่ได้ล่ะ?ถ้าตนเองเป็นอย่างที่เขาบอกล่ะ ที่ว่าต้องการแสงแดดแล้วในเวลากลางวันแบบนั้น...คนนึงต้องการแสงแดด แต่อีกคนกลับถูกแสงแดดทำร้ายสถานการณ์แบบนี้ มันเป็นสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกจริงๆนางผ่อนคลายลงหน่อย แต่เขากลับทรมานขึ้นมาถ้าพอนางทรมาน เขาถึงจะผ่อนคลายลงมาได
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1277
ขณะที่ตระหนักถึงจุดนี้ จั๋วซือหรานก็ตระหนักได้ถึงอีกจุดหนึ่งถ้าบอกว่า ตนเองหลังจากนี้อยู่ห่างเขาไม่ได้ แต่หลังจากนี้ยังต้องการแสงแดดล่ะก็เช่นนั้นก็เท่ากับว่า...นางมองชายหนุ่มที่โผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม เห็นอักขระคำสาปประหลาดบนหน้าตาคนสมองทื่อนี้ ปรากฏขึ้นมาต่อเนื่อง หายไป แล้วก็โผล่ออกมารักษาแผลไฟไหม้...จั๋วซือหรานจึงเดินเข้าไปสองก้าวอย่างอดไม่อยู่ พอมาถึงตรงหน้าเขา ก็ยกมือขึ้นมาเบาๆเขาไม่ขยับ จ้องมองนางนิ่งจั๋วซือหรานแตะลงไปบนหน้าเขาเบาๆ ราวกับว่าแค่สัมผัสเพียงเล็กน้อยเท่านั้นนางขมวดคิ้วแน่นเขามองนางเงียบๆจั๋วซือหรานนิ่งงันไปครู่หนึ่ง จึงเอ่ยเสียงต่ำขึ้นว่า "พลังวิญญาณของข้า ช่วยอะไรท่านไม่ได้แล้วหรือ"น่าจะเพราะตนเองตั้งท้องจนงงๆ ไปแล้วจริงๆ หรืออาจเป็นเพราะไม่พอใจเจ้าคนสมองมีปัญหาตรงหน้านี้ ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจอะไรมากกระทั่งถึงตอนนี้ จั๋วซือหรานจึงเพิ่งรู้สึกตัวพลังของตนเองก่อนหน้านี้ ทั้งๆ ที่สามารถบรรเทาอาการทำร้ายตนเองของเฟิงเหยียนได้แท้ๆ แล้วยังทำให้เขาต้านทานแสงแดดได้ระดับหนึ่งอีกด้วยแต่ตอนนี้ทำไมเหมือน...มันไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ?ทว่าเฟิงเหยียน ดูเหมือนจะ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1276
ขณะที่จั๋วซือหรานขมวดคิ้วคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ทำไมถึงมุดเข้ามาด้วยกัน...กับเขาในผ้าห่มที่มืดสนิทนี้ ก็ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆ ดังขึ้นเสียงหัวเราะทุ้มต่ำ ในผ้าห่มมืดๆ ภายใต้ระยะใกล้ชิดที่แทบจะเบียดกันของคนทั้งสองนี้ จึงยิ่งชัดเจนเป็นพิเศษ...กระทั่งความหยาบกร้านแหบพร่าเล็กๆ ในน้ำเสียง ก็ยังชัดเจน ชัดเจนเอามากๆ!ยิ่งไปกว่านั้น เพราะความใกล้ชิดมากๆ ยังมีกระแสลมแผ่วๆ ที่เหมือนจะพัดผ่านข้างหูนางไปเหมือนกับแม้กระทั่งตอนที่เขาหัวเราะเสียงทุ้ม การสั่นสะเทือนของทรวงอก ตนเองก็ยังสัมผัสได้อย่างชัดเจนด้วย!จั๋วซือหรานกัดริมฝีปากเบาๆจึงได้ยินเสียงของตาคนสมองทื่อ ยังคงเป็นเส้นเสียงหยาบๆ ที่ชวนหลงใหลนั่นอยู่บอกกับนางว่า "นี่เจ้ากำลัง...เชื้อเชิญข้าหรือ?"จั๋วซือหรานเพิ่งตื่นขึ้นจากความฝันที่อยู่กับคนรัก ถือว่าถูกกวนให้ตื่นก็ได้ มีอารมณ์ขุ่นเคืองอยู่บ้างก็เรื่องปกติดังนั้นนางจึงไม่มีเวลามาปรับอารมณ์กับตาคนสมองทื่อนี่จั๋วซือหรานเอ่ยขึ้นว่า "ข้าควรจะมองท่านถูกเผาตายทั้งเป็นไปซะ"ตาสมองทื่อนี่ก็ไม่รู้ทำไมผ่านไปคืนนึงนิสัยก็เปลี่ยนไป จู่ๆ อารมณ์ก็ดีขึ้นมาเสียอย่างนั้นบางทีคงเพร
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1275
จั๋วซือหรานได้ยินอารมณ์เจ็บปวดจากในน้ำเสียงเขา และได้ยินถึงอารมณ์เสียใจด้วยอันที่จริงสำหรับสำหรับอาการข้าหึงตัวข้าเองที่แปลกใหม่นี้ จั๋วซือหรานก็รู้สึกจนใจอยู่หน่อยๆ แล้วยังดูน่าขำอีกด้วยผลลัพธ์คือพอแหงนตามอง สีหน้ารอยยิ้มบนหน้าจั๋วซือหรานเหล่านั้น ก็แข็งทื่อไปทันทีอารมณ์ที่เรียกว่าความกังวล ก่อตัวขึ้นมาในดวงตามิน่าในน้ำเสียงเขาถึงมีความเจ็บปวดอยู่ตอนนี้ อักขระคำสาปปรากฏขึ้นบนตัวเขาแล้ว แสดงรูปลักษณ์ที่ประหลาดออกมา"นี่คือ..." จั๋วซือหรานยกมือมากำข้อมือเขาแต่นี่ไม่ใช่ความจริง เป็นแค่เขตแดนจิตใต้สำนึกบางอย่าง เป็นแค่ในความฝันเท่านั้น แน่นอนว่าจับชีพจรเขาไม่ได้"ไม่เป็นไร" บนสีหน้าชายหนุ่มแม้จะเต็มไปด้วยอักขระคำสาปประหลาด สายตาที่ก้มลงมามองนางกลับดูอบอุ่น "ไม่เป็นไร"เหมือนกลัวว่านางจะกังวล เขาจึงบอกว่าไม่เป็นไรขึ้นมาอีกครั้งจั๋วซือหรานตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง ขมวดคิ้วขึ้นมานิ้วโป้งของชายหนุ่มกดลงเบาๆ ที่หว่างคิ้วนาง นวดๆ เหมือนติดจะนวดคลายสีหน้าอารมณ์ที่ยุ่งเหยิงเหล่านั้นออก"พักผ่อนให้ดี กินข้าวให้ดีด้วย" เขาเอ่ยขึ้นจั๋วซือหรานเบ้ปากเบาๆ เหลือบมองเขา "ถ้าหากเจ้าส
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1274
จั๋วซือหรานไม่ส่งเสียง ครู่เดียว จึงถอนใจเบาๆ เอ่ยขึ้นว่า "อันที่จริง ข้าเองก็ไม่ได้ยืนหยัดขนาดนั้น แค่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาจนตรอกจริงๆ ข้าก็ยังไม่อยากละทิ้งทั้งที่ยังไม่ได้ลอง"เฟิงเหยียนกอดนาง ในสีหน้ามีความเจ็บปวดเสียงยิ่งแหบพร่า เอ่ยขึ้นว่า "ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องมาเหยียบซ้ำรอยมารดาของข้า และข้าก็ไม่อยากให้ลูกของเราเติบโตมาเป็นเหมือนข้าด้วย หากเรื่องนี้ ไม่มีวิธีอื่นแก้ไขได้นอกจากปล่อยให้มีฝันร้ายแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ ...ข้าก็หวังให้ฝันร้ายนี้หยุดลงที่ตัวข้าพอ"เสียงของชายหนุ่มแหบพร่ามาก ในน้ำเสียง...ก็มีความสิ้นหวังที่ปิดไว้ไม่มิดอยู่ ทิ่มแทงเข้ามาที่ใจของจั๋วซือหรานต้องเป็นแบบไหนกันนะ...ถึงบีบคั้นให้คนดีๆ ที่หยิ่งทะนงและยอดเยี่ยมคนหนึ่งตกอยู่ในสภาพนี้...ราวกับสัตว์ที่ถูกกักขังไว้จั๋วซือหรานมองเขา ครู่ต่อมา ก็ถอนหายใจเบาๆเอ่ยขึ้นว่า "จริงๆ แล้ว...เดิมทีข้าเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจ การวางแผนและความคิดของข้าจึงไม่ได้เล่าใด้คนอื่นฟัง"เฟิงเหยียนไม่พูดอะไร แค่แหงนตามองนางเงียบๆจั๋วซือหรานยิ้มๆ "ข้ารู้สึกจริงๆ ว่าไม่แน่ข้าอาจมีวิธี แม้ตอนนี้ข้ายังพูดถึงเหตุผลออกมาให้ชัดเจนไม่ได้ แต
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1273
แม้จะบอกว่าเป็นความฝัน แต่อันที่จริงจั๋วซือหรานก็ค่อยๆ เข้าใจแล้ว ว่าเพราะอะไรหลังจากฝันถึงเขาครั้งที่แล้วจนมาถึงครั้งนี้ นานมากแล้วที่ไม่ได้ฝันถึงเขาอีกพอมาคิดอย่างละเอียด เหมือนว่าตอนฝันถึงเขาครั้งที่แล้ว จะเป็นหลังจากที่นางมีสัมพันธ์ทางกายกับเขาดังนั้นจั๋วซือหรานจึงค่อยๆ เข้าใจ บางทีน่าจะเป็นเพราะสาเหตุนี้การดูดหยางบำรุงหยินของนางก็ดูดซับมาจนพอเข้าใจแล้ว เหมือนว่าพอดูดซับมาถึงระดับหนึ่ง ก็จะเกิด...ถ้าจะพูดว่าเป็นความฝัน สู้บอกว่าเป็นการสื่อสารทางจิตใต้สำนึกกับความทรงจำของเฟิงเหยียนส่วนที่ถูกผนึกไปจะดีกว่า?และไม่ว่าจะ 'ความฝัน' ครั้งที่แล้ว หรือว่าครั้งนี้ก็มองออกได้ไม่ยากเฟิงเหยียนน่าจะเข้าใจต่อสถานการณ์อยู่ ดังนั้นบางทีจิตใต้สำนึกเขายังคงอยู่มาตลอด เพียงแต่ถูกสมองทื่อๆ นี่กดเอาไว้ หรือบางทีคงถูกสภาผู้อาวุโสลงมือสะกดเอาไว้ไม่แน่ว่า อาจจะต้องมีชนวนเหตุบางอย่าง ถึงจะสามารถปลุกขึ้นมาได้จั๋วซือหรานอยากจะรู้ชนวนเหตุนั้นว่าคืออะไรกันแน่"ต้องทำยังไงเจ้าถึงจะดีขึ้นมา?" จั๋วซือหรานถามแต่เฟิงเหยียนกลับเหมือนจะจำจุดสำคัญนั้นไม่ได้แล้ว ขมวดคิ้ว สีหน้าดูเหมือนขมขื่น เหมือนว
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1272
ในห้วงฝันนางมองมือตัวเอง สับสนไปหมดทั้งตัว เหมือนยังตั้งตัวกลับมาไม่ได้เพราะนางถ้าไม่หลับลึก ก็จะเอาจิตใต้สำนึกส่งเข้าไปในมิติ จึงฝันน้อยครั้งมากดังนั้นตอนที่ดำดิ่งสู่ห้วงฝัน นางยังรู้สึกไม่คุ้นอยู่หน่อยๆ มองมือตนเอง รู้สึกไม่คอ่ยเป็นจริงสักเท่าไรวินาทีต่อมา มือข้างหนึ่งก็ทาบมาบนมือของนางมือข้างนั้น ข้อต่อกระดูกชัดเจน นิ้วเรียวยาว เล็บตัดมาดูสะอาดสะอ้าน ผิวหนังขาวซีดเย็นเหมือนไม่โดนแดดมานานสายตาของจั๋วซือหรานจ้องนิ่งอยู่บนมือข้างนี้ จากนั้นจึงค่อยๆ ยกขึ้นมามองไปยังเจ้าของมือนี้ ใบหน้าหล่อเหลาไม่มีที่ตินั่นทั้งที่เป็นใบหน้าที่เพิ่งเห็นไปก่อนหลับตาลงเมื่อครู่แท้ๆ แต่ตอนนี้พอมอง กลับยังคงทำให้นางรู้สึกเหมือนไม่เจอกันเสียนานสายตาของชายหนุ่มอบอุ่น ด้านในมีความรู้สึกอารมณ์เหมือนความเจ็บปวดแฝงอยู่"จั๋วเสียวจิ่ว..." เขาก้มหน้าลงเรียกนางจั๋วซือหรานมองเขา จากนั้นจึงออกแรงบีบมือเขา และน่าจะเพราะออกแรงมากเกินไปปลายเล็บจึงเหมือนจิกลงไปในเนื้อเขาฝันถึงเขาอีกแล้วจั๋วซือหรานมีปฏิกิริยาขึ้นมา ครั้งนี้เหมือนกับครั้งนั้นเลย ฝันถึงเฟิงเหยียนยิ่งไปกว่านั้นยังดูเหมือนจริงเป็นพิ
ยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง บทที่ 1271
กลางดึก จั๋วซือหรานกัดริมฝีปาก กอดหมอน เดินเท้าเปล่าจากห้องด้านนอกเข้าไปยังห้องด้านใน!คิ้วงามของนางขมวดแน่น สีหน้าที่มีสีเลือดฟื้นมาบ้างแล้ว ตอนนี้กลับขาวซีดขึ้นมาในใจนางเองก็พูดไม่ออก เดิมทีตอนที่หลับก็ยังดีอยู่ พอกลางดึกจู่ๆ ก็ไม่ไหวขึ้นมาเสียแล้วหน้าอกปั่นป่วนอย่างรุนแรง เป็นความรู้สึกทรมานแบบที่นางผ่านมาก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยนถ้าบอกว่าคนคนนี้ไม่เข้ามาก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ก็เข้ามาแล้วว่ากันว่าพอเคยสบายแล้ว จะยากที่จะกลับไปลำบากตอนนี้จะให้นางปล่อยชายหนุ่มที่เหมือนกับ 'ยาบำรุงครรภ์' นี้ไว้ข้างในเฉยๆ โดยไม่ใช้ แล้วต้องมานั่งทนกระอักเลือดต่อล่ะก็...ขอโทษด้วย สกุลจั๋วอย่างนางไม่ใช่คนประเภทนั้นนางเข้าใจแล้ว ก่อนที่จะหลับไปเมื่อคืนนี้ ตอนที่เฟิงเหยียนบอกว่าจะนอนด้านนอก ริมฝีปากที่เม้มแน่นนั้นกำลังอดกลั้นเรื่องอะไรน่าจะคิดไว้แล้วว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้สารเลว!จั๋วซือหรานครั่นเนื้อครั่นตัวตื่นมากลางดึก ต่อให้เป็นคนที่มีสติเยือกเย็นแค่ไหน ก็ยังมีอาการหงุดหงิดงัวเงียหลังตื่นนอนนางเดินเท้าเปล่าเข้าไปห้องด้านใน อากาศในหุบเขาตอนกลางคืนเย็นมากนางสวมแค่เสื้อบางๆ ชุดหนึ่ง ทั้งตัวเย
