로그인공유
บทที่ 286
관련 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 287
เมื่อซ่งเชียนฉู่ได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็ครุ่นคิดอยู่ชั่วขณะพลางยิ้มจาง ๆ "สวีซงหย่วนผู้นั้นมิเคยเห็นข้ามาก่อน เช่นนั้นเจ้าอยากให้ข้าไปทดสอบเขาดูหรือไม่?" ลั่วชิงยวนเลิกคิ้ว "เจ้าคิดจักทำอันใดกัน? กลยุทธ์สาวงาม(1)เช่นนั้นหรือ?" ดวงตาของซ่งเชียนฉู่ฉายแววเจ้าเล่ห์ จากนั้นนางก็เอ่ยขึ้นมาว่า "หากสวีซงหย่วนอยู่ในกลุ่มเดียวกับสวี่ชิงหลิน เช่นนั้นเขาก็น่าจะรู้ชื่อข้า" "หากให้สวีซงหย่วนรู้ว่าดีงูที่พวกเขาต้องการอยู่ในมือข้า เขาจักเข้าหาข้าหรือไม่เล่า?" "ถึงตอนนั้น ท่านก็แค่หาวิธีทำให้ลั่วอวิ๋นสี่บังเอิญมาพบเข้าสิ!" "อย่างไรเสียจุดประสงค์ของพวกเราก็คือการค้า! ต่อให้พวกเราโดนทำลายแผงทำนายดวงชะตาเป็นบางครั้งบางคราว ก็เกินคุ้มแล้ว!" หลังจากลั่วชิงยวนได้ยินเช่นนี้เข้า นางก็ดวงตาเป็นประกาย "ช่างเป็นแผนการอันแยบยล!" ตอนนี้นางผอมลงจนรูปร่างหน้าตาเปลี่ยนไปบ้างแล้ว ถึงแม้ว่านางจะไม่กลัวว่าท่านป้าลั่วหรงจะรู้เรื่องนี้ แต่นางก็ยังไม่สะดวกที่จะไปจวนมหาราชครูในยามนี้ เว้นเสียแต่ว่าท่านป้าลั่วหรงจะเป็นฝ่ายมาหานางด้วยตนเอง หากนางสามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้เอง เช่นนั้นนางจะได้ไม่ต้องเป็นกังวลเรื่อง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 288
แต่ในยามนี้เอง จู่ ๆ ก็มีฝ่ามือแกร่งคว้าข้อมือของลั่วอวิ๋นสี่เอาไว้ พวกนางทั้งสองคนต่างรู้สึกตื่นตะลึง ลั่วชิงยวนเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นฟู่เฉินหวน ลั่วอวิ๋นสี่ผงะอึ้งแล้วรีบชักมือกลับแล้วมองฟู่เฉินหวนด้วยสายตาไม่พอใจ "ท่านอ๋องทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรเพคะ? ท่านคิดจะเข้ามาขวาง แม้แต่เรื่องที่ข้าจะสั่งสอนเจ้านักต้มตุ๋นเชียวหรือเพคะ?" ฟู่เฉินหวนสีหน้าเย็นชา มิหนำซ้ำน้ำเสียงกลับเย็นชายิ่งกว่า จากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้นมาว่า "บังเอิญว่าข้ากำลังตามหาตัวท่านเซียนฉู่อยู่พอดี" "คุณหนูลั่ว หากอยากก่อเรื่องเอาไว้ค่อยมาวันหลังเถอะ" ลั่วอวิ๋นสี่รู้สึกโกรธจัด แต่นางไม่กล้าล่วงเกินอ๋องผู้สำเร็จราชการซึ่ง ๆ หน้า นางจึงสะบัดแขนเสื้อแล้วมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาเย็นชา "เจ้ารอก่อนเถอะ เรื่องไม่จบเพียงเท่านี้แน่!" หลังจากนั้นนางก็จากไปด้วยความเดือดดาล ฟู่เฉินหวนหันกลับมาหรี่ตามองลั่วชิงยวนด้วยสายตาเปี่ยมความหมาย "ดูเหมือนว่าตอนนี้ท่านเซียนฉู่จะมีชื่อเสียงไม่หยอกเลย ท่านดึงดูดปัญหาเข้ามาเสียแล้ว ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่?" ลั่วชิงยวนหัวเราะพลางกล่าวว่า "ที่แท้นายท่านก็คือท่านอ๋องผู้สำเร็จราชการนี่เอง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 289
แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขาจริง ๆ หรือ? เดิมทีลั่วชิงยวนเคยบอกว่าเขาจะเคราะห์ร้ายเพราะลุ่มหลงอิสรตี ไฉนท่านเซียนฉู่ถึงได้กลับคำเช่นนี้เล่า? ถึงแม้เขาจะสงสัยว่าลั่วชิงยวนหลอกเขามากกว่าหนึ่งครั้ง แต่เขาก็รู้สึกว่าช่วงนี้ตนเองปฏิบัติกับลั่วเยวี่ยอิงต่างออกไป เขาไม่อาจทนเห็นนางได้รับความอยุติธรรมและไม่อาจทนเห็นนางร้องไห้ได้ ต่างไปจากความรู้สึกรำคาญในตอนแรก ยามนี้เขากลับรู้สึกปวดใจ เขาชอบคนแบบนั้นลงไปได้อย่างไรกัน ทั้งยังเป็นสตรีมากเล่ห์อย่างลั่วเยวี่ยอิงด้วย! คราวนี้เขาจะต้องได้ผลลัพธ์จากฉู่ลั่วให้จงได้! ขณะที่ลั่วชิงยวนนั่งทำนายดวงชะตาให้ผู้คนอยู่นอกร้าน นางก็มักจะรู้สึกกระดูกสันหลังเย็นวาบอยู่ตลอดเวลา การที่นางรู้ว่าฟู่เฉินหวนกำลังนั่งมองนางอยู่ข้างใน ชวนให้นางรู้สึกไม่สบายใจยิ่งนัก! แต่ก็ไม่มีทางไล่เขาไปได้เลย ส่วนจือเฉาหลบอยู่ในเรือนเพราะเกรงว่าจะถูกฟู่เฉินหวนพบเข้า …… ณ ถนนสายหลักแห่งหนึ่ง "แม่นางซ่ง!" สวีซงหย่วนรีบเดินฝ่าฝูงชนจนไล่ตามซ่งเชียนฉู่ได้ทันในที่สุด ซ่งเชียนฉู่หันกลับมามองเขาด้วยความสงสัย "ท่านคือ..." สวีซงหย่วนยิ้มพลางยื่นถุงหอมออกมาแล้วกล่าวว่า
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 290
หมื่นตำลึง! สวีซงหย่วนรู้สึกตื่นตกใจ "หมื่นตำลึงเชียวหรือ?!" นี่มันแพงเกินไปแล้ว! ซ่งเชียนฉู่พยักหน้าพลางดื่มกินแล้วกล่าวว่า "ข้าใช้ชีวิตตัวข้าเองแลกมาเชียวนะเจ้าคะ!" "หากท่านคิดว่าแพงก็ไม่เป็นกระไรเจ้าค่ะ ข้าจะเก็บเอาไว้เอง วันข้างหน้าอาจจะมีประโยชน์ก็ได้!" สวีซงหย่วนครุ่นคิดอยู่สักครู่ก็เอ่ยขึ้นมาว่า "ข้าไม่เข้าใจเรื่องตลาดนักหรอก ข้าจะลองถามสหายของข้าดูก็แล้วกันว่าพวกเขายินดีจะรับซื้อในราคานั้นหรือไม่" "แม่นางซ่ง หากข้ามีข่าวคราวจะติดต่อเจ้าได้อย่างไร? เจ้าอาศัยอยู่ที่ใดหรือ?" สวีซงหย่วนถามขึ้นมา ซ่งเชียนฉู่ตอบว่า "ข้าพักอยู่บ้านสหาย ฉะนั้นข้าจึงไม่สะดวกจะบอกท่านว่าอยู่ที่ไหน" "หากท่านมีข่าวคราวอันใดก็ให้ไปยังสถานที่ที่พวกเราเจอกันแล้วผูกผ้าแถบแดงเอาไว้ใต้ต้นไม้ริมทาง วันรุ่งขึ้นก็มารอข้าที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้เถิดเจ้าค่ะ!" สวีซงหย่วนผงกศีรษะ "ก็ได้" เดิมทีเขาอยากจะรู้ว่าซ่งเชียนฉู่อาศัยอยู่ที่ไหน ตอนกลางคืนจะได้ไปขโมยดีงูมาเสียเลย แต่ซ่งเชียนฉู่กลับไม่ยอมบอกอะไรเลย เช่นนั้นเขาคงได้แต่รอให้ถึงวันติดต่อซื้อขายถึงจะแย่งชิงมาได้ เมื่อซ่งเชียนฉู่เห็นแววตาของสวีซงหย่ว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 291
ยามเช้าตรู่มีหมอกจาง ๆ และทุกสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาก็คือ อาณาบริเวณสีขาวโพลนอันกว้างใหญ่ไพศาล ชายคาและพื้นเรือนปกคลุมไปด้วยหิมะชั้นหนา ๆ ลั่วชิงยวนแต่งตัวเสร็จก็ถูไม้ถูมือ จากนั้นหยิบไม้กวาดแล้วออกมาเก็บกวาดหิมะข้างนอก ระหว่างที่กวาดอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีรองเท้าปักลายเมฆทองคำปรากฏอยู่บนหิมะ ชายเสื้อคลุมอันหรูหราเผยให้เห็นถึงตัวตนของผู้มาเยือน ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวแล้วเงยหน้ามองคนผู้นั้น "ท่านอ๋อง" ฟู่เฉินหวนยืนเอามือไพล่หลังอยู่ท่ามกลางหิมะ โดยที่หิมะสีขาวสะท้อนดวงเนตรกระจ่างของเขา จากนั้นน้ำเสียงที่ออกจะเย็นชาอยู่บ้างก็ผสมกลมกลืนกับโลกอันหนาวเหน็บได้อย่างไร้ที่ติ "วันนี้ท่านเซียนฉู่ยินดีจะแก้ไขเคราะห์ดอกท้อให้ข้าแล้วหรือไม่?" ยามนั้นลั่วชิงยวนกำไม้กวาดในมือเอาไว้แน่น อยากกวาดไล่เขาไปแทบใจจะขาดอยู่แล้ว "ท่านอ๋อง ท่านคิดจะให้กระหม่อมพูดเรื่องนี้กับท่านอีกสักกี่ครั้งพ่ะย่ะค่ะ? กระหม่อมมองมิเห็นเคราะห์ดอกท้อของท่านเลย ตัวกระหม่อมไร้ความสามารถ ท่านอ๋อง เชิญเสด็จไปหาผู้อื่นเถิดพ่ะย่ะค่ะ!" นางไม่คาดคิดเลยว่าฟู่เฉินหวนที่เมื่อวานนี้อยู่กับนางมาทั้งวัน เช้านี้จะกลับมา
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 292
ลั่วชิงยวน ทันใดนั้นเขาก็นึกสงสัยขึ้นมา ลั่วชิงยวนทำนายดวงชะตาเก่งขนาดนั้นเชียวหรือ? หากลั่วชิงยวนมีความสามารถถึงเพียงนั้น วันข้างหน้านางย่อมกลายเป็นผู้มีชื่อเสียงโดยไม่ต้องสงสัยเลย ไฉนนางถึงคิดไม่ตกแล้วอยากเป็นสุนัขรับใช้ของตระกูลเหยียนด้วยเล่า? เมื่อนึกได้เช่นนี้ ฟู่เฉินหวนก็รู้สึกหม่นหมองอยู่บ้าง เขามองแผ่นหลังของฉู่ลั่วด้วยสายตาลึกล้ำแล้วถอนหายใจ หากนางสามารถเป็นเทพพยากรณ์ที่แสนบริสุทธิ์และซื่อตรงได้อย่างฉู่ลั่ว นางจะตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนั้นได้อย่างไรกันเล่า เมื่อถึงยามบ่าย เมื่อแสงแดดอบอุ่น ก็ทำให้มีผู้คนออกมากันมากขึ้น ในยามนี้มีชาวบ้านอีกกลุ่มหนึ่งมาด้วย "นี่มันทำนายดวงชะตาไร้สาระอันใดกัน? ก็แค่เรื่องหลอกลวง! ไม่เห็นแม่นเลยสักนิด! อย่าโดนมันหลอกเข้าเชียว!" "นักต้มตุ๋น! ไอ้คนลวงโลก!" ชาวบ้านตะโกนด่าแล้วขว้างปาเศษผักใส่โดยไม่พูดพร่ำทำเพลง ลั่วชิงยวนรู้ว่าจะต้องเป็นฝีมือของลั่วอวิ๋นสี่อีกแล้ว พวกเขาเป็นคนธรรมดาสามัญจึงได้แต่ขว้างปาเศษผักแล้วก่นด่าอยู่ไกล ๆ แต่มิได้เข้ามาลงไม้ลงมือ ทำให้ลั่วชิงยวนไม่มีโอกาสโต้ตอบ เศษผักเน่า ๆ ผสมเข้ากับไข่เละ ๆ ทำให้ประตูท
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 293
ระหว่างนั้นนางก็เอ่ยขึ้นมาว่า "ข้าพร้อมแล้ว วันนี้ข้าจักเปิดโปงสวีซงหย่วน ส่วนท่านต้องดึงดูดความสนใจของลั่วอวิ๋นสี่!" ลั่วชิงยวนพยักหน้า "มิต้องห่วง!" ซ่งเชียนฉู่หยิบกล่องเปล่าแล้วเดินออกไปหาสวีซงหย่วนทางประตูหลัง ลั่วชิงยวนเองก็เปิดประตูแล้วเริ่มดำเนินกิจการเช่นกัน ฟู่เฉินหวนมาอีกแล้วดังที่คาดคิดเอาไว้ ทว่ายามนี้ลั่วชิงยวนปฏิบัติกับเขาราวกับว่าเขาไร้ตัวตนและไม่สนใจเขาอีก หลังจากนั้นสักพัก ชาวบ้านอีกกลุ่มก็ปรากฏตัวขึ้นบนถนน ลั่วชิงยวนรีบลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาพวกเขา แน่นอนว่านางย่อมเห็นลั่วอวิ๋นสี่อยู่ไม่ไกลจากเบื้องหลังฝูงชน จากนั้นนางก็เดินตรงเข้าไปหา "มาคุยกันเถอะ" ลั่วอวิ๋นสี่กอดอกพลางยิ้มอวดดีแล้วเดินเข้ามาหา "ในที่สุดเจ้าก็ยินดีตกปากรับคำแล้วใช่หรือไม่? คนฉลาดย่อมรู้ว่าเมื่อใดถึงต้องยอมก้มหัว!" ลั่วชิงยวนเหลือบมองผู้คนที่กำลังมุ่งหน้ามาที่ร้านพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "เจ้าจักหยุดได้แล้วหรือไม่?" ลั่วอวิ๋นสี่รีบส่งสัญญาณให้คนพวกนั้นหยุดมือ เมื่ออยู่ตรงหน้าลั่วชิงยวน นางก็ยื่นเงินถุงหนึ่งให้แก่พวกเขา "เอาไปแบ่งกันเสีย วันนี้ไม่จำเป็นต้องก่อเรื่อง!" "ข
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 294
"ช่วยด้วย! ช่วยด้วยเจ้าค่ะ!" "อย่าเข้ามานะ!" "ปล่อยข้านะ!" เสียงร้องอุทานของสตรีดังขึ้นมาจากห้องข้าง ๆ นางกำลังวิ่งหนีไปด้วยความตื่นตระหนกแล้วชนเข้ากับโต๊ะ ลั่วชิงยวนหน้าเปลี่ยนสีแล้วรีบลุกขึ้นวิ่งออกไปนอกห้อง ลั่วอวิ๋นสี่เองก็ตามไปทันที ลั่วชิงยวนถีบประตูห้องข้าง ๆ แล้วรีบวิ่งเข้ามา เมื่อนางเห็นซ่งเชียนฉู่ถูกกดลงกับเตียง ใบหน้าก็พลันเปลี่ยนสีขึ้นมาทันที "เจ้าคนไร้ยางอาย!" ลั่วชิงยวนบริภาษแล้วรีบก้าวเข้ามาผลักสวีซงหย่วนออกไป เมื่อลั่วอวิ๋นสี่เข้ามาในห้อง นางก็เห็นสวีซงหย่วนเข้าพอดี ชวนให้คนเขารู้สึกตื่นตะลึงขึ้นมาทันที "พี่หย่วน?" สวีซงหย่วนเองก็รู้สึกตื่นตะลึงเช่นกัน เขามาเจอลั่วอวิ๋นสี่เอาที่นี่ได้อย่างไรกัน? ลั่วชิงยวนรีบเข้าไปช่วยประคองซ่งเชียนฉู่ให้ลุกขึ้น "แม่นาง เจ้าเป็นอันใดหรือไม่?" ซ่งเชียนฉู่ดวงตาแดงก่ำ จากนั้นนางก็คว้าคอเสื้อที่คลายออกแล้วชี้นิ้วใส่สวีซงหย่วนด้วยความโกรธแค้น "ข้ามองเจ้าผิดไปจริง ๆ! เจ้าคนสารเลว!" สวีซงหย่วนขมวดคิ้วแล้วพูดไม่ออก น่าเสียดายที่เขาแย่งชิงดีงูไม่สำเร็จ ลั่วอวิ๋นสี่จ้องมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้ด้วยสายตาว่างเปล่
최신 챕터
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1422
ร่างที่ไร้ศีรษะร่างหนึ่งถือกระบี่เดินเข้ามาหาลั่วชิงยวน โซ่เหล็กด้านหลังลากคนสามคนไว้แม้จะออกแรงสุดกำลังแล้วก็ยังฉุดรั้งโหยวจิ้งเฉิงไว้มิได้แต่ร่างของโหยวจิ้งเฉิงในตอนนี้ไม่มีศีรษะแล้ว ยากที่จะควบคุมร่างกายได้ลั่วชิงยวนถือกระบี่เงื้อฟันไปยังร่างของฝูเหมิ่ง เช่นเดียวกับตอนที่โหยวจิ้งเฉิงตัดแขนขาของอวี๋ตันเฟิ่งนางกำลังแก้แค้นและระบายความแค้นอย่างบ้าคลั่งตัดแขนของเขาขาดทีละข้างกระบี่ห้วงสวรรค์ร่วงลงสู่พื้นไปพร้อมกับแขนจากนั้นขาทั้งสองข้างของเขาก็ขาดกระเด็นอวี๋ตันเฟิ่งอาละวาดแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อมองไปยังซากศพที่กองอยู่บนพื้น ดวงตาของลั่วชิงยวนก็ราวกับถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉานใต้หล้าเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดทั้งสามที่อยู่มิไกลต่างตกตะลึงมิเคยเห็นฉากที่นองเลือดเช่นนี้มาก่อนแต่ถึงแม้ร่างกายจะแหลกละเอียด โหยวจิ้งเฉิงก็ยังมิตายทันใดนั้นมีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากซากศพ แล้วลอยละลิ่วไปอวี๋ตันเฟิ่งกรีดร้องแหลม “โหยวจิ้งเฉิง เจ้าอย่าหวังว่าจะหนีไปไหนได้อีก! ข้าจะทำให้เจ้ามิได้ผุดได้เกิด!”พลังในร่างของนางพลันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นลมพายุโหมกระหน่ำ ลั่วชิงยวนรู้สึกราว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1421
ใบหน้านั้นบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นโหยวจิ้งเฉิง“ต่อไปก็ถึงตาพวกเจ้าแล้ว” เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งเย็นเยือกโฉวสือชีกำกระบี่ในมือแน่น ปกป้องคนใบ้และอวี๋โหรวไว้ส่วนลั่วชิงยวนค่อย ๆ ก้าวเท้าไปข้างหน้าในดวงตาค่อย ๆ ก่อเกิดจิตสังหารนางหลับตาลง แล้วกล่าวว่า “อวี๋ตันเฟิ่ง ไปแก้แค้นของเจ้าเถิด”ลั่วชิงยวนมอบร่างของตนให้อวี๋ตันเฟิ่งโดยสมบูรณ์เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของนางยังคงเป็นใบหน้าเดิม เพียงแต่แววตานั้นกลับดุดันยิ่งนัก ดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความแค้นเสียงของอวี๋ตันเฟิ่งดังขึ้น “โหยวจิ้งเฉิง ความแค้นระหว่างข้ากับเจ้า วันนี้ถึงคราวสะสางแล้ว”“สิบกว่าปีที่ผ่านมา ข้าคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้น ๆ อย่างไรถึงจะสาสมกับความแค้นในใจข้า”“แต่คาดมิถึงว่าเจ้าจะตายไปแล้ว”“แต่ก็มิเป็นไร วันนี้ข้าจะฉีกร่างเจ้าให้เป็นชิ้น ๆ ให้ได้!”เมื่อกล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็กระโจนเข้าไปเสียงอาวุธปะทะกันอย่างรุนแรงดังขึ้นแต่ในเวลานี้เอง โหยวจิ้งเฉิงก็พุ่งไปยังกำแพง คว้ากระบี่ห้วงสวรรค์มาได้ จากนั้นกระโจนออกนอกห้องไปอวี๋ตันเฟิ่งรีบไล่ตามไปสีหน้าคนใบ้เปลี่ยนไป กระบี่ห้วงสวรรค์! หากฝูเหมิ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1420
ต่งอวิ๋นซิ่วตกใจจนหน้าซีดเผือด รีบยกมือขึ้นมาป้องกัน แล้วต่อสู้กับฝูเหมิ่งแต่พลังในตอนนี้ของต่งอวิ๋นซิ่วเทียบกับฝูเหมิ่งแล้วยังอ่อนแอกว่ามากนักสุดท้ายก็ถูกฝูเหมิ่งบีบคอไว้แน่นลั่วชิงยวนเห็นชัดเจนว่าในร่างของฝูเหมิ่งตอนนี้คือโหยวจิ้งเฉิง!เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือ? เขาจะฆ่าต่งอวิ๋นซิ่วภรรยาของตนหรือ?เมื่อเห็นดังนั้น โหยวเซียงก็ชักกระบี่พุ่งเข้าไปหมายจะช่วยต่งอวิ๋นซิ่ว แต่ฝูเหมิ่งกลับมิหลบเลยแม้แต่น้อย ปล่อยให้กระบี่ในมือนางแทงทะลุร่างจากนั้นฝูเหมิ่งก็ฟาดมือไปทีหนึ่ง โหยวเซียงจึงกระเด็นปลิวไปโหยวเซียงกระอักเลือดออกมาต่งอวิ๋นซิ่วร้อนใจยิ่งนัก “เซียงเอ๋อร์ มิต้องสนใจแม่ รีบหนีไป!”โหยวเซียงจะทนมองดูมารดาของตนถูกฆ่าได้อย่างไร นางพยายามลุกขึ้นมาสู้ต่อแต่ฝูเหมิ่งกลับมองโหยวเซียงอย่างดุดัน แล้วกล่าวขู่ “คนที่ข้าต้องการฆ่ามีเพียงต่งอวิ๋นซิ่วเท่านั้น เจ้าจงหลีกไป”“มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้ามิเห็นแก่ความเป็นพ่อลูก”เมื่อได้ยินดังนั้น โหยวเซียงก็ตกใจจนยืนอึ้งไปกับที่ แล้วกล่าวเสียงสั่นเครือ “พ่อ… พ่อลูกหรือ?”ตอนนี้เสียงของฝูเหมิ่งก็มิใช่เสียงของฝูเหมิ่งอีกต่อไปแล้วเมื่อต่งอวิ๋นซิ่ว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1419
ขณะนี้เอง โหยวเซียงก็ฉวยโอกาสหลบหนีจากมือของลั่วชิงยวนไปได้ต่งอวิ๋นซิ่วมองพวกเขาอย่างเย็นชา “ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วก็เตรียมตัวตายได้เลย!”ทันใดนั้นบนคานเรือนก็ปรากฏชายชุดดำจำนวนมากพร้อมถือหน้าไม้เล็งมาที่พวกเขาลูกดอกอันคมกริบประกายแสงเย็นลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก หัวเราะอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าเจ้าจะเตรียมการมาอย่างดี ตอนนี้พวกข้าคงหนีออกจากห้องนี้ไปมิได้แล้วใช่หรือไม่?”ลั่วชิงยวนสังเกตประตูห้อง รวมถึงผนังห้องทุกด้าน แล้วพบว่ามีกลไกบนประตูเหนือศีรษะ ต่งอวิ๋นซิ่วหัวเราะเบา ๆ “แน่นอน นี่คือห้องกลไกที่สร้างขึ้นมาเพื่อรับมือพวกเจ้าที่บุกรุกเข้ามาบนเขา”“วันนี้พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะได้ออกไปแม้แต่คนเดียว!”ลั่วชิงยวนจับกระบี่ห้วงสวรรค์แน่นแล้วพุ่งไปที่กลไกจุดหนึ่งบนผนังห้อง ฟาดฟันกระบี่ลงไปอย่างแรงต่งอวิ๋นซิ่วรีบดึงโหยวเซียงหลบหลีกไปแต่ใครเล่าจะรู้ว่าลั่วชิงยวนมิได้โจมตีพวกนาง แต่กลับฟันกลไกบนผนังห้องทำให้ประตูห้องลงกลอนอย่างสมบูรณ์เมื่อเห็นเช่นนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็หัวเราะเยาะ “เจ้าช่างรนหาที่ตายยิ่งนัก”ลั่วชิงยวนยกยิ้มอย่างมีความหมาย “เช่นนั้นรึ? ยังมิรู้เลยว่าใครกันแน่ที่จะ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1418
ร่างที่เดินออกมาจากฝูงชนนั้นมีท่าทางคุกคามยิ่งนักลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย นั่นคือสตรีที่นางเห็นในความทรงจำของอวี๋ตันเฟิ่งต่งอวิ๋นซิ่ว!โหยวเซียงดิ้นรนพลางเงยหน้ามองต่งอวิ๋นซิ่วด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านแม่… เป็นความผิดของลูกเองที่ปล่อยให้พวกมันขึ้นเขามาได้”หากมิใช่เพราะลั่วชิงยวนรู้ทางลับของวัดร้างแห่งนั้น พวกนางคงไม่มีทางขึ้นเขามาได้ง่ายดายถึงเพียงนี้!ต่งอวิ๋นซิ่วมองด้วยความเจ็บปวดแล้วตวาดใส่ลั่วชิงยวน “ปล่อยลูกสาวข้าเดี๋ยวนี้! มิเช่นนั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าตายเยี่ยงไร้ที่ฝัง!”ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม “เมื่อคืนยังพยายามทำลายวิญญาณที่เหลือของอวี๋ตันเฟิ่งอยู่เลย วันนี้เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าศัตรูของเจ้าคือใคร?”“ใครกันแน่ที่จะตายแบบไร้ที่ฝัง ยังบอกมิได้หรอก”เมื่อได้ยินดังนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็สะดุ้งเฮือก สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากท่าทางของนางดูตึงเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังพยายามซ่อนไว้ได้ดีนางมองลั่วชิงยวนอย่างใจเย็น แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพวกเจ้ามาถึงเมืองแห่งภูตผี ก็คงต้องการของล้ำค่าของเมืองแห่งภูตผีสินะ”“พวกเจ้าอยากได้อะไร ข้าสามารถให้เจ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1417
นางปฏิเสธอย่างหนักแน่นลั่วชิงยวนกลับยกยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น “พานางไปด้วย ไปวัดร้าง!”พวกเนางมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ โหยวเซียงดิ้นรนตลอดทาง แต่โฉวสือชีและคนใบ้จ้องมองทุกการกระทำของนางอย่างใกล้ชิด มิเปิดโอกาสให้นางหลบหนีไปได้แม้แต่น้อยเมื่อเดินไปได้ไกลมากพอสมควร เสียงไก่ขันยามรุ่งอรุณก็ดังขึ้นแล้วในที่สุดพวกเขาก็มาถึงวัดร้างแห่งนั้นในวัดร้างมีพระพุทธรูปที่เป็นซากปรักหักพังล้มลงบนพื้น ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่มีใครมานานแล้วเมื่อมองหาอย่างละเอียดก็พบรอยเท้าบนพื้นลั่วชิงยวนมั่นใจยิ่งขึ้น นี่คือสถานที่ที่ถูกต้อง!โหยวเซียงจ้องมองทุกการกระทำของลั่วชิงยวนอย่างกระวนกระวาย เกรงว่าลั่วชิงยวนจะพบกลไกเข้าแต่ลั่วชิงยวนกลับสังเกตปฏิกิริยาของโหยวเซียง ค่อย ๆ เดินไปในแต่ละที่โดยอาศัยการสังเกตปฏิกิริยาโหยวเซียงสุดท้ายลั่วชิงยวนจึงเพ่งเล็งไปที่ผนังด้านหนึ่งแล้วเริ่มค้นหากลไกเสียงเปิดกลไกดังแกร๊กดังขึ้นประตูบานหนึ่งบนพื้นพลันเปิดออกหลังจากที่ลั่วชิงยวนเปิดประตูแล้วก็พบว่าด้านล่างยังมีประตูอีกบานหนึ่ง และบนนั้นก็มีกลไกเช่นกันแต่สำหรับลั่วชิงยวนแล้วเรื่องนี้ง่ายมากเมื่อประต
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
