เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 7
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-03-25 10:55:27“ชิงชิง! หนูดี!” เจ้าแก้มสะดุ้งกับเสียงกรี๊ดของเพื่อนสนิททั้งสอง จากนั้นก็รีบปรามทันที
ทำให้ทั้งสองได้สติ หันไปก้มหัวให้กับรุ่นพี่ที่อยู่รอบ ๆ
“อุ๊ย โทษ ๆ ขอโทษค่ะ”
“แกพูดจริงไหม? นี่เราได้ไปที่นั่นจริงเหรอ” หนูดีก้มหัวให้ทุกคนแล้วหันมาถามย้ำชิงชิงอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“จริงสิ แล้วที่แปลกคือ พี่เขาจัดให้เราไปอยู่วิศวะแต่แรกแล้ว” ชิงชิงพยักหน้ายืนยันแล้วพูดขึ้น พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ฮะ?” หนูดีทำหน้างงอย่างไม่เข้าใจ ทางด้านเจ้าแก้มนั้นก็ไม่เข้าใจแต่แรกแล้วเหมือนกัน
“นี่ไง ป้ายชื่อพร้อม ไปกับรุ่นพี่คณะเราอีก 2 แพทย์อีก 3” ชิงชิงจึงยื่นป้ายที่เป็นชื่อของพวกเธอไปให้เพื่อนสนิท แล้วหยิบของตนเองมาคล้องคอไว้
“เอ๊ะ ไหนดูซิ?” หนูดีรับป้ายมาดูด้วยความสงสัย
“จริง ๆ ด้วย”
“แก้มไม่ไปได้ไหม?” เจ้าแก้มยื่นหน้าไปดูเห็นว่าคณะที่เธอต้องไปคือวิศวะ ก็หันมาถามเพื่อนอย่างเกร็ง ๆ
“ไม่ได้!!” สองสาวหันหน้ามาพร้อมกันแล้วปฏิเสธทันที
“ทำไมอ่ะ ถ้าพี่กราฟกับพี่กลูมรู้เข้านะ...” เจ้าแก้มก้มหน้าลงแล้วพูดขึ้นเสียงอ่อน
“ก็อย่าให้รู้สิ”
“แกพูดเหมือนพี่ชายเจ้าแก้มไม่มีคนรู้จักที่นี่อย่างนั้นแหละ” ชิงชิงมองหนูดีที่พูดเหมือนง่าย เพราะพี่ชายทั้งสองของเจ้าแก้มเคยเรียนที่นี่กันทั้งนั้น เจ้าแก้มทำอะไร มีหรือที่พวกเขาจะไม่รู้
“เออ แต่ยังไงแกก็ต้องไป เพราะชื่อเราอยู่นั่น” หนูดีจึงพูดปัดไป และกำชับให้เพื่อนสนิทไปด้วยกัน
“ก็ได้” เจ้าแก้มจำต้องยอม เพราะขัดไม่ได้
“ดีมาก ถ้าอย่างนั้นเราไปกันเถอะ” หนูดียิ้มร่าอย่างพอใจแล้วลากแขนเพื่อนทั้งสองไป
“อ้าว ไม่ไปรวมกลุ่มก่อนเหรอ?” เจ้าแก้มขืนตัวไว้แล้วชี้ไปที่กลุ่มของรุ่นพี่ที่คุยกันอยู่
“ไม่ต้อง ไปก่อน เดี๋ยวรุ่นพี่ก็ตามไป” แต่หนูดีไม่สนใจ โดยมีชิงชิงเข้าร่วมด้วย สองสาวจึงลากเอาเจ้าแก้มไปที่เต็นท์ของคณะวิศวะทันที
“เจ้าแก้ม!” เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้เจ้าแก้มหันไปมองทันที
“สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้รุ่นพี่ด้วยความนอบน้อม
“แล้วเพื่อน ๆ ล่ะ?” รุ่นพี่ถามขึ้นแล้วมองหาเพื่อนสนิทของเจ้าแก้มทั้งสองคน
“ไปซื้อน้ำตรงนู้นค่ะ”
เจ้าแก้มชี้ไปที่รถน้ำที่อยู่ไม่ไกล ที่ตอนนี้มีเพื่อนของเธอยืนต่อแถวรอซื้อกันอยู่ ส่วนเธอได้รับหน้าที่เฝ้าของ และรอรุ่นพี่มามอบหมายงานให้ ตอนแรกที่มาถึงพวกเธอเห็นเด็กวิศวะนั่งอยู่กันเต็ม จึงไม่กล้าเดินเข้าไป และได้มายืนรอที่ด้านหน้าทางเข้าตรงนี้ ก่อนที่เพื่อนทั้งสองจะขอตัวไปซื้อน้ำกัน
“อ๋อ ตามพี่มาจ้ะ” รุ่นพี่พยักหน้าเข้าใจแล้วเดินนำเจ้าแก้มไปที่เต็นท์เล็ก ๆ ข้าง ๆ จุดของวิศวะ
“เดี๋ยวแก้มเฝ้าโต๊ะให้พี่หน่อยนะ เดี๋ยวพี่ไปตามคนมาช่วยยกโต๊ะไปตรงนู้น” รุ่นพี่หันมาสั่งเจ้าแก้มให้อยู่เฝ้าของให้ก่อน
“ค่ะ”
เจ้าแก้มรับคำแล้วนั่งลงมอง ๆ ปมองมาด้วยความอย่างรู้อยากเห็น
กึก
ขายาว ๆ ที่กำลังจะก้าวเข้าไปในเต็นท์ของคณะวิศวะชะงักงัน แล้วหันไปมองที่เต็นท์เล็กข้าง ๆ ทันที
เมื่อโซ่เห็นว่าใครที่นั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียวก็กระตุกยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็หมุนตัวเปลี่ยนทิศทางการเดินทันที
“สวัสดีค่ะ”
เจ้าแก้มมองไปรอบ ๆ แล้วหันมาเห็นโซ่แล้วก็จำได้ จึงลุกขึ้นแล้วเอ่ยทักทายเขาอย่างเกรง ๆ เธอยังจำได้ดีว่าเจอรุ่นพี่คนนี้ครั้งก่อนเขามองเธอจนเธอเกร็งแค่ไหน
“แพทย์สนาม?” โซ่พยักหน้ารับแล้วเหลือบมองไปที่ป้ายชื่อที่ห้อยคอเจ้าแก้มอยู่พร้อมกับเอ่ยถาม
“คะ เอ่อ ค่ะ เจ้าแก้มเป็นแพทย์สนาม” เจ้าแก้มจึงพยักหน้ารับ
“ประจำที่ไหน?”
“วิศวะค่ะ”
“หึ”
เมื่อได้ยินคำตอบแล้วโซ่ก็กระตุกยิ้มขึ้นมาทันที เพราะรู้ว่าที่คนตรงหน้าได้มาอยู่คณะเขาทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่หน้าที่ของปีสองนั้น ต้องเป็นเพื่อนของเขาอย่างจินแน่ ๆ ที่วางงานมา แต่ก็ถือว่าเพื่อนทำได้ดี
“ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ?” เจ้าแก้มทำตัวไม่ถูกขึ้นมาเสียอย่างนั้น เธอจึงเอ่ยถามเผื่อว่าเขาต้องการอะไร ถึงได้มาตรงนี้
“อื้ม”
“เป็นอะไรมาคะ? ถึงแก้มจะไม่ใช่หมอ แต่จ่ายยาให้ได้นะ”
เมื่อโซ่พยักหน้ารับ เจ้าแก้มก็ถามขึ้นด้วยความกระตือรือร้น ใครจะบอกว่าเธอเป็นแค่เด็กปีสองไม่รู้อะไร คนนั้นคิดผิดแน่นอน เพราะเธอได้เรียนรู้วิชาจากทั้งพ่อแม่ และพี่ชายมานานแล้ว
“หัวใจเต้นแรงน่ะ” โซ่ตอบพร้อมกับยิ้มละมุน มองหน้าเจ้าแก้มอย่างสื่อความหมาย
“เอ๊ เหนื่อยหรือเปล่าคะ? หรือว่ามีโรคประจำตัว?” แต่เจ้าแก้มที่ไม่รู้อะไร จึงถามอาการเขาให้ละเอียดอีกรอบ
“เปล่า” โซ่ขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วส่ายหน้า
“เจ้าแก้มไม่รู้อาการ คงจะจ่ายยาไม่ได้ เดี๋ยวเจ้าแก้มไปตามรุ่นพี่คณะแพทย์ให้นะคะ!!”
เจ้าแก้มทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย จากนั้นก็ขอตัวรีบวิ่งไปเรียกรุ่นพี่ที่รู้เรื่องกว่าเธอมาดีกว่า
“ดะ เดี๋ยว!”
โซ่ขมวดคิ้วแล้วพยายามร้องห้าม แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว กวางน้อยแสนซื่อของเขาวิ่งหนีเข้าป่าไปเสียแล้ว
เขาได้แต่คิดว่าหรือที่ตัวเองพูดไปจะทำให้อีกฝ่ายเขินจนต้องหนีไป แต่ท่าทางใสซื่อและแววตาที่ตระหนกนั่นมันไม่ได้มีความเขินอายเลยสักนิดเดียวจริง ๆ
บทล่าสุด
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 95
“คะ?” เจ้าแก้มชะงักไปทันที แล้วหันมามองโซ่อย่างตั้งคำถามอีกครั้ง“...” เพียงแต่โซ่ไม่ตอบอะไร เขามองเธอนิ่ง “เจ้าแก้มไม่ได้โกรธค่ะ” เจ้าแก้มส่ายหน้าเบา ๆ และขบคิดด้วยความสับสน“แล้วเป็นอะไร?” โซ่จึงจี้ถาม แม้จะมั่นใจแล้วก็ตามว่าเธอเป็นอะไร“เจ้าแก้มก็ไม่รู้” เจ้าแก้มส่ายหน้าตอบกลับมา เพราะเธอไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองเป็นอะไร มันอธิบายความรู้สึกไม่ได้ในตอนนี้“เห็นรูปนั้นใช่ไหม?” “ค่ะ” เมื่อถูกถามอย่างนั้น เจ้าแก้มยอมรับไปตรง ๆ แล้วก้มหน้าลงทันที“พี่ไม่รู้เรื่องด้วย ไม่รู้จัก ไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ” โซ่อธิบายให้เธอฟังอย่างใจเย็น เขาไม่รู้จักรุ่นน้องคนนั้นมาก่อน และไม่มีความคิดที่จะนอกใจเจ้าแก้มเลยสักครั้ง“อีกอย่างรูปนั้นพี่สั่งให้ไอ้ลีนไปลบให้แล้ว” แล้วก็บอกเล่าว่าเขาสั่งให้เพื่อนไปลบรูปนั้นแล้ว“พี่ดีใจนะ”“ดีใจอะไรเหรอคะ?” เจ้าแก้มเงยหน้าขึ้นแล้วมองโซ่อย่างแปลกใจ ที่จู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่าดีใจ“ก็ดีใจที่เจ้าแก้มหึงพี่” โซ่กล่าวแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาอย่างอารมณ์ดี“บ้า ใครหึงกัน ไม่มีนะ” ทำให้เจ้าแก้มหน้าร้อนขึ้นมาแล้วรีบปฏิเสธทันที เธอไม่ได้หึงเขาเสียหน่อย แค่ไม่พอใจที่เห็นเขากับคนอื่นก็เ
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 94
เจ้าแก้มมึนตึงกับโซ่เป็นอย่างมาก จนกลายเป็นความอึดอัดใจ“วันนี้พี่ไปส่งนะ” เขาอาสาไปส่งเธอที่บ้านด้วยตัวเอง เพื่อที่จะได้คุยกัน“พี่กราฟจะมารับค่ะ” แต่เจ้าแก้มกลับปฏิเสธมาเสียอย่างนั้น“เดี๋ยวพี่จะโทรบอกพี่กราฟเอง” โซ่จึงอาสาโทรหากราฟเอง เพราะอย่างไรวันนี้ต้องได้คุยกันก่อนทำให้เจ้าแก้มไม่สามารถปฏิเสธได้“พี่ไปนะ” โซ่จำใจต้องลาเจ้าแก้ม เพื่อไปเรียน แต่ก็ยังคงมีความกังวลอยู่ไม่น้อย“แกตึงใส่เขาเกินไปหรือเปล่า?” เมื่อโซ่เดินออกไปแล้ว ชิงชิงก็หันมาถามเจ้าแก้มทันที“นั่นสิ” หนูดีเองก็เห็นด้วย ว่าเจ้าแก้มเฉยชากับแฟนหนุ่มของเธอมากไปจริง ๆ“เจ้าแก้มไม่รู้” คำพูดของเพื่อนทั้งสองทำให้เจ้าแก้มรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีในตอนนี้“ถ้าแกไม่รู้ แกควรจะถาม หรือพูดคุยกับเขาไปนะเจ้าแก้ม ไม่ควรทำแบบนี้” ชิงชิงจึงค่อย ๆ พูดให้เจ้าแก้มคิด และเข้าใจ“เจ้าแก้มงี่เง่าไปเหรอ?” เข้าแก้มจึงถามกลับมา เธอไม่อยากเป็นอย่างนี้เลย เพียงแต่จัดการกับความรู้สึกของตัวเองไม่ได้จริง ๆ“ไม่ใช่หรอก แต่แกก็รู้ว่าพี่โซ่เขารักแกแค่ไหน”“ใช่ ตึงใส่เขาไปแบบนั้นจะเรียนรู้เรื่องไหมน่ะ” คำพูดของหนูดีทำให้เจ้าแก้มชะงัก แล
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 93
“พี่ไลอ้อน” เจ้าแก้มหยุดชะงักแล้วยกมือไหว้เพื่อนสนิทของแฟนหนุ่ม“ไม่เห็นไอ้โซ่บอกเลยว่าเราจะมา?” ไลอ้อนรับไหว้แล้วพึมพำขึ้น เพราะก่อนหน้านี้โซ่ไม่เห็นจะบอกพวกเขาเลยว่าเจ้าแก้มจะมากินข้าวที่โรงอาหารของพวกเขา“เจ้าแก้มไม่ได้บอกพี่โซ่น่ะค่ะ” เจ้าแก้มบอกกับเขาไปเสียงนิ่ง“อ้าว” นั่นทำให้ไลอ้อนขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ และไหนจะอาการมึนตึงของเจ้าแก้มอีก เขาไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่“ขอตัวไปสั่งข้าวก่อนนะคะ” เจ้าแก้มตัดบทแล้วขอตัวไปสั่งข้าวทันทีไลอ้อนมองตามหลังของเธอไปด้วยความงงงัน“น้องชิงชิง?” จากนั้นก็หันมามองชิงชิงอย่างตั้งคำถาม“ขอตัวนะคะ” แต่ชิงชิงไม่สามารถพูดอะไรได้เช่นกัน จึงค้อมหัวให้รุ่นพี่เล็กน้อย จากนั้นก็วิ่งตามหลังเจ้าแก้มไปติด ๆทิ้งให้ไลอ้อนได้แต่เกาหัวแกรก ๆ มองตามหลังไปทางด้านของโซ่ ในตอนนี้เขากำลังรอเจ้าแก้มตอบกลับข้อความ หลังจากที่เขาส่งไปหาเธอตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว“มึงเห็นนี่ยัง?” แล้วจู่ ๆ พายัพก็ยื่นโทรศัพท์ของเขาไปให้กับโซ่ซึ่งโซ่ก็มองด้วยความแปลกใจ และรับไปดูก็เห็นว่าเป็นรูปตอนที่เขาไปทำบุญเมื่อเช้านี้ และมีรุ่นน้องคนหนึ่ง มาอยู่ข้าง ๆ ซึ่งเขาไม่ได้รู้จัก หร
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 92
เช้าวันต่อมา ในวันนี้เจ้าแก้มมาเรียนโดยมีพี่ชายมาส่ง เพราะโซ่มีนัดกับรุ่นน้องแต่เช้า เพื่อมาทำบุญคณะกัน เจ้าแก้มจึงไม่ได้รบกวนเขาในขณะที่นั่งรอเรียนอยู่นั้น ก็มีเสียงฮือฮาดังขึ้นเป็นระยะ และเจ้าแก้มเองก็รู้สึกว่ามีสายตาของหลายคนมองมาที่เธอแปลก ๆเจ้าแก้มจึงเงยหน้าขึ้นมองด้วยความงงงัน จนหันมาเห็นสายตาของเพื่อนสนิททั้งสองนี่แหละ“มีอะไรเหรอ?” เจ้าแก้มถามขึ้นด้วยความสงสัย“ดูนี่สิ”“หือ?” เจ้าแก้มขมวดคิ้วด้วยความสงสัย จากนั้นก็รับโทรศัพท์จากมือของหนูดีมาดูซึ่งบนหน้าจอกำลังโชว์ภาพของโซ่และผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทำบุญอยู่ข้างกัน พร้อมกับแคปชันหวานซึ้งเจ้าแก้มเลื่อนอ่านเม้นก็มีแต่คนพูดว่าเหมาะสมกัน และถามถึงเธอด้วย“โอเคนะ?” ชิงชิงถามขึ้นแล้วมองเจ้าแก้มด้วยสายตาเป็นกังวลเพราะสีหน้าเจ้าแก้มมีความเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังกำโทรศัพท์ในมือแน่นเจ้าแก้มได้สติเงยหน้าขึ้นมาเพื่อนสนิททั้งสองแล้วถามขึ้น“ใครเหรอ?”“เห็นบอกว่าเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งน่ะ” หนูดีเป็นฝ่ายตอบ เพราะเธอได้ถามมาแล้วก่อนที่จะเอารูปให้เจ้าแก้มดู คนรู้จักของเธอบอกว่าเป็นรุ่นน้องปีหนึ่ง“อื้ม” เจ้าแก้มพยักหน้ารับรู้แล้วทำเป็น
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 91
โซ่เองก็ให้เจ้าแก้มมานั่งข้าง ๆ เขาเช่นกัน แล้วหยิบน้ำมาเปิดฝาให้เธอ“ขอบคุณค่ะ” เจ้าแก้มรับน้ำมาแล้วเอ่ยขอบคุณโซ่“หิวไหม?” โซ่จึงถามอย่างใส่ใจ เพราะทุกครั้งเวลานี้เจ้าแก้มจะต้องได้กินของว่าง แต่เขาติดธุระ ไม่มีเวลาไปรับเธอเลย คิดแล้วก็มีสีหน้ารู้สึกผิดขึ้นมาทันที“ไม่ค่อยหิวค่ะ” เจ้าแก้มรู้สึกหิวเล็กน้อย เพราะความเคยชินที่ได้กินอาหารเวลานี้ แต่ก็ไม่อยากรบกวนโซ่ จึงตอบกลับไป“แสดงว่าหิว?” แต่คำว่า ไม่ค่อย ของเธอนั้นทำให้โซ่ขมวดคิ้วแล้วหรี่ตามองเธอ“แฮ่ ๆ” เจ้าแก้มไม่อยากโกหกว่าไม่หิวจึงยิ้มแหยให้เขาไป“รอก่อนนะ เดี๋ยวพี่พาไปหาอะไรกิน” โซ่จึงพูดขึ้นแล้วหันไปมองตามรับน้องของคณะตัวเองด้วยความหงุดหงิด ใจเขาอยากจะเข้าไปปล่อยรุ่นน้องและพาเจ้าแก้มกลับตอนนี้เลย แต่ไม่สามารถทำได้อย่างที่คิด“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ากินตอนนี้ กลับบ้านไปคงกินข้าวไม่ได้” เจ้าแก้มเห็นสีหน้าโซ่จึงรีบบอกกับเขาไป เพราะเวลานี้เธอคงกินอะไรไม่ได้แล้ว เพราะว่าต้องกลับไปกินข้าวกับที่บ้านต่อด้วย“อื้ม” โซ่เองก็พึ่งนึกขึ้นได้จึงพยักหน้าเข้าใจรอไม่นานกลุ่มพี่ว้ากก็มีการปล่อยรุ่นน้องให้กลับบ้านทำให้โซ่เองก็พาเจ้าแก้มกลับได้เช่นก
ยัยแก้มกลมของนายวิศวะสุดร้าย ( So & JaoGaem ) ตอนที่ 90
เวลาผ่านไป หลังจากวันนั้นที่โซ่ง้อเจ้าแก้มได้สำเร็จ ทั้งสองก็ตัวติดกันตลอด ไม่ห่างไปไหนช่วงปิดเทอมบ้านของเจ้าแก้มก็มีโซ่ไปเป็นแขกประจำ จนคุ้นเคยกับทุกคนในบ้านพี่ชายทั้งสองของเจ้าแก้ม เห็นโซ่ดูแลน้องสาวของพวกเขาเป็นอย่างดีก็อ่อนให้โซ่แล้ว ไม่มีจิกกัดเหมือนแต่ก่อนจวบจนเปิดเทอม เจ้าแก้มขึ้นปี 3 ส่วนโซ่ก็เป็นรุ่นพี่ปี 4 แล้วในวันนี้เจ้าแก้มมาที่มหาวิทยาลัยโดยมีโซ่มาส่ง ส่วนตัวเขานั้นยังไม่ได้มีการเรียนอะไร มีเพียงคอยดูแลเรื่องการรับน้องในคณะก็เท่านั้นซึ่งโซ่ได้รับเลือกเป็นประธานสภาของมหาวิทยาลัย เขาจึงวุ่นวายเป็นอย่างมากส่วนเจ้าแก้มนั้นขึ้นปีสาม เป็นปีของพี่ว้าก ที่ไม่ต้องไปวุ่นวายการรับมากนัก แต่วันนี้เธอถูกเพื่อนสนิทลากมาดูพี่ว๊าก ซึ่งก็คือเพื่อนปีเดียวกันกับเธอลงว้ากเป็นครั้งแรก“เงียบ!!”เสียงว๊ากที่ดังขึ้นทำให้น้อง ๆ ที่กำลังฮือฮากันอยู่เงียบเสียงลงทันทีบรรยากาศโดยรอบกำลังเกิดเดดแอร์ ไม่เว้นแม้แต่เจ้าแก้มที่เผลอเกร็งไปกับน้อง ๆ ด้วย“ดุชะมัด” ชิงชิงหันไปกระซิบกับหนูดีเพราะพี่ว้ากปีของพวกเธอ มาจากกลุ่มผู้ชายที่ดูจะนุ่มนวลที่สุดแล้ว ทุกคนจึงไม่เชื่อนักว่าพวกเขาจะว้ากได้จริง จึ
บางทีคุณอาจจะชอบ
แรงรัก แรงสวาท
ลำเจียก21.5K viewsคลั่งรักสุดใจของนายCEO
นครแสงจันทร์74.1K viewsบทพิสูจน์รักฉบับท่านประธาน
เซียงปู้อี๋77.6K viewsคุณหมอ❤️ที่รัก NC18++
Me'JinJIn16.2K viewsมะนาวลายส้ม My Lemon My Orange
ลิขิตา Likita320 viewsเจ้าสาวชนบท
ปังจัง58 viewsร้อนรักประธานวอน
ปันหยี / panyee53 viewsแดนอารยะ
รวิวร, จุฑารัตน์187 views
