เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 3 หยุดฟัง
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-09 16:34:15ห้องจัดการประกวดใหญ่– รอบสุดท้ายของการแข่งขัน เวลา 18:04 น.
ไฟบนเวทีกำลังเตรียมขึ้น ผู้เข้าร่วมแข่งขันคนอื่น ๆ เริ่มทยอยแต่งหน้า เปลี่ยนชุด และเตรียมตัวเดินโชว์ผลงาน แต่หญิงสาวหมายเลข 8…ยังไม่กลับเข้ามา
ไดออนนั่งอยู่ในแถวกรรมการ เขาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ คิ้วเริ่มขมวดอย่างไม่รู้ตัว
“หายไปไหน…”
เขาพึมพำเบา ๆ แต่พอจะมีแววห่วงใยซ่อนอยู่ในน้ำเสียง
และก่อนที่ทีมงานจะเริ่มเรียกชื่อผู้เข้าแข่งขันคนแรก เสียงฝีเท้าสองคู่ก็ดังมาจากหลังเวที
หญิงสาวในชุดยืดธรรมดา วิ่งหอบเข้ามาพร้อมเพื่อนสาวอีกคน ในมือของเธอมีเส้นด้าย เข็ม และเศษผ้าหลายชิ้นที่เย็บต่อกันอย่างรีบเร่ง
“ขอโทษค่ะ!”
เธอพูดพร้อมโค้งให้ทีมงาน
“ชุดของเราเกิดปัญหาตอนสุดท้าย แต่พวกเราซ่อมทันแล้วค่ะ”
ทุกคนในทีมงานหันมองหน้ากัน ก่อนที่โปรดิวเซอร์รายการจะพยักหน้าเบา ๆ
“แค่เธอมาในเวลา เราจะให้โอกาสเธอ”
ข้าวหอมหันไปยิ้มให้ดวงใจ
“ถ้าไม่มีเธอ ชุดนี้คงไม่รอดแน่ ขอบใจมากนะ”
ดวงใจพยักหน้าเร็ว ๆ น้ำตาซึมเพราะความกดดันที่ผ่านมาถูกปล่อยลงหมดในจังหวะนี้
หญิงสาวเปลี่ยนชุดภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที แต่แม้จะรีบ — ท่าทางของเธอกลับสงบนิ่ง
เหมือนคนที่เข้าใจสิ่งที่ทำ และมีความมั่นใจโดยไม่ต้องโอ้อวดเมื่อเธอเดินออกไปบนเวที แสงไฟจับตัวเธอพอดี
ชุดที่เพิ่งซ่อมเสร็จหมาด ๆ กลับดูงดงามราวกับไม่มีอะไรผิดพลาดมาก่อน
เธอยืนหลังตรงกลางเวที ยิ้มด้วยแววตามั่นคง และโค้งศีรษะอย่างสง่างาม
“สวัสดีค่ะ ฉันผู้เข้าแข่งขันหมายเลข 8 ชุดนี้คือผลงานของเรา มันเกิดจากการผสมผสานระหว่างผ้าลินินพื้นเมืองของไทย กับลวดลายศิลปะจีนแบบดั้งเดิม เพื่อสื่อถึงการเคารพในรากเหง้า แม้เมื่อเราอยู่ในดินแดนที่ไม่ใช่บ้านเกิด”
“เพราะไม่ว่าเราจะมาจากไหน หัวใจที่เข้าใจคุณค่าในตัวเอง…คือสิ่งที่ทำให้เรายืนอยู่ตรงนี้ได้”
ประโยคสุดท้ายนั้น ทำให้ไดออนที่นั่งอยู่หน้าเวทีนิ่งไป
เขาเคยเจอผู้หญิงมากมาย สวยกว่าเธอก็มี เด่นกว่าเธอก็เคยเห็น แต่ไม่มีใคร…ทำให้เขา ‘หยุดฟัง’ ได้จริง ๆ แบบนี้มาก่อน
เพื่อนกรรมการกระซิบ
“น้องคนนั้น มั่นใจจังเลยนะ”
แต่ไดออนไม่ตอบ เพราะเขายังจ้องมองเธออยู่...ไม่กะพริบ ไม่ใช่เพราะใบหน้า ไม่ใช่เพราะผิวพรรณแต่เพราะ ‘เธอเป็นเธอ’ คนที่ไม่ต้องแสดงอะไรเกินจริง แต่กลับทำให้เขารู้สึกว่า...
‘อยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้’ แบบที่ไม่เคยอยากกับใครมาก่อน
@ห้องแต่งตัวนายแบบ – หลังเวทีรอบ Final
ทันทีที่ผลักประตูเข้าไป ข้าวหอมก็ชะงัก
ชายหนุ่มในชุดประกวดของเธอยืนอยู่กลางห้อง รูปร่างสูงโปร่ง หน้าคม ตาดำขลับคู่นั้นหันมามองเธอราวกับกาลเวลาหยุดนิ่ง
ไดออน...!?
เธอไม่คิดเลยว่า ‘นายแบบที่ทีมงานจัดให้’ จะเป็นเขา...คนที่เธอแอบมองอยู่เงียบ ๆ ตั้งแต่รอบออดิชั่น
หัวใจเธอสั่นวูบ เหมือนจังหวะจะหลุดจากอกยังไงยังงั้น แต่เธอต้องรวบรวมสติกลับมาให้เร็วที่สุด—ยังมีปัญหาชุดต้องจัดการ
“ขอโทษนะคะ…”
เธอเอ่ยเสียงเรียบ พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้มือไม้สั่น ก่อนจะยื่นมือเข้าไปตรวจชุดอย่างรวดเร็ว
“ผมต้องถอดชุดออกก่อนมั้ยครับ?”
เขาถามพร้อมรอยยิ้มที่น่ามองมากเกินไปสำหรับสถานการณ์ฉุกเฉินแบบนี้
‘โอ๊ย... หัวใจ เต้นขนาดนี้ จะวายก่อนไหมเนี่ย’
เขาคิดในใจ แต่แสร้งทำเป็นสงบนิ่ง
“ฉันกำลังจะถามคุณพอดีค่ะ ว่าจะรังเกียจไหม ถ้าฉันจะซ่อมชุดทั้งที่อยู่บนตัวคุณ”
เธอพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้น มือจับผ้าอย่างมืออาชีพ หัวใจเต้นรัว…แต่ใบหน้านิ่งมากจนมองไม่ออก
“ไม่มีปัญหาเลยครับ”
เขาตอบ พร้อมรอยยิ้มละลายใจ
‘ใจดีจัง…’ เสียงในใจของเธอดังเบา ๆ
“ขอบคุณค่ะ”
เธอกล่าวเบา ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบจักรเย็บผ้าขนาดพกพา เข็ม ด้าย และอุปกรณ์เสริม จากนั้นเริ่มตัดส่วนที่หลุด หยิบผ้ามาทาบ และเริ่มลงมือ
มือของเธอขยับเร็ว คล่องแคล่ว และแม่นยำ เขามองตามเธอด้วยสายตาเต็มไปด้วยความประทับใจ
ไม่ใช่เพราะเธอสวย—แต่เพราะเธอมีพลังบางอย่างที่จับต้องได้“ดวงใจ”
เธอเรียกเพื่อนสาวที่ยืนอยู่มุมห้อง โดยไม่ละสายตาจากจักร
“…”
“ดวงใจ เธอหยิบป้ายที่ห้อยอยู่ที่คอเรา แล้วไปแต่งหน้าก่อนเถอะ”
“…”
“ดวงใจ ได้ยินไหม?”
เธอหันไปมอง เห็นเพื่อนยืนนิ่ง หน้าตาเลิ่กลั่กแบบสุดขีด
“ห้ะ วะ...ว่าอะไรนะ? เธอจะเอาอะไร?”
“ตรงนี้ฉันจัดการเอง เธอเอาป้ายนี้ไป แล้วรีบไปแต่งหน้าเถอะ คงต้องใช้เวลาซ่อมชุดนี้อีกสักพัก”
“หมายความว่า…”
“ใช่จ้ะ”
เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเชื่อใจ ความรัก และพลังส่งผ่าน ไม่ใช่แค่เพื่อนที่รู้สึกถึงมันได้—แต่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็รับรู้ได้เช่นกัน
เขาไม่เข้าใจทุกคำที่พวกเธอพูด เพราะภาษาไทย ภาษาอังกฤษ ภาษาจีน ถูกสลับไปมาอย่างไม่เกรงใจหูคนฟัง
แต่เขาจับใจความได้ ว่าคนตรงหน้ากำลัง ‘เลือกให้โอกาสเพื่อน’
รอยยิ้มของเธอทำให้หัวใจเขาเต้นแรงกว่าเดิม จนแทบควบคุมไม่ได้
“ฉันจะทำได้ยังไง… งานนี้เป็นผลงานของเธอนะ”
ดวงใจพูดด้วยน้ำเสียงลังเล
“We are a team. จะเธอหรือฉัน...ก็ไม่ต่างกัน อย่าลืมสิว่าเรามาที่นี่เพื่ออะไร”
“…”
“เธอทำได้ Keep fighting.”
“Okay… I can do it!”
เธอยิ้มออกทันที ก่อนคว้าบัตรชื่อแล้ววิ่งออกไปเหมือนสายลม
ข้าวหอมมองตามหลังเพื่อน ยิ้มอารมณ์ดี ก่อนจะหันกลับมาหา ‘ภารกิจหลัก’ ตรงหน้า
ทันทีที่สายตาทั้งสองคู่ประสานกัน เขาไม่แน่ใจว่าเวลาหยุดไปกี่วินาที แต่เขาแน่ใจว่า...
ถ้าเขายื่นหน้าไปใกล้กว่านี้อีกนิด เขาจะ จูบเธอ แน่นอน
เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ไม่เคยใจเต้นแรงกับใครขนาดนี้ ไม่เคยอยากดึงใครเข้ามาใกล้ ไม่เคยรู้สึก
‘ตกหลุมรัก’ แบบที่ตอนนี้เขาแน่ใจว่า...
เป็นเธอเต็มๆ แล้ว ทั้งหัวใจ
บทล่าสุด
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 69 บทส่งท้าย
ค่ำคืนงานเลี้ยงเล็ก ๆ หลังพิธีแต่งงานที่มิลาน สวนดาดฟ้าถูกแต่งแต้มด้วยไฟประดับสีอุ่น แสงจากโคมไฟระย้าสะท้อนแก้วแชมเปญบนโต๊ะกลม เสียงดนตรีแจ๊สคลอเบา ๆ เคล้ากับเสียงหัวเราะของแขกผู้ร่วมงานในบรรยากาศที่อบอวลด้วยความสุขข้าวหอมในชุดเดรสผ้าซาตินสีงาช้าง สะบัดชายกระโปรงเบา ๆ เดินออกมายังระเบียงที่ตกแต่งด้วยไม้เลื้อยและเทียนหอม ลมเย็นพัดปะทะใบหน้าเบา ๆ พร้อมกลิ่นดอกมะลิจากกระถางใกล้ตัวเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ข้อความใหม่เพิ่งถูกส่งเข้ามาไม่กี่นาที“พี่ขอโทษที่ไม่ได้ไปงานของน้อง...แต่เจี่ยเจียสัญญาว่า จะกลับไปมองรอยยิ้มที่สดใสของเธอในเร็วๆนี้นะ”ข้าวหอมอ่านจบก็เงียบงันไปครู่หนึ่ง ดวงตาเริ่มรื้นน้ำใส ๆ โดยไม่รู้ตัว เธอยิ้มบาง ๆ เหมือนต้องการซ่อนความรู้สึกไว้เพียงคนเดียว‘เจี่ยเจีย’ — สวีอิงหราน พี่สาวต่างแม่ของเธอ ผู้หญิงที่เคยทำให้เธอร้องไห้มากที่สุด…แต่ก็เป็นคนเดียวที่พร้อมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเธอที่สุดเช่นกันเสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นด้านหลัง ก่อนที่วงแขนอบอุ่นจะโอบเอวเธอไว้แน่น กลิ่นโคโลญจ์อ่อน ๆ แบบเฉพาะของเขาแตะจมูกในทันที“พี่สาว...ส่งข้อความมาเหรอ?”เสียงทุ้มนุ่มของไดออนกระซิบถามเบา ๆ ใ
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 68 "ไม่ว่าโลกจะหมุนไปถึงไหน…ก็ยังไงก็ต้องเป็นเธอ”
[เช้าวันต่อมา]แสงแดดยามเช้าเกลี่ยตัวบนผ้าห่มสีอุ่น อากาศในห้องไม่ได้หนาว แต่หัวใจสองดวงที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่มนั้น…ร้อนกว่าอะไรทั้งหมดข้าวหอมค่อย ๆ ลืมตา เปลือกตาเธอกะพริบช้า ๆ รับกับแสงธรรมชาติที่สาดผ่านผ้าม่านเข้ามาอย่างนุ่มนวล เธอรู้สึกถึงไออุ่นจากคนที่อยู่ข้างหลัง วงแขนแข็งแรงที่กอดเธอไว้แน่นไม่ปล่อย ผิวของเขาแนบชิดหลังเธออย่างไม่มีช่องว่าง เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ ขับกล่อมให้หัวใจเธอสงบราวกับบทเพลงกล่อมนอนเธอยิ้มบาง ๆ พลางขยับตัวเล็กน้อย แต่ยังไม่ทันขยับได้เต็มที่ เสียงทุ้มแหบจากด้านหลังก็ดังขึ้นอย่างแผ่วเบา"อย่าขยับสิคะ..."เสียงนั้นทำให้เธอชะงัก หัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างเขินอาย “ข้าวจะปลุกเฮีย…”"เมื่อคืนเฮียยังไม่พอเลย..."คำพูดที่ดังเบาข้างหูทำให้ใบหน้าข้าวหอมแดงก่ำ เธอพยายามขยับหนีด้วยความเขิน แต่ยิ่งเธอขยับ วงแขนของเขาก็ยิ่งกระชับแน่น"เฮีย…" เธอเรียกเสียงเบา"ข้าวเจ็บนะคะ..."เสียงหัวเราะต่ำ ๆ ดังจากลำคอของเขา กึ่งเอ็นดูกึ่งขี้เล่น เขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ กระซิบที่ข้างหูเธออย่างนุ่มนวลแต่ลึกซึ้ง"แล้วเมื่อคืนร้องทำไมคะ..."คำถามที่ไม่มีเจตนาเย้าแหย่ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึก
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 67 เรือนหอชั่วคราว
[หน้าห้องพักโรงแรม ที่จัดเป็นเรือนหอชั่วคราว– มิลาน เวลา 20:45 น.]ไดออนเปิดประตูห้องพักหรูบนชั้นดาดฟ้า ข้าวหอมในชุดเดรสยาวหลังเปลี่ยนออกจากชุดเจ้าสาวเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง“คืนนี้…” เธอพูดเสียงเบา“ไม่ต้องมีอะไรหวานมากก็ได้นะคะ แค่เราอยู่ด้วยกันก็พอแล้ว”ไดออนยิ้มบาง“ถ้าเฮียบอกว่าเตรียมเทียน หอม กลีบกุหลาบ และไวน์ไว้หมดแล้วล่ะ…”“เฮีย—!” ข้าวหอมเขินจนหูแดง แต่ยังไม่ทันได้ดุจริง ๆ —ตึง! ตึง! ตึง!เสียงเคาะประตูดังลั่น พร้อมเสียงเจื้อยแจ้วโหวกเหวกคุ้นหู“เปิดเร็ว! เพื่อนเจ้าสาวขอเข้าตรวจห้อง!”“แค่มาเช็คว่าไม่มีพิธีแปลก ๆ แบบคล้องประตูอะไรเท่านั้นเอง!”“เฮียไดออนซ่อนกุหลาบใต้เตียงรึเปล่า เราขอดู!”ข้าวหอมเบิกตากว้าง ไดออนถอนหายใจแล้วหันไปกระซิบ“…ดวงใจกับมินยงมาแน่”ประตูเปิดออก —ดวงใจ, มินยง, และ คิมโฮ ยืนถือกล่องของขวัญ กับไวน์คนละขวด เดินเข้ามาแบบไม่รอเชิญ“อ๊ะ! บรรยากาศดีอยู่นะ” ดวงใจ หันไปรอบ ๆ“เฮียจัดได้มินิมอล ไม่เว่อร์นะ…ไม่เหมือนตอนขอแต่งงาน!”คิมโฮ ยกไวน์ขึ้นมา“เราเอาแชมเปญมาฉลองให้คืนแรกครับ!”“เฮียไดออน คนป๊อปปูลาร์อันดับหนึ่ง…ผู้ไม่เคยเป็นสามีใครมาก่อน!”ข้าวหอมเอามื
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 66 งานแต่ง
[โบสถ์หินเก่ากลางมิลาน – เวลา 11:11 น.]ไม่มีพรมแดง ไม่มีสื่อ ไม่มีเวทีระดับโลก มีแค่ห้องโถงแคบ ๆ ที่ประดับด้วยดอกลาเวนเดอร์แห้งบนแท่นไม้เรียงราย ผ้าม่านสีขาวบางปลิวเบา ๆ ตามแรงลมจากช่องหน้าต่าง เสียงเปียโนบรรเลงคลอด้วยท่วงทำนองเรียบง่าย แต่ทุกโน้ตชัดเจนราวกับสะท้อนอารมณ์ของวันพิเศษนี้หน้าประตูโบสถ์ —“ข้าวหอม…อย่าพึ่งเดินเข้าพิธีนะยะ!!”เสียงแหลมตื่นของหญิงสาวคนหนึ่งดังมาก่อนตัวจะปรากฏ ดวงใจในชุดเดรสโทนชมพูนู้ดวิ่งจ้ำพรวดมาด้วยรองเท้าส้นสูง กระแทกพื้นหินตึก ๆ จนแขกบางคนหันมามองเธอพุ่งเข้าประตูโดยไม่ทันชะลอ—โครม!“ว้าย!”ร่างของเธอกระแทกเข้ากับชายหนุ่มร่างสูงในสูทดำสนิทเต็มแรง จนถุงของฝากในมือกระเด็นหล่นพื้น ขนมกล่องเล็ก ๆ กลิ้งออกมาอย่างอนาถ“ขอโทษค่ะ! ขอโทษจริง ๆ!” ดวงใจรีบย่อตัวลงเก็บของก่อนจะเงยหน้าขึ้น…แล้วก็ชะงักใบหน้าที่เธอเห็นคือ คริส — หนุ่มมาดนิ่งแห่ง BBOOM Entertainment ผู้มีออร่าระยะห่างแบบคนที่ไม่เคยมีใครเข้าถึงง่ายเขาแค่ก้มเก็บของให้เธออย่างนิ่ง ๆ แล้วเอ่ยเบา ๆ น้ำเสียงต่ำ เรียบ ไม่เร่งเร้า“...รีบเหรอ”“ค่ะ รีบ…แต่ตอนนี้รีบเขินมากกว่า…” ดวงใจหลบสายตาทันที เสียงเธอเบา
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 65 SHE SAID YES.
[หน้าห้องพักผู้ป่วย – เวลา 10:10 น. วันถัดมา]เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมเสียงเจื้อยแจ้วที่แค่ได้ยินก็น่าปวดหัว“เปิดเร็วๆ แม่หญิงฟ่านเฉียน! นี่ข้าหอบของกินมาจากร้านดังนะยะ!”ไดออนสะดุ้งเฮือกจากที่กำลังหั่นแอปเปิล ข้าวหอมที่นั่งกินข้าวต้มอยู่บนเตียงถึงกับยิ้มกลั้นหัวเราะ“เสียงแบบนี้…ไม่ต้องเดาเลยว่าใคร”ประตูเปิดออก—ปรากฏร่าง เพื่อนสาวตัวแสบประจำแก๊ง Rice Design Group ใส่แว่นกันแดดตัวใหญ่ กระเป๋าสะพายสองใบ มือหิ้วถุงอาหารเกือบสิบถุงเหมือนจะมาปิกนิก“แก๊สสส! ยัยข้าว! ทำไมโทรหาแกไม่ได้เลยยะ!”เพื่อนเดินเข้ามาจุ๊บหน้าผากข้าวหอมแรงจนเธอเซไปข้าง“แม่! แกผอมไปนะ ห้ามอดข้าวอดน้ำเข้าใจมั้ย ช่วงนี้แฟนดารากำลังแรง อย่าเพิ่งอกหัก!”ไดออนสำลักน้ำอยู่ข้างเตียง ข้าวหอมหัวเราะกลั้นเสียง“ไม่มีอกหักค่ะ…แค่หัวใจบวมนิดหน่อย”“ว้ายยยยยยย!!!” เสียงเพื่อนแสบลากยาว “นี่ยังกล้าเล่นมุกอีกเหรอ!?”เธอวางถุงอาหารลงจนเต็มโต๊ะ “พวกเราเป็นห่วงจะตายห่า คิดว่าแกไปติดเกาะหรือโดนลักพาตัวไป!”ข้าวหอมกับไดออนสบตากันเงียบ ๆ ไม่ได้พูดอะไร…แค่ยิ้มจาง ๆ ที่มีความหมายเกินคำอธิบาย[อีกมุม – โทรศัพท์ของข้าวหอมสั่นเบา ๆ]เธอหย
ยังไงก็ต้องเป็นเธอ นิยายชุด Only One รักเดียว ตอนที่ 64 เฮียรู้
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้นสองครั้ง ไดออนที่ยังยืนอยู่ใกล้เตียงข้าวหอม หันไปมอง ก่อนจะเดินไปเปิดประตูอย่างเงียบ ๆชายหนุ่มหน้าตาอ่อนโยนในเสื้อคลุมสีเทาเรียบ เดินเข้ามาหน้าตามีแววกังวล — แต่เมื่อก้าวพ้นประตูมาเพียงไม่ก้าวเดียว เขาก็ชะงักดวงตาของเขามองตรงไปที่เตียง เห็นร่างของข้าวหอมนอนพิงหมอนอยู่ เส้นผมยุ่งนิดหน่อยจากการนอนนาน แต่ใบหน้าอ่อนแรงนั้นกำลังยิ้มให้เขา“เก๊อ…เกอ…” เสียงเธอเบาเหมือนสายลม กระซิบแผ่วราวกับกลัวมันจะหายไปสวีเฉียนเกอไม่พูดอะไรในทันที แววตาเขาไหววูบ เหมือนภาพในอดีตไหลย้อนกลับมาพร้อมกัน — เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่เคยจับชายเสื้อเขาไว้แน่นในคืนที่ฝนตกแต่ที่ทำให้เขาชะงักจริง ๆ…ไม่ใช่แค่ข้าวหอมเขาหันไปมองผู้หญิงอีกคนที่นั่งหันหลังให้ข้างเตียง — ผมยาวรวบหลวมๆและไหล่ผอมบางนั้น ทำให้เขารู้สึกคุ้นอย่างประหลาด แม้จะมองไม่เห็นใบหน้า แต่ลางสังหรณ์บางอย่างกลับเต้นแรงขึ้นในใจเขาโดยไม่รู้สาเหตุ“…คุณคือ…” เขาถามออกมาเบา ๆ ด้วยความลังเลหญิงสาวคนนั้นค่อย ๆ หันหน้ากลับมาช้า ๆทันทีที่สายตาทั้งสองสบกัน — แม้จะไม่เหมือนในความทรงจำแม้จะไม่มีรอยยิ้มแบบที่เขาเคยจำได้แต่ดวงตาคู่นั้น…แวว
บางทีคุณอาจจะชอบ
เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์
สาวน้อยสุดจี๊ด123.0K viewsวิศวะร้อนรัก(20+)
Re-match I รีแมทช์53.5K viewsขย่มรักคุณหมอ (คุณหมอขาขายสเปิร์มให้ฉันที) NC-20
C32.7K viewsคุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
ทะเลใต้200.2K viewsObsessed มาเฟียผู้เชิ่ดชูเมียดั่งเทพธิดา
Milady539 viewsป่าป๊ากับหม่าม้าใหม่ของน้องอชิ
นิษฐา01307 viewsนางร้ายของธีภพ
นงพะงา 538 viewsน้ำผึ้งในรอยทราย
วนาลักษณ์18 views
