บทที่ 17

ภายในห้องเงียบลง และทุกคนต่างก็ก้มหน้า เพราะกลัวว่าไฟจะลามมาถึงศีรษะของตนเอง

จู่ ๆ ชีหยวนก็รู้สึกว่าน่าตลกดี นางจึงถามเสียงเบา “ท่านแม่ แค่นี้น้องรองก็หวาดกลัวแล้วหรือเจ้าคะ?”

นางหวังตะลึงงันเล็กน้อย “เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

คงเป็นเพราะว่าช่างน่าตลกเหลือเกิน ชีหยวนจึงทนไม่ไหวและขำออกมา

นางเงยหน้ามองนางหวังช้า ๆ “น้องรองเพียงแค่ฟังเรื่องพวกนี้ ก็หวาดกลัวจนต้องร้องไห้ แต่ข้า ในคืนนั้นได้เห็นการตายของคนขายเนื้อสวี่ด้วยตาตนเอง แถมยังถูกแม่บุญธรรมคุกคามอีก ท่านแม่ ท่านคิดบ้างหรือไม่ ว่าข้าเคยใช้ชีวิตแบบใดมาเจ้าคะ?”

นางหวังถูกถามเสียแล้ว

ความจริงวันที่แม่นมจางกลับมา ก็เล่าเรื่องพ่อแม่บุญธรรมของชีหยวนให้ฟังแล้ว

แต่ตอนนั้น สิ่งที่นางหวังตกใจยิ่งกว่าคือแม่นมฮวาเสียชีวิตแล้ว แถมชีหยวนยังต้องการไปฟ้องร้องที่ศาลอีก

กลับลืมเรื่องนี้ไปเลย

ต่อมาถึงจะนึกออก แต่สิ่งที่คิดมากยิ่งกว่านั้นก็คือ ชีหยวนอาศัยอยู่กับพ่อแม่บุญธรรมแบบนี้ เกรงว่าอยู่ใกล้สิ่งแวดล้อมแบบใดก็จะเป็นแบบนั้น นิสัยก็อาจจะไม่ได้ดีมากนัก

ส่วนชีหยวนจะใช้ชีวิตอย่างไรเมื่ออยู่ข้างกายสามีภรรยาคู่นั้น

นางไม่เคยคิดถึงเลยจริง ๆ

เวลานี้ชีหยวนเอ่ยขึ้นมาอย่างง่ายดายขนาดนี้ นางถึงกับพูดอะไรไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

ขณะเดียวกันความรู้สึกผิดก็เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ

ก็จริง แค่อาจิ่นได้ยินก็หวาดกลัวจนเป็นแบบนี้แล้ว เช่นนั้นชีหยวน...

นางรู้สึกเสียใจเล็กน้อย “อาหยวน ข้าไม่รู้...”

ใช่สิ ไม่รู้

และก็ไม่มีใครอยากจะรู้ด้วย

หากนางไม่ฆ่าแม่นมฮวา และฟ้องศาลจนดึงดูดความสนใจจากเสนาบดีหลู แม้แต่ประตูของตระกูลนี้นางคงไม่มีคุณสมบัติจะก้าวเข้ามาได้ด้วยซ้ำ

ความจริงชีหยวนไม่รู้สึกเสียใจเลย อาจเป็นเพราะชาติก่อนถูกทำร้ายมาหลายครั้งเกินไป จนชินชาไปตั้งนานแล้ว

ในเวลานี้ ชีจิ่นรีบลุกขึ้นมาจากเตียงยาวของนางหวังอย่างลุกลี้ลุกลน ร้องไห้พลางจับมือของชีหยวน และคุกเข่ากับพื้น “พี่หญิง ท่านอย่าโทษท่านแม่เลย ทุกอย่างเป็นความผิดของข้าเองเจ้าค่ะ!”

นางร้องไห้เสียงต่ำ ราวกับน้อยใจจนถึงขีดสุดแล้ว “เป็นข้าที่ไม่ดีเอง เป็นข้าที่เอ่ยเรื่องนี้และทำให้ท่านเสียใจ พี่หญิงไม่ควรใช้ชีวิตอย่างยากลำบากแบบนั้น ความทุกข์ของพี่หญิงล้วนรับแทนข้า”

เดิมทีความรู้สึกผิดเล็กน้อยที่เพิ่งเกิดขึ้นของนางหวัง พลันมลายหายไปจนหมดสิ้นในทันที

นางลุกขึ้นยืน และออกคำสั่งด้วยเสียงที่เคร่งขรึมทั้งซ้ายขวา “ยังไม่รีบพยุงคุณหนูรองให้ลุกขึ้นอีก!”

จากนั้นก็มองชีหยวนอย่างเย็นชา และกำลังจะตำหนิ

ทันใดนั้นผ้าม่านกลับถูกเปิดออก ชีอวิ๋นถิงถือกล่องเดินเข้ามาอย่างตื่นเต้น แต่เมื่อเห็นชีจิ่นคุกเข่าอยู่ตรงหน้าชีหยวน ก็สาวเท้าเข้ามาทันที

เขาหิ้วชีจิ่นให้ลุกขึ้นยืนด้วยมือข้างเดียว และดึงมาไว้ด้านหลังของตนเอง พลางมองชีหยวนอย่างดุร้าย “เจ้าต้องการจะทำอะไร?! เจ้าคิดว่าตนเองเป็นใคร ถึงตาเจ้ามาสั่งสอนอาจิ่นในจวนนี้ตั้งแต่เมื่อใด?”

นิ้วมือของเขาแทบจะจิ้มไปบนใบหน้าของชีหยวนอยู่แล้ว

ชีจิ่นด้านหนึ่งยิ้มหยันในใจ ส่วนอีกด้านหนึ่งก็ดึงแขนเสื้อของชีอวิ๋นถิงอย่างน่าสงสาร “ท่านพี่ ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ ท่านอย่าทำให้พี่หญิงเสียใจเพราะข้าเลย...”

ชีหยวนรู้สึกเอือมระอาอย่างมากในใจ

ชีอวิ๋นถิงกลับโกรธมากจนเป็นบ้า คว้ามือของชีหยวนไว้แน่น และถึงกับเงื้อมฝ่ามือขึ้นมา คิดอยากจะตบนาง

เมื่อเห็นชีอวิ๋นถิงยกมือ นางหวังก็ตกใจ และรีบห้าม “อวิ๋นถิง!”

ชีอวิ๋นถิงฝึกศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก หากฝ่ามือนี้ตบลงไป นั่นคงไม่ใช่แค่เรื่องล้อเล่นแล้ว ไม่แน่ว่าหูของชีหยวนอาจจะหนวกเลยก็ได้

แม้นางหวังจะไม่ค่อยชอบบุตรสาวที่นิสัยเย็นชาคนนี้ แต่ก็ไม่อยากสร้างปัญหาขึ้นมา

ชีจิ่นดูเหมือนอยากจะไปดึงเอาไว้ แต่กลับไม่ได้ลงมือเลย

มาไม้นี้อีกแล้ว ชีหยวนหลบไปด้านข้างด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ ขณะเดียวกันก็ดึงแขนของชีอวิ๋นถิงไว้ด้วยมือข้างเดียว และผลักไปด้านหน้าอย่างแรง

ชีอวิ๋นถิงสูญเสียการทรงัว และพุ่งตัวไปด้านหน้าอย่างแรง กระแทกฉากกั้นจนล้มลงไปเสียงดังปัง จากนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้นไปพร้อมกับฉากกั้น

นางหวังชื่นชอบความหรูหรา ฉากกั้นที่ตั้งอยู่ภายในห้องนางยังคงเป็นสินเดิมของนางด้วย ฐานทำจากไม้จื่อถานที่หายาก แกะสลักเป็นลวดลายแปดเซียนข้ามทะเล และฝังด้วยกระจกบานใหญ่

เวลานี้ฉากกั้นล้มลงไปกับพื้นอย่างแรง และแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

แต่นี่ยังไม่ใช่สิ่งที่แย่ที่สุด สิ่งที่แย่ที่สุดก็คือ ชีอวิ๋นถิงที่ล้มลงกับพื้นพร้อมฉากกั้นก็โดนเศษกระจกที่กระเด็นบาดจนเป็นแผลเล็ก ๆ หลายจุดทั้งบนใบหน้าและบนมือ

ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกันหมด

ด้วยทักษะของชีอวิ๋นถิง พวกนางต่างก็คิดว่าชีหยวนคงจะต้องเจอความลำบากไม่น้อย

ใครจะรู้ว่าคุณชายใหญ่ไม่ได้ทำร้ายใคร ตรงกับข้ามกลับทำตนเองล้มลงไปอย่างน่าอนาจเช่นนี้เสียเอง

ชีจิ่นตะโกนร้องเสียงแหลมยิ่งขึ้น “ท่านพี่เจ้าคะ!”

นี่จึงทำให้เหล่าคนใช้ได้สติกลับมา และพยุงชีอวิ๋นถิงให้ลุกขึ้นอย่างลุกลี้ลุกลน

นางหวังสาวเท้าไปไม่กี่ก้าวก็ถึงข้างกายชีอวิ๋นถิงแล้ว นางสำรวจตั้งแต่บนลงล่าง ก็สงสารจนทนไม่ไหว “รีบไปตามหมอหลวงเข้ามาเร็วเข้า!”

บนมือของชีอวิ๋นถิงมีเศษกระจกที่ยังไม่ได้ถูกดึงออกมาด้วย

เวลานี้บนใบหน้าและลำคอของเขาล้วนเต็มไปด้วยรอยเลือด ดูน่ากลัวยิ่งนัก

นางหวังตกใจจนอกสั่นขวัญหายไปหมด

ชีจิ่นยิ่งทนไม่ไหวจนร้องให้ออกมา “พี่หญิง ทำไมท่านถึงปล่อยให้ท่านพี่ล้มลงไปได้เล่าเจ้าคะ?”

ในห้องวุ่นวายเหมือนอยู่ในสงคราม จนแม้แต่ตอนที่ชีเจิ้นเข้ามาก็ยังตกใจ

เขาเหลือบมองชีจิ่นที่ร้องไห้อย่างร้อนรน แถมยังมีชีอวิ๋นถิงที่กลายเป็นมนุษย์เลือดไปเสียแล้วอีก

จากนั้นค่อยมองไปชีหยวนที่เห็นว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับตนเองและยืนอยู่ด้านข้าง

ทันใดนั้นก็ปวดศีรษะจนขมวดคิ้ว “นี่โวยวายอะไรกันหรือ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ชีจิ่นพุ่งเข้าใส่ชีเจิ้น “ท่านพ่อ! พี่หญิงทะเลาะกับพี่ใหญ่ และทำร้ายจนพี่ใหญ่ได้รับบาดเจ็บหนักเจ้าค่ะ!”

มีเศษกระจกอยู่เต็มพื้น ชีเจิ้นรีบรับนางไว้ และหันไปมองทางชีหยวน

ชีหยวนรู้สึกถึงสายตาของชีเจิ้น ก็หัวเราะออกมาอย่างไม่มีความเกรงกลัวใด ๆ “น้องรอง เหตุใดเจ้าถึงโกหกตาใสเช่นนี้เล่า?”

นางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เห็นได้ชัดว่าข้าไม่ได้หาเรื่องเขา แต่เขากลับคิดจะตบข้า ข้าไม่อยากโดนตบจึงหลบก็แค่นั้นเอง เหตุใดปากของเจ้าถึงพูดเหมือนกับว่า ผู้หญิงบอบบางอ่อนแอไร้เรียวแรงอย่างข้าคนนี้เป็นคนทำร้ายเขาอย่างนั้นเล่า?”

น้ำเสียงของนางไม่ค่อยดีนัก และเอ่ยเสียงขรึม “ข้าแค่เพิ่งกลับมาบ้าน ต่อให้พวกเจ้าไม่ชอบข้า ก็ไม่ควรใส่ร้ายข้าแบบนี้กระมัง?”

ชีจิ่นตกใจจริง ๆ นางคิดไม่ถึงเลยว่าชีหยวนจะเป็นคนที่ยากจะรับมือแบบนี้!

ชีเจิ้นกลับรู้นิสัยของบุตรชายตนเองดี

เดิมทีเขาก็ไม่ชอบชีหยวน แถมยังเป็นคนอารมณ์ร้อนอีก เมื่อครู่นี้คงตั้งใจที่จะหาเรื่องชีหยวนอย่างแน่นอน

แต่ชีหยวนหลบหลีกได้ จึงไม่อาจพูดได้ว่าเป็นความผิดของชีหยวน

คงไม่อาจยืนอยู่ที่เดิมรอให้ถูกตีหรอกกระมัง?

เขาสีหน้าถมึงทึงและตำหนิชีอวิ๋นถิง “คำพูดของข้า เจ้าไม่เก็บมาใส่ใจสักนิดเลยใช่หรือไม่?!”

นางหวังเหลือบมองชีหยวนด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน และส่งสัญญาณให้ชีหยวนเอ่ยออกมาเพื่อช่วยคลี่คลายสถานการณ์

ทั้งครอบครัวทะเลาะเบาะแว้งจนคล้ายกับเป็นศัตรูกันเช่นนี้ ใช้ได้เสียที่ไหน?

ชีหยวนแค่ทำเป็นมองไม่เห็นเท่านั้น

นางไม่ได้โง่เขลาขนาดที่จะไปเอาอกเอาใจคนที่ไม่สนใจตนเอง

ชีอวิ๋นถิงน้อยใจจนอยากจะตาย “ท่านพ่อ นางอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงที่ใดกัน? ตอนที่นางดึงข้า แรงเยอะมากเลยนะขอรับ!”

เขาถูกชีหยวนดึงจนล้มลงไปต่างหากเล่า!

“หุบปาก!” ชีเจิ้นอึดอัดใจ “เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก!”