เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 4 คืนแรกในต่างแดน...ที่เราไม่เหงาอีกต่อไป
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-09 16:35:46ลมหนาวต้นฤดูพัดผ่านซอกซอยในย่านเมืองเก่าของปักกิ่ง แสงไฟสีส้มจากร้านอาหารส่องลอดผ่านหน้าต่างไม้กลิ่นอายเรโทร เสียงเพลงแจ๊สคลอเบา ๆ ท่ามกลางเสียงหัวเราะของนักท่องเที่ยวทุกอย่างเหมือนฉากในหนังอาร์ต...ยกเว้น โต๊ะหนึ่งริมกระจก ที่ตอนนี้กำลังจะกลายเป็นคาเฟ่โชว์ร้องสดเวอร์ชันเมาเบียร์
“Cheers~”
เสียงแก้วกระทบกันเบา ๆ จากสองสาวไทย ที่ยกเครื่องดื่มขึ้นชนกันด้วยรอยยิ้มสดใส หัวเราะเฮฮาราวกับสนิทกันมาเป็นสิบปี ทั้งที่เพิ่งเจอกันไม่นานในแผ่นดินหิมะละลายแห่งนี้
ดวงใจ สาวไทยหน้าคม ผิวสีน้ำผึ้งเนียนตา อารมณ์ดี ยิ้มง่ายแต่ปากคม
ข้าวหอม หรือที่จีนรู้จักกันในชื่อ สวีฟ่านเฉียน ลูกครึ่งไทย-จีนที่เพิ่งย้ายมาอยู่จีนตอนอายุ 15 หลังแม่เสียชีวิต สองคนนี้เจอกันในช่วงชีวิตที่ต่างคนต่างมองหา "อะไรบางอย่าง" เลยเข้ากันได้ง่าย...เหมือนโชคชะตาจงใจพามาเจอ
“ชัยชนะครั้งนี้ จะกลายเป็นใบเบิกทางให้ร้านของเราแน่นอน เรากำลังจะมีแฟนคลับใช่ไหม!”
ดวงใจยิ้มร่า ประกาศอย่างภูมิใจสองสาวนัดกันมาฉลองที่ร้านริมถนนกลางเมือง หลังคว้าชัยจากการประกวดดีไซน์เนอร์หน้าใหม่
เหล้าเบา ๆ หลายแก้วเริ่มทำงาน แก้มแดงเริ่มขึ้น เสียงหัวเราะเริ่มดัง“แน่นอนอยู่แล้ว! Rice Design จงเจริญ!!” ข้าวหอมตะโกนตอบ พลางยกแก้วขึ้นอีกครั้ง
“จงเจริญ ตึง ตึง!”
“จงเจริญ ตึง ตึง!”
สองสาวทุบโต๊ะประกอบจังหวะกันอย่างออกรส คนโต๊ะข้าง ๆ หันมามองแบบงง ๆ แต่สองสาวไม่สนใจแล้ว...โลกของพวกเธอกำลังหมุนสนุก
“เธอกลับได้ไหม...ดวงจาย~อึก…” ข้าวหอมเสียงอ้อแอ้
“สะ สบม! แปลว่า...สบายมาก~ เอื้อก” ดวงใจยกแก้วพลางเบิกตากว้าง “บ้านฉันอยู่วิทยุ...ไม่สิ สุขุมวิทเจ็ดหนึ่ง! นั่ง BTS จ๊วดเดียวถึง!”
ข้าวหอมหลับตาปุ๊บ น้ำตาซึมทันที
“ฮึก ฮึก...แม่จ๋า...แม่ทิ้งหนูไว้คนเดียว ฮือ หนูคิดถึงแม่ แง้ แง้!”
“โอ๋ เอ๋...อย่าร้องนะ คงดีของดวงจาย~ ม่ายเป็งไร ลาวจะเป็งแม่ให้เธอเอง~” ดวงใจพูดเสียงอ่อน พร้อมยื่นมือกอดเพื่อนแน่น
ทั้งคู่พากันเดินเซซ้ายเซขวา ร้องเพลงไทยมั่ว ๆ ไปตามทางเดินที่มีไฟสลัว กลายเป็นภาพคอมเมดี้โรแมนติกที่อบอุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ
เสียงหัวเราะผสมกับเสียงสะอื้น มือที่กอดกันแน่น ลมหนาวที่ปะทะใบหน้า...และความทรงจำที่กำลังถูกสร้างในคืนหนึ่ง ท่ามกลางมหานครที่ไม่เคยหลับ
จากนั้นภาพก็ตัดไป
เช้าวันต่อมา – ภายในห้องพักของเกสต์เฮาส์กลางปักกิ่ง
แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องลอดม่านผ้าลงมากระทบปลายเท้าเล็กที่โผล่พ้นผ้าห่ม กลิ่นหอมของกาแฟลอยเจือในอากาศปะปนกับกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ของใครบางคน
“อื้อ~ หอมจังเลย”
เสียงงัวเงียดังขึ้นจากร่างบางที่พลิกตัวไปมาบนเตียงกว้าง โดยที่เธอไม่รู้เลยว่า...นี่ไม่ใช่เตียงของตัวเอง
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงปลายเตียง มองภาพนั้นเงียบ ๆ ดวงตาคมทอดมองคนตัวเล็กที่นอนกลิ้งไปมาด้วยสายตาเอ็นดู มุมปากของเขาโค้งขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
‘น่ารัก…เกินไปแล้ว’
จังหวะหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นโดยไม่มีเหตุผล จนเขาเริ่มกลัวว่าคนตรงหน้าจะได้ยินเสียงมัน
ทันใดนั้น—
“เห้ย!!!” เสียงร้องหลงดังลั่น ข้าวหอมเด้งตัวขึ้นนั่งพับเพียบแทบจะในทันที ดวงตาเบิกกว้าง ขณะที่จ้องใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างตกใจสุดขีด
...แต่แล้ว เธอกลับยิ้มกว้างขึ้นอย่างมีความหวัง
“ดาวใจ~ เธอสั่ง สแตนดี้ไดออน มาเซอร์ไพรส์ฉันใช่มั้ย!” เธอพูดพลางหัวเราะคิก ขยับตัวลงจากเตียงอย่างช้า ๆ เดินเข้าไปใกล้ร่างสูงตรงหน้าที่นั่งนิ่งอยู่ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
เขาไม่ขยับ เพียงแต่ลอบยิ้มมุมปาก เพราะรู้แล้วว่าร่างบางตรงหน้ากำลัง “เมาค้าง”
และน่ารักชะมัด…
หมับ! จุ๊บ! ก่อนที่เขาจะตั้งตัวทัน เธอก็พุ่งเข้ากอด พร้อมกับจูบเขา...เต็ม ๆ ปาก
วินาทีนั้น...สมองของไดออนขาวโพลน ร่างกายแข็งทื่อเหมือนถูกสาป ดวงตาเบิกกว้าง ริมฝีปากที่ถูกสัมผัสอุ่น ๆ ยังไม่ทันได้ขยับ
แต่พอได้สบตากับเธอ…สายตาใส ๆ คู่นั้น ประกายระยิบระยับราวกับแสงแรกของเช้าวันใหม่
เขาไม่ลังเล มือใหญ่ยกขึ้นประคองท้ายทอยของเธอเบา ๆ และโน้มตัวลง กดจูบกลับลงไปอย่างแผ่วเบา อ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา
ตึกตัก… ตึกตัก…เสียงหัวใจของหญิงสาวดังก้องอยู่ในอก ข้าวหอมเคลิ้มตาปรือ…พร้อมจะตอบรับอารมณ์ทั้งหมดที่กำลังถาโถม
แต่ก่อนที่ทุกอย่างจะเลยไปไกล…
ครืน... ครืน... ครืน...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากโต๊ะข้างเตียงทำให้เขาชะงัก ถอนริมฝีปากออกอย่างเสียดาย สายตาเขายังคงจ้องใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า เหมือนไม่อยากขยับไปไหน
แต่สุดท้าย…เขาก็ถอนหายใจ ลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์ แล้วเดินออกจากห้องไป
ข้าวหอมยังยืนงงอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่สติจะเริ่มประมวลผล…
“โอ๊ยยย!!! นี่ฉันทำอะไรลงไป…”
ไม่กี่นาทีถัดมา เธอเก็บข้าวของอย่างเงียบเชียบ พยายามย่องออกจากห้องให้เบาที่สุดราวกับขโมยขึ้นบ้าน
บนถนนใหญ่ใจกลางปักกิ่งผู้คนเดินสวนไปมา เสียงรถดังไม่ขาดสาย แต่ในหัวเธอตอนนี้ ไม่มีเสียงใดดังเท่ากับเสียงในใจตัวเอง
“เมาเหมือนหมาเลยแก! เขาจะคิดยังไง โอ๊ย ข้าวหอม…จบแล้ว จบบบบบ!”
เธอซุกหน้าเข้ากับฝ่ามือตัวเอง ขณะเดินหลบสายตาผู้คนออกจากเกสต์เฮาส์หรู ที่เธอ...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเข้าไปอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่
ไดออน...คนที่เธอเคยติดตามมาตั้งแต่เดบิวต์ คนที่เธอไม่เคยไปคอน ไม่เคยตามตาราง แต่เธอชอบเขา…เพราะเขาเป็นเขา
วันนี้…เธอดัน “จูบเขา” ก่อนด้วยอาการเมา และหัวใจที่ยังไม่ตื่นดี
“ฉันควรลืมเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด…” แต่หัวใจเธอกลับเต้นแรงขึ้นทุกครั้งที่นึกถึงแววตาคู่นั้น
…จะลืมได้ยังไงในเมื่อมันคือจูบแรก และเป็น “คนที่เธอแอบชอบมาทั้งชีวิต”
บทล่าสุด
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 17 เผชิญหน้าอีกครั้ง
รถของเธอหมุนดริฟต์เข้าโค้งสุดท้าย ปิดโชว์ด้วยการหมุนตัวหนึ่งรอบ ก่อนเบรกลงช้า ๆจังหวะพอดีที่เขาวิ่งมาถึง—ทันเห็นเธอก้าวลงจากรถ ทันเห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมาหลายเดือน แต่ก็ทัน... เห็นใครอีกคนที่เดินเข้าหาเธอก่อน“เกอ...” เขาพึมพำบางอย่างออกมาชายหนุ่มร่างสูงในชุดลำลอง เดินตรงเข้ามายืนบังเธอไว้ จากนั้นก็โอบบ่าของเธอไว้แน่น แน่น... ราวกับต้องการประกาศอะไรบางอย่างต่อหน้าทั้งสนามเขาหัวเราะเบา ๆ—แต่แววตาที่มองตรงมาหาไดออน... ไม่ขำแม้แต่นิดเดียว“เพิ่งรู้ว่า คนที่เคยทิ้งเธอไว้ได้... กล้ากลับมามองเธออีกครั้ง”น้ำเสียงของชายคนนั้น คนที่เขาคุ้นเคย ไม่ได้ดัง ไม่ได้ขู่ ไม่ได้ขึ้นเสียง แต่ทุกคำของเขา หนักพอจะฝังหมัดลงกลางอกไดออน... โดยไม่ต้องแตะตัวไดออนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สองมือกำแน่นจนข้อนิ้วซีดขาว เขาไม่โต้กลับด้วยความบ้าระห่ำ...แต่เขาเลือก “เงียบ” และ มองแค่เธอคนเดียวข้าวหอม...ไม่หลบตา แต่ก็ไม่ได้สบตากลับ เธอแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ข้าง ๆ เขา เหมือนกำลัง... “รอคำตอบ” หรือไม่ก็ “ทดสอบ” อะไรบางอย่าง“ผมไม่ได้กลับมา เพื่อขอร้องให้เธอย้อนกลับมา” ไดออนพูดเสียงเรียบ แต่ชัดทุกคำ“ผมกลับมา... เพื่อยืนอยู
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 16 ความจริงในวันนี้
ปัจจุบันไดออนนั่งพิงเบาะในเครื่องบินส่วนตัว ดวงตาคมทอดมองออกไปยังท้องฟ้ากว้างที่ถูกแต่งแต้มด้วยกลุ่มเมฆสีขาวเรียงตัวเป็นระเบียบ สวยงามในสายตาใครหลายคน... ยกเว้นเขาริมฝีปากหนายกยิ้มจาง ๆ เมื่อนึกถึงวันแรกที่เธอตอบตกลงเป็นแฟนกัน—วันที่หัวใจเขาเต้นแรงที่สุดในชีวิต... แต่น่าเศร้าที่ตอนนี้ ความทรงจำเหล่านั้นกลับกัดกินหัวใจเขาแทน‘ฉันมันโง่... ที่เอาความเจ็บปวดในอดีต ไปตัดสินคนที่รักผมมากที่สุด’แววตาอ่อนล้าภายใต้แว่นดำสั่นระริก ความรู้สึกผิดในใจยังไม่เคยจางลงแม้เพียงวันเดียว‘หากได้เจอเธออีกครั้ง... ไม่ว่าเธอจะยังรักผมหรือเปล่า ผมก็จะทำให้ดีที่สุด เพื่อชดเชยทุกอย่างที่ทำพังไปกับมือ’ณ ห้องพัก โรงแรมใจกลางเมืองบุรีรัมย์ข้าวหอมทรุดตัวนั่งริมเตียง สองมือกุมโทรศัพท์แน่น จ้องหน้าจอที่หยุดนิ่งอยู่ตรงช่วงท้ายของคลิปสัมภาษณ์ศิลปินคนหนึ่ง—อดีตคนรักของเธอ“เราเลิกกันเถอะ…”เสียงคำพูดของเขาในวันนั้นยังคงดังชัดอยู่ในหัวใจ ราวกับลมหายใจของเขายังอบอวลอยู่ตรงหน้า ทั้งที่จริง… มันกลายเป็นเพียงเศษฝุ่นในอดีตดวงตาเธอเต็มไปด้วยแววเจ็บปวด... ความเจ็บปวดจากการถูกตัดสิน ทั้งที่ไม่ได้รับโอกาสแม้แต่จะอธิบาย‘
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 15 ขัดจังหวะ
ประตูใหญ่เปิดออกในจังหวะที่ไม่ควรที่สุด...ชายหญิงคู่หนึ่งเดินโอบกันเข้ามา ก่อนจะแลกจูบกันอย่างเร่าร้อนราวกับลืมโลก ทั้งที่อีกมุมยังมีคนสองคนจ้องมองอยู่อย่างตะลึงมือหนึ่งกอดเอว มือหนึ่งลูบต้นขา ไม่มีแม้สำนึกถึงสาธารณะ จากนั้นทั้งคู่พากันหายเข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว ก่อนเสียงประตูจะ...ปัง!“ไม่ต้องเบามือนะหนุ่มน้อย เต็มที่เลย เจ้ชอบบบ~!”เสียงแสบหูดังแว่วมาทันก่อนประตูจะปิด เงียบงันอีกครั้ง...บรรยากาศเงียบ...จนได้ยินเสียงกลืนน้ำลายตัวเองข้าวหอมหน้าแดงปลั่ง เธอหันไปมองหน้าไดออน ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนีเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ของตัวเองกับเขา‘ถ้าเพื่อนไม่โผล่มา...เราจะเลยเถิดไปไกลแค่ไหนนะ…’เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้น...ติ๊ง!เสียงข้อความจากมือถือของไดออนดังขึ้นกะทันหันเขาหยิบขึ้นมาดู“ขอให้คืนนี้เป็นคืนที่มีความสุขนะคะ ^^ ถ้าจะใช้มุมไหนในบ้านก็ตามสบายเลยค่ะ รับรองว่าคืนนี้ทั้งคืนฉันจะไม่ออกจากห้องนี้แน่นอน😏 – มินยง”ไดออนชะงัก มือที่ถือโทรศัพท์สั่นนิด ๆ ด้วยความพยายามกลั้นหัวเราะ“มินยง...” เขายื่นมือถือให้ข้าวหอมดูข้าวหอมเห็นข้อความแล้วแทบจะเอาหน้าซุกหมอน ร้องเส
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 14 ให้เวลาคิดแค่ 3 นาทีเท่านั้น
“เราเป็นแฟนกันนะ”เธอพูดเสียงเบา ใบหน้าแดงระเรื่อเต็มสองแก้ม ‘ให้ตายสิ…เขาคงไม่รู้หรอกว่า ต้องรวบรวมความกล้าแค่ไหนถึงจะพูดออกมาได้’แต่เขากลับ... เงียบ!?เธอเริ่มเม้มปากแน่นขึ้น เหลือบมองเขาอย่างไม่มั่นใจ ในขณะที่เขาเอนตัวพิงพนักโซฟา ทำท่าทางสบายเกินหน้าเกินตา“ผมว่า... ขอเวลาคิดก่อนจะได้ไหม?” เขาตอบเสียงเรียบ ไม่ยิ้ม ไม่หัวเราะ ไม่มีสีหน้าอะไรทั้งนั้น“ห๊ะ?” เธอเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ ‘นี่เขากำลังแกล้งเรารึเปล่าเนี่ย?’“ผมอยากแน่ใจว่าผมกำลังจะรักผู้หญิงธรรมดา... ไม่ใช่ดีไซเนอร์เพิ่งได้รางวัลระดับโลกมา”เขาเริ่มวางมาดขรึม ‘จะเอาคืนบ้าง ใครบอกให้เขารอมาได้ตั้ง 6 เดือน’“โอเคค่ะ... ฉันให้เวลาคุณคิด...” เธอลุกขึ้น ยกคางนิด ๆ อย่างวางฟอร์ม “แต่ให้ได้แค่ 3 นาทีเท่านั้น!”“หืมม?” เขาเลิกคิ้ว“ถ้าครบสามนาทีแล้วคุณยังไม่ตอบ ฉันจะถือว่าไม่ตกลง... แล้วฉันจะขอคืนกำไลด้วย”ว่าแล้วเธอก็แกล้งยื่นมือไปจับข้อมือเขา ทำท่าจะถอดกำไลออก“เฮ้ย! ไม่เอาน่า!” เขารีบดึงข้อมือหลบ“ห้ามเอาคืนนะ ให้แล้วก็ต้องให้เลยสิครับ”“เวลาเดินนะคะ เหลือสองนาทีห้าสิบแปดวินาทีแล้ว”เธอทำหน้าเฉยเหมือนไม่แคร์ ทั้งที่ใจเต้นต
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 13 คำสารภาพ
ในห้องนั่งเล่นข้าวหอมเปิดประตูบ้าน ค่อย ๆ หันกลับไปมองเขาอีกครั้ง ก่อนจะยิ้มบาง ๆ แล้วผลักบานประตูให้เปิดออกช้า ๆ“เข้ามาก่อนสิคะ”เธอพูดเบา ๆ โดยไม่ต้องเอ่ยคำเชื้อเชิญยืดยาว เขาเดินตามเข้าไปโดยไม่ลังเล ก่อนประตูปิดลงอย่างเงียบงัน ทิ้งความวุ่นวายไว้ด้านนอกแสงไฟอุ่นในห้องนั่งเล่นค่อย ๆ ไล่ความเย็นชาในใจของทั้งสอง และ...ค่ำคืนนี้ ก็เพิ่งจะเริ่มต้นเขานั่งบนโซฟาตัวใหญ่กลางห้อง หันไปมองเธอเดินเข้าไปในครัว ก่อนจะกลับออกมาพร้อมแก้วน้ำอุ่นผสมน้ำผึ้งมะนาว 2 แก้ว“เห็นคุณดื่มไปเยอะในงาน เลยทำอันนี้มาให้ค่ะ”เธอยื่นให้ เขารับไว้เงียบ ๆ ก่อนดื่มช้า ๆ สายตายังไม่ละไปจากเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว“คุณเห็นด้วยใช่ไหม?”เขาเอ่ยขึ้นช้า ๆ พร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้… ใกล้จนเธอได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง“หะ…เห็นอะไรคะ?”“ว่า…คืนนี้ผมอยากอยู่กับคุณ...แค่สองคน”เขากระซิบเบา ๆ พร้อมกลิ่นหอมอ่อนจากลมหายใจที่ทำให้เธอเคลิ้ม“ตะ...ตัวคุณหอมจัง” ‘โอ้ยยยย ยัยข้าว พูดอะไรออกไปเนี่ย!’เขาหัวเราะเบา ๆ สบตาเธอ“ชอบเหรอ หึ...”‘ชอบค่ะ ชอบมากเลย!’ แต่เธอกลับแค่ยิ้ม...แล้วหลบตาเขาไม่พูดอะไรอีก เพียงแต่นั่งนิ่ง ๆ อยู่ตรงนั้น เหม
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 12 ความรู้สึกค้างคา
หลังจากที่ข้าวหอมก้าวขึ้นเบาะข้างคนขับ เธอก็สัมผัสได้ถึงบรรยากาศเย็นเยียบที่ปกคลุมอยู่ภายในรถ ไม่ใช่เพราะเครื่องปรับอากาศ แต่เป็นเพราะความเงียบของคนขับที่นั่งอยู่ข้าง ๆ‘เขามาได้ยังไง ทั้งที่อ่านข้อความแล้วไม่ตอบ...อยู่ ๆ ก็โผล่มา?’คำถามนั้นวนเวียนอยู่ในหัวข้าวหอมไม่หยุด เธอหันไปมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะรีบหันกลับมาอย่างรวดเร็ว ไม่มีแม้แต่เสียงเพลง มีเพียงเสียงเครื่องยนต์และเสียงลมหายใจหนัก ๆ ของเขารถแล่นด้วยความเร็ว 140 กิโลเมตรต่อชั่วโมง — เร็วและแรงเหมือนกับความรู้สึกที่เดือดปุด ๆ อยู่ในใจของเขา เธอไม่เคยเห็นเขาในสภาพนี้มาก่อน...นิ่งเงียบเกินไป ราวกับเป็นคนแปลกหน้าคนหนึ่ง‘เขา...กำลังโกรธใช่ไหม?’‘หรือ...เขาแค่เมา?’ข้าวหอมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หัวใจเต้นระรัว ทั้งหวั่น ทั้งสับสน ทั้งกลัวเขาไม่แม้แต่จะมองเธอ ไม่พูด ไม่ถาม ไม่อธิบาย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เขาคือคนที่ขี้เล่น อารมณ์ดี ความเงียบในรถหนักหน่วงจนแทบหายใจไม่ออก เธอกำลังจะเอ่ยปากถามอะไรสักอย่าง ทว่าในจังหวะนั้นเอง เสียงเบรกรถจากรถตู้คันสีดำที่ขับตามมาอย่างกระชั้นชิดทางด้านหลังดังขึ้น ทำให้เธอสะดุ้งเฮือกดวงตาคู่สวยเบิกกว้า
บางทีคุณอาจจะชอบ
ฉันนอนกับบอสสุดโหด
ชาไทยเย็น12.9K viewsบอสเหวินรีบตามเร็ว! คุณภรรยาค่าตัวสามหมื่นล้าน
ถานฉี49.1K viewsเด็กมันยั่ว BAD LOVE
ลำเจียก36.4K viewsประธานจี้หยุดใจร้ายสักที คุณซูแต่งงานใหม่แล้ว
เหวินเหยียนหน่วนหยู่188.6K viewsทาสสวาทจอมโจรเถื่อน
มาตานานา พิธุ949 viewsเด็กดื้อต้องโดนดุนะ
องค์หญิงโนเนม109 viewsนางเช่า
อัญจรี2.0K viewsเพื่อนที่แปลว่าเมีย
ขนมปังรสหวาน461 views
