บทที่ 16

ภีรดามองภวินท์ที่พูดคุยกับแก้วกานต์อย่างสนิทสนม สีหน้าของเขาดูผ่อนคลายและเป็นกันเองเมื่ออยู่กับแก้วกานต์ ซึ่งต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับยามที่เขาอยู่กับเธอ

“วันนี้น้องพิมกลับยังไงครับ” รัฐศาสตร์ถามหลังจากที่เสร็จงานแล้ว

“กลับแท็กซี่ค่ะ วันนี้พิมไม่ได้เอารถมา”

“ให้พี่ไปส่งนะครับ” เขารีบอาสา

ตอนแรกภีรดาตั้งใจจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นสีหน้าไม่ยินดียินร้ายของภวินท์ ทำให้เธอเปลี่ยนใจรับปากรัฐศาสตร์ไป

“ดูพี่เกษกับเอ่อ...ประธานชมรมของเราสนิทกันมากนะคะ” ภีรดาถามรัฐศาสตร์ในขณะที่เขาขับรถมาส่งเธอ

 “ใช่ พี่ไม่เคยเห็นไก่สนิทกับผู้หญิงคนไหนเลยนะนอกจากเกษ”

“งั้นเหรอคะ”

“แต่จะว่าไปเขาก็เหมาะกันดีนะ เก่งทั้งคู่” รัฐศาสตร์ยังพูดต่อเรื่อยๆ โดยไม่ได้สังเกตสีหน้าของภีรดาว่าตอนนี้ซีดลงไปถนัดตา

“เขาเป็นแฟนกันเหรอคะ” ภีรดาถามอย่างเจ็บปวด

“ไม่รู้สิครับ แต่พี่ก็ไม่เคยเห็นไก่มีใครนะ”

“เหรอคะ” ภีรดาเริ่มเหม่อลอย

“แล้วน้องพิมเอ่อ...มีใครหรือยังครับ” รัฐศาสตร์ถามทันทีเมื่อได้โอกาส

“หมายถึงแฟนเหรอคะ” เธอหันไปถามเขา

“ครับ”

“ยังหรอกค่ะ” คำตอบของภีรดาทำให้รัฐศาสตร์ยิ้มได้ทันที

“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอเป็นเพื่อนสนิทสักคนจะได้หรือเปล่าครับ”

“แค่เพื่อนใช่ไหมคะ” ภีรดาตามอย่างรู้ทันและรีบดักคอ

“ครับ...แต่ถ้าเป็นได้มากกว่านั้นก็คงจะดี”

“ถ้าแค่เพื่อนก็ได้ค่ะ” เธอบอกพร้อมกับยิ้มให้เขา

ภวินท์กลับถึงบ้านในตอนค่ำก่อนจะอาบน้ำและนั่งอ่านหนังสือตามปกติ แต่วันนี้เขากลับรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่ไม่มีสมาธิอ่านหนังสืออย่างที่ควรจะเป็น

ภาพที่คุณหนูขี้วีนก้าวขึ้นรถของรัฐศาสตร์อย่างสนิทสนม มันตามมารบกวนจิตใจเขาอย่างบอกไม่ถูก และโดยเฉพาะเมื่อหวนคิดไปถึงกระโปรงสั้นๆ ที่ภีรดาใส่มาวันนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดมากขึ้นไปอีก

ถ้าภีรดาปล่อยให้เพื่อนของเขาทำอะไรๆ เหมือนที่เขาทำกับเธอล่ะ ยิ่งคิดภวินท์ก็ยิ่งแทบนั่งไม่ติด ความกระวนกระวายพลุ่งพล่านใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“วันนี้แฟนนายไม่มาเหรอ” ภีรดาถามทันทีเมื่อมีโอกาสได้อยู่กันตามลำพังที่ชมรมในวันต่อมา

ภวินท์มองหน้าเธอนิ่งๆ ทั้งๆ ที่นึกอยากจะกระชากร่างบางที่ช่างก่อกวนของเธอเข้ามาจูบสั่งสอนให้สาสม

“อย่ามามองฉันแบบนั้นนะ ฉันพูดอะไรผิด”

“ผมไม่มีเวลามาฟังเรื่องไร้สาระของคุณ” เขาพูดราวกับเธอไม่เคยทำอะไรเข้าท่าเลยในสายตาเขา

“ทำไมกลัวจะเสียฟอร์มมากหรือไงที่ฉันรู้ว่าคนขี้เก๊กอย่างนาย ที่แท้ก็แอบมีแฟน” ภีรดายังไม่ยอมเขาง่ายๆ

“ถ้าคิดฝักใฝ่เรื่องนี้มากล่ะก็ไปคุยกับนายแทนโน่น” เขาพูดอย่างไม่ใยดี

“นายต้องการแบบนั้นใช่ไหม” ภีรดารู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดที่เหมือนผลักไสเธอให้คนอื่นของเขา

“แล้วแต่คุณสิ”

“ถ้านายอยากให้เป็นแบบนั้นก็ได้” เธอยิ้มเยาะตัวเอง

“น้องพิม” รัฐศาสตร์เดินเข้ามาพอดีในจังหวะนั้น

“พี่แทนมาพอดีเลยค่ะพิมกำลังคิดถึง” เธอบอกพร้อมกับเดินไปเกาะแขนเขาอย่างสนิทสนม รัฐศาสตร์รู้สึกแปลกใจในท่าทีของภีรดาแต่ก็พอใจที่เธอทำตัวน่ารักกับเขาเช่นนั้น

“วันนี้น้องพิมน่ารักจังครับ”

“แล้วทุกวันพิมไม่น่ารักเหรอคะ” ภีรดาพูดอย่างเง้างอน

“น่ารักครับแต่วันนี้น่ารักเป็นพิเศษ”

“เฉพาะกับคนพิเศษอย่างพี่แทนค่ะ”

“หวานกันจัง” เพื่อนอีกคนแซวทันทีเมื่อได้ยินบทสนทนาของภีรดาและรัฐศาสตร์

ภวินท์กลับเอาแต่นั่งนิ่งๆ และทำงานของเขาไปเหมือนไม่ได้ใส่ใจกับภาพตรงหน้ามากนักแต่ใครจะรู้ว่าในใจเขาตอนนี้ร้อนรุ่มแค่ไหน

ภีรดาได้แต่เก็บความเจ็บปวดไว้ในใจคนเดียว นานแค่ไหนแล้วนะที่เธอเฝ้ารักเฝ้ารอแต่เขามาตลอด นานแค่ไหนที่เธอพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิดกับเขา และได้แต่แอบหวังว่าสักวันสายตาที่เขามองเธอคงจะไม่ว่างเปล่าเหมือนที่ผ่านมา

แต่มาถึงวันนี้ถึงเวลาหรือยังที่จะต้องทบทวนความรู้สึกของตัวเองใหม่ว่าจะต้องทุกข์ทนกับความเจ็บปวดได้มากน้อยสักแค่ไหน เมื่อในตอนนี้ภวินท์ที่เธอรักมีเจ้าของหัวใจแล้ว และเขายังผลักไสเธอไปให้พ้นจากชีวิตด้วยการยัดเยียดเธอให้กับคนอื่น

มิหนำซ้ำภาพของความสนิทสนมระหว่างภวินท์และแก้วกานต์ก็เป็นสิ่งที่ยืนยันให้กับเธอเป็นอย่างดี ว่าภวินท์ไม่มีทางมองเธอเป็นอย่างอื่นไปได้

น้ำตาที่พยายามจะหักห้ามมันเอาไว้ไหลออกมาเป็นทาง คืนนี้ช่างต่างกับคืนที่ผ่านมาอย่างสิ้นเชิง ความรู้สึกปลาบปลื้มวาบหวามยามที่ถูกเขากอดจูบมันคงเป็นความรู้สึกของเธอฝ่ายเดียวสินะ สำหรับเขาการแตะต้องสัมผัสเธอก็คงเป็นไปเพราะต้องการลงโทษเธอก็เท่านั้น

ภวินท์รู้สึกหงุดหงิดบ่อยครั้งในช่วงนี้เพราะรู้สึกขัดใจกับท่าทีห่างเหินของภีรดา ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าอะไรบางอย่างในชีวิตมันขาดหายไปเมื่อไม่เห็นหน้ากวนประสาทของเธอมาตามรบกวนเขาเหมือนปกติ ทำไมเขารู้สึกแปลกๆ เมื่อไม่ได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของยัยคุณหนูขี้วีนนั่นมากวนโสตประสาทเขา

“เป็นอะไรไปคะพี่ไก่ ช่วงนี้เหมือนพี่ไก่อารมณ์ไม่ค่อยดี”