Mag-log inShare
บทที่ 721
Kaugnay na kabanata
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 722
“บ่าวพยายามหยุดนางแล้ว แต่บ่าวมิสามารถเอาชนะพระชายาได้”“หลังจากนั้น คุณหนูลั่วก็เริ่มอาเจียนเป็นเลือด”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของลั่วชิงยวนก็มืดลงจือเฉาตกใจและคว้าคอเสื้อของซูฉิง “นั่นมิใช่สิ่งที่เจ้าพูดตอนที่เจ้ามาขอให้พระชายาช่วยคุณหนูรองลั่วเมื่อครู่นี่! พระชายามิเคยบาดหมางกับเจ้า ไฉนเจ้าจึงโกหกและใส่ร้ายนาง!”ซูฉิงส่ายหน้าด้วยความกลัว สะอื้นเบา ๆ และไม่โต้ตอบหมอกู้มองไปที่ลั่วชิงยวน “พระชายา ท่านจะว่าอย่างไรอีก?”ลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วมองดูหมอกู้ด้วยรอยยิ้มเย็นชาบนริมฝีปาก “ท่านนี่รอที่จะฆ่าข้าแทบมิไหวจริง ๆ กระมัง”“ท่านคิดจะฆ่าข้าด้วยการใส่ร้ายข้าเช่นนี้รึ?”การแสดงออกของหมอกู้ยังคงมิเปลี่ยนแปลงและเขาพูดอย่างเย็นชา “ข้ามิเข้าใจว่าพระชายากำลังพูดเรื่องอะไร”“พระชายา โปรดออกจากห้องไปก่อน ข้าต้องการรักษาอาการบาดเจ็บของคุณหนูรองลั่ว”ฟู่เฉินหวนเหลือบมองไปยังลั่วเยวี่ยอิงบนเตียง ร่างนางเต็มไปด้วยเลือดและดูอาการหนักมาก “นางจะเป็นอะไรหรือไม่?”หมอกู้ตอบอย่างนอบน้อม “ทรงอย่าได้กังวลพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง กระหม่อมจะช่วยคุณหนูรองลั่วเอง แม้กระหม่อมจะต้องเอาชีวิตเข้าแลกก็
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 723
ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชา “ไปตรวจสอบหมอกู้ ดูว่าเขาเป็นหมอกู้ตัวจริงหรือไม่”ซูโหยวตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่จากนั้นก็พยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ”คำสั่งล่าสุดของท่านอ๋องเริ่มแปลกมากขึ้นแต่เขาก็ยังปฏิบัติตามลั่วชิงยวนกลับไปที่ห้องและนั่งลงอย่างเงียบ ๆ สีหน้าเย็นชา ไม่พูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียวจือเฉาเมื่อเห็นนางหน้าบูดบึ้งจึงปลอบโยนนาง “พระชายา อย่าทะเลาะกับท่านอ๋องเลยเจ้าค่ะ ท่านอ๋องแค่เข้าใจพระชายาผิดไปก็เท่านั้น”ลั่วชิงยวนกลับมามีสติอีกครั้ง นางหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วมองไปที่จือเฉา “ต้นกำเนิดของหมอกู้เป็นเช่นไรกันแน่”“หรือจะมีเพียงท่านอ๋องเท่านั้นที่รู้ถึงตัวตนและภูมิหลังของเขา?”ขณะที่นางพูด นางก็พึมพำกับตัวเอง “ในห้องตำราของท่านอ๋องน่าจะมีประวัติของหมอกู้อยู่”จือเฉาตกตะลึง “มิได้หนาเจ้าคะ พระชายา! ห้องตำราถือเป็นสถานที่สำคัญมาก หากท่านคิดขโมยอะไรไป แล้วท่านอ๋องทรงทราบขึ้นมา ท่านอ๋องจะมิปล่อยท่านไปง่าย ๆ เป็นแน่!”ดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา นางต้องรู้เรื่องนี้ให้ได้ในเวลาต่อมา ลั่วชิงยวนขอให้จือเฉาคอยจับตาดูความเป็นไปของห้องตำราอย่างใกล้ชิด และมองหาโอกาสให้นาง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 724
ลั่วชิงยวนเริ่มค้นหาในประวัติของหมอกู้ทันที โดยมองหาข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับหมอกู้หลังจากค้นหามาสักพัก ในที่สุดก็เจอ!กู้หงเจี่ยชาวแคว้นหลี!เมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึงกู้หงเจี่ยมาจากแคว้นหลีและพระชายาหลีได้ช่วยชีวิตเขาไว้ ดังนั้นเขาจึงติดตามอยู่ข้างกายพระชายาหลีตลอดเวลา ต่อมาเขาได้เข้าไปในวังหลวงและทำงานเคียงข้างพระชายาหลีนอกเหนือจากทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมแล้ว เขายังรู้วิชาทำนายและฮวงจุ้ยอีกด้วย ทำให้เขาเป็นผู้ช่วยที่มีประสิทธิภาพของพระชายาหลีอย่างไรก็ตาม ก่อนเหตุกลียุคในวัง กู้หงเจี่ยถูกส่งตัวออกจากวังหลวงเพื่อไปค้นหายา ดังนั้นเขาจึงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุกลียุคในวังแต่หลังจากกลียุคในวัง กู้หงเจี่ยก็หายตัวไปเป็นเวลาสามเดือน และกลับมาในสภาพได้รับบาดเจ็บตั้งแต่นั้นมา เขาก็ติดตามฟู่เฉินหวนมาโดยตลอดบันทึกไม่มีเบาะแสอะไรมากนัก แต่ลั่วชิงยวนเกิดสนใจกับช่วงเวลาสามเดือนที่กู้หงเจี่ยหายตัวไปเขาไปที่อำเภอชิงฉวีเพื่อรวบรวมยาและหายตัวไปนางวางหนังสือกลับคืนและเตรียมจะออกไปอู๋อิ่งถูกส่งตัวไปแล้ว ดังนั้นลั่วชิงยวนจึงวางแผนที่จะไปที่อำเภอชิงฉวีเพียงลำพังในตอ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 725
กิจการโลงศพสั่งทำพิเศษเช่นนี้มีบันทึกไว้ในหนังสือเมื่อเปิดหนังสือที่มีฝุ่นหนาเตอะ ช่างไม้ชราก็พบชื่อของกู้หงเจี่ย และพูดว่า “บนไหล่เขาด้านหลังคูน้ำชิงฉุ่ย!”“ขอบใจท่านแล้ว!” ลั่วชิงยวนทิ้งเศษเงินไว้และรีบออกไปลั่วชิงยวนพบไหล่เขาด้านหลังคูน้ำชิงฉุ่ยทันที มีป่าทึบอยู่ทุกหนทุกแห่ง และโดยพื้นฐานแล้วไม่มีมนุษย์อาศัยอยู่เลยทั้งยังมีวัตถุดิบทางยามากมายซ่อนเร้นอยู่ในป่าทึบลั่วชิงยวนค้นหาในภูเขาลึกไปครึ่งชั่วยาม แต่ก็ยังหาบ้านมิเจอสักหลัง เมื่อนางเห็นว่าใกล้จะค่ำมืดแล้ว นางก็คิดจะยอมแพ้แต่บังเอิญได้เห็นแผ่นหินท่ามกลางวัชพืชนางปัดวัชพืชที่ปกคลุมอยู่ออกไป และเมื่อนางเห็นข้อความบนแผ่นหิน สีหน้าของนางก็เปลี่ยนไปอย่างมากมันเขียนไว้ว่าหลุมฝังศพของกู้หงเจี่ยพี่ชายข้า!หลุมศพของกู้หงเจี่ย?เขาตายไปแล้ว?หนังศีรษะของลั่วชิงยวนชาวาบ นางใช้กริชตัดหญ้าและเถาวัลย์ที่อยู่รอบ ๆ ทันที ก่อนจะเผยให้เห็นหลุมศพที่ซ่อนอยู่ท่ามกลางวัชพืชดูเหมือนว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่นมานานแล้ว และมีเพียงร่องรอยของขี้ผึ้งสีแดงเหลืออยู่บนพื้นเพียงเล็กน้อยหลังจากสงบลงแล้ว ลั่วชิงยวนก็คาดเดาในใจได้ทันทีนางมองหาบ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 726
จือเฉาถูกจับตัวไป และแม่นมเติ้งก็มิกล้าปริปากนางรีบไปหาท่านอ๋องแต่กลับพบว่าท่านอ๋องมิอยู่ในตำหนักแม่นมเติ้งทำได้เพียงออกจากตำหนักไปอย่างเงียบ ๆ และหาทางไปหาพระชายา…… ลั่วชิงยวนเดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงในหอร่ำเมลัย เมื่อมาถึง อู๋อิ่งที่รีบกลับมาจากภูเขาหลีซานก็โผล่มา“เจ้านาย! ข้าเจอแล้วจริง ๆ ด้วย!” อู๋อิ่งที่ร่างกายเต็มไปด้วยฝุ่น มิได้แม้แต่หยุดพักเลย และน้ำเสียงของเขาก็ฟังดูเร่งด่วนมากลั่วชิงยวนลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “พบศพแล้วหรือยัง?”อู๋อิ่งพยักหน้า “มิใช่แค่เศษแขนขา แต่เป็นร่างทั้งร่างถูกฝังไว้! ป้ายอนุสรณ์ก็ถูกสร้างขึ้นเช่นกัน!"“ชื่อบนแผ่นศิลาคือกู้หงอี่!”“ข้าค้นหาทั่วทั้งภูเขา และนั่นคือหลุมศพเพียงแห่งเดียว แถมยังดูใหม่ เพราะข้าไม่มีเวลาเพียงพอข้าจึงมิได้ขุดมันออกมา แต่ควรเป็นคนที่เจ้านายกำลังมองหา!”ลั่วชิงยวนตกตะลึง นางหรี่ตาลงเล็กน้อย และรอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของนาง "เขาคือคนที่ข้ากำลังมองหาจริง ๆ แล”“กู้หงเจี่ย กู้หงอี่ ฮ่า ทีนี้อีกคนก็คงเป็น กู้หงปิ่ง(1) ครบสามคนพี่น้อง”นางรู้อยู่แล้วว่า ใต้หล้านี้ไม่มีทางที่จะมีเรื่องลี้ลับขนาดนั้นหรอก
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 727
ในขณะนั้นหมอกู้ตกใจมากจนตัวแข็งอยู่กับที่และถูกลั่วชิงยวนเฆี่ยนอยู่อย่างนั้นจือเฉาพูดขณะที่นางเจียนตาย “พระชายา…”ทหารที่อยู่ข้าง ๆ หยุด และออกจากประตูห้องขังทันทีหมอกู้ยืนขึ้นและมองที่ลั่วชิงยวนด้วยสายตาอันแยบคายนางค้นพบมันแล้วจริง ๆ!นางพบตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้ว!ลั่วชิงยวนคนนี้มิต่างจากงูพิษจริง ๆ เมื่อกัดเหยื่อแล้วจะมิปล่อยจนกว่าจะตายกันไปข้างหนึ่ง!!ความลับที่พี่น้องทั้งสามปกปิดมานานกว่าสิบปีถูกลั่วชิงยวนขุดขึ้นมาจนสิ้น!อย่างที่คาดไว้ สตรีผู้นี้มิอาจปล่อยให้รอดชีวิตไปได้!สิ่งนี้ทำให้หมอกู้มีเจตนาสังหารอย่างแรงกล้าในดวงตา และเขาต้องการฆ่านาง ก่อนที่ท่านอ๋องจะกลับมา!ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะถึงคราวอวสาน!“ตายเสียเถอะ!” จู่ ๆ หมอกู้ก็ดึงกริชจันทร์เสี้ยวออกมาจากเอวของเขา และแทงลั่วชิงยวนอย่างดุเดือดลั่วชิงยวนก้าวออกจากห้องขังทันที เพราะกลัวว่าจือเฉาจะถูกลูกหลงเข้าหมอกู้ไล่นางออกไป ลั่วชิงยวนก็ปิดประตูห้องขังทันทีและโจมตีหมอกู้ด้วยหลังมือการต่อสู้กับหมอกู้นั้นดุเดือดมาก ลั่วชิงยวนค้นพบว่า กู้หงปิ่งคนนี้มิแข็งแกร่งเท่ากู้หงอี่คนก่อนแต่วรยุทธของพวกเขาเหมือนกันทุกป
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 728
“หมอกู้ติดตามท่านแม่ของข้าแล้วไหนจะข้าอีก ข้าจะมิรู้นิสัยและพฤติกรรมของเขาเชียวหรือ? เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถหลอกลวงข้าด้วยคำโกหกไร้สาระของเจ้าได้หรือไร”"น่าขันนัก!"“เจ้าทำให้ข้าหมดสติ แล้วขโมยข้อมูลลับจากห้องตำรา และยังจะใส่ร้ายหมอกู้อีกรึ?”“หากเจ้ายอมส่งของคืนมาแต่โดยดี ข้าอาจยอมไว้ชีวิตเจ้า!”“แต่ถ้าไม่…”น้ำเสียงของฟู่เฉินหวนเต็มไปด้วยอาฆาตลั่วชิงยวนตกตะลึง“ฟู่เฉินหวน ท่านสามารถส่งคนไปดูหลักฐานกับข้าก็ได้! แล้วท่านจะรู้ว่าสิ่งที่ข้าพูดนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเท็จ!”แต่ฟู่เฉินหวนมิเชื่อนางเลยแม้แต่น้อย และเพียงแค่ถามด้วยความโกรธ “ข้าบอกให้เจ้าคืนของของข้ามา!”ลั่วชิงยวนในใจรู้สึกหนาวสั่นและพูดอย่างเด็ดขาด "ข้าไม่ได้เอาอะไรไปจากท่าน!"ดวงตาของฟู่เฉินหวนเย็นชา “ดูเหมือนเจ้าจะเอาของไปส่งให้คนอื่นแล้วสินะ”“ก็ได้”ฟู่เฉินหวนสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ใครก็ได้ ขังลั่วชิงยวนเข้าไป! หากไม่มีคำสั่งจากข้า ไม่ว่าใครหน้าไหนก็มิได้รับอนุญาตให้เข้าพบนาง! โดยเฉพาะฟู่อวิ๋นโจว!”หลังจากพูดจบ ฟู่เฉินหวนก็จากไปด้วยความโกรธหมอกู้เหลือบมองลั่วชิงยวนแล้วยิ้มอย่างเย็นชามีความภูมิใจเล็ก ๆ ซ่อ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 729
ดวงตาของเขาเย็นชา เขามองไปที่ลั่วชิงยวนอย่างสงบ และพูดเสียงเรียบ “เจ้ามันรนหาที่เอง”ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วและมองเขา “เหตุใดท่านมิเชื่อหม่อมฉัน หากหม่อมฉันขโมยความลับไปจริง ๆ แล้วเหตุไฉนหม่อมฉันต้องกลับมาด้วย”ท่านส่งใครไปที่อำเภอชิงฉวีและเขาหลีซานเพื่อตรวจดูไม่ได้หรือ?!”ฟู่เฉินหวนไม่ได้พูดอะไร แต่โบกมือให้ซูโหยวนำของเข้ามาเขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าจะให้โอกาสเจ้าได้เลือกทางรอดด้วยตัวเอง”“ตำหนักอ๋องมิเคยปล่อยให้สายลับรอดไปได้”“เจ้าอยู่มิเป็นเอง จะตำหนิใครได้”ทันใดนั้น เซียวชูก็เดินเข้ามาข้างหน้าพร้อมทหารองครักษ์หลายคนและจับไหล่ของลั่วชิงยวนไว้ นางดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง แต่อีกฝ่ายมีจำนวนมากกว่า และในที่สุดก็ถูกบังคับให้ดื่มยาภายในชั่วครู่หนึ่ง ลั่วชิงยวนก็หยุดดิ้นรน และไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ เกิดขึ้นภายในห้องขังฟู่เฉินหวนหันหลังกลับและจากไป พูดอย่างเย็นชา "ดูแลนางด้วย""พ่ะย่ะค่ะ"จือเฉาถูกมัดและตะโกน “พระชายา? พระชายา?”ไม่มีการตอบสนองจนกระทั่งเซียวชูและผู้คุมลากร่างผ่านประตูห้องขังของจือเฉาไป นางก็ตกใจและตะโกนขึ้นด้วยเสียงอันแหบแห้ง “พระชายา! พระชายา!”ร่างของลั่วชิงย
Pinakabagong kabanata
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1422
ร่างที่ไร้ศีรษะร่างหนึ่งถือกระบี่เดินเข้ามาหาลั่วชิงยวน โซ่เหล็กด้านหลังลากคนสามคนไว้แม้จะออกแรงสุดกำลังแล้วก็ยังฉุดรั้งโหยวจิ้งเฉิงไว้มิได้แต่ร่างของโหยวจิ้งเฉิงในตอนนี้ไม่มีศีรษะแล้ว ยากที่จะควบคุมร่างกายได้ลั่วชิงยวนถือกระบี่เงื้อฟันไปยังร่างของฝูเหมิ่ง เช่นเดียวกับตอนที่โหยวจิ้งเฉิงตัดแขนขาของอวี๋ตันเฟิ่งนางกำลังแก้แค้นและระบายความแค้นอย่างบ้าคลั่งตัดแขนของเขาขาดทีละข้างกระบี่ห้วงสวรรค์ร่วงลงสู่พื้นไปพร้อมกับแขนจากนั้นขาทั้งสองข้างของเขาก็ขาดกระเด็นอวี๋ตันเฟิ่งอาละวาดแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งเมื่อมองไปยังซากศพที่กองอยู่บนพื้น ดวงตาของลั่วชิงยวนก็ราวกับถูกย้อมไปด้วยสีแดงฉานใต้หล้าเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดทั้งสามที่อยู่มิไกลต่างตกตะลึงมิเคยเห็นฉากที่นองเลือดเช่นนี้มาก่อนแต่ถึงแม้ร่างกายจะแหลกละเอียด โหยวจิ้งเฉิงก็ยังมิตายทันใดนั้นมีร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากซากศพ แล้วลอยละลิ่วไปอวี๋ตันเฟิ่งกรีดร้องแหลม “โหยวจิ้งเฉิง เจ้าอย่าหวังว่าจะหนีไปไหนได้อีก! ข้าจะทำให้เจ้ามิได้ผุดได้เกิด!”พลังในร่างของนางพลันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เกิดเป็นลมพายุโหมกระหน่ำ ลั่วชิงยวนรู้สึกราว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1421
ใบหน้านั้นบ่งบอกชัดเจนว่าเป็นโหยวจิ้งเฉิง“ต่อไปก็ถึงตาพวกเจ้าแล้ว” เขาเอ่ยด้วยเสียงแหบแห้งเย็นเยือกโฉวสือชีกำกระบี่ในมือแน่น ปกป้องคนใบ้และอวี๋โหรวไว้ส่วนลั่วชิงยวนค่อย ๆ ก้าวเท้าไปข้างหน้าในดวงตาค่อย ๆ ก่อเกิดจิตสังหารนางหลับตาลง แล้วกล่าวว่า “อวี๋ตันเฟิ่ง ไปแก้แค้นของเจ้าเถิด”ลั่วชิงยวนมอบร่างของตนให้อวี๋ตันเฟิ่งโดยสมบูรณ์เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ใบหน้าของนางยังคงเป็นใบหน้าเดิม เพียงแต่แววตานั้นกลับดุดันยิ่งนัก ดวงตาสีแดงก่ำเต็มไปด้วยความแค้นเสียงของอวี๋ตันเฟิ่งดังขึ้น “โหยวจิ้งเฉิง ความแค้นระหว่างข้ากับเจ้า วันนี้ถึงคราวสะสางแล้ว”“สิบกว่าปีที่ผ่านมา ข้าคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะฉีกร่างเจ้าเป็นชิ้น ๆ อย่างไรถึงจะสาสมกับความแค้นในใจข้า”“แต่คาดมิถึงว่าเจ้าจะตายไปแล้ว”“แต่ก็มิเป็นไร วันนี้ข้าจะฉีกร่างเจ้าให้เป็นชิ้น ๆ ให้ได้!”เมื่อกล่าวจบ ลั่วชิงยวนก็กระโจนเข้าไปเสียงอาวุธปะทะกันอย่างรุนแรงดังขึ้นแต่ในเวลานี้เอง โหยวจิ้งเฉิงก็พุ่งไปยังกำแพง คว้ากระบี่ห้วงสวรรค์มาได้ จากนั้นกระโจนออกนอกห้องไปอวี๋ตันเฟิ่งรีบไล่ตามไปสีหน้าคนใบ้เปลี่ยนไป กระบี่ห้วงสวรรค์! หากฝูเหมิ่ง
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1420
ต่งอวิ๋นซิ่วตกใจจนหน้าซีดเผือด รีบยกมือขึ้นมาป้องกัน แล้วต่อสู้กับฝูเหมิ่งแต่พลังในตอนนี้ของต่งอวิ๋นซิ่วเทียบกับฝูเหมิ่งแล้วยังอ่อนแอกว่ามากนักสุดท้ายก็ถูกฝูเหมิ่งบีบคอไว้แน่นลั่วชิงยวนเห็นชัดเจนว่าในร่างของฝูเหมิ่งตอนนี้คือโหยวจิ้งเฉิง!เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือ? เขาจะฆ่าต่งอวิ๋นซิ่วภรรยาของตนหรือ?เมื่อเห็นดังนั้น โหยวเซียงก็ชักกระบี่พุ่งเข้าไปหมายจะช่วยต่งอวิ๋นซิ่ว แต่ฝูเหมิ่งกลับมิหลบเลยแม้แต่น้อย ปล่อยให้กระบี่ในมือนางแทงทะลุร่างจากนั้นฝูเหมิ่งก็ฟาดมือไปทีหนึ่ง โหยวเซียงจึงกระเด็นปลิวไปโหยวเซียงกระอักเลือดออกมาต่งอวิ๋นซิ่วร้อนใจยิ่งนัก “เซียงเอ๋อร์ มิต้องสนใจแม่ รีบหนีไป!”โหยวเซียงจะทนมองดูมารดาของตนถูกฆ่าได้อย่างไร นางพยายามลุกขึ้นมาสู้ต่อแต่ฝูเหมิ่งกลับมองโหยวเซียงอย่างดุดัน แล้วกล่าวขู่ “คนที่ข้าต้องการฆ่ามีเพียงต่งอวิ๋นซิ่วเท่านั้น เจ้าจงหลีกไป”“มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้ามิเห็นแก่ความเป็นพ่อลูก”เมื่อได้ยินดังนั้น โหยวเซียงก็ตกใจจนยืนอึ้งไปกับที่ แล้วกล่าวเสียงสั่นเครือ “พ่อ… พ่อลูกหรือ?”ตอนนี้เสียงของฝูเหมิ่งก็มิใช่เสียงของฝูเหมิ่งอีกต่อไปแล้วเมื่อต่งอวิ๋นซิ่ว
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1419
ขณะนี้เอง โหยวเซียงก็ฉวยโอกาสหลบหนีจากมือของลั่วชิงยวนไปได้ต่งอวิ๋นซิ่วมองพวกเขาอย่างเย็นชา “ในเมื่อมาถึงที่นี่แล้วก็เตรียมตัวตายได้เลย!”ทันใดนั้นบนคานเรือนก็ปรากฏชายชุดดำจำนวนมากพร้อมถือหน้าไม้เล็งมาที่พวกเขาลูกดอกอันคมกริบประกายแสงเย็นลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก หัวเราะอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าเจ้าจะเตรียมการมาอย่างดี ตอนนี้พวกข้าคงหนีออกจากห้องนี้ไปมิได้แล้วใช่หรือไม่?”ลั่วชิงยวนสังเกตประตูห้อง รวมถึงผนังห้องทุกด้าน แล้วพบว่ามีกลไกบนประตูเหนือศีรษะ ต่งอวิ๋นซิ่วหัวเราะเบา ๆ “แน่นอน นี่คือห้องกลไกที่สร้างขึ้นมาเพื่อรับมือพวกเจ้าที่บุกรุกเข้ามาบนเขา”“วันนี้พวกเจ้าอย่าหวังว่าจะได้ออกไปแม้แต่คนเดียว!”ลั่วชิงยวนจับกระบี่ห้วงสวรรค์แน่นแล้วพุ่งไปที่กลไกจุดหนึ่งบนผนังห้อง ฟาดฟันกระบี่ลงไปอย่างแรงต่งอวิ๋นซิ่วรีบดึงโหยวเซียงหลบหลีกไปแต่ใครเล่าจะรู้ว่าลั่วชิงยวนมิได้โจมตีพวกนาง แต่กลับฟันกลไกบนผนังห้องทำให้ประตูห้องลงกลอนอย่างสมบูรณ์เมื่อเห็นเช่นนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็หัวเราะเยาะ “เจ้าช่างรนหาที่ตายยิ่งนัก”ลั่วชิงยวนยกยิ้มอย่างมีความหมาย “เช่นนั้นรึ? ยังมิรู้เลยว่าใครกันแน่ที่จะ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1418
ร่างที่เดินออกมาจากฝูงชนนั้นมีท่าทางคุกคามยิ่งนักลั่วชิงยวนหรี่ตาลงเล็กน้อย นั่นคือสตรีที่นางเห็นในความทรงจำของอวี๋ตันเฟิ่งต่งอวิ๋นซิ่ว!โหยวเซียงดิ้นรนพลางเงยหน้ามองต่งอวิ๋นซิ่วด้วยดวงตาแดงก่ำ “ท่านแม่… เป็นความผิดของลูกเองที่ปล่อยให้พวกมันขึ้นเขามาได้”หากมิใช่เพราะลั่วชิงยวนรู้ทางลับของวัดร้างแห่งนั้น พวกนางคงไม่มีทางขึ้นเขามาได้ง่ายดายถึงเพียงนี้!ต่งอวิ๋นซิ่วมองด้วยความเจ็บปวดแล้วตวาดใส่ลั่วชิงยวน “ปล่อยลูกสาวข้าเดี๋ยวนี้! มิเช่นนั้นข้าจะทำให้พวกเจ้าตายเยี่ยงไร้ที่ฝัง!”ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม “เมื่อคืนยังพยายามทำลายวิญญาณที่เหลือของอวี๋ตันเฟิ่งอยู่เลย วันนี้เจ้าลืมไปแล้วหรือว่าศัตรูของเจ้าคือใคร?”“ใครกันแน่ที่จะตายแบบไร้ที่ฝัง ยังบอกมิได้หรอก”เมื่อได้ยินดังนั้น ต่งอวิ๋นซิ่วก็สะดุ้งเฮือก สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากท่าทางของนางดูตึงเครียดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังพยายามซ่อนไว้ได้ดีนางมองลั่วชิงยวนอย่างใจเย็น แล้วกล่าวว่า “ในเมื่อพวกเจ้ามาถึงเมืองแห่งภูตผี ก็คงต้องการของล้ำค่าของเมืองแห่งภูตผีสินะ”“พวกเจ้าอยากได้อะไร ข้าสามารถให้เจ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1417
นางปฏิเสธอย่างหนักแน่นลั่วชิงยวนกลับยกยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้น “พานางไปด้วย ไปวัดร้าง!”พวกเนางมุ่งหน้าไปทางทิศใต้ โหยวเซียงดิ้นรนตลอดทาง แต่โฉวสือชีและคนใบ้จ้องมองทุกการกระทำของนางอย่างใกล้ชิด มิเปิดโอกาสให้นางหลบหนีไปได้แม้แต่น้อยเมื่อเดินไปได้ไกลมากพอสมควร เสียงไก่ขันยามรุ่งอรุณก็ดังขึ้นแล้วในที่สุดพวกเขาก็มาถึงวัดร้างแห่งนั้นในวัดร้างมีพระพุทธรูปที่เป็นซากปรักหักพังล้มลงบนพื้น ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่มีใครมานานแล้วเมื่อมองหาอย่างละเอียดก็พบรอยเท้าบนพื้นลั่วชิงยวนมั่นใจยิ่งขึ้น นี่คือสถานที่ที่ถูกต้อง!โหยวเซียงจ้องมองทุกการกระทำของลั่วชิงยวนอย่างกระวนกระวาย เกรงว่าลั่วชิงยวนจะพบกลไกเข้าแต่ลั่วชิงยวนกลับสังเกตปฏิกิริยาของโหยวเซียง ค่อย ๆ เดินไปในแต่ละที่โดยอาศัยการสังเกตปฏิกิริยาโหยวเซียงสุดท้ายลั่วชิงยวนจึงเพ่งเล็งไปที่ผนังด้านหนึ่งแล้วเริ่มค้นหากลไกเสียงเปิดกลไกดังแกร๊กดังขึ้นประตูบานหนึ่งบนพื้นพลันเปิดออกหลังจากที่ลั่วชิงยวนเปิดประตูแล้วก็พบว่าด้านล่างยังมีประตูอีกบานหนึ่ง และบนนั้นก็มีกลไกเช่นกันแต่สำหรับลั่วชิงยวนแล้วเรื่องนี้ง่ายมากเมื่อประต
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1416
“เจ้ารีบอะไรนักหนา รอมาตั้งนานแล้ว รออีกสักหน่อยจะเป็นกระไร”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋ตันเฟิ่งก็หยุดมือลั่วชิงยวนเดินเข้าไปคว้าตัวโหยวเซียงไว้ให้โฉวสือชีมัดนางไว้แน่นหนา จากนั้นจึงปลุกโหยวเซียงให้ฟื้นขึ้นมาเมื่อฟื้นคืนสติ โหยวเซียงก็จ้องหน้าลั่วชิงยวนเขม็งอย่างโกรธแค้น “เจ้ากล้าจับข้า เจ้าคอยดูเถอะว่าจะตายอย่างไร!”ลั่วชิงยวนย่อตัวลงนั่งตรงหน้านาง แล้วหัวเราะเบา ๆ “ใช่แล้ว ใครจะกล้าแตะต้องคุณหนูใหญ่เมืองแห่งภูตผีเล่า”“น่าเสียดาย เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้ บิดามารดาของเจ้าไปปล้นเขามา มิใช่ของพวกเขามาแต่เดิม ย่อมมิใช่ของเจ้าเช่นกัน”“ถึงเวลาคืนเจ้าของตัวจริงแล้ว”โหยวเซียงจ้องเขม็งนางอย่างโกรธแค้น “เจ้าพูดจาเหลวไหลอะไร! เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้เป็นของบิดามารดาข้ามาแต่เดิม!”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “หรือว่าต่งอวิ๋นซิ่วมิได้บอกความจริงแก่เจ้า”“ก็ถูกแล้ว เรื่องน่าอับอายเช่นนี้ นางจะบอกลูกสาวได้อย่างไร”“เมืองแห่งภูตผีแห่งนี้มิใช่เพียงถูกบิดามารดาเจ้ายึดมาเท่านั้น แต่ยังใช้วิธีการที่น่ารังเกียจในการยึดครองด้วย!”“เดาว่าจนถึงตอนนี้เจ้าก็คงยังมิรู้เลยว่าศัตรูของเจ้าคือผ
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1415
โหยวเซียงกัดฟันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบลั่วชิงยวนมองไปที่อวี๋โหรว หลายวันมานี้อวี๋โหรวผอมซูบไปมาก“เจ้าจับตัวอวี๋โหรวมาเพื่อล่อข้ามาที่นี่รึ?”ลั่วชิงยวนหรี่ตามองโหยวเซียง“แต่เจ้ามิน่าจะมีความสามารถพอที่จะพาอวี๋โหรวออกจากวังหลวงไปได้”“เวินซินถงเป็นคนทำใช่หรือไม่?”“เจ้าทำข้อตกลงอะไรกับนางไว้?”โหยวเซียงหัวเราะเยาะ “อยากรู้รึ?”“คุกเข่าอ้อนวอนข้าสิ”“เจ้าอ้อนวอนข้า ข้าถึงจะบอกเจ้าว่าผู้ใดจับตัวอวี๋โหรวมา และผู้ใดร่วมมือกับข้าวางแผนให้เจ้ามาที่เมืองแห่งภูตผี”ลั่วชิงยวนมองท่าทีหยิ่งยโสของโหยวเซียงแล้วก็อดมิได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ นางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า “ต่งอวิ๋นซิ่วมิมาด้วยรึ?”“เมื่อครู่นี้คนที่ต่อสู้กับข้าก็คือนางใช่หรือไม่?”เมื่อได้ยินน้ำเสียงเยาะเย้ยของลั่วชิงยวน โหยวเซียงก็โกรธจัด ในใจนางตกใจ ลั่วชิงยวนรู้แล้วหรือว่ามารดาของนางเป็นใคร“สารเลว!”นางบีบคออวี๋โหรวอย่างแรงเพื่อข่มขู่ลั่วชิงยวน “จะคุกเข่าหรือไม่?!”“ลั่วชิงยวน เจ้ามีโอกาสแค่ครั้งเดียว!”“หากเจ้ามิยอมคุกเข่ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะหักคอนางเดี๋ยวนี้!”กล่าวจบ โหยวเซียงก็ออกแรงบีบบีบจนอวี๋โหรวหาย
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย บทที่ 1414
ทันทีที่คนใบ้หันมาเห็นจึงรีบเข้ามาย่อตัวลงข้างนางแล้วช่วยประคองนางไว้ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปาก ใบหน้าซีดเผือดกว่าเดิม“ข้ามิเป็นอะไร”นางเงยหน้าขึ้นมองอวี๋ตันเฟิ่งที่อยู่กลางอากาศ ในที่สุดจิตวิญญาณของนางก็สมบูรณ์แล้วบนใบหน้าซีดขาวนั้นปรากฏรอยยิ้ม รอยยิ้มนั้นทั้งพึงพอใจและเย่อหยิ่ง“ในที่สุดข้าก็ได้… เป็นอิสระแล้ว! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า...”อวี๋ตันเฟิ่งหัวเราะลั่น ทำเอาป่าทั้งผืนเกิดพายุโหมกระหน่ำคนใบ้รีบยกมือขึ้นช่วยลั่วชิงยวนปัดป้องฝุ่นและใบไม้ที่ปลิวว่อน......จู่ ๆ ต่งอวิ๋นซิ่วก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก จากนั้นหมดสติล้มลงบนพื้น“ท่านแม่!”โหยวเซียงตกใจ รีบเข้าไปประคองนาง “ท่านแม่! ท่านแม่! ท่านเป็นอะไรไป!”หลังจากตะโกนเรียกอยู่นาน มารดาของนางก็มิฟื้นโหยวเซียงโกรธจนกัดฟันพูด “ลั่วชิงยวน สารเลว!”“เจ้าคอยดูเถอะ!”......ผ่านไปครู่ใหญ่ อวี๋ตันเฟิ่งถึงจะสงบสติอารมณ์ลงได้ลมพายุในป่าก็สงบลงเช่นกันถูหมิงที่อยู่ข้าง ๆ จึงค่อย ๆ ขยับเข้ามาใกล้ฉีเสวี่ยเวยที่ยังคงตกตะลึงมองภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยความมิอยากเชื่อ “เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”“ต่อไปพวกเราต้องทำอะไร?”ลั่วชิงยวน
