บทที่ 28

“อย่าทำอะไรบ้าๆ อีกนะ” วราลีหันกลับมาค้อนขวับพร้อมทั้งพูดกับเขาเสียงดุๆ

“ไหมก็รู้ว่าห้ามผมไม่ได้”

“ถ้าคิดจะล่วงเกินไหมอีก ไหมจะ..” เธอหยุดพูดไว้แค่นั้นเพราะไม่รู้ว่าคนอย่างเธอจะสามารถทำอะไรเขาได้

“จะ..อะไรครับยาหยี”

“ถอยไปนะ ไหมจะไปอาบน้ำ” เธอพูดจะสะบัดตัวออกแต่ครั้งนี้กลับเป็นอิสระอย่างง่ายดาย เพราะเขายอมปล่อยเธอแต่โดยดี

วราลีรีบเดินตัวปลิวเข้าห้องน้ำอย่างไม่ยอมเสียเวลาเพราะกลัวคนบ้านั่นจะทำอะไรบ้าๆ กับเธออีก อาบน้ำเสร็จกลับออกมาพร้อมกับใส่เสื้อคลุมอย่างมิดชิดและดวงตากลมโตของเธอหันมามองเขาที่ยังคงนอนสบายใจอยู่บนที่นอนเช่นเดิม สายตาของเขามองเธอทุกอิริยาบถจนเธอแทบจะเดินขาขวิด

ภีรวัจน์หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่จะลุกจากเตียงแล้วแกล้งเดินเฉียดเธอไปเข้าอาบน้ำบ้าง

วราลีแต่งตัวเสร็จและนั่งรอเขาอยู่ที่เตียง เธอหันหลังให้เขาตั้งแต่เห็นเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ คนบ้านั่นหน้าไม่อายสักนิดกับการที่ต้องเปลื้องผ้าต่อหน้าเธอ แต่เธอเขินอายเกินกว่าจะมองภาพนั้นได้

ภีรวัจน์เดินเข้ามาใกล้หญิงสาวหลังจากที่เขาแต่งตัวเสร็จ เขามานั่งซ้อนข้างหลังและสอดมือเข้ามาที่เอวคอดของเธอ

“พี่เคน”

เขาไม่ตอบแต่ฝังจมูกลงบนซอกคอของเธอพร้อมทั้งซุกไซ้ไปมานานหลายนาทีจนวราลีเริ่มวาบหวามกับสัมผัสที่รุกเร้าของเขา

“ยาหยี จำไว้นะคุณเป็นของผม” เขากระซิบข้างหูเธอหลังจากถอนริมฝีปากออกจากการซุกไซ้นั้นแล้ว

ภีรดาสังเกตว่าพี่ชายของเธออารมณ์ดีเป็นพิเศษตั้งแต่เดินเข้าบ้านมาในตอนสายๆ ของอีกวัน เมื่อคืนนี้พี่ชายเธอหายไปทั้งคืนแล้วกลับมาด้วยอารมณ์แบบนี้ ทำให้ภีรดาอดสงสัยไม่ได้ว่าพี่ชายของเธอไปทำอะไรมาทั้งๆ ที่ก่อนไปเขาดูหงุดหงิดและอารมณ์ไม่ดีเอาซะเลย

“พี่เคน” ภีรดาจ้องมองเขาอย่างจับผิด

“มีอะไรเราถึงมองพี่แบบนั้น”

“ไปไหนมา” เธอถามอย่างคาดคั้น

“นี่เราเป็นน้องหรือเป็นแม่พี่กันนะ” ภีรวัจน์บ่นไม่จริงจังนักกับความขี้สงสัยของน้องสาวคนเดียว

“ก็บอกมาสิไปไหนมา ไปทำอะไรไม่ดีมาหรือเปล่า”

ภีรวัจน์ไม่ตอบก่อนจะเดินเลี่ยงขึ้นไปชั้นบน ภีรดายิ่งสงสัยมากขึ้นแต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้พี่ชายสักเท่าไหร่นัก

ภีรดาตามพี่ชายมาทำงานเป็นวันแรกหลังจากที่เธอตัดสินใจที่จะเรียนรู้งานที่บริษัทก่อนที่จะเรียนต่อ โดยที่เธอจะทำงานในตำแหน่งพนักงานฝึกหัดก่อนแผนกที่เธอเลือกที่จะฝึกงานด้วยคือแผนกตกแต่งซึ่งมีภวินท์เป็นผู้ช่วยหัวหน้าแผนกอยู่

หัวหน้าแผนกพาภีรดามาแนะนำกับเขาและฝากให้เขาเป็นพี่เลี้ยงในการฝึกงานของเธอ ภีรดายักคิ้วให้เขาเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาทำหน้าบึ้งๆ ราวกับเบื่อหน่ายที่หนีเธอไม่เคยพ้นเสียที

“นายมีอะไรจะให้ฉันทำบ้างล่ะ” เธอถามเมื่อถูกปล่อยให้เขาอยู่ตามลำพัง ไม่ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ได้อยู่ใกล้ๆ เขาหัวใจของเธอก็อดที่เต้นแรงไม่ได้สักที

“สิ่งแรกที่คุณควรจะทำคือการแต่งตัวให้สุภาพมาทำงาน” เขาพูดน้ำเสียงดุดันและเรียบนิ่งตามแบบของเขา

“แล้วนี่มันไม่สุภาพตรงไหน” ภีรดาเถียงเขาทันที

เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะมาหยุดอยู่ตรงกระโปรงตัวสวยที่สั้นเลยเข่าขึ้นไปหลายนิ้ว ภีรดาหน้าร้อนผ่าวที่ถูกเขามองแบบนั้น

“นี่นาย” ภีรดาแหวใส่อย่างโมโห

“แต่งมาทำงานหรือแต่งมาล่อเสือล่อตะเข้” เขาพูดค่อนขอดอย่างเจ็บแสบในความรู้สึกของภีรดา

“นายมันคิดอกุศลกับฉันได้ตลอดเวลานั่นแหละ”

“ชอบทำตัวไร้สาระ” เขาพูดต่ออย่างไม่เกรงใจ

“ปากจัดที่สุดผู้ชายอะไร”

“อย่างคุณคิดจะทำอะไรจริงจังบ้าง ที่มานี่ก็คงเพราะคิดว่ามันจะสนุกสนานงั้นสิ”

“แล้วยังไงนี่มันบริษัทของพ่อฉัน ฉันจะทำงานหรือมาเดินเล่นมันก็เรื่องของฉัน นายมันก็เป็นแค่ลูกจ้างมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น” ภีรดาตอบโต้ไปอย่างเผ็ดร้อน

“อย่างนั้นเหรอ” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเงียบไปและมองเธออย่างเย็นชามากขึ้นกว่าเดิมครั้ง ภีรดานึกอยากจะตบปากตัวเองนักที่พูดอะไรตามใจตัวเองเพียงเพื่ออยากเอาชนะเขา ดูจากสีหน้าของเขาตอนนี้แล้วมันทำให้เธอรู้สึกเยียบเย็นไปถึงสันหลัง

“ฉันขอโทษ” เสียงจ๋อยๆ ของเธอไม่ได้ทำให้สีหน้าเย็นชาของเขาเปลี่ยนไปเลยสักนิด ภีรดาถอนหายใจออกมาอย่างเครียดๆ

ภวินท์เดินไปหยิบแฟ้มเอกสารมาหนึ่งแฟ้มและกางมันออกก่อนที่จะวางบนโต๊ะและเริ่มอธิบายให้เธอฟังด้วยน้ำเสียงจริงจังจนภีรดาไม่กล้าที่จะตอแยกับเขาอีก บ่อยครั้งที่เธอแอบลอบสังเกตใบหน้าดุๆ ของเขาที่ช่างเฉยเมยเหลือเกินในยามนี้ เฉยเมยจนเธอรู้สึกว่ามีกำแพงอันหนาๆ กั้นเธอกับเขาไว้ทั้งๆ ที่เธออยู่ใกล้เขาแค่เอื้อม

นับตั้งแต่วันนั้นภีรดาก็เข้าหน้าภวินท์ไม่ติด เธอพยายามจะงอนง้อเขาทุกวิถีทาง ตั้งแต่การแต่งตัวที่เคยถูกเขาตำหนิว่าไม่เรียบร้อยเธอก็ปรับปรุงให้ดูเรียบร้อยที่สุดโดยไม่เหลือเค้าความเปรี้ยวเอาไว้เลยสักเล็กน้อย รวมถึงตั้งใจทำงานตามที่เขาสอนทุกอย่าง แต่ดูเหมือนเขาจะตั้งกำแพงกั้นเธอไว้อย่างแน่นหนาจนภีรดาไม่สามารถผ่านมันเข้าไปได้

ภีรดานั่งมองภวินท์ที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างตั้งใจราวกับว่าไม่มีเธอนั่งอยู่ในห้องนี้ หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ ในยามนี้เธอกับเขายิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งเหมือนไกลเพราะเขาไม่ใยดีเธอเลยแม้แต่น้อย ทั้งๆ ที่ช่วงที่ผ่านมาเธอแอบมีความหวังเพราะหลายๆ ครั้งเมื่อเขาทำท่าเหมือนกับจะใจอ่อนกับเธอบ้าง