บทที่ 4

น้ำเสียงทุ้มต่ำของเฟิงเหยียนเต็มไปด้วยความเย็นชาและเสน่ห์"น่าอับอายเสียจริง เรื่องไร้สาระสิ้นดี"

จั๋วซือหรานเงยหน้ามองชายผู้นี้ด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก

ใต้หล้ามีคนหน้าตาดีตั้งมากมาย

เฟิงเหยีนกลับมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวไม่เหมือนใคร ความหล่อเหลาของเขาผสมด้วยความกล้าหาญที่ฮึกเหิม

ทันทีที่จั๋วซือหรานเห็นใบหน้านี้ นางหายความเจ็บปวดทันที

แต่จั๋วซือหรานหายเจ็บปวด ไม่ใช่เป็นเพราะนางเห็นหน้าตาอันหล่อเหลา

แต่เป็นเพราะวินาทีที่ชายผู้นี้ปรากฏตัวอย่างรวดเร็ว เขาวางมือบนไหล่ฉินตวนหยาง

"อ๊าก ๆ——!“

ฉินตวนหยางกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง เสียงร้องนั้นดังเป็นสิบ ๆ เท่าเมื่อเทียบกับตอนที่เขาถูกหักขาในก่อนหน้านี้ และบัดนี้เขากำลังล้มบนพื้นและกระตุกไปทั้งตัว

สายเลือดของตระกูลเฟิงเป็นเช่นนี้ สายเลือดนี้เป็นธาตุไฟที่รุนแรงที่สุด ยิ่งเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์อันยอดเยี่ยม พลังทางจิตวิญญาณก็ยิ่งเผด็จการมาขึ้นเท่านั้น

หากถูกพลังทางจิตวิญญาณนั้นรุกราน จะมีความรู้สึกอย่างร่างกายกำลังถูกไฟเผา ซึ่งความเจ็บปวดนั้นพอ ๆ กันกับความเจ็บปวดที่เสน่ห์หนอนพิษกู่นำมา

ในขณะเดียวกัน ฉินตวนหยางหลั่งน้ำอย่างหนัก เขาดูน่าเกลียดอย่างมาก

เมื่อเผชิญนหน้ากับความเจ็บปวดที่ร้ายแรง เขาไร้ความอดทนและความสามารถในการสงบอารมณ์อย่างที่จั๋วซือหรานเคยทำ

ในขณะนี้ มีกล่องเครื่องเขินทรงกลมหลุดออกมาจากเสื้อผ้าของฉินตวนหยาง

กล่องเครื่องเขินนั้นมีสีเข้มและทำจากวัสดุหนา ลวดลายดูซับซ้อนและแปลกตา

กล่องกลิ้งไปกลิ่งมาบนพื้นครู่หนึ่ง จากนั้นสั่นสองสามครั้ง และฝาก็ถูกเปิดจากด้านใน

“นั่นคือ...กล่องหนอนพิษกู่มิใช่หรือ”

ผู้ที่มีความรู้ในด้านนี้มองออกนี่เป็นกล่องใด

ภายใต้สายตาของทุกคน ทุกคนเห็นหนอนที่มีลวดลายสีสันสดใสบิดตัวและคลานออกมาจากกล่อง หลังจากดิ้นอยู่ครู่หนึ่งหนอนตัวนั้นก็ได้หยุดเคลื่อนไหว

ทันทีที่แม่หนอนพิษกู่ตาย ความเจ็บปวดทั่วร่างกายของจั๋วซือหรานก็หายไปทันที

ขณะนี้ มีหลักฐานที่ไม่สามารถหักล้างได้ ไม่มีใครสงสัยเรื่องเสน่ห์หนอนพิษกู่อีกต่อไป

“แม่เจ้า นั่นหมายความว่า นางต้องทนความเจ็บปวดจากการโจมตีของหนอนพิษกู่แล้วหรือ”

“มิน่าแปลกใจเลยที่เมื่อครู่นี้ นางอาเจียนเป็นเลือด ข้ายังคิดว่าเป็นเพราะคุณหนูเฟิงสือตีนางเสียอีก”

แม้แต่เฟิงเหยีนเองก็เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ

ฉินตวนหยางเป็นเพียงบัณฑิตที่ไร้ประโยชน์ เขาจะหาแมลงลัทธิกู่จากดินแดนทางใต้ใต้อย่างง่ายดายได้อย่างไร

เหตุผลที่เฟิงเหยียนลงมือ เดิมทีเขาอยากเปิดเผยหน้าตาตัวจริงของนาง

ทว่าเขาไม่เคยคิดเลยว่า จะมีเสน่ห์หนอนพิษกู่จริง ๆ ดังนั้นต้นกำเนิดของหนอนพิษกู่นี้จึงกลายเป็นเรื่องที่น่าสนใจและน่าวิเคราะห์

จั๋วซือหรานเงยหน้าขึ้นและกล่าวคำขอบคุณ "ขอบคุณความช่วยเหลือของท่านอ๋องมาก"

เฟิงเหยียนพูดอย่างเย็นชา "น้องสาวของข้ามีการกระทำบุ่มบ่าม ข้าต่างหากที่ต้องขอโทษ"

เขายื่นกระปุกลายดอกบัวที่ทำจากดินเผาให้จั๋วซือหราน "นี่คือยารักษาบาดแผล"

เมื่อเฟิงหร่านเห็นลวดลายของกระปุกที่ทำจากดินเผานั้น นางเริ่มวิตกกังวล “ท่านพี่ เป็นแผลเล็ก ๆ เท่านั้น สักพักก็จะค่อย ๆ จะหายเอง ไม่เห็นต้องใช้ยาน้ำค้างหยกเลย”

นำยาน้ำค้างหยกมารักษาแผลเล็ก ๆ ที่อยู่บนใบหน้าของจั๋วซือหราน เท่ากับว่านำดาบที่ฆ่าวัวไปฆ่าไก่ มันเกินไปเสียจริง

เฟิงเหยียน "หุบปาก"

เฟิงหร่านทำได้เพียงปิดปากของตนเอง แม้ว่านางจะหงุดหงิดมากเท่าใด

จั๋วซือหรานมีพรสวรรค์อย่างสูง นางมีความสามารถในการฟื้นตัวที่ดีเยี่ยมด้วย แผลบาดเจ็บบนใบหน้าของนางก็หยุดไหลเลือดแล้ว

แต่มีคนมอบยาที่ดีเช่นนี้ หากไม่รับ จั๋วซือหรานรู้สึกเสียดาย ดังนั้นนางจึงรับยาน้ำค้างหยกอย่างไม่ลังเลใจ

สมกับเป็นท่านอ๋องของตระกูลเฟิง ของที่มอบให้คนอื่นไม่ธรรมดาเสียจริง

เฟิงเหยียนคว้าหลังคอเสื้อของเฟิงหร่านแล้วพูดอย่างไร้อารมณ์ “ต้องขออภัยด้วยขอรับ ข้าขอลาตัวก่อนขอรับ”

ในขณะเดียวกัน มีเสียงหัวเราะเยาะดังจากประตู มีชายคนหนึ่งพูดด้วยการหยอกล้อ "เจ้าเพิ่งอย่าเพิ่งรีบไปสิ คุณหนูโจวจิ่วได้รับอันตรายจากเสน่ห์หนอนพิษกู่ และอวัยวะภายในของนางได้รับบาดเจ็บด้วย อย่างไรก็ตาม นางเคยเป็นคู่หมั้นของเจ้า และนางยังรักเจ้าด้วยความจริงใจอันลึกซึ้ง เจ้าจะทิ้งนางเช่นนี้หรือ”

ผู้ที่เดินมามีดวงตาที่สวยงาม ชายผู้นี้หัวเราะเย้ยหยัน ทำตัวเหมือนไม่กลัวคำพูดของเขาอาจทำให้คนอื่นเดือดร้อน ใช่เลย ชายผู้นี้คือเหยียนฉี คุณชายของตระกูลเหยียน

เฟิงเหยีนขมวดคิ้วและพูดว่า "เจ้าสร้างปัญหาเสียจริง เจ้ารู้สึกแค่นี้ยังวุ่นวายไม่พอหรืออย่างไร"

จั๋วซือหรานรู้สึกอัปยศอดสูอย่างมาก

คำพูดของเหยียนฉีในเมื่อครู่นี้กำลังทำให้นางเดือดร้อน

ภาพลักษณ์ที่นางรักเฟิงเหยียนอย่างลึกซึ้ง ห้ามถูกทำลายเด็ดขาด

จั๋วซือหรานทำได้เพียงอดความอับอายและพูดอย่างน้ำใสใจจริง “แม้ว่าข้ามิได้เป็นผู้ที่สร้างเรื่องของวันนี้ก็จริง แต่เรื่องของวันนี้ได้ทำให้ท่านอ๋องเดือดร้อนจริง ๆ ในภายภาคหน้าจั๋วจิ่วจะไปเยี่ยมเยือนและขอโทษอด้วยตัวเองย่างแน่นอน อาการบาดเจ็บภายในเพียงเล็กน้อย ข้ามิอาจรบกวนท่านอ๋องอีกต่อไปเจ้าค่ะ”

เฟิงหร่านเริ่มวิตกกังวลเมื่อได้ยินคำพูดของจั๋วซือหราน “เจ้ายังอยากเยี่ยมถึงบ้านอีกหรือ จั๋วจิ่ว ข้าขอเตือนเจ้านะ เจ้าอย่าได้คืบจะเอาศอก อาการบาดเจ็บภายในของเจ้านั่นก็เป็นสิ่งที่สมควรได้ เจ้าเองไปพัวพันกับไอ้สารเลวเช่นนี้”

เฟิงเหยีนมองเฟิงหร่านอย่างเย็นชา “กลับไปที่ห้องลงโทษแล้วคุกเข่าสำนึกผิดเอง ข้ากลับไปแล้วค่อยจัดการเจ้า”

เฟิงหร่านกลัวเฟิงเหยียนและเคารพเขาอย่างมาก นางไม่กล้าเถียงเขาเลย นางทำตามที่เฟิงเหยียนสั่งและกลับบ้าน

จากนั้นเฟิงเหยียนจึงมองไปที่หญิงสาวที่สวมชุดแต่งงาน

ใบหน้าของหญิงสาวผู้นี้ซีดเซียวอย่างมาก เห็นได้ชัดว่า อวัยวะภายในของนางได้รับบาดเจ็บอย่างสาหัส แนะความเจ็บนั้นมาจากพลังของเสน่ห์หนอนพิษกู่

เขามองไปที่หยานฉีแล้วพูดว่า "ส่วนเจ้ารักษานางที"

ตระกูลเหยียนมีฝีมือการรักษาโรคต่าง ๆ และตระกูลนี้ยังเชี่ยวชาญในการจ่ายยาด้วย และลูกหลานทุกคนของตระกูลเหยียนถนัดการแพทย์ ซึ่งเหยียนสามารถรักษาจั๋วซือหรานได้อยู่แล้ว

คนภายนอกหาทุกวิถีทางเพื่อได้รับการรักษาโรคจากตระกูลเหยียน ทว่าจั๋วซืนหรานกลับปฏิเสธ

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขอบคุณเจ้าค่ะ"

ในชาติที่แล้ว นางได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้อันลึกลับของโบราณและนางได้ฝึกฝนการแพทย์สายวิเศษด้วย เดิมทีนางมีทักษะทางการรักษายอดฝีอยู่

อาการบาดเจ็บจากเสน่ห์หนอนพิษกู่ นางไตร่ตรองด้วยตนเอง คงแก้ปัยหาได้

สิ่งสำคัญคือตอนนี้ต้องยุติสถานการณ์อันน่าอับอายนี้

แต่เฟิงเหยียนกลับไม่อยากไปจากนี่ เขาเยาะเย้ย “เมื่อครู่นี้เจ้ายังสารภาพว่า เจ้ารักข้าอย่างมากมิใช่หรือ ทำไมแค่นี้ก็ไม่ยอมแล้ว”

ปากของจั๋วซือหรานแข็งทื่อ"คือข้า ... " นางกัดฟันแล้วพูดต่อ "... ข้ารู้สึกตกใจ กังวลว่าจะสร้างปัญหาให้กับท่านอ๋อง"

“ข้าไม่ได้รักษาให้เสียหน่อย แล้วข้าจะเดือดร้อนด้วยเรื่องใด” เฟิงเหยียนหันไปมองเหยียนฉี “รบกวนอะไรเจ้าไหม”

“แค้ก ๆ” เหยียนฉียกมือขึ้นเพื่อบังรอยยิ้มของเขา เขาพูดอย่างจริงจัง “แค่เรื่องเล็กน้อย ไม่ได้รบกวนข้าหรอก”

เฟิงเหยียนพูดกับจั๋วซือหราน “เขาบอกว่าไม่รบกวนเขา ไปกันเถิด”

จั๋วซือหรานผู้ที่ ‘น้ำใสใจจริง’ จะปฏิเสธความเมตตาของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ไม่ได้

ไม่นานหลังจากนั้น พวกเขามาถึงห้องด้านในที่ถูกตกแต่งอย่างรื่นเริง

เฟิงเหยียนดื่มสุราไปหนึ่งจอกอย่างช้า ๆ จั๋วซือหรานมองไปยังมือของเฟิงเหยียน เขากำลังถือแก้วที่ที่มีลายมังกรและหงส์ และรอบข้างแก้วนั้นมีอักษร "ความสุข" ด้วย

เฟิงเหยียนรู้สึกถึงสายตาของจั๋วซือหราน เขามองกลับไป “ทำไม เจ้าก็อยากดื่มด้วยหรือ”

จั๋วซือหรานคิดในใจว่า ข้าอย่าทำลายภาพลักษณ์เด็กขาด

นางทำได้เพียงพูดอย่างเขินอายและแก้มแดงเล็กน้อย "ท่านอ๋องเจ้าคะ นั่นคือสุราสำหรับคู่หมั้นเจ้าค่ะ สุรานี้มีความหมายว่า อยู่กันอย่างมีความสุขชั่วนิจนิรันดร์เจ้าค่ะ"

แต่เมื่อถึงเวลาที่เขาควรจะร่วมมือแสดง เขากลับเหมือนมองไม่เห็น เขาไม่เพียงแต่เฉยเมย เขายังนำปลายนิ้วไปลูบที่แก้วอีกด้วย

คำว่า "ความสุข" ภายใต้การเคลือบด้วยสีแดงสดใสหายไปจากรอบแก้ว ราวกับว่าอักษรนั้นไม่เคยปรากฏมาก่อน

ไร้ความเมตตาอย่ามาก

เฟิงเหยียน "สุราสำหรับคู่มั่นหรือ อ้าว ตอนนี้ไม่ใช่แล้วนะ "

แม้แต่เหยียนฉีเองก็รู้สึกว่า เฟิงหเหยียนนั้นโหดเหี้ยมเกินไป เวลาผ่านไปไม่นาน เหยียนก็ตรวจชีพจรให้จั๋วซือหราน

เฟิงเหยียน "เป็นอย่างไร"

“แม้ว่าชีพจรของคุณหนูจั๋วจิ่วจะแข็งแกร่ง ทว่าพิษที่นางได้รับในครั้งนี้ทำลายอวัยวะภายในของนางเสียจริง”

การวินิจฉัยของเหยียนฉีไม่แตกต่างจากการคาดการณ์ของจั๋วซือหรานในก่อนหน้านี้ อวัยวะภายในของนางมีอาการปวดอย่างรุนแรง ดังนั้น อวัยวะภายในจึงต้องได้รับความเสียหาย แต่เนื่องจากร่างกายของนางต่างจากคนทั่วไป การบาดเจ็บภายในนั้นจึงไม่ร้ายแรงมาก

ด้วยทักษะทางการแพทย์ขั้นสูงของจั๋วซือหราน การรักษาอาการบาดเจ็บภายในจึงเป็นเรื่องง่าย ซึ่งไม่จำเป็นต้องรบกวนเหนียนฉี

จั๋วซือหราน "ขอบคุณสำหรับการวินิจฉัยของคุณชายเหยียนฉี"

“เจ้ารักษานาง” หลังจากที่เฟิงเหยียนพูดกับเหยียนฉีแล้ว เขาก็มองไปที่จั๋วซือหรานอย่างเย็นชา “หลังจากนี้ไป บุญคุณและความแค้นระหว่างเจ้ากับข้าถูกยกเลิกโดยสิ้นเชิง ต่อจากนี้ไป เจ้ากับข้าต่างก็ไม่ล้ำเส้นกัน”

จั๋วซือหราน "แต่ข้า..."

เฟิงเหยียนมองนางด้วยความเย็นชาอย่างมาก “และเจ้าก็อย่าพูดเรื่องอะไรที่ว่าน้ำใสใจจริงอีกเลย จั๋วจิ่ว เจ้าคิดว่าทุกคนต่างโง่เขลาหรือ”

เดิมทีจั๋วซือหรานยังอยากแสดงอีก แต่ในเมื่อเฟิงเหยียนพูดเช่นนั้น พอดีเลย นางขี้เกียจที่จะแสดงอีกแล้ว

“ในเมื่อท่านอ๋องเป็นคนที่ไร้ความเมตตาเช่นนี้ ข้ายิ่งไม่อยากรบกวนคุณชายเหยียนเห็นแก่หน้าของเจ้า เพื่อช่วยตรวจดูอาการและรักษาข้า” จั๋วซือหรานยืนขึ้น “แม้ว่าท่านทั้งจะมาโดยไม่ได้รับบัตรเชิญในวันนี้ แต่ข้าก็ยังอยากจะขอบคุณท่านอ๋องที่ช่วยข้าไว้ อาการบาดเจ็บของข้ายังรักษาไม่หาย ข้าขอไม่ส่งท่านทั้งสอง”