บทที่ 15

ภวินท์เหมือนได้ใจเมื่อรู้สึกว่าภีรดาจูบตอบเขาทำให้เขาเดินหน้าสั่งสอนเธอต่อเมือของเขาเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนของเธอ ก่อนจะปลดตะขอเสื้อชั้นในที่เป็นแบบปลดจากด้านหน้าอย่างรวดเร็ว

มือของเขาเลื่อนไปสัมผัสความอวบหยุ่นของหน้าอกกลมของเธอข้างหนึ่งก่อนเค้นคลึงอย่างหนักหน่วง ภีรดารู้สึกเสียวซ่านไปทั่วช่องท้องกับการถูกสัมผัสอย่างวาบหวามครั้งแรกในชีวิต เธอแทบจะเปล่งเสียงครางออกมาดังๆ ถ้าปากของเธอไม่ถูกเขาดูดกลืนเอาไว้

ภวินท์ไม่ยอมที่จะถอนริมฝีปากของเขาออกเขายังคงครอบครองปากของเธออย่างต่อเนื่องในขณะที่มือของเขาก็ยังคงบีบเค้นอกอวบทั้งสองข้างของเธออย่างไม่ยั้ง

ภีรดากลับรู้สึกหลงใหลในสัมผัสแบบดุดันของเขาเธอเบียดตัวเข้าหาอย่างเต็มใจ หน้าอกของเธอชูชันขึ้นรับฝ่ามือของเขา

มืออีกข้างของภวินท์เลื่อนต่ำลงไปและสอดเข้าไปในกระโปรงสั้นของเธอ เขาเลื่อนกางเกงตัวจิ๋วลงมาตามเรียวขาของเธอก่อนจะใช้มือของเขาสัมผัสความเปลือยเปล่าของจุดกึ่งกลางของหญิงสาว

ภีรดาสั่นสะท้านอย่างรุนแรงเมื่อมือหนาของภวินท์กดลงบนส่วนนั้น ในขณะที่ปากของเขาก็ยังคงครอบครองปากของเธอเอาไว้ เธอบิดกายหนีมืออันร้อนระอุของเขาแต่เหมือนกลับยิ่งเหมือนกับอำนวยความสะดวกให้เขาสัมผัสเธอได้ถนัดมากขึ้น ก่อนจะผวากอดเขาแน่นเมื่อไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้ต่อไป

ภวินท์หยุดตัวเองไว้แค่นั้นเขาถอนริมฝีปากออกและเลื่อนมือมาติดตะขอเสื้อให้เธอก่อนจะติดกระดุมเสื้อให้

ภีรดายังคงหน้าแดงและริมฝีปากบวมเจ่อน้อยๆ ร่างกายของเธอยังคงสั่นเทาจากพิษของแรงปรารถนาที่ถูกเขาปลุกขึ้นมา เขายกตัวเธอให้กลับไปนั่งที่เบาะ ในขณะที่กางเกงในตัวสวยของเธอยังไม่ได้ถูกรูดขึ้น สายตาที่มองมาอย่างจงใจของเขาทำภีรดารู้สึกตัวและรีบดึงมันขึ้น

เธอก้มหน้างุดหลบตาคมกล้าของเขาที่มองเธอแทบจะไม่กะพริบตา

“คราวหลังอย่าได้ท้าทายผู้ชายคนไหนอีก” เขาบอกเสียงเข้มๆ

“ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต!” ภีรดาแหวใส่เขาทันที

“ทำไม? ค้างเหรอถึงได้โวยวายขนาดนั้น”

“นายมันน่าเกลียดที่สุด”

“ผมรู้ว่าคุณชอบที่ผมทำ” ภีรดายิ่งหน้าแดงมากขึ้นไปอีกเมื่อเจอคำพูดประโยคนั้นของเขา

“ไอ้บ้า ฉันเกลียดนายที่สุด”

“แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่าชอบสิ่งที่ผมทำ”

เขาพูดก่อนจะเดินลงไปจากรถและเปิดประตูฝั่งคนขับที่ภีรดานั่งอยู่

“ผมขับเอง” เขาบอก

“ฉันขับได้”

“ทั้งๆ ที่ตัวยังสั่นอยู่อย่างนี้น่ะเหรอ” เขาพูดอย่างหยันๆ ก่อนจะดึงแขนเธอลง

“ไอ้พี่ไก่โรคจิต” เธอโวยวายใส่หน้าเขาก่อนที่จะยอมให้เขาเป็นฝ่ายขึ้นมาขับรถเอง

“ระวังปากคุณด้วย” เขาบอกพร้อมกับจ้องริมฝีปากที่ยังบวมเจ่ออยู่ของเธอ ทำให้ภีรดาต้องหยุดไว้แค่นั้นก่อนจะนั่งนิ่งๆ ไปตลอดทาง

ในช่วงเย็นของวันนี้วราลีกำลังนั่งเล่นอยู่หน้าบ้าน  เธอมองอย่างแปลกใจเมื่อเห็นรถของภีรดาวิ่งมาจอดหน้าบ้านของเธอ โดยมีภวินท์เป็นคนขับ

“อ้าวพี่ไก่กับพิมไปไงมาไงถึงได้มาด้วยกันได้ล่ะคะ”

“มาหาไหมนี่ละจ้ะ” ภีรดาเป็นฝ่ายตอบ

“พี่ไก่กลับเลยเหรอคะ” วราลีถามในขณะที่ภวินท์กำลังจะเดินกลับไปบ้านของเขา

“ครับ” เขาตอบสั้นๆ ภีรดาแอบมองหน้าเขานิดหนึ่งในขณะที่เขาไม่ได้หันมามองเธอด้วยซ้ำ คนอะไรเย็นชาได้ตลอดเวลาทั้งๆ ที่เมื่อกี้ทำท่าเหมือนจะปล้ำเธอ ภีรดาแอบค่อนขอดเขาในใจเหมือนเช่นทุกครั้ง

“พิมมีอะไรกับไหมจ๊ะ” วราลีหันไปถามภีรดาเมื่อภวินท์เดินพ้นไปแล้ว

“พิมจะมาทานข้าวด้วย”

“ได้สิ แล้วทำไมหน้าพิมแดงๆ ไม่สบายหรือเปล่า” วราลีถามต่อเมื่อเห็นหน้าของภีรดา

“คงเพราะอากาศร้อนมั้ง” ภีรดาตอบอย่างแก้เก้อ

“เมื่อกี้ทะเลาะกับพี่ไก่หรือเปล่า”

“ไอ้พี่ไก่โรคจิตของไหมน่ะเหรอ ใครจะอยากไปทะเลาะด้วย” ภีรดาพูดอย่างเง้างอนเมื่อวราลีถามถึงภวินท์

วราลีหัวเราะน้อยๆ เมื่อได้ยินภีรดาเรียกภวินท์ด้วยคำพูดแบบนั้นเป็นครั้งแรก

“พี่ไก่โรคจิตเหรอ โรคจิตยังไงล่ะพิม”

“ก็เขา..” ภีรดาเกือบจะหลุดออกมา

“จ๊ะ ว่าไงพิมพี่โรคจิตยังไง” วราลีมองอย่างสงสัย

“ก็เขาชอบทำหน้าตาย เย็นชาใส่พิม”

“แค่นั้นเหรอ

“ก็แค่นั้นแหละ ไหมน่ะจะมาซักอะไรพิมก็ไม่รู้ พิมหิวแล้วนะ” ภีรดารีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะถูกวราลีซักต่อไปมากกว่านั้น วราลีจึงต้องลุกไปช่วยแม่จัดสำรับอาหารเย็น และกินพร้อมกับภีรดา

คืนนั้นภีรดาดับไฟหัวเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน เธอคว้าหมอนข้างมากอดไว้ก่อนจะหวนคิดถึงเรื่องที่ชวนวาบหวามที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำอีกครั้ง

ภีรดาหน้าแดงอยู่คนเดียวเมื่อรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่านของร่างกายในตอนที่ถูกเขาสัมผัส อีตาพี่ไก่บ้านั่นไม่ได้พูดผิดสักนิดว่าเธอชอบในสิ่งที่เขาทำกับเธอ ภีรดายอมรับอย่างอายๆ ก่อนจะหลับตาลงและยิ้มน้อยๆ

ในช่วงเย็นภีรดาแวะมาที่ชมรมก่อนจะกลับบ้านเพราะเธอต้องมาช่วยกิจกรรมตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายไว้ ซึ่งสิ่งที่เธอคาดหวังมากที่สุดในการที่ได้มาทำกิจกรรมร่วมกับชมรมก็คือ การได้มาเห็นหน้าขรึมๆ ของประธานชมรมนั่นเอง

“น้องพิมครับ” รัฐศาสตร์ลุกขึ้นไปหาเธอพร้อมกับยิ้มกว้างอย่างดีใจ

“สวัสดีค่ะพี่แทน” ภีรดาเอ่ยทักทายตอบ แต่แอบหันไปมองหาใครบางคน

ภวินท์นั่งอยู่อีกมุมหนึ่งที่เขาเคยนั่งอยู่เป็นประจำแต่เขาไม่ได้นั่งอยู่คนเดียวเหมือนเช่นทุกวัน

“เกษ” รัฐศาสตร์หันไปเรียกแก้วกานต์ที่กำลังนั่งคุยอยู่กับภวินท์อย่างสนิทสนม

“ว่าไงแทน” แก้วกานต์หันมา

ภีรดาลอบสังเกตเป็นครั้งแรก แก้วกานต์ไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยสะดุดตา แต่เป็นผู้หญิงที่น่ารักและมีเสน่ห์จนเธอแอบอิจฉา

“น้องพิมมาช่วยงานชมรม” รัฐศาสตร์แนะนำ

“สวัสดีค่ะพี่เกษ”

“ยินดีต้อนรับนะคะน้องพิม” แก้วกานต์ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร